Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

Tα αποσπάσματα πού ακολουθούν είναι από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».





Bishopoque

«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).

2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκη­σιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).

3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!

4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).

5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαρι­στίας» (σ. 8).

6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματο­ποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).

7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλη­σίας» (σ. 10).

8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»

Σχόλιο : Κατα τον Κληρικαλισμό η Εκκλησία διαθέτει δύο κουπιά. το ένα κουπί είναι οι κανόνες και το άλλο κουπί είναι η οικονομία. Πρόκειται δηλ. για μια μίμηση της Εκκλησίας του Χριστού, δηλ. του Νόμου και της Ενσαρκώσεως, της οικονομίας της Σωτηρίας.
Σε αυτή την Εκκλησία δέν υπάρχει ούτε ο Κύριος ούτε το Άγιο Πνεύμα, μόνο τα ευχολόγια των παπάδων χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες ο Ιερεύς έχει κατώτερο βαθμό ιερωσύνης απο τον Επίσκοπο, ίσως επειδή χειροτονείται απο τρείς Επισκόπους.
Αυτός ο Κληρικαλισμός αποθεώνεται και ενώνεται με τον Πάπα, τον πρωταθλητή. Σύμφωνα με τους θεολόγους του Κληρικαλισμού, τους κανονολόγους, οι κανόνες επιβάλλονται στους πιστούς για να υπάρχει ισότης ανάμεσα τους (Μπούμης).

Η οποία ισότης θα φέρει σιγά σιγά την αδελφότητα και την ελευθερία (ίσως να προσευχόμαστε κατευθείαν στον Κύριο).
Θυμίζει λίγο τον μοναστηριακό κανόνα, κατα τον οποίο ο μοναχός καταρχας πρέπει να ζήσει σε κοινόβιο.
Αφού γίνει έμπειρος μπορεί να συνεχίσει σε ιδιόρρυθμο και μετά αφού αισθανθεί δυνατός μπορεί να συνεχίσει κατα μόνας σε καλύβα.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΤΗ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ. ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ.

Αμέθυστος