Ευστάθιου Κωνσταντινίδη
Πριν από λίγους μήνες παρακολούθησα μία εκδήλωση αφιερωμένη στον μακαριστό Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Σεβαστιανό. Ομιλητές ο διάδοχος του στον Μητροπολιτικό Θρόνο Ανδρέας και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος. Αμφότεροι τόνισαν, ότι τον σπόρο της αγάπης για την Βόρειο Ήπειρο φύτευσε στην καρδιά τους ένας μικρός το δέμας ιεροκήρυκας, μεγάλος όμως στη καρδιά και...πύρινος στον λόγο.
Αυτός ο μικροκαμωμένος κήρυκας ήταν ο Επίσκοπος μας Αυγουστίνος Καντιώτης. Συγκινήθηκα αληθινά. Ένιωσα υπερήφανος για τον δικό μας άνθρωπο, τον ποιμένα μας. Η Φλώρινα μας βρισκόταν εδώ σε περίοπτη θέση, χάριν του Αυγουστίνου. Του ιερωμένου που η φιλοπατρία του μπόλιασε συνειδήσεις. Που η στεντόρεια φωνή έσπαγε τα τείχη της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας και έφτανε σε όλο τον Ελληνισμό, όπου γης, για να θυμίζει το χρέος και το καθήκον.
Έφτασε όμως το πλήρωμα του χρόνου και ο χαρισματικός Ιεράρχης κοιμήθηκε εν Κυρίω αλλά η εμβληματική του μορφή και το έργο του θα παραμείνουν ανεξίτηλα στο πέρασμα των χρόνων. Διδάσκαλος αξιών, λόγω και έργω, γεννά διδάγματα και τα προσφέρει ως δώρο ζωής. Δεν λοξοδρόμησε ποτέ από την πορεία του. Ακόμα και αυτοί, που υπό την έννοια της διαφορετικής άποψης, στάθηκαν κριτικά απέναντι του, αναγνωρίζουν την απαρέγκλιτη σταθερότητα του σε αρχές και αξίες. Ασυμβίβαστος αγωνιστής, στον οποίο απέδωσαν τον χαρακτηρισμού του ακραίου. Υπήρξε πράγματι ακραίος. Ακραία έντιμος, ακραία ελεήμων, ακραία ευσεβής, ακραία ανιδιοτελής, ακραία φτωχός.
Έβγαλε από τη ζωή του το χρήμα, του οποίου αγνοούσε ακόμα και το χρώμα και στάθηκε δίπλα στον μικρό, στον ανήμπορο, στον άπορο, στον αδικημένο.
Αυτά πρέπει να κρατήσουμε από τον βίο του και να τα μεταλαμπαδεύσουμε στις νέες γενιές. Αυτά είναι τα αυθεντικά πρότυπα που έχει ανάγκη η Ελληνική κοινωνία.
Κι ας μη βρήκαν τα μεγάλα κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας, ούτε δύο λεπτά τηλεοπτικού χρόνου για να αφιερώσουν στον Γέροντα Διδάσκαλο.
Όχι για την προβολή αλλά για την τιμή σε έναν εκ των κορυφαίων εκκλησιαστικών και θεολογικών μορφών της πατρίδας μας. Άλλωστε ποτέ δεν επεδίωξε την προβολή. Το πνευματικό και φιλανθρωπικό του έργο μιλούσε μόνο του και το δάκρυ που έρεε από τα μάτια του, όταν κήρυττε στο ποίμνιο του, βρήκε γόνιμο έδαφος, ρίζωσε γερά, έγινε δέντρο και άνθισε για να συνεχίσει με την πνευματική του ευωδία να συνεπαίρνει τις σκέψεις μας και τις ζωές μας.
Ο Καντιώτης από τους ουρανούς πια θα συνεχίσει να υπηρετεί τον άνθρωπο. Νικητής του ερέβους, θα προσεύχεται για εμάς. Για την αγαπημένη του Φλώρινα, την Μακεδονία, την Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου