«Ηρθα τουρίστας και... κόλλησα »

Σε μονίμους κατοίκους Ελλάδας έχουν μετατραπεί εκατοντάδες ξένοι, οι οποίοι επισκέφθηκαν τη χώρα μας και δεν έφυγαν ποτέ O κεραυνοβόλος έρωτας είναι παντοτινός και δύσκολα λησμονείται.

Κάνεις ό,τι μπορείς για να τον αγνοήσεις, επιστρέφεις στη ρουτίνα σαν να μη συμβαίνει τίποτε, επιμένεις ότι «δεν είσαι εσύ για τέτοια». Και όμως, το μυαλό δεν υπακούει, παραμένει πεισματικά κολλημένο στο αντικείμενο του πόθου. Κάπως έτσι άρχισε η ιστορία για εκατοντάδες Ευρωπαίους που ήρθαν κάποτε ως τουρίστες στη χώρα μας, ανυποψίαστοι για αυτό που έμελλε να επακολουθήσει, και ένιωσαν την καρδιά τους να σκιρτά, όχι για έναν Ελληνα ή μια Ελληνίδα, αλλά για... την ίδια την Ελλάδα. Αγνοώντας τις προειδοποιήσεις φίλων και συγγενών που χαρακτήριζαν το εγχείρημα «καθαρή τρέλα», εγκατέλειψαν την τακτοποιημένη ζωή στη χώρα τους και εγκαταστάθηκαν σε κάποιο σημείο της Ελλάδας για ένα νέο ξεκίνημα, γεμάτο συγκινήσεις και (πολλές) δυσκολίες. Το πιο ενδιαφέρον είναι, ωστόσο, ότι η πλειοψηφία από αυτούς δεν εμπίπτει στη στερεοτυπική εικόνα του συνταξιούχου από τη Βόρεια Ευρώπη που έρχεται στην Ελλάδα για να απομονωθεί σε απόλυτη ηρεμία. Συνεισφέρουν όχι μόνο στην τοπική οικονομία, αλλά και στην πολιτική ζωή, με προτάσεις επί περιβαλλοντικών, πολιτιστικών ή ακόμη και πολεοδομικών ζητημάτων για τη βελτίωση των νησιών και την ενίσχυση του τουρισμού» σχολιάζει στο «Βήμα» ο κ. Γιάννης Μαχαιρίδης, νομάρχης Δωδεκανήσου. Ο εν λόγω νομός κατέχει το προβάδισμα, με 1.393 Ευρωπαίους να έχουν συμμετάσχει ενεργά με την ψήφο τους στις δημοτικές εκλογές του 2006, ενώ ακολουθούν οι νομοί Κέρκυρας, Κυκλάδων, Χανίων και Μαγνησίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των τουριστών που εγκαθίστανται στην ελληνική ύπαιθρο προέρχονται από τη Μ. Βρετανία (33%), ενώ ακολουθούν οι Γερμανοί (20%) και οι Ιταλοί (7,6%). Από τη βελγική τηλεόραση στην ορεινή Ελλάδα
Ρόζμαρι Μπέργκμανς, Βέλγιο - Μακρινίτσα
Την πρώτη φορά που πάτησα σε ελληνικό έδαφος το 1985 μια παράξενη σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: «έφτασα στο σπίτι μου»! Για ανεξήγητους λόγους,η Ελλάδα μού προκάλεσε έντονα συναισθήματα τα οποία μια ολόκληρη ζωή στο Βέλγιο δεν μπόρεσε να μου προσφέρει.Ενώ η πλειοψηφία των τουριστών επισκέπτονται τα «εμπορικά» νησιά,εγώ από την αρχή αγάπησα την ορεινή Ελλάδα,τα δάση,τις λίμνες,τα βουνά.Καθώς δούλευα ως ηθοποιός στη βελγική τηλεόραση, στο θέατρο και στο σινεμά,αποφάσισα να γράψω ένα σενάριο το οποίο θα γύριζα στην Ελλάδα και έτσι,το 1989, ταξίδεψα σε όλη την ορεινή επικράτεια,από την Πίνδο ως την Κρήτη,προετοιμάζοντας το ντοκυμαντέρ.Ωστόσο, η Μακρινίτσα ήταν αυτή που μου έδωσε τη «χαριστική βολή» το 1996. Το τοπίο με μάγεψε και αποφάσισα ότι ήθελα να μετακομίσω εκεί,γνώριζα όμως ότι δεν ήταν εύκολο να δουλέψω ως ηθοποιός στην Ελλάδα.Ετσι,από το 2000 εγκαταστάθηκα στη Μακρινίτσα και επέστρεφα στο Βέλγιο για εντατικά γυρίσματα που γίνονταν σε χρόνο ρεκόρ,μέσα σε μία εβδομάδα.Υστερα από τέσσερα χρόνια έλαβα τη σύνταξή μου και ήμουν πλέον ελεύθερη να εκπληρώσω το όνειρό μου: είμαι πλέον μόνιμη κάτοικος Μακρινίτσας και νιώθω πλήρως εγκλιματισμένη στη ζωή του χωριού.

Διδάσκοντας τη βιολογική γεωργία στη Μάνη
Φριτς και Μπούργκι Μπλάουελ, Αυστρία-Μάνη

Οι Αυστριακοί Φριτς και Μπούργκι Μπλάουελ οργάνωσαν στη Μάνη την πρώτη βιολογική καλλιέργεια στην Ελλάδα

Φτάσαμε στη Μεσσηνία στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 και μας εντυπωσίασε,όχι μόνο η ομορφιά του τόπου,αλλά και η ιδιαιτερότητα του ελαιόλαδου! Η ποιότητά του δεν συγκρινόταν με τίποτε που είχαμε δει στο παρελθόν και ήμασταν σίγουροι ότι οι καταναλωτές της Κεντρικής Ευρώπης θα το λάτρευαν.Ετσι γεννήθηκε η ιδέα για ένα ριψοκίνδυνο εγχείρημα: αποφασίσαμε να οργανώσουμε την πρώτη βιολογική καλλιέργεια στην Ελλάδα.Αυτό όμως δεν ήταν διόλου εύκολη υπόθεση.Πέρα από τα εμπόδια που μας έθετε το χάος του δημόσιου τομέα,είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τη δυσπιστία των ντόπιων παραγωγών.

Ηταν (δικαιολογημένα) επιφυλακτικοί απέναντι σε δύο «ξένους» που προσπαθούσαν να τους πείσουν να εφαρμόσουν νέες μεθόδους καλλιέργειας.Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι σοδειές μας καταστράφηκαν από τα αεροπλάνα που ράντισαν κατά λάθος και τις δικές μας καλλιέργειες! Ωστόσο,με τον καιρό οι ντόπιοι μάς εμπιστεύθηκαν και σταδιακά η επιχείρησή μας επεκτάθηκε, αρχίσαμε να εξάγουμε το βιολογικό ελαιόλαδο και κερδίσαμε διεθνή βραβεία.Σήμερα νιώθουμε πλέον...αληθινοί Μανιάτες και στόχος μας είναι να συμβάλουμε όχι μόνο στην οικονομική,αλλά και στην τουριστική και πολιτιστική ζωή του τόπου.Ετσι,πρόσφατα ιδρύσαμε το Κέντρο Πολιτισμού,Θεραπείας & Πνευματικής Ανάπτυξης «ΜaniSonnenlink» το οποίο φιλοξενεί ποικίλες εκδηλώσεις και σεμινάρια,καθώς και ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ μουσικής στο οποίο συμμετέχουν καλλιτέχνες από ολόκληρο τον κόσμο.

«Ονειρο η Κέρκυρα, εφιάλτης η γραφειοκρατία»
Στιβ και Αννα Ο΄ Κόνορ, Μ. Βρετανία - Αχαράβη Κέρκυρας

Ο Στιβ και η Αννα Ο΄ Κόνορ από τη Βρετανία επισκέφθηκαν την Κέρκυρα πρώτη φορά το 1991 και λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισαν

Επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1991 και μας άρεσε τόσο που για τρία ολόκληρα χρόνια επεξεργαζόμασταν την ιδέα να τα παρατήσουμε όλα και να μετακομίσουμε στην Κέρκυρα.Η απόφαση δεν ήταν εύκολη καθώς και οι δύο είχαμε σταθερές δουλειές στο βρετανικό Δημόσιο (αστυνομικός και νοσοκόμα) και όλοι θεωρούσαν την επιθυμία μας τρελή παρόρμηση της στιγμής.Και όμως,εμείς την κάναμε πραγματικότητα: το 1994 υποβάλαμε την παραίτησή μας και μετακομίσαμε με τις κόρες μας στην Αχαράβη.Ξεκίνησα να δουλεύω στις οικοδομές και η σύζυγός μου σε μπαρ και καφετέριες,σταδιακά μάθαμε τη γλώσσα,χτίσαμε το σπίτι μας και εν τέλει ανοίξαμε τη δική μας καφετέρια.Το μεγαλύτερο πρόβλημα,βέβαια, ήταν (και εξακολουθεί να είναι) η δαιδαλώδης γραφειοκρατία,το χάος του δημόσιου τομέα που μετατρέπεται σε εφιάλτη ακόμη και για τους Ελληνεςπόσω μάλλον για εμάς,που αντιμετωπίζαμε και την επιπλέον δυσκολία της γλώσσας.Παρ΄ όλα αυτά,δεν μετανιώνουμε ούτε στιγμή για την απόφασή μας και μάλιστα,αγαπούμε τόσο την Ελλάδα που πρόσφατα σκεφτήκαμε να λάβουμε την ελληνική ιθαγένεια.Δυστυχώς, όμως,μας σταμάτησε και πάλι ο εφιάλτης της γραφειοκρατίας,καθώς μας ενημέρωσαν ότι για τις διαδικασίες απαιτούνται 5.000 ευρώ το άτομο!

πηγή