Μια διάχυτη αίσθηση αηδίας και άδειου..
Γυρνάω έρημος στο νυχτωμένο δρόμο των ωρών μου
Καπνίζοντας την υποχθόνια λύπη αυτού του κόσμου
H λύπη μου είν'άγαλμα που δεν τσακίζεται
Η περηφάνεια μου είν'άγαλμα και δε λυγάει
Εγω είμ'άγαλμα
Κι απο το στόμα μου αναβλύζει ο καιρός.
Αντώνης Φωστιέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου