Σε αυτή τη μικρή και ερημική ακτή κάθε απόγευμα σηκώνεται ένας άνεμος γεμάτος φρεσκάδα και γεμάτος αλμύρα.

Σε αυτή τη μικρή και ερημική ακτή κάθε απόγευμα σηκώνεται ένας άνεμος γεμάτος φρεσκάδα και γεμάτος αλμύρα.

Αναταράσσει τα νερά, βαθαίνει το μπλε χρώμα της θάλασσας, διαλύει τα χρώματα του ουρανού και τα μετατοπίζει μέσα μας, στιλβώνει
και γυαλίζει τα σκονισμένα μόρια της ατμόσφαιρας και της μνήμης, σκορπίζει την κίτρινη σκόνη από χιλιάδες άχρηστα φθινόπωρα της ψυχής…

Αναταράσσει δυνατά τα αρωματικά χόρτα της πλαγιάς σαν να θέλει να τους αποσπάσει βίαια το πιο βαθύ μυστικό τους άρωμα.. Μπαίνει μέσα από τις χαραμάδες στο σπίτι για να δροσίσει την μνήμη και να αναταράξει δυνατά την ψυχή, ίσως για τον ίδιο λόγο, για να της αποσπάσει μυστικά και επιθυμίες και να την ελευθερώσει από όλα αυτά που την κρατούν πίσω και την καθηλώνουν.

Αυτή η μικρή και ερημική ακτή μοιάζει σαν τεράστια απόσταση ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, αλλά ίσως και σαν μόνο ένα μικρό βήμα ανάμεσα τους, αφού τα πάντα τα κουβαλάμε μέσα μας και τίποτα δεν μπορεί να ξεμακρύνει τόσο πολύ. Αυτή η τεράστια και συνάμα τόσο μικρή απόσταση είναι ευλογία! Ίσως αυτή η μικρή μετατόπιση προς το ουσιώδες είναι αυτή που μας διαφεύγει μέσα στο θόρυβο και τον συνωστισμό των σκέψεων.

Η θάλασσα είναι ευαίσθητη, αιώνια και ευαίσθητη! έχει μάθει να ακούει και να συλλέγει όλους τους ήχους, τους ψιθύρους, και τους φλοίσβους. Έχει μάθει να τους ξεχωρίζει και να τους φυλάει στην απόλυτη μοναξιά και προστασία του κοχυλιού, έχετε ακούσει ποτέ τους ήχους που έχει μαζέψει ένα κοχύλι; Όσο μαθαίνεις να ακούς τους ψιθύρους τόσο αυτοί πληθαίνουν μιλώντας πιο καθαρά από όλους τους δυνατούς ήχους, που κάνουν να χάνονται οι λέξεις στον άνεμο και δεν αφήνουν καμία ηχώ για να μας θυμίζει αυτά που πρέπει...

Σε αυτή τη μικρή ακτή κάθε απόγευμα σηκώνεται ένας άνεμος γεμάτος φρεσκάδα και γεμάτος αλμύρα.

Μπαίνει μέσα από τις χαραμάδες στο σπίτι για να δροσίσει την μνήμη και να αναταράξει δυνατά την ψυχή….

Επειδή….


" Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !""

Ο μικρός ναυτίλος, Ελύτης

kamelia