Στη σύναξη αρθμ. 114 επανέρχεται με αφορμή το κείμενο του Αμπατζίδη το οποίο καταπιάνεται με το αίνιγμα του κακού. Το ερώτημα που θέτει στη θεολογία ο Μέσκος σχετίζεται με τις ανακαλύψεις της επιστήμης και με τις προσαρμογές που πρέπει να κάνει η θεολογία για να συμβαδίση με την επιστήμη. Το ερώτημα έχει ως εξής : Η επιστήμη καθιστά υποχρεωτηκή την αντιμετώπιση της πτώσης ώς μή-ιστορικό γεγονός ;
Καλύπτοντας συνεχώς τις προθέσεις του προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια, λέγοντας : Αρχικά πρέπει να επισημάνω ότι η επιστήμη, ώς επιστήμη, δέν θέτει κανένα θέμα στη θεολογία γιατί η επιστήμη δέν ασχολείται με θεολογικά θέματα καμιά επιστημονική έρευνα δέν έχει γίνει για την πτώση. Επικεντρώνεται λοιπόν στο πρόβλημα που του τρώει την ψυχή. Η Εκκλησιαστική διδασκαλία περί της πτώσεως διότι συνδέεται απολύτως με την ανάσταση του Κυρίου και η ανάσταση τον πειράζει βαθύτατα. Για αυτό απειλεί : Η Εκκλησιαστική διδασκαλία είναι μεταφυσική διδασκαλία αναφορικά με τον τρόπο που υπήρχε ο κόσμος πρίν απο την πτώση (Απουσία θανάτου). Το πρόβλημα δέν είναι οτι δέν βλέπουμε το αποτύπωμα της πτώσης, αλλά ότιδέν βλέπουμε το αποτύπωμα της προ πτωτικής κατάστασης. Άρα συμπεραίνει η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι μεταφυσική αερολογία.
Προσφέρει και μερικούς ορισμούς για να μας πείσει για του λόγου του το αληθές. Μεταφυσική είναι μία διήγηση, μια ερμηνεία για ένα γεγονός το οποίο μπορεί να είναι είται φυσικό είται υπερφυσικό. Η μεταφυσική είναι φιλοσοφία και επεκτείνεται πάντα πέρα απο τα τυπικά επιστημονικά όρια. Όσων αφορά δέ την εσχατολογία της Εκκλησίας, μας λέει πώς θα είναι το σύμπαν κάποια στιγμή στο μέλλον αναγνωρίζοντας ένα σαφές σημείο καμπής όπου το παλαιό αντικαθίσταται απο το νέο. Ο παλαιός κόσμος χάνεται και υπάρχει μόνο νέος. Και πάλι δέν μπορούμε να ανιχνεύσουμε την παρουσία του νέου όπως δέν μπορούμε και την προ πτωτική κατάσταση.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα ακόμη και απο τα λίγα αποσπάσματα η επιστήμη και η τεχνολογία της είναι η βάση των συλλογισμών του και της απιστίας του.
Η σκέψη του αρνείται πεισματικά σαν περιεχόμενο της ότιδήποτε ανθρώπινο. Τον ίδιο τον άνθρωπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι απάνθρωπη. Την πρώση την εκλαμβάνει στην κοσμική της διάσταση και την ανάσταση του Κυρίου την ανάγει σε προβλήματα της ύλης τα οποία προβλήματα προσπαθεί να αντιμετωπίσει η Εκκλησία δια της μεταφυσικής ερμηνείας.
Αυτό έχει μεγάλη δημασία διότι η πτώση αφορά το ΝΟΥ. Αυτό διδάσκει η Εκκλησία. Ο Νούς είχε ανακαλυφθεί ήδη απο τους αρχαίους φιλοσόφους και ήταν ο εαυτός του ανθρώπου, η θεική του καταγωγή. Τον είχαν ονομάσει ακόμη και αυτοκίνητο. Πάντως στο νού οφείλει και το επιχείρημα του εναντίον της μεταφυσικής της Εκκλησίας. Λέει : Μιά εταφυσική διδασκαλία ή αντίστοιχα θεωρία κρίνεται εκ της λογικής της πληρότητος και αυτοσυνέπειας και απο την συμβατότητα της με τα παρατηρησίακα δεδομένα.
Θα ξεκινήσουμε επισκεπτώμενοι τους ορισμούς του και την αξία τους.
Μεταφυσική ενοείται η απάντηση στο πρόβλημα γύρω απο την τελευταία σημασία της πραγματικότητος στην ολότητα της. Πρόκειται για την προσπάθεια ληψης αποφάσεως εάν η πραγματικότης εξαντλείται ολόκληρη στο επίπεδο του γίγνεσθαι, της χρονικότητος, ή άν υπάρχει μια πραγματικότης η οποία υπερβαίνει ενα τέτοιο επίπεδο.
Οντολογία ενοείται η έρευνα για την ουσία του όντος καθεαυτό, γύρω απο της καθολικές του ιδιότητες και γύρω απο τις πρώτες αρχές οι οποίες πρέπει να χρησιμοποιηθούν στην λύση του μεταφυσικού προβλήματος.
Όπως βλέπουμε οι ορισμοί αυτοί ανήκουν στο σχολαστικισμό και στην δυτική πραγματικότητα διότι στην Ελληνική φιλοσοφία δέν υπήρξε ποτέ μεταφυσική η οντολογία και της τα αποδίδουμε απο άγνοια. Έχει σημασία αυτό διότι η Πατερική και Εκκλησιαστική θεολογία χρησιμοποίησε την Ελληνική φιλοσοφία και άν δέν την γνωρίζουμε δέν μπορούμε να παρακολουθήσουμε το πνεύμα των πατέρων.
Η φιλοσοφία στηρίζεται στο «Φυσει ορέγεται του ειδέναι ο άνθρωπος» και δέν έχει καμία απολύτως σχέση με γεγονότα. Ούτε και με ερμηνείες γεγονότων ούτε και με τη διήγηση του νοήματος της ζωής του ΕΓΩ. Στον προτρεπτικό του ο Αριστοτέλης γράφει : απόσπ. 41. Η πραγματοποίηση της σοφίας και η γνώση είναι επιθημητά καθ’εαυτά απο τους ανθρώπους : διότι δέν είναι δυνατόν να ζήσουμε σαν άνθρωποι χωρίς σοφία και γνώση.
Η σοφία λοιπόν μας φωτίζει το γεγονός πώς ο άνθρωπος δέν ορέγεται μια γενική γνώση αλλά θέλει να κατακτήσει έναν ολωσδιόλου ειδικό τύπο γνώσεως. Και διευκρινίζει τα πάντα στα Μεταφυσικά 1,2,982B «Δια γάρ το θαυμάζειν οι άνθρωποι και νύν και το πρώτον ήρξαντο φιλοσοφείν. Εξαρχής μέν τα πρόχειρα των ατόπων θαυμάσαντες, είτα κατα μικρόν ούτω προιόντες και περι των μειζόνων διαπορήσαντες .... ώστ είπερ δια το φεύγειν την άγνοιαν εφιλοσόφησαν, φανερόν ότι δια το ειδέναι το επίστασθαι εδίωκον και ου χρήσεως τινός ένεκεν (τεχνολογικής). Δήλον ούν ώς δι’ ουδεμίαν αυτήν ζητούμεν χρείαν ετέραν, αλλ ώσπερ άνθρωπος ελεύθερος ό αυτού ένεκα και μή άλλου ών, ούτω και αυτήν ώς μόνην ούσαν ελευθέραν των επιστημών, μόνη γαρ αύτη αυτής ένεκεν έστιν. Διό και δικαίως άν ούκ ανθρωπίνη νομίζοιτο αυτής η κτήσις.»
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ας δούμε όμως και απο πιό κοντά και την επιστήμη στην οποία μας σπρώχνει να πιστέψουμε πώς υποδουλώθηκε ο Μέσκος, διότι αλλού είναι υποδουλωμένος δυστυχώς.
Ο Heisenberg είχε προειδοποιήσει στο καιρό του : « σχεδόν κάθε πρόοδος των φυσικών επιστημών έγινε δυνατή μόνον επειδή την πλήρωσαν με μια παραίτηση. Η απαίτηση των φυσικών αν φτάσουν στην κατανόηση εξασθενίζει όλο και πιο πολύ.» Επομένως τα μεγάλα λόγια της επιστήμης ότι πρόκειται να λύσει το αίνιγμα του κόσμου και της προελεύσεως της ζωής παραμένουν μεγάλα λόγια.
Η σύγχρονη επιστήμη διεκδικεί την αναμφίβολη ακρίβεια ΄των αποτελεσμάτων της : όχι όμως με την έννοια ενός αλάθητου, αλλά εννοώντας με αυτό την συγκέντρωση σίγουρων γνώσεων πάνω στην οποία συγκέντρωση η επιστήμη μπορεί να συνεχίσει να οικοδομείται, και η οποία δίνει την εντίπωση πώς στο επιστημονικό πεδίο υπάρχει πρόοδος ευδιάκριτη.
Η θέση λοιπόν της αναμφισβήτητης προόδου των επιστημών ισχύει απολύτως μόνον για εκείνες τις επιστήμες τών οποίων τα αποτελέσματα μπορούν να μεταφερθούν απο το ένα άτομο στο άλλο χωρίς να διασκορπιστούν. (Η επιστήμη δημιουργεί τη μάζα). Ισχύει επίσης για εκείνες τις επειστήμες του πνεύματος οι οποίες περιγράφουν εξωτερικά συμβάντα όπως πχ. Την διεξαγωγή μιας μάχης, τον τόπο, χρόνο κ.τ.λ. Οποιαδήποτε άλλη γνώση η οποία εμπλέκει κατανόηση όπως πχ. Η αναγνώριση της σπουδαιότητος ενός ιστορικού συμβάντος, δέν μπορεί να συμπεριληφθει στην πρόοδο της επιστήμης διότι δέν μπορεί να μεταδοθεί απο το ένα άτομο στο άλλο χωρίς να παρουσιάσει κάποια μείωση, χωρίς διάσπαση. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τα δεδομένα της συγχρόνου επιστήμης καμία άλλη δραστηριότης του ανθρώπου δέν προοδεύει, εφόσον μόνο η επιστήμη έχει ταυτιστεί με την πρόοδο. Όπως έλεγε και ο Γερμανός ρολογάς ο Κάντ « Γνωρίζω μόνο αυτό που μπορώ να φτιάξω».
Απομένει η εξέλιξη με την οποία προσπαθούν να χτυπήσουν τα δόγματα της Εκκλησίας. Χωρίς να καταλαβαίνουν και πάλι πώς πρόοδος και εξέλιξη είναι σχεδόν αντίθετα. Διότι όπως βλέπουμε και απο την εμπειρία μας της ζωής και όπως μαθαίνουμε απο την διδασκαλία της Εκκλησίας εξελίσσεται μόνον το κακό. ΟΙ ΓΟΗΤΕΣ. Σε αυτή την εξέλιξη ανήκει και το ένιγμα του κακού του Γιανναρά. Και με αυτήν την εξέλιξη μπορούμε να καθαρίσουμε και με το βασανιστικό ερώτημα του Μέσκου. Δέν βλέπουμε το αποτύπωμα της προ πτωτικής κατάστασης λέει. Δέν έχουμε βρεί μέχρι σήμερα ίχνη απο λιοντάρια που έτρωγαν χόρτα κάποτε. Διότι αγαπητέ Μέσκο όλα εξελίχτηκαν. Όπως ακριβώς και τα σώματα των ανθρώπων προσαρμόστηκαν στις συνθήκες του θανάτου. Και εξελίχθηκαν βασισμένα στο νόμο της αρμονίας έτσι ώστε η αναπαραγωγή να μήν παραβαίνει την ισορροπία.
Έχουμε να παρατηρήσουμε επίσης ότι η Εκκλησία διδάσκει καινή κτίση, όχι νέα. Και για αυτό το λόγο η μετάννοια ονομάζεται ανακαίνιση του νού. Ας προσθέσουμε επίσης πώς δέν υπάρχει βίωμα Εκκλησιαστικού σώματος όπως ισχυρίζεται ο Αμπατζίδης. Η Εκκλησία στηρίζεται στην εμπειρία της. Το βίωμα ανήκει στο υποκείμενο. Για αυτό και η Εκκλησία δέν ερμηνεύει, φωτίζει.
Είναι ξεκάθαρο για μας ότι ο Μέσκος είναι ένας μίζερος άθεος ο οποίος προσπαθεί να κατηγορήσει την Εκκλησία για την αθεία του, στην αποθέωση της δειλίας του.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου