Κουρασµένοι, κακοµαθηµένοι, υπερπληρωµένοι

Ακόµα και στο ποδόσφαιρο η Ευρώπη έγινε «γηραιά ήπειρος». Το βλέπεις αυτές τις ηµέρες στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Παλιές ιδέες, παλιές συνήθειες, παλιά λάθη. Η Ευρώπη της µπάλας είναι προβλέψιµη, συντηρητική, µονότονη. Αρκεί να βλέπεις τα πρόσωπα του Λίπι, του Ντοµενέκ, του Καπέλο. Τους προπονητές της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας. Μοιάζουν τόσο πολύ µε εκείνα των ηγετών των χωρών τους όταν βγαίνουν από κάποια σύσκεψη για την οικονοµική κρίση.

Οι µεγάλες ευρωπαϊκές οµάδες έδειξαν εικόνα διάλυσης στο Μουντιάλ. Παίκτες που έβριζαν τους προπονητές. Προπονητές που κατηγορούσαν τους παίκτες. Η κακοφωνία που έχουµε συνηθίσει στις συνάξεις των Βρυξελλών άρχισε να αναπαράγεται στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Για την ώρα αντιστέκεται η Γερµανία, αλλά και αυτή είναι ασταθής. Οταν χάνει, δε, θυµάται πως ίσως το πρόβληµά της είναι ότι έχει πολλούς «ξένους» παίκτες στην οµάδα. Το ίδιο και η Γαλλία, που µετά την κατάρρευση άρχισε να ψιθυρίζει πως ίσως φταίει το γεγονός ότι οι παίκτες της δεν είναι «καθαροί Γάλλοι», είναι και ολίγον µουσουλµάνοι και γι’ αυτό δεν αγαπούν την πατρίδα τους. Ενώ αυτοί οι Αµερικανοί, που έρχονται από τόσες διαφορετικές µανάδες και καταγωγές, γιατί γράφουν ακόµα στα πανό τους εκείνο το «Υes we can»;

Οι παίκτες των ευρωπαϊκών οµάδων είναι κουρασµένοι, κακοµαθηµένοι, υπερτιµηµένοι, υπερπληρωµένοι. Και κάποιας προχωρηµένης ηλικίας, πλέον. Παίζουν βαρετά και συντηρητικά. Δεν διψούν για νίκες και κατάκτηση. Δεν γυαλίζει πια το µάτι τους. Φαίνεται να µην έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο κόσµος άλλαξε. Οτι νέες οµάδες, που µέχρι χθες τις θεωρούσαµε παρακατιανές, παίζουν πλέον στα ίσα, τρέχουν, παλεύουν, πιέζουν, νικάνε. Νέοι παίκτες διψούν για νίκες και διακρίσεις. Η Ευρώπη δεν βγάζει νέους παίκτες. Στους νέους κλείνει την πόρτα, τους καταδικάζει στην αφάνεια, τους βάζει στο περιθώριο. Και χωρίς τους νέους πώς να ρισκάρεις, να δηµιουργείς, να ονειρεύεσαι; Το παιχνίδι των ευρωπαϊκών οµάδων µοιάζει µε τον τρόπο λειτουργίας της οικονοµίας της Ευρώπης: παράλυτη από αναχρονιστικούς κανόνες και κανείς δεν ξέρει και δεν θέλει να παίξει αλλιώς. Ολοι παίζουν συντηρητικά, προσπαθώντας να σώσουν τα παλιά τους προνόµια. Το ευρωπαϊκό παιχνίδι µοιάζει πετρωµένο:

όποιος έχει τη µοίρα να γεννιέται µε τα σωστά κονέ και στο «σωστό πλαίσιο» µπορεί να ελπίζει πως θα επαναλάβει τη ζωή των γονέων του. Οι άλλοι πρέπει να πιστεύουν στην τύχη ή στο θαύµα. Οταν ρώτησαν τον προπονητή της Ιταλίας, Μαρσέλο Λίπι, γιατί δεν πήρε µαζί του ταλέντα όπως ο Κασάνο και ο Μπαλοτέλι, εκείνος απάντησε ότι έχει περισσότερη σηµασία ο καλός χαρακτήρας των παικτών παρά το ταλέντο. Καλύτερα µέτριοι και υπάκουοι στον ηγέτη, παρά ταλαντούχοι και ανυπάκουοι. Είναι, νοµίζω, ο καλύτερος ορισµός της µετριότητας.

Κάποιος αµερικανός ιστορικός, ονόµατι Πολ Κένεντι, είπε κάποτε µε µια µεγάλη δόση κυνισµού πως η Ευρώπη είναι πλέον µια παρακµασµένη µεγάλη κυρία, που ζει ξεπουλώντας τα µπιχλιµπίδια του ένδοξου παρελθόντος της. Ας ελπίσουµε ότι οι ευρωπαϊκές οµάδες που παρέµειναν στο Μουντιάλ θα τον διαψεύσουν, ποδοσφαιρικά τουλάχιστον. Οτι θα αποδείξουν πως η Ευρώπη, ακόµα και στη χειρότερη στιγµή της, είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Προσωπικά ποντάρω στους Πορτογάλους. Είναι οι µόνοι των οποίων γυαλίζει το µάτι…

Γκαζµέντ Καπλάνι