Το κτύπος του ήλιου: Ένα ποιήμα του Παλαιστίνιου ποιητή Ζαχαρία Μοχάμεντ

Γεννηθήκαμε από το κτύπος του ήλιου
από το κτύπος του δρεπανιού ενάντια στον αέρα
και του κέρατος πάνω στη πέτρα
Ρίξαμε τον πλακούντα μας στα σκυλιά
και την ψυχή μας σε μια δεξαμενή κατάθλιψης
Όπως τις φτωχές γυναίκες κεντήσαμε
τα χείλια μας στον ιστό της σιωπής
Ακάθαρτοι πήγαμε στην προσευχή της αυγής
στον κήπο με τα λουλούδια
και στις παιδικές μας αναμνήσεις
Άμμος είναι το σιτάρι μας
και άμμος ο σανός του αλόγου
Ανεβήκαμε στην άμμο λαχάνιασμένοι
και τετριμμένοι κατεβήκαμε
Δεν υπάρχει μαρτυρία για τ' ονόματά μας
εκτός από ένα αλφάβητο που δεν αναφέρεται στο λεξικό
δεν υπάρχει μαρτυρία για τους προγόνους μας
εκτός από τη σιωπή των σκύλων στην πόρτα
Μας γάντζωσαν από τα κορδόνια μας
και τις τρίχες των βλεφαρίδων
και τις ουρές των κομητών
Σκύψαμε σαν σκυλιά προστά στην πόρτα
σκύψαμε άκεφοι μπροστά από το λουλούδι
Και το λουλούδι είναι το αίμα της θυσίας του μεσημεριανού
Το αλεύρι μας σκορπίστηκε παντού
και η απόγνωση έχει την αίσθηση του σιδήρου στα δάχτυλά μας
Δώστε μας ανακωχή
ώστε να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τις σκιές μας
και οι οπλές μας να μπορέσουν να μεγαλώσουν
Μια τεράστια καμπάνα κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας
μια επίμονη καμπάνα μας κάνει να χάνουμε το δρόμο
Προσευχόμαστε να σιωπήσει η μεγάλη κωδωνοκρουσία
από τα χείλη των νεκρών μας
Πάρτε μας από το χέρι
και τη μέση
κρατήστε μας κάτω από το στήθος
είμαστε συγγενείς της σκόνης και της φωτιάς
Αυτό είναι το δάχτυλό μας
βρεγμένο για να ελέγχει τον άνεμο
πληγωμένο από τις ατελείωτες ερωτήσεις μας
Παίζουμε με τ' ονόματά μας
και τη γύμνια των κουμπιών του πουκαμίσου
και οδηγούμε τις προσευχές όπως τα γουρούνια μπροστά μας
Γαντζώσαμε τα γαϊδούρια στους αστραγάλους των παιδιών
και γαντζώσαμε το φθινόπωρο στο καλοκαίρι
να ησυχάσει το τρέμουλο μας
Φανάξτε μας πίσω από τα δωμάτια μας
φονάξτε μας με σκανδαλιάρα φωνή
που θα μας ξεγυμνώσει από ντροπή
φονάξτε μας με φωνή που θα ξεσκίζει ξύλα και μπαμπού
Ξαπλώστε τις προσευχές μας
ώστε να μπορέσουμε να προσευχηθούμε
πέρα από το όριο του καθήκοντος
και οι ψυχές μας να σταθούν όρθιες μαζί με τα κορμιά μας
Πικρό το μεσημεριανό μας
το δείπνο μας είναι τόσο ξηρό, όπως μια πέτρα
και η σιωπή ρέει
όπως το αίμα της εμμηνόρροιας ανάμεσα στα πόδια μας
Προσευχόμαστε για να σπάσουμε τις πέτρες στα νεφρά μας
και προσευχόμαστε για να σπάσει το ψωμί του δείπνο μας
Δεν υπάρχει ασυλία για τα βότσαλα
ή τα τριαντάφυλλα -
όλα βρίσκονται μέσα στα όρια της βροντής
Γεννηθήκαμε από την παραμόρφοση του χείλους
και της βλεφαρίδας
γεννηθήκαμε από το κτύπος του κέρατος πάνω στην πέτρα.

Ζαχαρίας Μοχάμεντ - μετάφραση NOCTOC