Σε ελεύθερη πτώση. Λογικό. Πρώτα το Μουντιάλ φυσικά. Εποµένως επιφυλακτικό και συγκρατηµένο το σινεµά. Φανταστείτε ότι ανάµεσα στους τυφλούς αυτού του επταηµέρου θριαµβεύουν οι αδέσποτοι χορευτές του δρόµου, που παραδίδουν µαθήµατα χορογραφίας στα βασιλικά µπαλέτα της Μεγάλης Βρετανίας στο µονόφθαλµο Streetdance.
Τα χαρµάνια κάνουν καλό!
Τρισδιάστατη χορευτική και µουσική πανδαισία (το εννοώ) µε τον τίτλο «Streetdance 3D». Δύο σκηνοθετών, Μαξ Γκίουα και Ντάνια Πασκουίνι. Με άφθονες περγαµηνές στα µουσικά βιντεοκλίπ. Τα «γεγονότα» όµως που καθήλωσαν τον αµφιβληστροειδή µου και συνεπήραν την ανάσα µου είναι τρία: Μουσική - Χορός - Χαρµάνια.
Μία η αλήθεια. Οπως µου ήρθε κατακούτελα από τις πρώτες σκηνές της ταινίας:
Να τρέξω στο πιο κοντινό DVDάδικο να αγοράσω το soundtrack. Ενα πρώτης τάξεως µείγµα από µπρέικ ντανς µε χιπ χοπ. Πώς να το πω. Κάτω οι ταµπέλες. Το ζήτηµα απλό. Οταν ο ρυθµός βρίσκεται σε οργασµό µε τη µελωδία, τότε να σηκωθώ να τραγουδήσω και να χορέψω. Dancing with the stars. Αυτούς του δρόµου. Τους αυτοσχέδιους, τους περιθωριακούς, τους λαϊκούς. Τους αδέσποτους. Αχ και να µπορούσα να χόρευα σαν κι αυτούς.
Ανάµεσα στα ονόµατα των µουσικών:
Ν-Dubz, Τinchy Stryder, Wylie, Chipmunk. Ποιοι είναι αυτοί; Μην το ψάχνετε. Σηµασία έχει ο ήχος που σε παίρνει και στον ουρανό σε στέλνει. Το ίδιο και µε τους χορευτές. Ενα ατελείωτο βιντεοκλίπ που σε κάνει να λες «να µη σταµατήσει ποτέ». Η καλύτερη κινηµατογραφική προσφορά για νέα παιδιά χωρίς βία, ναρκωτικά και όλα αυτά τα κλισαρισµένα παρακµιακά.
Το στόρι εντελώς προσχηµατικό. Κάτωθεν όµως λειτουργεί επιµύθιο δηµιουργικό. Πως δηλαδή η «καθαρότητα» έχει να κάνει µε την «αιµοµιξία» και τον ρατσισµό. Πάσης φύσεως, κατηγορίας και κατευθύνσεως. Και πως µόνο µε τις διασταυρώσεις και τα χαρµάνια πάει µπροστά ο πολιτισµός. Οι αποκλεισµοί πορεύονται µε τους φανατισµούς. Οι φανατισµοί µε τους δογµατισµούς. Οι δογµατισµοί µε τον ρατσισµό.
Ο ρατσισµός µε την εσωστρέφεια και την παρακµή και τον καθηµερινό φασισµό.
Εχουµε και λέµε: Στο Λονδίνο του Σήµερα. Η Κάρλι (Νίκολα Μπάρλεϊ), χορεύτρια του δρόµου, απελπισµένη από την εγκατάλειψη του φίλου της µε τον οποίο θα οδηγούσε το συγκρότηµά τους στους τελικούς Streetdance της Νέας Υόρκης, βγάζει το ψωµί της ως delivery girl κάποιου λονδρέζικου σαντουιτσάδικου. Ετσι µια µέρα χτυπάει την πόρτα και πέφτει πάνω στη διευθύντρια µιας σπουδαίας σχολής κλασικού µπαλέτου (Σάρλοτ Ράµπλινγκ, ο ορισµός της κοµψότητας παρά τα 65 χρονάκια της). Εκείνη, πρώην διάσηµη µπαλαρίνα της «Λίµνης των κύκνων», απογοητευµένη από τη ρουτίνα των µαθητών της, προτείνει στην Κάρλι ένα αιρετικό µείγµα. Να της παραχωρήσει δωρεάν για τις πρόβες των streetdancers του δικού της γκρουπ µία τεραστίων διαστάσεων αίθουσα χορού µε αντάλλαγµα η Κάρλι και η παρέα της να µυήσουν τους µαθητές της στις φιγούρες των χορευτών του δρόµου. Διασταύρωση αδέσποτου µε καθαρόαιµο λυκόσκυλο Αλσατίας. Το σαλόνι στο πεζοδρόµιο.
Λίγος δρόµος, λίγη «βρώµα», µπόλικο πάθος. Streetballet δηλαδή. Αυτό ήταν. Επειτα από δισταγµούς και κόνξες οι σαλονάτοι χορευτές αναµειγνύονται µε τα λαϊκά, αιλουροειδή πλήθη. Μαύροι µε Λευκούς. Αλβανοί µε Ελληνες. Παλαιστίνιοι µε Ισραηλινούς. Ολοι µαζί οι καλοί χωρίς φραγµούς. Αφήνω έξω τους αφελείς διαλόγους της πρόζας και την προσχηµατική ιστορία. Who cares. Το ζήτηµα είναι να περνάς καλά.
Αυτή είναι η συνταγή του «Streetdance».
Κρατάω µόνο τη µουσική, τους χορευτές και τη χορογραφία. Το καταχάρηκα και το απόλαυσα. Δεν θα γράψει σελίδα (ούτε καν µισή γραµµή) στο βιβλίο της παγκόσµιας κινηµατογραφίας. Σας διαβεβαιώ όµως. Για δύο ώρες θα σας ξεσηκώσει και θα σας βγάλει έξω από την οικονοµική τροµοκρατία!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου