Πάνω στη γη ή Κάτω από τον ουρανό
Δακρυσμένα μάτια ...
Η γνώση των αναγκών δεν χρειάζεται δάσκαλο.
Ο λόγος άλλωστε είναι μαχητής που υπηρετεί στη φρουρά τους.
Μεγάλωσε στα χέρια τους και εκπαιδεύτηκε από νεοσσός
να τις υπερασπίζει στο εργαστήριο της επιβίωσης.
Όμως αυτός ο οπλίτης συχνά αυτονομείται ή αυτομολεί.
Άλλοτε δημιουργεί τις δικές του επαρχίες.
Άλλοτε πάλι κατεβάζει τα βρακιά του στα λασπωμένα
χαρακώματα της μεταφυσικής.
Έτσι και τα δάκρυα.
Συχνά δεν έχουν καμία άλλη πρακτική σημασία παρά αποτελούν
αναλώσιμο υλικό σε μια γραφική,
ανέμελη αλλά πάντως πολεμική συμπεριφορά.
«ωραία μέρα, ωραία εποχή, ο καθένας μπορεί
να σου ανοίξει μια τρύπα ανά πάσα στιγμή»
Τσάρλς Μκουκόφσκι
...Νυσταγμένοι κήποι ...
Αν λατρέψεις τους κήπους που χασμουριούνται στη δύση
του ανοιξιάτικου ήλιου, τότε τα προϊστορικά μέρη σου
θα έχουν επιβληθεί σε ό,τι καινούργιο ή τουλάχιστον φρέσκο
είχες να προσφέρεις ή έστω να ανταλλάξεις σ' αυτό το παζάρι
που μυξοκλαίει τα χαράματα, οργιάζει καταμεσήμερο
και το δειλινό κατάκοπο δεν έχει κουράγιο ούτε να σκεφτεί.
Αν τα μάτια σου είναι κατειλημμένα από παιδικές αναμνήσεις
τότε στα δάκτυλά σου είναι τυπωμένες οι αποδείξεις
για ανομολόγητους φόνους.
Τα ρολόγια σου δουλεύουν νυσταγμένα.
Χιλιάδες λεπτά αρρωσταίνουν στην αναμονή του κατά τα άλλα συνεχώς
και αδιαλείπτως προσμετρούμενου χρόνου σου.
Η οντολογική σου συνείδηση λιμοκτονεί ενώ χοντροκαταπίνεις εμπειρίες,
θεοποιώντας τις αισθήσεις.
Και τελικά καταλήγεις στη χωματερή της λήθης επειδή όταν αγκάλιασες
το ανθρώπινο είδος σου το έκανες μόνο για να αντιμετωπίσεις
την καταπιεσμένη γνώση της μειονεκτικότητάς σου
ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ.
....Όνειρα κομμάτια ....
Οι άνθρωποι δεν μιλάμε πια. Μας μιλούν. Οι διάλογοι είναι σπάνιοι.
Μόνο συνομιλίες, βαρετές, συνηθισμένες, αμοιβαία ανεπιθύμητες.
Ποτέ δεν υπήρξε τόση σιωπή μέσα σε έναν ορυμαγδό.
Όμως οι οθόνες αστραποβολούν μέσα από τις γρίλιες των σπιτιών τα χαράματα.
Εύκολα οι άνθρωποι αποστηθίζουν λέξεις, ανεξήγητες εκφράσεις,
ακόμα και ηχοχρώματα για την φωνή τους.
Ζούμε την εποχή που όλοι ξιπάζονται για τη διαφορετικότητά τους
επειδή δεν έχουν και πολλές διαφορές.
«Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές.
Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαεφτά χρονών.
Κοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Κατήφειά τους.
Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους,
την δύσθυμη σκληρότητά τους.
Προσέξτε πόσο Ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος.
Πόσον Αμίλητο Φόνο κουβαλάει μέσα του»
Γιώργος Χειμωνάς
....Ας ήτανε να ζω ....
Η αναφορά σε ιδέες είναι ασθένεια σπάνια πια αλλά μάλλον ακόμα
επικίνδυνη αν δεν διαγνωστεί έγκαιρα.
Ενώ η απουσία τους είναι συνηθισμένος πονοκέφαλος που ανακουφίζεται
με ηρεμιστικά και παυσίπονα χωρίς απαραίτητη συνταγή γιατρού.
Όμως το κουνούπι πρέπει να διυλιθεί.
Γιατί χωρίς τις γενικεύσεις που ωριμάζουν στις ιδέες το αρρωστημένο
προσωπικό απογειώνεται, περιγράφει τον ανταγωνισμό συνεργασία,
την ανασφάλεια φιλία, την ανάγκη έρωτα, την αγάπη ό,τι να 'ναι.
Γι' αυτούς, γι' αυτούς τους λόγους θα χυθούν πολλά ακόμη βιαστικά δάκρυα,
θα καταπιούμε πολλά ακόμη σφιγμένα λόγια για να τελειώσουμε
με την ιστορία και τις ουτοπίες.
Να αναδείξουμε την υπεροψία ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον.
Να πιστέψουμε βαθιά ότι «ύστερα από μας τίποτε αξιόλογο δεν θα 'ρθει»
όπως λέει ο Μ. Μπρεχτ.
Θα ζήσουμε ή ζούμε μια ακραία ιστορική στιγμή που κανείς δεν πιστεύει
σε τίποτα όμως όλοι ξεκινάνε και ολοκληρώνουν κοιτώντας με δέος
τον σκοτεινό ουρανό, ενώ βολεύονται όπως-όπως με κλασικά σύμβολα.
Ίσως για λίγο ακόμη σε κάθε ανθρώπινο μικρόκοσμο θα υπάρχει
ένα μικρό ουράνιο τόξο.
«Αλλά όλοι-όλοι ανεξαιρέτως για την προσωπική τους ιστορία
θα είναι σπάνιοι.
Για το μαντήλι της ανθρωπότητας δάκρυα.»
...Στους μεγάλους δρόμους ...
α) Είναι δύσκολο κανείς να καταλάβει
(εκτός φυσικά αν είναι εύθραυστος ως καλλιτέχνης)
την φράση «αναμνήσεις από το μέλλον».
Επειδή όμως ο καθρέφτης είναι γενικά ομιλητικός (και φίλος)
ψιθυρίζει συνήθως σαρκαστικά "-Αναμνήσεις από το μέλλον ΜΟΥ".
Νάτη η πασπαλισμένη γενέθλια τούρτα των ονείρων.
Αυτοί οι φτερωτοί αρωματισμένοι αλεξιπτωτιστές που προσγειώνονται
πάντα σε μαλακό έδαφος.
Μόνο που κάποτε έκπληκτοι δεν βυθίζονται στη σαντιγί και το παντεσπάνι.
β) Από τον Δ. Λιαντίνη έμαθα πολύ αργά ίσως ότι ένα μεγάλο μέρος
του όγκου της γης αποτελείται από αποσυντεθημένα οργανικά υλικά.
«Ένας τεράστιος ομαδικός τάφος»
Και είναι τουλάχιστον λυπηρό να το μάθει κανείς μόλις τον επισκεφτεί.
Αλλά πόσα όνειρα είναι συγκεντρωμένα εκεί κάτω;
Και γιατί όλοι κοιτάνε πάνω;
Ξέρουμε άραγε πού πατάμε συγκάτοικοι;
Ένας άνθρωπος που αναζήτησε απελπισμένα το θεό, λίγο πριν πεθάνει,
έγραψε αυτές τις ειλικρινείς και μεγαλοπρεπείς σκέψεις :
«Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό,
βράδιασε πιά, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου,
στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα,
μα ο ήλιος βασίλεψε ...»
Νίκος Καζαντζάκης
γ) Όσοι λοιπόν υμνούν ακόμη τον «τα πάντα εν σοφία ποιήσαντα»
ας ακούσουν τα κίτρινα φύλλα των δένδρων, ας διαβάσουν τι γράφουν
στο χώμα οι σταγόνες τις βροχής.
Αν και νομίζω ότι τις νύχτες το κάνουν.
Οι υπόλοιποι όσοι δεν διαλέξαμε γονείς, όσοι δεν αποφασίσαμε αν
και πότε θα γεννηθούμε, ας παραδεχτούμε ότι αυτός είναι ένας λόγος
να ζήσουμε ευτυχισμένοι.
Και πάντως αν αυτό συμβεί είναι βέβαιο ότι δεν θα φταίει η τύχη.
«Άλλωστε αυτοί που έφυγαν αδάκρυτοι δεν ήταν ποτέ τυχεροί.»
Θανάσης Πλαταμώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου