Είχε ο κ. Γερουλάνος συναντήσεις, εκεί στη Δύση, της αρμοδιότητός του τέτοιες, που σε καιρούς λιτότητας να δικαιολογούνται εξτραδάκια, σόπινγκ θέραπυ και μια μπύρα βρ' αδερφέ (μετά στέικ) στην Τζωρτζ Τάουν;
Μήπως όταν η προπαγάνδα παρακοροϊδεύει τον λαό πλησιάζει να αγγίξει τα όρια της προδοσίας;
...................................
Ακόμα και για το «τέλος της παντοδυναμίας των αγορών» άρχισαν να ρεκάζουν τα εγχώρια παπαγαλάκια των εξωχώριων συμφερόντων, έκθαμβα από το ταξίδι του κ. Γιώργου Παπανδρέου στη Δύση -Γερμανογαλλία- και στη Μακρινή Δύση - στις ΗΠΑ...
Περίσσεψαν τα σάλια (σε μια χώρα όπου για οτιδήποτε το σοβαρόν δεν «υπάρχει σάλιο» κατά τον κ. Λοβέρδο) ορισμένων από τους περιγράφτες της συνάντησης Ομπάμα-Παπανδρέου τη παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου· έδωσαν και πήραν πάλι οι κιτσάτες αναφορές στο προγονικό, περί Ομπάμα-Μεγαλέξανδρου
κι άλλα συνήθη αντίστοιχα της λατρείας που τρέφουμε εμείς οι Ελληνες για τους αρχαίους Ελληνες, κυρίως όταν γνωρίζουμε για αυτούς όσον πιο λίγα γίνεται.
Ομως οι αρχαίοι Ελληνες (ήδη αρχαίους τους χαρακτήριζε ο Παυσανίας από τον 2ον μ.Χ. κιόλας αιώνα) από την πρώτη τους αρχή δήλωναν
«σκαιόν το πλουτείν κάλλο μηδέν ειδέναι» (Ομηρος).
Κι όντως επί περίπου χίλια χρόνια φιλόσοφοι πολιτικοί και ποιητές, όλων των σχολών, προσωκρατικοί, πλατωνιστές, επικούρειοι, πυθαγόρειοι, στωικοί, αγνωστικιστές, κυνικοί, όλοι
συμφωνούσαν και διέκριναν ότι η διαρκώς διογκούμενη διαφορά πλούτου και φτώχειας ήταν το ύψιστο κακό στις πόλεις, η μήτρα κάθε «κακουργίας και ύβρεως», «ανωμαλίας και φθόνου», πολέμων, θανάτων κι όλων των δεινών.
Ακόμα κι αριστοκράτες ολιγαρχικοί, όπως ο μακεδονίζων Ισοκράτης, παραδέχονταν ότι «πλούτος δε κακίας μάλλον ή καλοκαγαθίας υπηρέτης εστίν», ενώ ο Πλάτων προχωρούσε περισσότερο αποφαινόμενος ότι, συνεπεία του πλούτου, περιφρονούνται οι χρηστοί (σε μια κοινωνία) κι ατιμάζονται οι χρήσιμοι, σήμερα θα λέγαμε οι φιλότιμοι.
Τι να κάνουμε λοιπόν;
Να κηρύξουμε τον πόλεμο στους πλούσιους;
Προσωπικώς δεν θα είχα αντίρρηση, αλλά ώσπου να βρει ο Σοσιαλισμός κάτι πλήρες κι εφικτό να μας προτείνει, πρέπει να παραδεχθούμε ότι όπως και «οι βάρβαροι» είναι και «οι πλούσιοι» μια κάποια λύσις.
Επειδή όμως θαυμάζουμε τόσον τους προγόνους μας, ιδιαιτέρως τώρα που έγινε της μόδας ο (κακομοίρικος αυτός) «νέος πατριωτισμός», γιατί δεν τους μιμούμεθα στο κατ' ελάχιστον και έτσι για την πλάκα μας εις κάποια ωραία που έκαναν;
Φέρ' είπειν: γιατί δεν εξορίζουμε όσους εκ των ιθαγενών πλουσίων έχουν εξορίσει τα λεφτά τους στην Ελβετία ή αλλού, να παν εκεί να ζήσουν μαζί με τα φράγκα τους, απάτριδες κι αποσυνάγωγοι;
Γιατί; ούτε δύσκολον είναι το μέτρον ούτε κάργα σοσιαλιστικόν! (μιας και με τον σοσιαλισμό έχουν αυτόν τον καιρό κάποιες δυσκολίες στο συναναστρέφεσθαι οι κηνσοθεράποντες της Αυλής του Γιωργάκη).
«Του δε πλούτου παντάπασιν εις ολίγους συνερρυηκότος» γιατί δεν βουτάει η εκλεγμένη μας κυβέρνηση τους φοροφυγάδες και τους εισφοροδιαφεύγοντες, δακτυλοδεικτούμενους ένεκεν «τρυφής κι αλαζονείας», να φέρουν πίσω τα κλεμμένα;
Τόσο δύσκολο είναι; τόσον ακατόρθωτο που, αντί για αυτό, να ξεπέφτει ο Γιωργάκης και οι συν αυτώ κλέπτοντες από του φτωχού τ' αρνί;
Δεν μιλάμε για μέτρα επαναστατικά όπως η σεισάχθεια του μπολσεβίκου Σόλωνα, αλλά για τα στοιχειώδη, όπως του Λυκούργου (του Αθηναίου), όστις για να ανορθώσει τα δημόσια οικονομικά της πόλης μετά την καταστροφή της απ' τους Πελοποννησίους, έβαλε φόρους στους καλοντυμένους - ω, ναι! Ανασύροντας αρχαίον ιωνικό νόμο για την ανάγκη αλληλεγγύης των πολιτών.
Τι τους έχουμε λοιπόν τους αρχαίους; (μιας και οι κουτόφραγκοι δεν μας πληρώνουν για αυτούς πνευματικά δικαιώματα οι τσιγκούνηδες), για να λέμε μπουρδίτσες περί το προγονικό;
Καλός πλούσιος κάποτε θα είναι ο πρώην πλούσιος, αλλά για την ώρα καλός πλούσιος θα μπορούσε να 'ταν αυτός που δεν εξορίζεται διότι πληρώνει τους φόρους του...
Δύσκολο, ε;
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου