Greeklish = Διολίσθηση προς τον γρυλισμό

Greeklish, για αστείο καλό..., για πραγματικότητα κατάντια

Έρευνα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (κατά τη σχολική χρονιά 2008-09) σε μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Κοζάνης (Γυμνάσιο, Λύκειο, ΕΠΑΛ) και καθηγητές φιλολόγους, καταδεικνύει ότι η διαδεδομένη χρήση των greeklish (=ανάμειξη ελληνικών και αγγλικών λέξεων) ξεκινά από το Δημοτικό και οδηγεί στην αύξηση των ορθογραφικών λαθών στα γραπτά του σχολείου. Οι μαθητές παραλείπουν τον τονισμό, τα σημεία στίξης, χρησιμοποιούν αγγλικά σημεία στίξης, συνδυάζουν ελληνικά και λατινικά γράμματα στην ίδια λέξη, κάνουν ορθογραφικά λάθη (π.χ. ο αντί για ω), φωνητικά λάθη (κυρίως στους φθόγγους π.χ. κσ αντί ξ), καθώς επίσης, σύντμηση λέξεων (π.χ. tespa αντί τέλος πάντων, tpt αντί για τίποτα, dld αντί για δηλαδή κ.α.).
Οι φιλόλογοι δήλωσαν ότι συνάντησαν λέξεις γραμμένες σε greeklish στα γραπτά του σχολείου σε ποσοστό 64,3%. Παρατήρησαν ακόμη και μή αναμενόμενα λάθη, όπως αλλαγή χρόνου η προσώπου στα ρήματα, αλλαγή πτώσης στα ουσιαστικά, αντικατάσταση λέξης με άλλη, με εντελώς διαφορετική σημασία.
Σύμφωνα με την έρευνα οι μαθητές πού παραδέχτηκαν ότι τα χρησιμοποιούν αγγίζουν στο Γυμνάσιο το 67,8%, στο ΕΠΑΛ το 70,2% και το ΓΕΛ 88,5%. απ’ αυτούς περισσότεροι από το 63% τα χρησιμοποιούν καθημερινά ή πολλές φο¬ρές τη μέρα.
Οι μαθητές δήλωσαν ακόμη πώς πέρα από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας (sms, e-mail, chatforum, smartphone, pda) χρησιμοποιούν τα greeklish και σε χειρόγραφα (προσωπικές σημειώσεις, σχολικές εργασίες, σημειώματα κ.α.) λόγω συνήθειας, εξοικονόμησης χρόνου, -το θεωρούν χρήσιμο ή βολικό εργαλείο για να αποφεύγονται ορθογραφικά λάθη- αλλά και λόγω μόδας.
Επίσης, το 58,5% των μαθητών θεωρεί ότι η χρήση τους απειλεί την ελληνική γλώσσα, ενώ την ίδια άποψη έχει μόνο το 64,3% των φιλολόγων· το 53,6% έχει παρατηρήσει αύξηση των ορθογραφικών λαθών σε μαθητές πού παλαιότερα παρουσίαζαν καλύτερες επιδόσεις στο γραπτό λόγο (βλ. εφημ. «Το Βήμα», 7/9/09).
Είναι γεγονός ότι η γλώσσα μας όλο και φτωχαίνει, όλο και περισσότερο συρρικνώνεται το λεξιλόγιο της. Επιβεβαιώνεται έτσι ό,τι με πόνο ψυχής ο κράτιστος φιλόλογος Σαράντος Καργάκος παρατηρεί: «Το Ελληνόπουλο, μολονότι είναι κληρονόμος του μεγαλύτερου γλωσσικού θησαυρού, χρησιμοποιεί κάπου λιγότερο από 1.000 λέξεις, όσες δηλαδή κι ο κτηνοτρόφος για να συνεννοηθεί με το κοπάδι του». Και παρακάτω: «Οι νέοι μας, όπως ακρωτηριάζουν τις προτομές των ηρώων, όπως βεβηλώνουν ιερούς χώρους και μνημεία, έτσι ακρωτηριάζουν και βεβηλώνουν και τη γλώσσα μας».
Βεβαίως η γλώσσα μας, η οποία άντεξε σε τόσες «βάρβαρες επιδρομές», κινδυνεύει από την πρόσφατη ειρηνική εισβολή του «εξ Εσπερίας» πολιτισμού. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος όχι μόνο διότι καμία αντίσταση δεν προβάλλε¬ται, αλλά διότι ανοίγουν συνεχώς κερκόπορτες από τους Εφιάλτες της ξενολατρίας, της ήσσονος προσπάθειας και του δεβαριεστισμού. Όπως αποδεικνύει η έρευνα για τη χρήση των greeklish, η άκρι(α)τη έκβαρβάρωση της γλώσσας μας καταντά πραγματικά ολέθρια.
Τί να φταίει άραγε; Μήπως «πήραμε τη ζωή μας λάθος» ως προς τον τρόπο της μετάδοσης και της διδασκαλίας της;
Καταρχάς δεν συνειδητοποιήσαμε ότι η γλώσσα δεν είναι ένα απλό εργαλείο επικοινωνίας, όπως απλουστευτικά θέ¬λουν να την εμφανίζουν είναι παράλληλα φορέας πολιτισμού. Σήμερα, παρά το μικρό γεωγραφικό διαμέτρημα της χώρας μας, η ελληνική γλώσσα κατακτά ανά τον κόσμο συνεχώς πανεπιστημιακές έδρες· έτσι εξηγούμε το λόγο του Ψυχάρη «μικρός ο τόπος και γέμισε τη γης». Όλο και πιο πολύ αναγνωρίζεται το κύρος της και η επίδραση της. «Βλέπουμε με τα μάτια των Ελλήνων και μιλούμε με τις εκφράσεις τους», ομολογεί ο ελβετός ιστορικός του πολιτισμού Jacob Burckhardt. Και ο ισπανός εγκρατής κλασικός φιλόλογος Adrados υποστηρίζει πώς οι ευρωπαϊκές γλώσσες είναι «κρυπτοελληνικές».
Ασφαλώς τη γλώσσα μας την «έδωσαν ελληνική»· χρέος μας και καθήκον μας να την καλλιεργήσουμε και να την πλου¬τίσουμε και όχι να την καταντήσουμε ένα μετανεωτερικό ράκος, άτονη και απνευμάτιστη, καταργώντας τα στολίδια του πολυτονικού. Πώς όμως εμείς τη γλώσσα πού μας εμπιστεύθηκαν «τη δίνουμε» στα παιδιά μας και πώς εκείνα την προσλαμβάνουν;
Στις μέρες μας υποτιμήθηκε πολύ η διαχρονία της και υπερτονίσθηκε η συγχρονία της. Στερήσαμε έτσι από τα παιδιά μας τη δυνατότητα να αντιληφθούν αφού και οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι δεν το αποδέχονται- ότι το γοητευτικότητο ταξίδι στην ιστορία της γλώσσας μας μπορεί να μας κάνει πλουσιότερους πνευματικά και δυνατότερους ψυχικά. Επιπλέον η αναγνώριση της διαχρονικότητας της και της άρρηκτης σχέσης της Αρχαίας Ελληνικής με τη Νεοελληνική εγγυάται το αδιαμφισβήτητο μέλλον της. Ένα ακόμη ολίσθημα στη διδασκαλία της αποτελεί το προβάδισμα του προφορικού έναντι του γραπτού λόγου. Επιβλήθηκε έτσι μία μορφή δικτατορίας της παροντικότητας, ενώ παράλληλα παρατηρήθηκε δυσκολία στην παραγωγή δόκιμου γραπτού λόγου.
Δάσκαλοι και γονείς, ως γλωσσι¬κά πρότυπα για τα παιδιά μας, είμαστε υπεύθυνοι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό για το νοηματικό βιασμό της ελληνικής γλώσσας. Καιρός να «ανακρούσουμε πρύμνα», να πάψουν τα άλλοθι της πνευματικής μας νωθρότητας. Αρκετά μας ταλάνισε η λεξιπενία· ας περάσουμε στην «λεξιπαιδεία». Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για σω¬στή γλωσσική αγωγή και με σωστά από άποψη γλώσσας σχολικά εγχειρίδια. Αν αδιαφορήσουμε, αύριο είναι βέβαιο ότι από τα greeklish θα βρεθούμε στα «ούτε γρυ ελληνικά».
Προσπαθώντας να μας συνεφέ¬ρει από το ανεξέλεγκτο σύνδρομο της νεοελληνικής μας αφασίας, ο νομπελίστας ποιητής μας Γεώργιος Σεφέρης έκρουε -δυστυχώς εις ώτα μη ακουόντων- τον κώδωνα του κινδύνου για τον γλωσσικό μας κατήφορο, λέγοντας: «Ο Θεός μας χάρισε μία γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα και χαριτωμένη, πού αντέχει ακόμη, μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά για να τη φάνε- έφαγαν όσο μπόρεσαν, αλλά απομένει η μαγιά. Έτσι θά΄ λεγα, παραφράζοντας τον Μακρυγιάννη. Δεν ξέρω πόσο θα βαστάξει ακόμη αυτό. Εκείνο πού ξέρω είναι ότι η μαγιά λιγοστεύει και δε μένει πιά καιρός για να μένουμε αμέριμνοι. Δεν είναι καινούργια τα σημεία πού δείχνουν πώς αν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, αν αφεθούμε μοιρολατρικά στη δύναμη των πραγμάτων, θα βρεθούμε στο τέλος μπροστά σε μια γλώσσα εξευτελισμένη, πολύσπερμη και ασπόνδυλη».



πηγή