Σήμερα η ανθρωπότητα “ζυμώνεται” για να επιτευχθεί η πολυπόθητη παγκοσμιοποίηση. Το ερώτημα, “είσαι υπέρ ή κατά της παγκοσμιοποίησης” είναι παραπλανητικό. Από ρωμαίϊκη άποψη το ερώτημα είναι, “υπέρ ποιάς παγκοσμιοποίησης είσαι;”
Είναι αυτονόητο ότι ο στόχος είναι η παγκοσμιοποίηση. Το ερώτημα είναι με ποιού τους όρους θα προχωρήσει.
Με αυτούς των Περσών ή με τούς, του Ελληνισμού; Κατά τους περσικούς πολέμους οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αντιστάθηκαν στην παγκοσμιοποίηση με τους όρους των Περσών και λίγο μετά πέτυχαν - το ανέφικτο – παγκοσμιοποίηση με τους δικούς τους όρους. Και να ληφθεί υπ’ όψη ότι τότε δεν διέθεταν την αστείρευτη πηγή ενέργειας (άκτιστης) που έχουμε σήμερα στην διάθεσή μας.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο καταδίκασε τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση. Είναι αίρεση πρώτον γιατί κόβει κομμάτια από την “πίτα” του ποιμνίου της Εκκλησίας και δεύτερον γιατί αλλοιώνει εντελώς την “ματιά” του Kοινωνιολόγου, του Ιστορικού του κάθε σκεπτόμενου θνητού.
Η ελληνική παγκοσμιοποίηση άρχισε με τον Όμηρο (πού σημαίνει συνάντηση), συνεχίστηκε με την “ξενία” (η φιλοξενία συνώνυμη του ξένου), βάθυνε τον καιρό του Ισοκράτη (ο γνωστός ορισμός του Έλληνα – ο μετέχον της ελληνικής παιδείας), απλώθηκε στον κόσμο με τον Μ. Αλέξανδρο, απέκτησε μόνιμη κρατική ισχύ με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εμπλουτίστηκε όταν ο Ξένος Εκείνος σάρξ εγένετο, και ολοκληρώθηκε από τον μεγάλο μεταρρυθμιστή, τον Flavio Valerio Constantino, τον Μέγα Κωνσταντίνο. Αυτή η παγκοσμιοποίηση κράτησε περίπου 1000 χρόνια (σύν-πλήν μερικούς αιώνες) και μετά το 1453 συνέχισε χωρίς κρατική οντότητα, ως καημός της Ρωμηοσύνης.
Το πολίτευμα εκείνο, η παγκοσμιοποιημένη εκείνη κοινωνία, αντιστάθηκε στους βάρβαρους ρατσιστές, εθνικιστές εχθρούς της με επιτυχία μέχρι τον 7ο αιώνα. Από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση σε Ανατολή και Δύση. Στην Ανατολή κέρδιζε έδαφος ο αραβικός εθνοφυλετισμός και στη Δύση από τον 9ο κυρίως αιώνα ο αντίστοιχος φραγκο-τευτονικός. Τελικά κατά τον 19ο και 20ο αιώνα ολοκληρώθηκε η μεγαλύτερη επιχείρηση πολιτισμοκάθαρσης που στήθηκε ποτέ. Σήμερα κάθε λογικός αναλυτής οφείλει να αγνοεί την επί 1000 χρόνια κυρίαρχη παγκοσμιοποίηση (τή Ρωμηοσύνη) και να βλέπει την ιστορία με τα γυαλιά της αίρεσης του εθνοφυλετισμού.
Ο ελληνικός πολιτισμός διασώθηκε στη Δύση αλλά σε μια αιρετική εκδοχή του. Παραθεωρήθηκε η σπουδαιότητα του μύθου, της εικόνας και απολυτοποιήθηκε η σημασία του λόγου, της αλήθειας (πού κατάντησε ορθολογική εκδοχή) εις βάρος του κάλλους (πού εξοστρακίστηκε στο κόσμο των ιδεών). Κουτσός Ελληνισμός, με ένα ποδάρι, βασανίζει και σακατεύει επί αιώνες τους ταλαίπωρους θνητούς. Σήμερα χτίζετε μια καινούργια παγκοσμιοποίηση κι έχει επιλεγεί για σκελετός το χρήμα και η τεχνολογία, με όχημα την εικόνα και δη την κινούμενη του Χόλυγουντ και του CNN. Ο Λόγος όμως σάρξ εγένετο, σώζοντας ακριβώς τον άνθρωπο από τις μεταπτώσεις στα άκρα του μύθου ή του λόγου. Παρέχοντας άπειρη, άκτιστη δύναμη βοηθάει τον θνητό να καλλιεργεί ταυτόχρονα τις δυο αλληλοαναιρούμενες σε κτιστό επίπεδο λειτουργίες του, του παρέχει την δυνατότητα να θέτει σε πλήρη, αρμονική, εν ειρήνη λειτουργία τα δυο εγκεφαλικά του ημισφαίρια. Γαντζωμένος ως άλλος Οδυσσέας στα απομεινάρια του πλοίου ξεφεύγει, απ’ τη Σκύλλα των λόγων (τίς σκέψεις που ζώνουν σαν τα φίδια και βασανίζουν τον θνητό) και από τη Χάρυβδη, το χάος των λογισμών και των εικόνων, το δάσος. Γλυτώνει από τους “λόγους και τους λογισμούς της πονηρίας”. Στο αδιέξοδο δόθηκε διέξοδος, η επί ξυρού ακμής ισορροπία, η καλούμενη και Ορθοδοξία. Το αίτημα του μέτρου βρήκε ρεαλιστική εκπλήρωση στο Σταυρό.
Η Εκκλησία ως εθναρχία δεν εκκοσμικεύθηκε αναλαμβάνοντας τη σωτηρία ενός έθνους, αλλά αγωνίστηκε να περισώσει ότι ήταν δυνατόν από εκείνη την πρώτη παγκοσμιοποίηση. Ο ρόλος της δεν είναι η αντιεκσυγχρονιστική, αντιδραστική “επιβολή του προαστικού πατριαρχισμού στη νεοελληνική κοινωνία και νοοτροπία” αλλά 1) η με προφητική έμπνευση ενδυνάμωση της κοινωνίας με την άκτιστη δύναμη που διαθέτει η Εκκλησία του Χριστού και 2) η προσφορά της ιστορικής της πείρας (τής Ρωμηοσύνης) ώστε να πετύχει και αυτή η δεύτερη (τά τελευταία 3.000 χρόνια) προσπάθεια παγκοσμιοποίησης. Να γίνει δηλαδή εφικτό να νικηθούν οι δυνάμεις της εντροπίας και του χάους που εμφωλεύουν στην ανθρώπινη φύση και κοινωνία και να κυριαρχήσει η πληροφορία, ο λόγος, που επιτρέπει να συμβαίνει το θαύμα, η τρέλα της ζωής.
“Φίδι, πίθηκος κι αετός” είναι οι δυνατές εκδοχές. Μετοχή σε κτιστή δύναμη προερχόμενη από το πνεύμα το σκοτεινό, δύναμη ταραχώδη, τρεμουλιάρικια, με ημερομηνία λήξης. Πραγμάτωση της ζωώδους εγγενούς δυνάμεως με όλα τα συμπαραμαρτούμενα της ζούγκλας. Μετοχή σε άκτιστη δύναμη που μεταλλάσσει το σκουλήκι σε αετό. Αετός το σύμβολο της Ρωμηοσύνης για να θυμίζει τον προορισμό του ανθρώπου, για να υπενθυμίζει την έννοια του ανθρώπου. Άνθρωπος, ο άνω θρώσκον, αυτός που τείνει προς τα άνω, όχι αναζητώντας ηλιθίως θεούς και άλλα ανώτερα όντα, αλλά αυτός που έχοντας υπομείνει εν τω Άδη χρόνον ικανόν, έχοντας εκεί το σπίτι του, “κράτα τον νού σου στον Άδη και μην απελπίζου”, όταν έρχεται η ώρα δέχεται την έμπνευση, ξεχειλίζει και δρά, ομιλεί και ενεργεί, “βγαίνει” και πάλι μέσα μπαίνει, στον οίκο επιστρέφει. Δηλαδή καθημερινώς κι ολημερής, εκτός διαλειμμάτων γιά-ξεκούραση ή από έμπνευση, εν τη οικία ζεί, “μόνος στο σπίτι”, εις την οικία μένει, την Οικουμένη αναμένει.
Διονύσης Παπαχριστοδούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου