Εβραϊκοί σταυροί και τσαπατσούληδες δημοσιογράφοι

Έτσι είναι οι εβραϊκοί σταυροί, αν πιστέψουμε τον Χρ. Μιχαηλίδη
Στη «Νύχτα των Βρικολάκων» του Ρομάν Πολάνσκι, υπάρχει μια ξεκαρδιστική σκηνή, όπου ένας βρικόλακας παρουσιάζεται μπροστά σε έναν χωρικό. Προετοιμασμένος αυτός, αρπάζει έναν σταυρό και τον προτάσσει στον βρικόλακα, περιμένοντας να δει τον νεκροζώντανο να καταρρέει.
– Την πάτησες, του λέει εκείνος με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Είμαι εβραίος βρικόλακας! Και χραπ, τον δαγκώνει στο λαιμό.
Αυτά, στην ταινία. Αν όμως πιστέψουμε τη στήλη του κ. Χρ. Μιχαηλίδη στη χτεσινή Ελευθεροτυπία, κακώς ο εβραίος βρικόλακας αψήφησε τον σταυρό, διότι εβραϊκοί σταυροί υπάρχουν. Με αφορμή την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία πρέπει να αφαιρεθούν από τις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας ο σταυρός και κάθε άλλο θρησκευτικό σύμβολο (η απόφαση πάρθηκε ύστερα από προσφυγή της μητέρας μιας μαθήτριας), ο Χρ. Μιχαηλίδης θυμάται την υπόθεση του δικαστή Λουίτζι Τόστι, ο οποίος, τουλάχιστον σύμφωνα με τον καλό δημοσιογράφο, πιστεύει στον Ιουδαϊσμό και ήθελε να αντικατασταθεί, στις δίκες όπου προήδρευε ο ίδιος, ο χριστιανικός από τον εβραϊκό σταυρό. Και επειδή δημοσιογράφοι και εφημερίδες εγνωσμένου κύρους δεν μπορεί να κάνουν λάθη, συνεπάγεται ότι υπάρχει εβραϊκός σταυρός. Όπερ έδει δείξαι.
Μόνο που εμείς ξέρουμε ότι εφημερίδες και δημοσιογράφοι κάνουν λάθη, ακόμα και κωμικοτραγικά, ιδίως όταν γράφουν στο γόνατο. Φυσικά εβραϊκός σταυρός δεν υπάρχει κι αν ρίξετε μια ματιά σε τηλεγραφήματα διεθνών πρακτορείων θα δείτε ότι γίνεται λόγος όχι βέβαια για εβραϊκό σταυρό αλλά για menorah, δηλαδή μενορά, ή επτάφωτη λυχνία, η οποία, όπως βλέπετε, δεν έχει καμιά σχέση με σταυρό. (Μπορεί να τη δείτε γραμμένη και μενόρα, δείτε και εδώ)
Θα μπορούσαμε βέβαια να σκεφτούμε ότι ο δημοσιογράφος είδε menorah και επειδή βαριόταν να βρει πώς λέγεται δαύτο, έγραψε κατ’ οικονομία «εβραϊκός σταυρός», εννοώντας το κορυφαίο εβραϊκό θρησκευτικό σύμβολο. Όμως κι έτσι αν είναι, πρόκειται για προχειρότητα απαράδεκτη για σοβαρή εφημερίδα –μπορεί στον προφορικό λόγο να λένε μερικοί «ο γαλλικός ΟΤΕ», αλλά στην εφημερίδα γράφουμε «η Φρανς Τελεκόμ», έτσι δεν είναι;
Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται μόνο για τσαπατσουλιά, διότι το ρεπορτάζ του κ. Μιχαηλίδη περιέχει και κάμποσες ανακρίβειες. Για παράδειγμα, όπως φαίνεται δεν είναι ακριβές ότι ο δικαστής Τόστι θέλησε να βάλει στην αίθουσα του δικαστηρίου ειδικά τη μενορά. Σύμφωνα με την αναφορά που έκανε προς την ιεραρχία του, ζήτησε να τοποθετηθούν στις αίθουσες όλα τα θρησκευτικά σύμβολα που ο ίδιος προσωπικά λατρεύει και από τα οποία εμπνέεται και αντλεί ψυχική στήριξη: το λογότυπο της Ένωσης Αθέων, Αγνωστικιστών και Ορθολογιστών, η εβραϊκή μενορά, το άγαλμα της Παλλάδας Αθηνάς, το αγαλματίδιο του Βούδα, της Ίσιδας, του Βάκχου και κάμποσων ακόμα θεών και θεαινών. Στο πρωτότυπο: chiedo pertanto, in via subordinata, che il Ministro di Giustizia esponga -o mi autorizzi ad esporre- in tutte le aule giudiziarie, a fianco del crocifisso, i simboli religiosi di tutte le altre confessioni ed ideologie e, in particolare, il logo dell’U.A.A.R. (Unione Atei Agnostici Razionalisti), la menorà ebraica, i simulacri di Pallade Atena, di Budda, della Dea Iside, del Dio Bacco, di Odino, di Manitù, del Dio Quetzalcoatl, del Dio Mòrot, del Dio Satana, del Dio Bacarozzo, della Dea Lucertola, della Dea Vacca e del Dio Po: tutti Dei e Dee che io venero “ardentemente” e della cui presenza, supporto e conforto morale e religioso intendo usufruire in occasione dello svolgimento dei processi che mi riguardano. Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε στο ιστολόγιο του δικαστή Τόστι, αλλά σας προειδοποιώ ότι είναι εκτενές, στα ιταλικά, και μάλιστα στη δικαστική διάλεκτο.
Δεν θα χρεώσω όμως στον Χρ. Μιχαηλίδη τη διαστρέβλωση των γεγονότων, αφού αυτός απλώς αναδημοσίεψε όσα είχαν γραφτεί από πολλά άλλα μέσα ενημέρωσης. Στο κάτω-κάτω, πρόκειται για επαγγελματία δημοσιογράφο, όχι για ερασιτέχνη θαμώνα του Διαδικτύου, να κάνει ανεξάρτητη έρευνα όπως η αγαπητή Μαρία που με τρία κλικ βρήκε το ιστολόγιο του δικαστή Τόστι και μας το παρουσίασε χτες εδώ, ως σχόλιο σε άλλο νήμα. Ο δημοσιογράφος δεν κάνει ανεξάρτητη έρευνα, θα ήταν αντιδεοντολογικό (και δεν προλαβαίνει άλλωστε): αρκείται στο να μεταφράσει (ή να κακομεταφράσει) όσα βρίσκει έτοιμα.
Και πάλι όμως, βρίσκω εντελώς αυθαίρετο το συμπέρασμα του Χρ.Μιχ., ότι ο αγώνας του δικαστή Τόστι «είχε γίνει για να φύγουν όχι οι θρησκείες από τα δικαστήρια, αλλά η θρησκεία που δεν ενστερνιζόταν εκείνος». Και απορώ πώς ο κατά τα άλλα ευαίσθητος και αντικειμενικός δημοσιογράφος, που θεώρησε καλό να προσθέσει το «όπως τον ονόμασε» στον χαρακτηρισμό ενός νόμου του 1926 ως φασιστικού, δεν είχε την ευαισθησία και αντικειμενικότητα να αναζητήσει τις πραγματικές απόψεις του δικαστή πριν βγάλει το αυθαίρετο συμπέρασμά του. Προφανώς, και η τσαπατσουλιά είναι επιλεκτική.
Αλλά να γυρίσουμε στην απόφαση του ΕΔΑΔ, ότι πρέπει να απομακρυνθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από τα σχολεία. Θα μπορούσε να ισχύσει και στη χώρα μας, αφού αν δεν κάνω λάθος σταυροί ή εικόνες του Χριστού υπάρχουν και στις δικές μας σχολικές αίθουσες. Για τα δικαστήρια δεν ξέρω διότι δεν συχνάζω, αλλά φαντάζομαι πως και εκεί θα υπάρχουν. Παλιότερα σίγουρα υπήρχαν, αν θυμηθούμε και τους έξοχους στίχους του Ασημάκη Πανσέληνου:
Ένας εργάτης κάθεται στον μπάγκο,από ένα σπάγγο κρέμεται ο Χριστός

κι απ’ το Χριστό κρεμιέται, δίχως σπάγγο,το Καθεστώς!
Για το θέμα αυτό μπορεί να γίνει ενδιαφέρουσα συζήτηση. Να φύγουν οι σταυροί (και οι εβραϊκοί βεβαίως) και τα άλλα θρησκευτικά σύμβολα από τα σχολεία;

ΥΓ Για να μην παρεξηγηθώ, η άποψη ότι είναι αντιδεοντολογικό να γίνεται ανεξάρτητη έρευνα είναι ειρωνική.

πηγή