Το χθες

Προσπάθησε με όλες τις αισθήσεις σου να νοιώσεις και να δεις, τη λάβα, κόκκινο καυτό ποτάμι να κυλάει.

Την ηρεμία του δειλινού που χρώματα γεμίζει την ψυχή σου.

Τα κύματα που πολεμούν τους βράχους και τινάζονται,

σαν χαίτες από άγρια θηρία μανιασμένα.

Τον ήλιο που χαϊδεύει τα φυλλώματα το πρωινό και προσπαθεί να τ' αγκαλιάσει.

Mάταια γιατί ξεφεύγουν.

Τον ήχο της βροντής πριν θύελλα ξεσπάσει.

Την ηρεμία μιας στιγμής σιωπής.

Τα φτερουγίσματα πουλιών ανάμεσα σε δένδρα που θροΐζουν, από το χάδι μιας ανάσας του ανέμου φευγαλέας.

Το χτύπημα της αστραπής, την άπιαστη τη λάμψη.

Του γερακιού την άσπλαχνη σκουξιά, το γλίστρημά του στην πνοή του ανέμου.

Το άκουσμα ψιθύρων αγωνίας, στης νύχτας τη σιωπή.

Τις μυρωδιές της Άνοιξης που ελεύθερα πλανώνται και τυλίγουν κάθε σου κύτταρο και σου ξυπνούν τ' ανείπωτα.

Το ξάφνιασμα απ' τη σειρήνα καραβιού που αποχωρίζεται την αγκαλιά του μόλου.

Μια φευγαλέα μυρωδιά απ' άρωμα, που από παλιά ξανάρθε να σε βρει.

Πόνο γλυκό από το χθες που όρμησε ασυγκράτητος να σου ξαναθυμίσει, αυτά που είχες ξεχασμένα.

Αυτά και άλλα τόσα που ο έρωτας τα κάνει, αν τη ψυχή σου αφήσεις ανοιχτή, θα νοιώσεις.
- Ophiucus -