Ίσως θυμάστε την υποκριτικότατη «συγνώμη» του Πάπα για τα, πριν μια χιλιετηρίδα, εγκλήματα των σταυροφόρων της παπικής Εκκλησίας εναντίον της Κων/πουλης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Που σημαίνει ότι κάποιος άλλος Πάπας ύστερα από μερικές χιλιάδες χρόνια μπορεί να ζητάει «συγνώμη» για τα σημερινά εγκλήματα της παπικής Δύσης. Για να μας θυμίζουν πάντοτε τα περίφημα λόγια του Χριστού. Που ακτινογραφούν κάθετα και οριζόντια τους αιώνιους Φαρισαίους:
“Αλίμονό σας, , γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές», λέει ο Χριστός. «Γιατί χτίζετε τους τάφους των προφητών και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων. Και λέτε: « Αν ζούσαμε στην εποχή των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες των προφητών». Και ομολογείτε έτσι, ότι είστε παιδιά εκείνων, που δολοφόνησαν τους προφήτες. Γεγονός που σημαίνει ότι και σεις είστε οχιόπουλα αντάξια των προγόνων σας. Γι’ αυτό κι εγώ θα στείλω ανάμεσά σας προφήτες και σοφούς. Που θα τους διώξετε και θα τους δολοφονήσετε και θα τους σταυρώσετε. Για να έχετε έτσι την παγκόσμια αποκλειστικότητα του δολοφονικού έργου σε βάρος των δικαίων…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-355).
Και τα λόγια αυτά του Χριστού μας τα θυμίζει οδυνηρά, κάθε χρονιά η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου( 9 Νοεμβρίου). Και ιδιαίτερα μας τα θυμίζει η περίφημη «συγνώμη», που ζητήθηκε απ’ τους σημερινούς δεσποτάδες για το δολοφονικό σενάριο, που οι προκάτοχοί τους είχαν καταστρώσει για την ηθική εξόντωσή του.
Και βέβαια ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο ούτε βρήκαν τη ανάλογη φιλοτιμία να σκεφτούν ότι η συγγνώμη δεν είναι λόγος κενός στο άψυχο χαρτί. Η συγγνώμη προϋποθέτει μετάνοια. Και μετάνοια είναι η ριζική αλλαγή μιας άθλιας πραγματικότητας.
Μιας πραγματικότητας που δεν σχετίζεται μόνο με κάποια μεμονωμένα πρόσωπα του παρελθόντος ή κάποιες, κατά καιρούς, εξαιρέσεις. Δεν είναι προσωποπαγής. Αλλά σχετίζεται με το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Που αποτελεί την εκ βάθρων ανατροπή του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού.
Αυτό το καθεστώς και αυτή η πραγματικότητα ήταν το πανίσχυρο όπλο των διωκτών του Αγίου Νεκταρίου: Ήταν υπόδειγμα κληρικού και απολάμβανε της γενικής εκτίμησης. Και, για να μην επισκιάζει την δεσποτική αυθαιρεσία και ανεπάρκεια η ακτινοβόλα ανθρωπιά του, τον έβαλαν στο περιθώριο. Και επειδή κι απ’ το περιθώριο τους ήταν «δύσχρηστος», τον έριξαν στον Καιάδα της έσχατης ένδειας και ανυποληψίας. Μια και φρόντισαν το δολοφονικό τους έργο να το καμουφλάρουν και να το διανθίσουν με την ρετσινιά της ατίμωσης που του φόρτωσαν στην πλάτη…
Αυτή, λοιπόν, η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως των προσώπων, μήπως έχει αλλάξει σε τίποτε από τότε μέχρι τώρα; Η πραγματικότητα βροντοφωνάζει πως: Όχι!
Γεγονός που σημαίνει ότι όχι ο ένας ή ο άλλος, αλλά όλοι οι δεσποτάδες, ανεξαιρέτως, είναι αλληλέγγυοι γι’ αυτή την πραγματικότητα. Και συνεπώς αλληλέγγυοι για το διωγμό του Αγίου Νεκταρίου.
΄Όπως ακριβώς και ο Άγιος Νεκτάριος είναι αλληλέγγυος με καθέναν κληρικό, κι ακόμη πιο πέρα με καθέναν άνθρωπο που διώκεται. Και ιδιαίτερα με καθέναν, που διώκεται στο όνομα του Χριστού, απ’ την αντίχριστη δεσποτοκρατία.
Γι’ αυτό όχι μόνο δεν ευχαριστιέται, αλλά πικραίνεται κιόλας απ’ τις γιορτές που γίνονται προς τιμήν του και τους πανηγυρικούς λόγους και τις αιτήσεις «συγγνώμης»…
Τη στιγμή που το καθεστώς, που τον υπέβαλε στο μαρτύριο του εξευτελισμού και της εξουθένωσης ζει και βασιλεύει και τον χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να συνεχίζει το απάνθρωπο έργο του…
΄Όπως ακριβώς και οι απηνείς διώκτες του Χριστού, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, «έχτιζαν τους τάφους των προφητών και στόλιζαν τα μνημεία των δικαίων», για να εξαπατούν την κοινή γνώμη και να εξασφαλίζουν το ανήθικο ηθικό δικαίωμα όχι μόνο να διώκουν τους απεσταλμένους του Θεού, αλλά να σταυρώσουν κι Αυτόν τον ίδιο.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και ο Πακτωλός των χαρισμάτων του Αγίου Νεκταρίου είναι το αιώνιο ΟΥΑΙ του Χριστού εναντίον των γραμματέων και φαρισαίων της δεσποτοκρατίας. Και η αμετάκλητη καταδίκη τους.
Όχι εκ μέρους της ανθρώπινης δικαιοσύνης που καταδικάζει τους αθώους και επιβραβεύει τους κακούργους .Αλλά της αδέκαστης δικαιοσύνης του Θεού!….
Παπα-Ηλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου