Με βαριά ιστορία στην αργυροχρυσοχοΐα, η Στεμνίτσα, σκαρφαλωμένη στις πλαγιές του Μαινάλου και στο κέντρο μιας πανέμορφης ορεινής ενότητας χωριών της Αρκαδίας, ανανεώνει το προφίλ της σήμερα
Στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας της Στεμνίτσας οι σπουδαστές της παραδοσιακής τέχνης- 22 σήμερα - δουλεύουν πάνω σε ατομικούς πάγκους ή και στο σχεδιαστήριο. Ντυμένοι κάζουαλ, εν μέσω ζωγραφισμένων τοίχων, παραπέμπουν στο πνεύμα ελευθερίας της Σχολής Καλών Τεχνών, αν και συνδυάζουν την αυστηρότητα του παλιού καλού τεχνίτη του αρκαδικού χωριού, που κουβαλάει μια βαριά ιστορία όχι μόνο στην αργυροχρυσοχοΐα αλλά και στον χρυσό, στον μπρούτζο, στον χαλκό, στην κατασκευή καμπανών και αλλού. Σήμερα, σε όλη τη Στεμνίτσα μπορεί να υπάρχουν όλα κι όλα τρία εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας (των Γυφτοπούλου Βούλας, Θανάση Ασημακόπουλου και Σαρακινιώτη- Μπενοπούλου Σοφίας), τίποτα όμως δεν σβήνει την ακμή που γνώρισε η παραδοσιακή τέχνη τον 18ο και 19ο αιώνα. Τότε ακριβώς, οι τεχνίτες ταξίδευαν σε όλη την Ελλάδα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι στεμνιτσιώτικες καμπάνες χτυπούσαν στα πέρατα της Γης και το μυστικό της επιτυχίας δεν διέρρεε, αφού η συνθηματική γλώσσα των ντόπιων δεν «ξεκλειδωνόταν» εύκολα! Ούτε οι ομορφιές και τα μυστικά της Στεμνίτσας- που γνωρίζει μεγάλη τουριστική ακμή με ξενώνες και ταβέρνες- «ξεκλειδώνονται» εύκολα σήμερα και θα χρειαστεί να περπατήσετε αρκετά μέσα στον οικισμό για να μαζέψετε εικόνες και να ανακαλύψετε την ψυχή του τόπου. Το βιβλίο του Λαογραφικού Μουσείου μάλιστα θα σας βοηθήσει στην περιήγησή σας. Αρχίστε από την καρδιά του οικισμού (τη «δημοσιά»), έναν στενό δρόμο που γύρω του συγκεντρώνονται μαγαζιά, εργαστήρια και δημόσια κτίρια. Ο δρόμος κάποια στιγμή ανοίγει, σχηματίζεται η πλατεία του χωριού και τα καφενεία, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου με το περίτεχνο καμπαναριό, το δημαρχείο και οι ταβέρνες αποτελούν τον κοινωνικό πυρήνα της Στεμνίτσας. Από οποιοδήποτε σημείο επιλέξετε μπορείτε να ακολουθήσετε ένα από τα καλντερίμια που ανεβοκατεβαίνουν μέσα στο χωριό. Κάποια από αυτά σταματούν σε μεγάλες αυλές και άλλα συνεχίζουν ως μονοπάτια, που οδηγούν σε χωράφια και σε πηγές του δάσους του Μαινάλου. Αυτό που δεν πρέπει να χάσετε είναι η βόλτα στην ιστορική γειτονιά του Κάστρου, με τα κτίρια-κοσμήματα, όπως αυτό του οπλαρχηγού του 1821 Γεώργιου Ροϊλού. Επίσης, θα πρέπει να θυμάστε πως τα αρχικά μονώροφα σπίτια των κατοίκων, με το κατώι για τα ζώα και τις αποθήκες, στα μέσα του 19ου αιώνα και λόγω του πλούτου του χωριού τότε μετατρέπονται σε πολυώροφα και παίρνουν πυργοειδή μορφή. Αυτό λοιπόν εξηγεί τη συνύπαρξη των δύο ειδών οικίας, ενώ αν θέλετε μια γεύση από τα πιο εντυπωσιακά τριώροφα σπίτια, ψάξτε το Τρικολώνιο του 1854, αλλά και την Οικία Χατζή, που στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο από το 1985. Η Στεμνίτσα σήμερα, χτισμένη ανάμεσα σε τέσσερις ρεματιές και πάνω στα ερείπια- κατά τον Παυσανία- της αρχαίας Υψούς, δεν αποτελεί ένα συνηθισμένο πέρασμα για τη Δημητσάνα, ούτε το μικρό διάλειμμα των αθλητών του rafting στον Λούσιο ποταμό. Διεκδικεί θέση στον τουριστικό χάρτη.
πηγή:Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου