Νεκρή μοιάζει καμιά φορά η γλώσσα μου
οι λέξεις μου δεν βρίσκουν νόημα στον ήχο της σιωπής μου
Περπατώ και τα λόγια που δεν είπα με συνοδεύουνε
με πιάνουν από τον ώμογαργαλούν τα αυτιά μου με ένα ψίθυροσα σούρσιμο σκουριασμένης αλυσίδας στο χώμα˙γίνονται ήχοι,μελωδίεςχειρονομίες
γίνονται φως στο φως μιας μέρας που δεν αρκεί
φωτιές ανάβουνε και καίνε σκιάχτρα στο προαύλιο των ψυχών
Ίσως αυτό που ήθελα να πω να το έχω ήδη πειπέρασε όμως χωρίς κανείς να καταλάβει την άναρθρη σιωπή
ούτε εγώ ο ίδιος...
Ίσως σε άλλους καιρούς να βρουν μιαν άλλη ποίηση
Ίσως η νέα ποίηση να μη χρειάζεται τις γλωσσικές αλήθειες μας
να βγαίνει από το στόμα ανθρώπων αυθόρμητα σα διαμαρτυρίανα φθάνει με κίτρινες φλόγες από τις γλώσσες των ερωτευμένων στις καρδιές μας
Ίσως η ποίηση αυτή να μη χρειάζεται μολύβι και χαρτί
η πρώτη ύλη της να είναι ο ρυθμός της βροχής στο χώμα και στα κάγκελα
οι λέξεις της να είναι ο ήχος των βημάτων μας στην άσφαλτο τις Κυριακές
Η ποίηση αυτή θα βγαίνει ανάλαφρα απ’ τα χαμόγελα μικρών παιδιών
και θα κάνει παρέες με άστεγους στις πλατείες και στα καφενεία
Δε θα φοβάται η ποίηση αυτή τους πειραματισμούς
θα ζει μέσα σε πίνακες σουρεαλισμού
δεν θα βραβεύεται σε επίσημες τελετές σαν τη νεκρή μας κόρη
μα θα πονάει μαζί με εμένα και με εσένα
θα πετάει πιο ψηλά κι απ’ τα άστρα και όταν ξανά θα προσγειώνεται εδώ
θα είναι ίδια κι απαράλλαχτη εσύ κι εγώ˙όταν αυτή η ποίηση βρεθεί
τη γλώσσα μου θα θάψω κάτω απ’ τη γη
και θα γίνω κι εγώ ποιητής
AleXandros K.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου