Πάντα ο Χριστός αποτελούσε το νόμιμο θήραμα για τους πάσης φύσεως σκανδαλοποιούς και σκανδαλοθήρες. Διότι την αγάπη μπορούν να την λοιδορούν, να την υβρίζουν και να την προπηλακίζουν εκ του ασφαλούς όπως νομίζουν, αλλά, ώ του θαύματος, ο Χριστός βρίσκεται πάντα μπροστά τους. Καί αντί να ανακαλύψουν ένα τελευταίο όσο και τεράστιο σκάνδαλο που επιτέλους θα εξαλείψει και θα εξοβελίσει τον Χριστό, ο Χριστός είναι που γίνεται γι’ αυτούς το αιώνιο σκάνδαλο όπου επάνω του σπάζουν τα κεφάλια τους. Είναι το αιώνιο σκάνδαλο του Ανθρώπου που δέχεται αγόγγυστα την βία, κι ωστόσο την νικά, γιατί εκτός από άνθρωπος είναι και ο Υιός του Θεού, ο Υιός του Πατρός, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.
Ο Θεός έχει για τον καθένα μια μοναδική θέση πλήρους και αδιατάρακτης αγάπης, και έχει μια μοναδική φροντίδα για εκείνους που έχουν πέσει, όση και για εκείνους που δεν έχουν πέσει[vi]... Δέν υπάρχουν μεταβολές, ή κάποιες προγενέστερες ή μεταγενέστερες προθέσεις στον Δημιουργό: δεν υπάρχει μίσος ή μνησικακία στη φύση Του, ούτε μεγαλύτερη ή μικρότερη θέση στην αγάπη του, ούτε πρίν ή μετά στη γνώση του. Γιατί, αν όλοι πιστεύουν πώς η κτίση ήρθε στην ύπαρξη ως αποτέλεσμα του ελέους και της αγάπης του Δημιουργού, τότε γνωρίζουμε πώς αυτή η πρωταρχική αιτία δεν μειώνεται ούτε μεταβάλλεται ποτέ στη Φύση του Δημιουργού, ως συνέπεια της ακατάστατης πορείας της δημιουργίας»[vii].
Τίποτα δεν μεταβάλλει στην φύση του Δημιουργού την αγάπη του για τον κόσμο. Η τάση να κατηγορούμε τον Θεό για την ακατάστατη πορεία του κόσμου και να αποσείουμε τις δικές μας ευθύνες, να λαμβάνουμε την άγνοια που μας διακατέχει ως φωτισμό και να εμμένουμε σ’ αυτήν, δεν αρκεί για να αποκρύψει το φτώχεμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τό φτώχεμα είναι αυτό που θα αποκαλύψει την ευθύνη μας στην ιστορία του κόσμου. Ότι η βία της ιστορίας προέρχεται αποκλειστικά από τους ανθρώπους, και όχι από τον Θεό. Τό «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»[viii], δεν αποτελεί ένα ρητορικό σχήμα, αλλά μια συγκλονιστική διαπίστωση. Τό ίδιο και τα λόγια του Πέτρου στις Πράξεις των Αποστόλων: «Καί νυν, αδελφοί, οίδα ότι κατά άγνοιαν επράξατε, ώσπερ και οι άρχοντες υμών»[ix]. Δηλώνουν την τύφλωση των ανθρώπων να βγούν από την κατάσταση που λογαριάζουν ως δίκαια και ως αληθινή, και να αντικρίσουν την αλήθεια. Δηλώνουν ακόμα την τάση του ανθρώπου να παρασύρεται και να εκλαμβάνει τα φαινόμενα που παίρνουν μαζικές διαστάσεις ως αλήθειες. Καί το περίεργο είναι ότι ενώ η σύγχρονη τεχνολογία ισχυρίζεται ότι υπάρχει για να διαφωτίζει και να πληροφορεί για τα πάντα, αντιθέτως ενισχύει την τύφλωση και διαιωνίζει το σκοτάδι.
Η φιλευσπλαχνία του Θεού και η αγάπη Του δεν έχουν όρια, η φύση του είναι ξένη προς την εκδίκηση, την τιμωρία, την μομφή, την ανταπόδοση. Στόν Θεό δεν προσάπτεται κανενός είδους βία, όπως συμβαίνει με τις κίβδηλες θρησκείες και τις ψευδο-θεότητες, και διατρανώνεται το άμετρο της αγάπης και της καλοσύνης Του. Ο Θεός δεν τοποθετεί κανένα εμπόδιο μεταξύ ημών και Εκείνου. Εμείς είναι που υψώνουμε εμπόδια. Εμείς επιδιώκουμε την επιβολή και την ισχύ έναντι των άλλων, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που μας προσφέρονται. «Μακριά από μας η σκέψη, λέγει ο αββάς Ισαάκ, πώς θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ εκδίκηση σ’ αυτή την πηγή της αγάπης, στον ωκεανό που ξεχειλίζει από καλοσύνη»[x]. Κι ακόμη: «Τό έλεος αντιπαρατίθεται στη δικαιοκρισία. Η δικαιοκρισία είναι ισότητα στην οριζόντια κλίμακα, επειδή δίνει στον καθένα αυτό που του αξίζει… Τό έλεος, από την άλλη μεριά, είναι μια θλίψη και μια συμπόνοια που προκαλείται από την καλοσύνη...^ δεν τιμωρεί κάποιον που αξίζει το κακό, και σ’ αυτόν που αξίζει το καλό του δίνει διπλή μερίδα. Άν, λοιπόν, είναι φανερό πώς το έλεος ανήκει στη μερίδα της δικαιοσύνης, τότε η δικαιοκρισία ανήκει στη μερίδα της κακίας. Όπως δεν μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο χόρτα και φωτιά, έτσι έλεος και δικαιοκρισία δεν μπορούν να συγκατοικούν σε μια ψυχή»[xi].
Η δικαιοκρισία παραβάλλεται με την αδικία και εμπεριέχει την τιμωρία, με μια ισότητα σε οριζόντια κλίμακα που δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί. Η δικαιοσύνη του Θεού περιέχει μόνο την αγάπη και το έλεος. Ανασηκώνει τον αδύναμο, θεραπεύει τον πληγωμένο και κατατρεγμένο, δεν τιμωρεί αυτόν που πράττει το κακό και αναπαύει εκείνον που πράττει το καλό. Η δικαιοσύνη του Θεού τους βλέπει όλους με τα ίδια μάτια. Μιά αγκαλιά η συμπόνια και η ευσπλαχνία της δικαιοσύνης Του. Μιά αγκαλιά που σκεπάζει όλες τις κακίες και τις ανθρώπινες αθλιότητες, που περιθάλπει τα θύματα και βάζει βάλσαμο στις πληγές. Αγκάλη για τους κοπιώντες και πεφορτισμένους.
Ο Θεός έχει για τον καθένα μια μοναδική θέση πλήρους και αδιατάρακτης αγάπης, και έχει μια μοναδική φροντίδα για εκείνους που έχουν πέσει, όση και για εκείνους που δεν έχουν πέσει[vi]... Δέν υπάρχουν μεταβολές, ή κάποιες προγενέστερες ή μεταγενέστερες προθέσεις στον Δημιουργό: δεν υπάρχει μίσος ή μνησικακία στη φύση Του, ούτε μεγαλύτερη ή μικρότερη θέση στην αγάπη του, ούτε πρίν ή μετά στη γνώση του. Γιατί, αν όλοι πιστεύουν πώς η κτίση ήρθε στην ύπαρξη ως αποτέλεσμα του ελέους και της αγάπης του Δημιουργού, τότε γνωρίζουμε πώς αυτή η πρωταρχική αιτία δεν μειώνεται ούτε μεταβάλλεται ποτέ στη Φύση του Δημιουργού, ως συνέπεια της ακατάστατης πορείας της δημιουργίας»[vii].
Τίποτα δεν μεταβάλλει στην φύση του Δημιουργού την αγάπη του για τον κόσμο. Η τάση να κατηγορούμε τον Θεό για την ακατάστατη πορεία του κόσμου και να αποσείουμε τις δικές μας ευθύνες, να λαμβάνουμε την άγνοια που μας διακατέχει ως φωτισμό και να εμμένουμε σ’ αυτήν, δεν αρκεί για να αποκρύψει το φτώχεμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τό φτώχεμα είναι αυτό που θα αποκαλύψει την ευθύνη μας στην ιστορία του κόσμου. Ότι η βία της ιστορίας προέρχεται αποκλειστικά από τους ανθρώπους, και όχι από τον Θεό. Τό «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»[viii], δεν αποτελεί ένα ρητορικό σχήμα, αλλά μια συγκλονιστική διαπίστωση. Τό ίδιο και τα λόγια του Πέτρου στις Πράξεις των Αποστόλων: «Καί νυν, αδελφοί, οίδα ότι κατά άγνοιαν επράξατε, ώσπερ και οι άρχοντες υμών»[ix]. Δηλώνουν την τύφλωση των ανθρώπων να βγούν από την κατάσταση που λογαριάζουν ως δίκαια και ως αληθινή, και να αντικρίσουν την αλήθεια. Δηλώνουν ακόμα την τάση του ανθρώπου να παρασύρεται και να εκλαμβάνει τα φαινόμενα που παίρνουν μαζικές διαστάσεις ως αλήθειες. Καί το περίεργο είναι ότι ενώ η σύγχρονη τεχνολογία ισχυρίζεται ότι υπάρχει για να διαφωτίζει και να πληροφορεί για τα πάντα, αντιθέτως ενισχύει την τύφλωση και διαιωνίζει το σκοτάδι.
Η φιλευσπλαχνία του Θεού και η αγάπη Του δεν έχουν όρια, η φύση του είναι ξένη προς την εκδίκηση, την τιμωρία, την μομφή, την ανταπόδοση. Στόν Θεό δεν προσάπτεται κανενός είδους βία, όπως συμβαίνει με τις κίβδηλες θρησκείες και τις ψευδο-θεότητες, και διατρανώνεται το άμετρο της αγάπης και της καλοσύνης Του. Ο Θεός δεν τοποθετεί κανένα εμπόδιο μεταξύ ημών και Εκείνου. Εμείς είναι που υψώνουμε εμπόδια. Εμείς επιδιώκουμε την επιβολή και την ισχύ έναντι των άλλων, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που μας προσφέρονται. «Μακριά από μας η σκέψη, λέγει ο αββάς Ισαάκ, πώς θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ εκδίκηση σ’ αυτή την πηγή της αγάπης, στον ωκεανό που ξεχειλίζει από καλοσύνη»[x]. Κι ακόμη: «Τό έλεος αντιπαρατίθεται στη δικαιοκρισία. Η δικαιοκρισία είναι ισότητα στην οριζόντια κλίμακα, επειδή δίνει στον καθένα αυτό που του αξίζει… Τό έλεος, από την άλλη μεριά, είναι μια θλίψη και μια συμπόνοια που προκαλείται από την καλοσύνη...^ δεν τιμωρεί κάποιον που αξίζει το κακό, και σ’ αυτόν που αξίζει το καλό του δίνει διπλή μερίδα. Άν, λοιπόν, είναι φανερό πώς το έλεος ανήκει στη μερίδα της δικαιοσύνης, τότε η δικαιοκρισία ανήκει στη μερίδα της κακίας. Όπως δεν μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο χόρτα και φωτιά, έτσι έλεος και δικαιοκρισία δεν μπορούν να συγκατοικούν σε μια ψυχή»[xi].
Η δικαιοκρισία παραβάλλεται με την αδικία και εμπεριέχει την τιμωρία, με μια ισότητα σε οριζόντια κλίμακα που δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί. Η δικαιοσύνη του Θεού περιέχει μόνο την αγάπη και το έλεος. Ανασηκώνει τον αδύναμο, θεραπεύει τον πληγωμένο και κατατρεγμένο, δεν τιμωρεί αυτόν που πράττει το κακό και αναπαύει εκείνον που πράττει το καλό. Η δικαιοσύνη του Θεού τους βλέπει όλους με τα ίδια μάτια. Μιά αγκαλιά η συμπόνια και η ευσπλαχνία της δικαιοσύνης Του. Μιά αγκαλιά που σκεπάζει όλες τις κακίες και τις ανθρώπινες αθλιότητες, που περιθάλπει τα θύματα και βάζει βάλσαμο στις πληγές. Αγκάλη για τους κοπιώντες και πεφορτισμένους.
συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου