Τηρούν την παράδοση του τόπου τους, γιορτάζουν το δίμηνο της τσικουδιάς. Σε κάθε γωνιά της Κρήτης τα τρικούβερτα φθινοπωρινά γλέντια είναι τέτοιες μέρες στο φόρτε τους, μαρτυρούν πως οι άμβυκες, τα μεγάλα καζάνια του νησιού, δουλεύουν μέρα- νύχτα. «Είναι ένα ιδιαίτερο κέφι, μια παράδοση που έρχεται από πολύ μακριά, όσο και τα καζάνια. Τον καιρό της Τουρκοκρατίας, παρά το φιρμάνι που απαγόρευε την κατανάλωση οινοπνεύματος, ακόμα και οι Τούρκοι έβρισκαν τον τρόπο κι έπιναν μαζί με τους χριστιανούς, από τότε ζήλευαν αυτό το ξεφάντωμα. Και σήμερα, από την 1η Οκτωβρίου ώς την 31η Νοεμβρίου, όλοι συμμετέχουμε με τον τρόπο μας στην ιεροτελεστία παρασκευής του ξεχωριστού αυτού ντόπιου αποστάγματος!», λέει στα «ΝΕΑ» ο 67χρονος Αντώνης Φραγκιαδάκης, πρόεδρος των 415 αμπελουργών- παραδοσιακών αποσταγματοποιών τσικουδιάς στον Νομό Ηρακλείου. «Είναι βραδιές που γύρω από ένα και μόνο καζάνι θα μαζευτούν ώς και τριακόσιοι άνθρωποι, δεν θα διστάσουν να στριμωχτούν μέσα σε αποθήκες ή και υπόγεια, εκεί όπου σιγοβράζει η τσικουδιά», τονίζει. Στα τέσσερα καζάνια του χωριού του, στο Κυπαρίσσι Τεμένους, ο κ. Φραγκιαδάκης και οι άλλοι συνάδελφοί του αποστάκτες έχουν βαλθεί και φέτος να βγάλουν την πιο ποιοτική τσικουδιά, στο τέλος να τη σερβίρουν χύμα, εκεί γύρω στους 44 βαθμούς. «Στην ουσία είναι ό,τι και το τσίπουρο της υπόλοιπης χώρας. Απλώς εμείς δεν προσθέτουμε χρωστικές, αρωματικές ή γευστικές μείξεις και βελτιώσεις.«Καλύτερη η διπλή απόσταξη»
Περίοδο κοπιαστικής δουλειάς, αλλά και ευχαρίστησης και διασκέδασης δίπλα στη φωτιά διανύουν και οι παραγωγοί του φημισμένου τσίπουρου Τυρνάβου Λάρισας, της μοναδικής πόλης στην Ελλάδα με κατοχυρωμένο το όνομά της στα αποστάγματα που παράγει. «Το προϊόν μας είναι ονομαστό εδώ και 150 χρόνια, έχει κάνει γνωστό τον Τύρναβο στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο! Η διαφορά του, σύμφωνα και με τους επιστήμονες, είναι η ποιότητά του, η καθαρή πρώτη ύλη του, με βάση το μοσχάτο Αμβούργου, αλλά και το γλυκάνισο που συμπληρώνουμε. Από εκεί και πέρα, το μυστικό για ακόμα καλύτερο τσίπουρο κρύβεται και στη σωστή αλκοολική ζύμωση, στα καλά στέμφυλα (φλούδες, κοτσάνια και κουκούτσια, μετά την εξαγωγή του μούστου)», περιγράφει ο 51χρονος Δημήτρης Παπαφίγκος, πρόεδρος των 380 αμβυκούχων (ιδιοκτητών καζανιών) και των 4.000 αμπελοκαλλιεργητών της περιοχής, καζανάς κι ο ίδιος από 13 χρονών.
«Αποστακτήριο από το μηδέν»
Τραπεζοϋπάλληλος κατ΄ επάγγελμα, ο 51χρονος Παναγιώτης Μπακαλούδης, έκανε δεύτερο επάγγελμά του την απόσταξη. Η γενέτειρά του, το Σουφλί του Έβρου, έχει άλλωστε παράδοση και στα αποστάγματα. «Εκτός από τα μεταξωτά, το κρασί και τα αμπέλια μας, φημιζόμαστε και για το τσίπουρό μας! Δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν αποφάσιζα να ασχοληθώ, βρήκα κατεστραμμένους άμβυκες, μόνο μέταλλα, όχι καλή ποιότητα ή εξυπηρέτηση των καταναλωτών. Έστησα λοιπόν το δικό μου αποστακτήριο, το έκτισα με τα χέρια μου».
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
για ακόμα καλύτερο τσίπουρο κρύβεται στη σωστή αλκοολική ζύμωση, στα καλά στέμφυλα (φλούδες, κοτσάνια και κουκούτσια)
Ένα εθνικό προϊόν που συνδυάζει το τερπνό με το ωφέλιμο ΤΣΙΠΟΥΡΟ, ΤΣΙΚΟΥΔΙΑ, ΖΙΒΑΝΙΑ ή και άλλες κατά τόπους ονομασίες χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν το ελληνικό απόσταγμα στεμφύλων, το πλέον παραδοσιακό στην κατηγορία του αλκοολούχο ποτό των μερακλήδων αμπελουργών», λέει ο κ. Ευάγγελος Σουφλερός, καθηγητής στον Τομέα Επιστήμης και Τεχνολογίας Τροφίμων, στη Γεωπονική Σχολή ΑΠΘ. Με πλούσιο ερευνητικό και διδακτικό έργο, από το 1980, στους οίνους και στα αποστάγματα, συγγραφέας και του βιβλίου «Το τσίπουρο και η τσικουδιά- Το ελληνικό απόσταγμα στεμφύλων» (από κοινού με τον Β. Ροδοβίτη, το 2004), θεωρείται σήμερα ο πλέον ειδικός στο αντικείμενο Έλληνας επιστήμονας. «Είναι το εθνικό προϊόν που συνδυάζει το τερπνό με το ωφέλιμο! Έχει εκτοπίσει κατά πολύ τα ξένα ποτά, έχει γίνει τρόπος ζωής, από το 1982, και ως νομοθετημένο προϊόν, όταν κατοχυρώθηκε και επιτράπηκε και η εμπορική αξιοποίησή του, με βάση στοιχεία της μελέτης μας. Σήμερα οι διαφορετικές ονομασίες του είναι θέμα τοπικής παράδοσης, αλλά και νομοθεσίας, ελληνικής και ευρωπαϊκής, που ορίζει το τσίπουρο (από τη λέξη τσίπουρα- στέμφυλα) ως προϊόν όλης της Ελλάδας, πλην της Κρήτης, όπου το αντίστοιχο απόσταγμα ονομάζεται τσικουδιά (από τα κρητικά τσίκουδα- τα στέμφυλα). Εκεί συνηθίζουν να το αναφέρουν και ως (η) ρακή (ή το ρακί), με τη διαφορά πως οι Τούρκοι πρόλαβαν και κατοχύρωσαν την κατά τ΄ άλλα ελληνική αυτή λέξη.
πηγη:Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου