Συντριβή

Ολιγοψυχησα, ο άθλιος
Και γη στα πόδια, κύκλος.
IIώς πίστεψα, ο αχάριστος
ότι χάθηκε, ευεργεσίας οίκτος.
Συντριβή, η καρδιά μου τώρα,
δεν έβλεπε η ψυχή, τα δώρα.
Σκέπη, πρόνοια και αγάπη
είχα πλέρια, από παιδάκι.
Με κοιτάζει η Μανούλα
σαν χτυπάει, η καρδούλα
με ευλογεί σαν πρώτα, πάλι
έχοντας με στην αγκάλη.
Λόγια ένοιωσα αγάπης,
Θεία τα χείλη ,τα δικά της,
μόνιμη η παρηγοριά της.
Πού να αφήσει τα παιδιά της;
«Μη τη χάνεις νέε, την πίστη
ποιος στον Κύριο, απελπισθεί;
κάλεσε με, απ΄ την καρδιά σου
μάνα είμαι και δικία σου.
Όποιου έδωσα εγώ, δώρα,
Πίσω δε τα παίρνω τώρα,
μη τη θλίβεις την καρδιά σου,
η Παντάνσσσα, ειν΄ κοντά σου».
Χρόνια είναι η Θεοτόκος
πρώτος και ο μόνος τρόπος,
να βαδίσεις εις το βίο
μετ΄ αγγέλων και Αγίων.
Η καρδιά, γοργά χτυπάει
κλάει και ευχαριστεί
σαν θυμάται, ο ομφάλιος λώρος
ξεκινά απ΄ το Άγιο Όρος
Δημήτριος Παπαγεωργίου