οι διακριτοί ρόλοι…

Οι Γαδαρηνοί, είπε ο παπάς, σχετικά με την περικοπή, που αναφέρεται στο δαιμονισμένο (Λουκά Η, 27-39)) ζούσαν στην παρανομία.
Και για πολλούς άλλους λόγους, αλλά και για τη χοιροτροφία, η οποία απαγορευόταν απ’ το μωσαϊκό νόμο. Μια και το χοιρινό κρέας στις περιοχές εκείνες είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό, εξαιτίας του θερμού κλίματος.
Η επίσκεψη, λοιπόν, του Χριστού στη χώρα των Γαδαρηνών, ήταν η επίσκεψη στη χώρα της παρανομίας και της κακονομίας (δυσνομία τη λέει ο Σόλωνας). Και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτός, που του έκαμε την «τιμή» να τον υποδεχτεί, ήταν ο ίδιος ο Διάβολος. Ο οποίος και τον προϋπάντησε με κραυγές, λέγοντάς του: «Τι εμοί και σοι, Ιησού Υιέ του Θεού»! Που σημαίνει, ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε σένα και σε μας….
Όπου θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Διάβολος μιλάει στο Χριστό για τους διακριτούς ρόλους. Όπως συμβαίνει και με κάποιους εκπροσώπους του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου στις μέρες μας. Οι οποίοι διαμαρτύρονται, όταν νομίζουν ότι κάποιοι κληρικοί μπαίνουν στ’ αμπελοχώραφά τους.
Δεν διαμαρτύρονται βέβαια εναντίον των κληρικών, που γίνονται το ανήθικο ηθικό στήριγμα της αδικίας και είναι το δεκανίκι του καπιταλιστικού κατεστημένου. Διαμαρτύρονται εναντίον εκείνων, που καταγγέλλουν την καλπάζουσα αδικία, που το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο νομοθετεί και εφαρμόζει σε βάρος του λαού.
Εμείς, λένε οι κύριοι αυτοί, θέλουμε να αδικούμε, να κλέβουμε και να ληστεύουμε το λαό. Είναι προνόμιο και δικαίωμα, που αντλούμε απ’ την ελεύθερη οικονομία μας. Και, συνεπώς, εσάς, δεν σας πέφτει λόγος.
Δική σας δουλειά είναι να ασχολείστε με την άλλη ζωή. Με τα μετά το θάνατο. Τις κηδείες, δηλαδή, και τα μνημόσυνα. Άντε και με τους γάμους, για να σας πετροβολάμε με τα κουφέτα και να κάνουμε χάζι. Και, σε κάθε περίπτωση, να είστε-όπως είπε και ο συχωρεμένος ο Μαρξ, το ναρκωτικό του λαού…
Και βέβαια ο μοναδικός επίγειος χώρος για τη δική σας δραστηριότητα είναι αυτός, που περικλείεται ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους των ναών. Όπου και τα λόγια σας πρέπει να είναι μετρημένα.
Που σημαίνει ότι μπορείτε να μιλάτε μόνο για την άλλη ζωή. Και σε καμιά περίπτωση για την εδώ ζωή. Όπου τα κοπάδια των ανθρώπων ανήκουν στη δική μας αρμοδιότητα. Έτσι ώστε να κανονίζουμε το ποιοι και πόσο και πώς και πότε θα ζουν ή θα πεθαίνουν. Το ποιοι θα λιμοκτονούν και ποιοι θα ασωτεύουν…
Όταν πεθάνουν ή όποτε θελήσουμε εμείς να τους πεθάνουμε, τότε ανήκουν στη δική σας αρμοδιότητα. Κηδέψτε τους, διαβάστε τους τρισάγια και μνημόσυνα. Όσα και όποτε θέλετε. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν το φέουδο του θανάτου είναι τόσο κερδοφόρο και πλουτοφόρο….
Γιατί, λοιπόν, να ανακατεύεστε στα δικά μας πόδια και τα οικόπεδα! Και να μας δημιουργείτε προβλήματα! Κι, ενώ εμείς για σας είμαστε τόσο επωφελείς και γαλαντόμοι, εσείς για μας να γίνεστε ζημιογόνοι και μας αναγκάζετε να ’ρχόμαστε σε σύγκρουση μαζί σας! Όταν μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα επωφελείς οι μεν για του δε. Και όλοι για όλους…
Αλλά, αγαπητοί αδελφοί, συνέχισε ο παπάς, εδώ στους ναούς τελούμε τη θεία λειτουργία. Που σημαίνει το έργο του Θεού και του λαού….
Και το έργο αυτό δεν μπορεί να περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους του ναών. Ούτε να αφορά, κατά κύριο λόγο, τους πεθαμένους. Αφού σχετίζεται και πρέπει να σχετίζεται κυρίως και προπάντων με τους ζωντανούς. Σε κάθε στιγμή του χρόνου και σε κάθε γωνιά της Γης. Και να αφορά όλους τους ανθρώπους. Και όλα τους τα προβλήματά. Και όχι μόνο όσους συγκεντρώνονται στους τέσσερις τοίχους των ναών.
Το θείο δράμα διαδραματίζεται παντού και πάντοτε. Και ιδιαίτερα εκεί, όπου οι «ελάχιστοι αδελφοί» του Χριστού βασανίζονται και υποφέρουν. Όπου προδίδονται και σταυρώνονται και ξανασταυρώνονται. Για τα αργύρια του μαμωνά. Οπότε η σιωπή εμάς των χριστιανών μοιάζει με το «άρον-άρον σταύρωσον αυτόν», που κραύγαζαν ο όχλος, ζητώντας τη σταύρωση του Χριστού.
Και ιδιαίτερα εμείς οι κληρικοί, όταν αποδεχόμαστε τον παθητικό ρόλο, που μας εκχωρεί το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, μοιάζουμε με τον Πόντιο Πιλάτο. Που, ενώ αναγνώριζε την αθωότητα του Χριστού, τον παρέδωσε, εντούτοις, «εις το σταυρωθήναι». Και ένιβε, μάλιστα, υποκριτικά τα χέρια του. Πιστεύοντας ότι, μετά το κακούργημα, που μπορούσε να αποσοβήσει και το επέτρεψε, θα μπορούσε μολαταύτα να είναι και αθώος.
Αλλά, αγαπητοί μου αδελφοί, είπε ο παπάς, ας ξαναγυρίσουμε στο Ευαγγέλιο και στα λόγια του…Διαβόλου:
Ο Διάβολος δεν μίλησε στο Χριστό μόνο για τους διακριτούς ρόλους. Αλλά και διαμαρτυρήθηκε στο Χριστό, επειδή πήγε στη χώρα των Γαδαρηνών σε χρόνο ακατάλληλο για το έργο του και την αποστολή του. Και μάλιστα τον κατηγόρησε ως δήμιο και βασανιστή του. Απ’ τη στιγμή, που κατάλαβε ότι πρόθεσή του Χριστού ήταν να τον διώξει απ’ τον άνθρωπο, στον οποίο είχε κάμει κατοχή.
Θαυμάστε την πονηριά του Διαβόλου! Ενώ ήταν θύτης παρουσιάζεται σαν θύμα. Τόσα χρόνια βασάνιζε αυτόν τον άνθρωπο. Και μάλιστα με τα δαιμονικά του βασανιστήρια. Και τον τερματισμό των βασανιστηρίων σε βάρος αυτού του ανθρώπου τον παρουσιάζει σαν βασανισμό σε βάρος αυτού του ίδιου.
Που σημαίνει ότι ανάπαυση και η ευτυχία για το Διιάβολο είναι ο βασανισμός των ανθρώπων. Και αντίστροφα: Βασανιστήριο για το Διάβολο και τους «συν αυτώ» είναι η ανάπαυση και η ευτυχία του ανθρώπου…
Και θαυμάστε τις αντιστοιχίες της συμπεριφοράς του Διαβόλου με τη συμπεριφορά κάποιων σύγχρονων διαβολανθρώπων: Όπως του εφευρέτη του Γκουαντάναμο. Και άλλων ανάλογων «ευαγών» ιδρυμάτων. Που μπορεί να είναι χειρότεροι ακόμη κι απ’ το Διάβολο. Κι ενώ οι ίδιοι είναι αρχιβασανιστές και αρχιτρομοκράτες ολάκερης της ανθρωπότητας κατηγορούν ως τρομοκράτες εκείνους, που προσπαθούν να αντισταθούν στη δική τους ολοκληρωτική τρομοκρατία.
Και, για να μη σας κουράζω περισσότερο, είπε ο παπάς:
Οι ρόλοι του Χριστού από το ένα μέρος και του Αντίχριστου από το άλλο είναι διακριτοί και ξεκάθαροι.
Εκείνο, που απομένει σε μας είναι να ξεκαθαρίσουμε το δικό μας το ρόλο:Αν δηλαδή, προτιμούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό ή θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε το Διάβολο και τους πάσης φύσεως διαβολανθρώπους….

παπα-Ηλίας