Ερχότανε τα καλοκαίριαο αδερφός μου, με τα δύο του παιδιά,κι άναβαν χίλια αγιοκέρια μες στη σβησμένη μου καρδιά. Φωνούλες γέμιζε η αυλίτσα,παιχνίδια, γέλια, κλάματα, τρεχαλητά…Κι εγώ κρατούσα αγκαλίτσα,διπλή την αθωότητα.
Με λίγα ασήμαντα καλούδια:γκοφρέτες, τσίχλες, καραμέλες και γλυκά,γινόμουνα για τ’ αγγελούδια
Με λίγα ασήμαντα καλούδια:γκοφρέτες, τσίχλες, καραμέλες και γλυκά,γινόμουνα για τ’ αγγελούδια
θείος… θεός! Τι τραγικά
απλή που είναι η ευτυχία –και πόσο δύσκολο μου ήταν να τη βρω!Πώς βούλιαζα στη δυστυχία
απλή που είναι η ευτυχία –και πόσο δύσκολο μου ήταν να τη βρω!Πώς βούλιαζα στη δυστυχία
τόσο βαθιά, τόσον καιρό;
Μα κάποτε έφευγε και πάλιο αδερφός μου, με τα δύο του παιδιά,κι άναβε ο πόνος μανουάλιμες στη σβησμένη μου καρδιά.
Γύριζαν πίσω όλα τα πάθηκι αλυσοδέναν τη ζωή μου – άθλια σκλάβα.Η λευτεριά ήταν του Στάθητα μάτια, κι η φωνή του Σάββα.
Μα κάποτε έφευγε και πάλιο αδερφός μου, με τα δύο του παιδιά,κι άναβε ο πόνος μανουάλιμες στη σβησμένη μου καρδιά.
Γύριζαν πίσω όλα τα πάθηκι αλυσοδέναν τη ζωή μου – άθλια σκλάβα.Η λευτεριά ήταν του Στάθητα μάτια, κι η φωνή του Σάββα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου