οι ταμπέλες

Στον δρόμο όπου περπατώ σχεδόν καθημερινά, κάτω από το σπίτι μου, βλέπω ταμπέλες στις πόρτες των μαγαζιών. Κάτω από τα ελληνικά, υπάρχουν μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες. Η μία ταμπέλα γράφει «επιδιορθώσεις ρούχων» στα ρώσικα». Η άλλη, λίγο πιο πέρα, γράφει το ίδιο πράγμα αλλά σε περισσότερες γλώσσες, βουλγαρικά, ρώσικα, μια άλλη γλώσσα που δεν ξέρω τι είναι και αλβανικά. Σταματώ στο μαγαζί με τις πολλές γλώσσες. Τους λέω ότι η αλβανική λέξη είναι γραμμένη λάθος. Στο P λείπει το ένα πόδι. Ναι, το ξέρουμε μου απαντούν, μας το έχουν πει και άλλοι πελάτες, θα το διορθώσουμε Το πρώτο μαγαζί ανήκει σε μια μετανάστρια της πρώτης γενιάς από την Ρωσία. Το άλλο σε ένα μετανάστη της πρώτης γενιάς από την Συρία. «Τις κάναμε πολύγλωσσες τις ταμπέλες για να προσελκύσουμε περισσότερους πελάτες» μου λέει. Εγώ και αυτός ήρθαμε εδώ με διαφορετικά καράβια. Οι μητρικές μας γλώσσες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, οι εμπειρίες που κουβαλά ο καθένας από μας τόσο διαφορετικές. Σήμερα, επικοινωνούμε στην ίδια γλώσσα, στα ελληνικά. Υπάρχουμε και συνυπάρχουμε στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πόλη, στην Αθήνα, με τα καταλυμένα πεζοδρόμια από τα μηχανάκια, με το λίγο πράσινο, με τον υπέροχο ουρανό, με τις πολύγλωσσες ταμπέλες. Εγώ και αυτός είμαστε τώρα επιβάτες στο ίδιο καράβι. Είμαστε οι «νέοι μέτοικοι» της Αθήνας, της κατεξοχήν πόλης των μετοίκων…

gazikap