Καλόν αγώνα νηστείας , και καλό μήνα

Οι εύφρόσυνες ημέρες του Δεκαπενταυγούστου, τόσο κατανυκτικές και τόσο μυσταγωγικές,ώστε δικαίως ο λαός του Θεού τις έχει ονομάσει,Πάσχα του Καλοκαιριού.
Είναι,μάλιστα,ξέχωρη η χαρά,καθώς μέσα σε τούτο το ελληνικό καλοκαίρι η Γιορτή της Παναγίας «κάνει την πατρίδα μας να ευωδιάζει πνευματικά»,γιατί,όπως λέει κι ο Φώτης Κόντογλου, «η Παναγία είναι η Μητέρα της Ορθοδοξίας.Από το πνευματικό της δε μύρο εύωδιάζει,όχι μονάχα η Εκκλησία μας,αλλά και ολόκληρη η ζωή μας».

Έτσι,μέσα στον αισθητά πνευματικό και σωματικό καύσωνα,τον οποίο «διαπερνώμεν» κατά τις ιερές του Δεκαπενταυγούστου ημέρες,καθολικά η σκέψη,ο νούς,η ψυχή και οι αισθήσεις βιώνουν εκείνο το απαράμιλλο «νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοί Παρθένε ’χραντε.Παρθενεύει γάρ τόκος και ζωή προμνηστεύεται θάνατον.
Ή μετά τόκον Παρθένος και μετά θάνατον ζώσα.
Σώζοις αεί Θεοτόκε την κληρονομίαν σου».

Πού σημαίνει,πώς οι φυσικές καταστάσεις,τις οποίες ζούμε,ξεπεράστηκαν στο Πρόσωπο της Παναγίας Παρθένου.Κι αυτό είναι που μας χαρίζει ελπίδα,μας γεμίζει φώς και κατευθύνει το είναι μας προς την αγιότητα.Γιατί από την ιερά Κοίμηση της Παναγίας μας αποκομίζουμε,εκτός από την ευλογία,την αίσθηση πώς στο πανίερο Πρόσωπο Της βρίσκουμε την καταφυγή,την ειρήνη και τον δρόμο,ο οποίος,μέσω του θείου ελέους,μας οδηγεί προς μια συνάντηση με τον Κύριο Υίό Της και Θεό μας.
Δεκαπενταύγουστο,λοιπόν,με τους ποιητικούς Παρακλητικούς Κανόνες να θωπεύουν εύκατάνυκτα τη ψυχή μας με τροπάρια που ψάλλονται καθ όλο το δεκαπενθήμερο τα δροσερά θερινά απόβραδα,τα μοσχομυρισμένα από τις ευωδίες που κομίζει το μελτέμι και που στα Ελληνικά νησιά φέρνει,μαζί με τις ποικόλες ευωδίες από βασιλικό,ματζουράνα,γιασεμί,και την αρμύρα της θάλασσας,ώστε να ταιριάξει με το αθωνικό το μοσχολίβανο,το οποίο ανεβαίνει με την εσπερινή τη δέηση,Ή,όπως λέει κι ο ποιητής,

Να τραγουδεί το μελτέμι στο χαμηλό Καμπαναριό
Να τραγουδούν κι οι ’γγελοι
Στα μυστικά της απόβραδα.
(Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος)

Δεκαπενταύγουστο κι οι μνήμες ανεβαίνουν μυστικά μέσα μας,ωσάν τις δεητικές των τροπαρίων του Παρακλητικού Κανόνα φράσεις.
Μνήμες χρόνων αρχαίων,που δίνουν ωστόσο το στίγμα τους,την αποφόρτιση της ψυχής από τα περιττά πράγματα,τα οποία έχουν συσσωρευτεί στα μυστικά της ερμάρια,όπως δηλαδή ένα πλήθος ανούσιων προβληματισμών,αγχωτικές ανασφάλειες και ληστές λογισμοί,κατά την Ορθόδοξη νηπτική ανθρωπολογία.Ή κατά τον λόγο του ποιητή,να φωτιστεί,καταυγαστεί η ψυχή,που έχει καταστεί «σπήλαιο των κτηνών και των θηρίων».
Όμως,πέρα από όλα αυτά επιμένει να υπάρχει η Γιορτή,η Πανήγυρις. «Μυστήριον η παρούσα πανήγυρις»,μας διδάσκει ο άγιος Ανδρέας.Και καθώς εννεοί τον ακούμε,άλλος Πατέρας μας πιστοποιεί, «θαυματοποιός μετάστασις» είναι αυτό που γιορτάζουμε,σ αυτό που συμμετέχουμε και που αγιαζόμεθα.

Αρκεί την «πενιχράν μας δέησιν» να Της την προσφέρουμε με συντετριμμένη καρδία κι εμπιστοσύνη,γιατί αν και από τη ζωή μετέστη,δεν κατέλιπε τον κόσμο ποτέ η Παναγία μας.

Μόνο που ο κόσμος κατέλιπε Αυτήν ακόμη και τις σεπτές,χαριτωμένες και ευλαβικές αυτές ημέρες του Δεκαπενταυγούστου,που είναι πλήρως αφιερωμένες στη Χάρη Της.

Γι αυτό,επειδή στα χρόνια μας οι μέρες αυτές έχουν καταστεί ημέρες παραλύσεων και όχι παρακλήσεων,ζοφερής αμαρτίας κι όχι λυτρωτικής νηστείας,προκαλείται και προσκαλείται ο κάθε ευλαβής εορταστής,που τιμά και βιώνει την Ορθόδοξη λειτουργική παράδοση και ζωή,να καταφύγει εκεί που θα κατορθώσει να ζήσει ήσυχα,απλά και κατανυκτικά τη Γιορτή,ώστε να τιμήσει την Κυρία των Αγγέλων,το Πανάγιο Πρόσωπο του θερινού του Πάσχα την Παναγία μας.