To τέλος της βεβαιότητας, η αρχή της αγιότητας

Πώς θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια συζήτηση ο έρωτας, ο Θεός, το ρίσκο και η επιστήμη;
To τέλος της βεβαιότητας, η αρχή της αγιότητας
Πώς θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια συζήτηση ο έρωτας, ο Θεός, το ρίσκο και η επιστήμη; Ποια είναι τα σημεία συνάντησης μεταξύ επιστήμης και θεολογίας; Πώς αντιλαμβάνεται η Ορθοδοξία τον έρωτα του Θεού απέναντι στο δημιούργημά του, τον άνθρωπο;

Η συζήτηση που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Καφέ της Επιστήμης στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας Noesis είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η συζήτηση επεκτάθηκε στα σοβαρά υπαρξιακά ζητήματα που βρίσκονται στην καρδιά του σύγχρονου προβληματισμού.

Ο αναπληρωτής καθηγητής Θεολογίας στο ΑΠΘ Χρυσόστομος Σταμούλης εξηγεί: "Όσο περισσότερο προχωρά η επιστήμη προς την αναζήτηση της αλήθειας, της γνώσης, τόσο περισσότερο ανακαλύπτει το Θεό. Ο Θεός είναι κρυμμένος στο βάθος της επιστήμης. Εδώ, στο σημείο αυτό θα αναφερθώ στον Ιλία Πριγκοζίν και στο τέλος της βεβαιότητας, το οποίο περιγράφει. Εκτιμώ ότι η επιστήμη και η θεολογία συναντώνται σε αυτό το σημείο. Όταν μιλάμε για το τέλος της βεβαιότητας, αναφερόμαστε στην αρχή της αγιότητας. Η αγιότητα δεν στηρίζεται σε τίποτε το δεδομένο. Και στις δύο περιπτώσεις μετακινούνται τα όρια της βεβαιότητας, της γνώσης, της αλήθειας και στο σημείο αυτό συναντώνται η επιστήμη και η θρησκεία".

Για τον έρωτα και το ρίσκο ο κ. Σταμούλης, αποθησαυρίζοντας τα πατερικά κείμενα, εξηγεί: «Στο χώρο της Ορθοδοξίας αγνοήσαμε τη σάρκωση. Σάρκωση είναι η άκρως ερωτική πράξη του Θεού προς τον άνθρωπο. Εδώ υπάρχει μια διαφορά της χριστιανικής θεολογίας από τις υπόλοιπες θεολογίες των θρησκειών. Είναι το θέμα της Αποκάλυψης.

Εάν ο έρωτας στις άλλες θρησκείες είναι ο έρωτας του ανθρώπου προς τον Θεό, εδώ ο έρωτας ξεκινά από τον Θεό προς τον άνθρωπο. Κατά τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, ο Θεός ερωτεύεται πρώτος το δημιούργημά του και ο έρωτας του ανθρώπου είναι μια ελεύθερη ανταπόκρισή του στον έρωτα του Θεού. Ο έρωτας αυτός φτάνει μέχρι τη Σταύρωση και νομίζω δεν υπάρχει έρωτας χωρίς Σταυρό. Το ρίσκο που παίρνει ο Θεός είναι ακριβώς αυτό. Ότι ο έρωτάς του τον βγάζει από μια κάποια εσωτερική του ασφάλεια, για να συναντήσει το δημιούργημά του, το οποίο εντέλει τον οδηγεί στο Σταυρό.

Ο Θεός δεν βάζει τα πράγματα σε τάξη. Το ρίσκο που παίρνει ο Θεός είναι το ρίσκο της δημιουργίας. Και το ρίσκο της σάρκωσης επίσης... Ο Θεός ρισκάρει με τη δημιουργία του, διότι αφήνει τον άνθρωπο ελεύθερο. Η αδυναμία του και ταυτόχρονα παντοδυναμία του είναι ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να ελέγξει το δημιούργημά του».