«Δεν έχω μόνο να αποστηθίσω τα λόγια που διαβάζω μέσω της γραφής Μπράιγ, πρέπει και να κινηθώ, αν και τυφλή, πάνω στη σκηνή: να δείξω με την έκφραση και το σώμα μου τα συναισθήματά μου, να βγάλω από μέσα μου και την ένταση και το κλάμα και τον φόβο. Στο τέλος, μετά το χειροκρότημα, αισθάνομαι πια πραγματική ηθοποιός, σαν σταρ, έστω και για λίγες ώρες!».Εκ γενετής τυφλή σε ποσοστό 100%, πρωταγωνιστεί χάρη στο μεράκι της για το θέατρο. Μέλος της θεατρικής ομάδας «Σ΄ όποιον αρέσουμε» του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος, η συνταξιούχος τηλεφωνήτρια της ΔΕΗ κ. Γωγώ Ρουκουτάκη αποδεικνύει έμπρακτα στο σανίδι, ενώπιον θεατών, πως ηθοποιός... δεν σημαίνει απαραίτητα και φως. Στην πρόσφατη ερμηνεία της στο σατιρικό μονόπρακτο «Η μπουχάρα» του Κώστα Μουρσελά απέσπασε, όπως και ο υπόλοιπος θίασος, κολακευτικά σχόλια για το έμφυτο υποκριτικό ταλέντο της. «Είχα λίγο άγχος για την κίνησή μου, μήπως σκουντήσω κάπου, αφού δεν βλέπω καθόλου: ήθελα να είμαι άψογη σε όλα στη διάρκεια της παράστασης. Ήμουν προετοιμασμένη, βέβαια, να καλύψω με ατάκες μου κάθε ενδεχόμενη ατυχή στιγμή. Είχα και λίγο τρακ να μη χάσω τα λόγια μου, αλλά κάτι τέτοιο δεν φάνηκε, όπως μου είπαν! Κι ο μεγάλος, ο επαγγελματίας ηθοποιός άλλωστε έχει, λένε, και αυτός το τρακ του, όσα χρόνια και να παίζει...», « και εξηγεί πώς κρατάει χρόνια το πάθος της με το θέατρο. «Από μικρή έλεγα πως, εάν έβλεπα, θα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ήδη από το σχολείο είχα και πολύ καλή απαγγελία, έπαιζα και στα μαθητικά σκετς.
Μ΄ άρεσε πάρα πολύ να παρακολουθώ, έστω διά της ακοής, παραστάσεις, να ακούω θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο. Καταλάβαινα από τα λόγια των ηθοποιών τις κινήσεις τους επί σκηνής: συμμετείχα δηλαδή κι εγώ με τον τρόπο μου ως θεατής στα έργα...», περιγράφει. Έστω και με καθυστέρηση δεκαετιών, η τυφλή καλλιτέχνιδα μπορεί πλέον και κάνει πράξη το παιδικό όνειρό της να υποδύεται, μαθαίνει μάλιστα και με ευκολία τις σελίδες των ρόλων της.
«Τώρα πια που τα δύο παιδιά μου μεγάλωσαν κι έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου, είπα να κάνω κάτι και για τον εαυτό μου, να ενταχθώ στην- ίσως και μοναδική σήμερα στην Ελλάδα- θεατρική ομάδα για άτομα με ολική απώλεια ή πολύ περιορισμένης όρασης, που αριθμεί συνολικά δεκαοκτώ χομπίστες ηθοποιούς. Έχουμε και επαγγελματία δασκάλα, που δίνει τον καλύτερο εαυτό της για μας, είναι καταπληκτική στη διδασκαλία της! Κι όλοι εμείς που έχουμε την όρεξη, κάνουμε τακτικές πρόβες, προσπαθούμε και τα καταφέρνουμε! Παίξαμε πέρυσι και Τσέχωφ, φέτος ανεβάσαμε το τέταρτο κατά σειρά έργο μας και συνεχίζουμε! Θα θέλαμε να μας μάθει ο κόσμος, να πάμε να παίξουμε και κάπου αλλού, να δουν όλοι ότι και εμείς οι τυφλοί τελικά μπορούμε!».
«Θα θέλαμε να μας μάθει ο κόσμος, να δουν όλοι ότι και εμείς οι τυφλοί τελικά μπορούμε!»
Φάρος Τυφλών της Ελλάδος
● Αθηνάς 17, Καλλιθέα, τηλ. 210-9415.222, http://www.fte.org.gr «Κινούνται στη σκηνή σαν να βλέπουν!»
Η ΒΛΕΠΟΥΣΑ δασκάλα της ομάδας κ. Κατερίνα Παπαδημητρίου, που επιμελήθηκε και τη μουσική της παράστασης, είδε με ικανοποίηση τον θίασο τυφλών που η ίδια εμπνεύστηκε, πρότεινε και έστησε, να τη βγάζει και στην τελευταία παράσταση ασπροπρόσωπη. «Τους βλέπεις ότι έχουν τέτοια δίψα για θέατρο που το ρισκάρουν και μπαίνουν στη διαδικασία να εκτεθούν μπροστά σε κοινό. Παίζουν όπως ακριβώς οι βλέποντες, μόνο που δεν βλέπουν! Ειδικά όσοι έχουν και μεγάλη ικανότητα αντίληψης, τα πιάνουν στον αέρα! Πλέον, μετά και τη θερμή ανταπόκριση των θεατών, ανέβηκε η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή τους, θεωρώ δηλαδή πως το έργο μας είναι περισσότερο κοινωνικό. "Καταξιωθήκατε", μας είπε ο πρόεδρος του Φάρου Τυφλών, που χρηματοδοτεί την προσπάθειά μας...». Για την ίδια η ενασχόλησή της με ανθρώπους δίχως όραση ήταν, όπως λέει, και στοίχημα. «Ήταν μεγάλη η πρόκληση και για μένα. Είχα, ευτυχώς, ως πλεονέκτημα ότι ήξερα πώς λειτουργούν οι τυφλοί, καθώς δουλεύω και ως αναγνώστρια στην ακουστική βιβλιοθήκη του Φάρου- διαβάζω για τυφλούς που, αντί να διαβάζουν γραφή Μπράιγ, ακούν κασέτες. Ξεκινήσαμε λοιπόν με κωμωδία, από σατιρικά ποιήματα του Γεωργίου Σουρή, μέχρι θεατρικό παιχνίδι, με διάθεση να χαμογελάσουμε. Πράγματι, με μόλις τρία άτομα στο πρώτο έργο, έγινε χαμός!», ανατρέχει. Μετρούν τις αποστάσεις Σήμερα, η απόφοιτος της Σχολής του Κάρολου Κουν, που διδάσκει και θεατρική αγωγή σε ολοήμερα σχολεία, παίρνει κυριολεκτικά από το χέρι έναν έναν τους τυφλούς πρωταγωνιστές για να τους κατευθύνει στο σανίδι, στη διάρκεια κάθε πρόβας. «Η δυσκολία είναι στο πώς θα τους δώσεις μια πλαστικότητα στην κίνηση. "Δείξε μου πώς υποκλίνεσαι", μου λένε οι εκ γενετής τυφλοί- οι νεοτυφλωθέντες έχουν και κάποιες εικόνες στο μυαλό τους. Κι εγώ τους πιάνω αγκαζέ και τους δείχνω, το ίδιο και πώς θα καθήσουν, π.χ. σταυροπόδι. Ανεβαίνουν στη σκηνή, πιάνουν το τραπεζάκι και την καρέκλα του σκηνικού, μετρούν τις αποστάσεις με τα βήματά τους. Βάζουμε και σημάδια, π.χ. ένα κορδόνι, για να το πατούν και να καταλαβαίνουν πού βρίσκεται το κέντρο της σκηνής ή και το μικρόφωνο. Μόνο στατικοί δεν είναι, αντιθέτως καταλαβαίνει ο ένας την αύρα του άλλου, από τις φωνές τους αναγνωρίζουν πού βρίσκονται. Έχουν, δηλαδή, αναπτύξει επαρκώς και την ακουστική και την υπόλοιπη αισθητική ικανότητά τους. Ο κόσμος που τους βλέπει, δεν το πιστεύει! "Καλά τώρα, πλάκα κάνεις ότι αυτοί δεν βλέπουν;" με ρωτούσαν, μετά και την τελευταία παράστα- ση!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου