Έκαναν πράσινα τα φτωχόσπιτα για τις βίλες τους

Στην Ελλάδα του παραλόγου, ιλαροτραγικές ιστορίες, φαντάσματα του παρελθόντος στοιχειώνουν το σήμερα και διαιωνίζουν την αδικία ενός κράτους «δικαίου». Ένας νόμος του 1934, του τότε Υπουργού Γεωργίας Ιωάννη Θεοτόκη, γίνεται ακόμα και σήμερα εργαλείο στα χέρια επιτηδείων που με χειρουργική ακρίβεια χαρακτηρίζουν ή αποχαρακτηρίζουν εκτάσεις με το «έτσι θέλω».
Αγρόκτημα Βάρης 318
Το νήμα της υπόθεσης φτάνει αρκετά πίσω, στο 1926. Είναι η εποχή, που η Ελλάδα προσπαθεί ακόμα να γιατρέψει τις πληγές της από την Μικρασιατική Καταστροφή, ώσπου μια γενναία απόφαση ορίζει την απαλλοτρίωση περίπου 20.000 στρεμμάτων (Αγρόκτημα Βάρης) -έκταση που άνηκε στην Μονή Πετράκη. Τα 9.500 στρέμματα πάνε στο ΣΑΑΚ (Σύλλογος Αποκατάστασης Ακτημόνων Καλλιεργητών) Βάρης. Στα 1,125 στρέμματα, από αυτά τα 9.500, δίνεται η «κωδική» ονομασία «318 Αγρόκτημα Βάρης».

O χάρτης της περιοχής
Το πληγωμένο Eλληνικό Kράτος, στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει αδικίες στη νομή γης, ακολουθεί την πολιτική της διανομής - μοιρασιάς οικοπέδων σε ακτήμονες, οι οποίοι εγκαθίστανται στην περιοχή, πλησίον του 318. Το 1970 δίνονται από το «σιδηρούν» καθεστώς των συνταγματαρχών τα πρώτα 23 παραχωρητήρια, τα οποία όμως στη συνέχεια ανακαλούνται. Οι κάτοικοι αντιδρώντας στην ανάκληση προσφεύγουν στο ΣτΕ όπου και δικαιώνονται. Γιατί έγινε όμως η ανάκληση;
Το δημόσιο δεν είχε την κυριότητα της περιοχής ως το 1984, όταν και την αποκτά, πάλι με απόφαση του ΣτΕ. Ένα χρόνο μετά οι οικογένειες που έχουν δικαιωθεί παίρνουν επιτέλους τα πολυπόθητα παραχωρητήρια.
Κομπίνα Νο1
Τα χρόνια περνούν. Φτάνουμε στο 1991, οπότε εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα της σύγχρονης ελληνικής νοοτροπίας. Η πρώτη «κομπίνα»: ξαφνικά το Δασαρχείο Πειραιά θυμάται ότι η περιοχή έχει κηρυχθεί αναδασωτέα με απόφαση του Υπουργού Γεωργίας του Βασιλείου της Ελλάδας του 1934, Ιωάννη Θεοτόκη, και στέλνει πρωτόκολλα κατεδάφισης στους κατοίκους χαρακτηρίζοντάς τους ως καταπατητές.
Παράλληλα, προτρέπει το Ελληνικό Δημόσιο να πάρει πίσω τα παραχωρητήρια χαρακτηρίζοντάς τα ως άκυρα. Ακολουθεί διαμάχη μεταξύ των αρμοδίων υπηρεσιών και το θέμα αναλαμβάνει το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Η απόφασή του δικαιώνει τους κατοίκους, γίνεται αποδεκτή από το υπουργείο Γεωργίας, και το 2003 ψηφίζεται στην Ελληνική Βουλή ο νόμος που επιτρέπει στους κατοίκους να αγοράσουν την γη τους στην αντικειμενική αξία που ορίζει εκείνη την εποχή το Ελληνικό Δημόσιο.
Κομπίνα Νο2
Και τώρα συνεχίζουμε με την αγαπημένη συνήθεια του Έλληνα, μια συνήθεια που με το πέρασμα των χρόνων γίνεται φύση, στην Κομπίνα δεύτερη:
Ιδιοκτήτης παραχωρημένου οικοπέδου ζητά και παίρνει από το Δασαρχείο Πειραιά πράξη χαρακτηρισμού ότι το οικόπεδό του δεν είναι δασικό. Ο τότε δασάρχης Γ. Καραγιώργος, με εισήγησή του στην Περιφέρεια, υποστηρίζει ότι η περιοχή είναι αναδασωτέα, σύμφωνα με την απόφαση του 1934. Κατά περίεργο τρόπο, ένα χρόνο μετά ο δασολόγος ξηλώνεται από την θέση του, την οποία καταλαμβάνει ο Κων. Μπαλογιάννης.
Η προϊσταμένη του τμήματος της Νομαρχίας, Σταματίνα Μαντέλη, υποστηρίζει πως για το συγκεκριμένο ζήτημα μόνος αρμόδιος είναι ο Δασάρχης, αφού η περιοχή είναι αναδασωτέα με την απόφαση του 1934.
Το σκάνδαλο
Το 2006, δυο μέρες πριν τις νομαρχιακές εκλογές, με εντολή του Νομάρχη Λεωνίδα Κουρή συγκροτείται η Επιτροπή Απαλλοτριώσεων, προκειμένου να κάνει αυτοψία στην περιοχή. Οι εκλογές περνούν, Νομάρχης επανεκλέγεται ο κ. Κουρής, και έρχεται η πολυπόθητη απόφαση. Ως εκ θαύματος, η έκταση κρίνεται αναδασωτέα. Γιατί; Διότι ο Δασάρχης λέει ότι «η περιοχή είναι αναδασωτέα».
Η κάμερα της εκπομπής αποκαλύπτει πώς ο χαρακτηρισμός των περιοχών έγινε επιλεκτικά και ποιοι είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης. Με λίγα λόγια, δείτε στη φωτογραφία πώς ένα οικόπεδο κρίνεται αναδασωτέο και η διπλανή βίλα όχι.

Η φωτογραφία - ντοκουμέντο

πηγή:http://www.zougla.gr/