Το ερώτημα ειναι ένα!

Μ: Πως συνδέουμε την αμαρτία με τον θάνατο;
Α: Είπαμε οτι για την Εκκλησία η κοινωνία ειναι ζωή, ενω η ακοινωνησία ειναι θάνατος. Το προσωπικό ειναι ζωή, το ατομικό ειναι θάνατος. Η αμαρτία ως αυτο-αναφορά ειναι θάνατος, η ο θάνατος ως αυτοαναφορά ειναι αμαρτία, άφου έτσι κι αλλιώς ή αύτοαναφορά είναι αναφορά στο θνητό. Ή αναφορά στον Θεό συνεπάγεται ζωή, άφου ό Θεός είναι ή όντως ζωή, ή Οντως σχέση. Ή μή σχέση ειναι ύπαρξη ανύπαρκτη, δηλαδή θάνατος. Ακόμα και οί αρετές μας, οι ελεημοσύνες μας, η καλή μας συμπεριφορά, ή ευσέβεια μας, οί προσευχές μας και αλλα πολλά, όταν είναι άτομικά είναι θάνατος. Αν γίνονταν διαγωνισμοί αρετής, σίγουρα οι Φαρισαίοι θα αρίστευαν! «Νήστευαν δις του Σαββάτου…» (βλ. Λουκ.18,12). Αλλά και αυτοί πέθαναν. Ο,τι λειτουργεί ιδιωτικά πεθαίνει. Και λειτουργούμε ατομικά κάθε φορά που ο,τι πράττουμε δεν είναι γεγονός σχέσης, αλλά ατομική απόφαση. Αυτο σημαίνει οτι ή Εκκλησία έπαληθευεται ως Εκκλησία, μόνον οταν ταυτίζεται μέ τήν κοινωνία (ελευθερία ώς αγάπη). Ή αμαρτία ειναι μια κα­τάσταση πριν άπ' όλα, πριν και άπό τά συμπτώματα. Είναι γεγονός χωρι­σμού και αποχωρισμού άπό τον Θεό. Ώς τέτοια θεωρείται ή κατάσταση του αύτο-προσδιορισμου. Αμαρτία δεν είναι ή παράβαση κάποιας εντολής ή δια­ταγής ενός Θεου, άλλά ή άρνηση του Τριαδικού Θεου, ή απόρριψη ενός θείου έρωτα. Ή άμαρτία δεν είναι θέμα τρόπου συμπεριφοράς ή ηθικής ή ψυχολογικής η νομικής η αλλης τάξεως παραβάσεως, αλλά οντολογικής τάξεως. Η αμαρτία δεν αναφέρεται σε κάτι που εκαναν οι προπάτορες, αλλά στο ότι δεν πραγματοποίησαν κάτι. Είναι απουσία σχέσης που επέφερε και τη διάλυση της ψυχοσωματικής ανθρώπινης οντότητας. Απώλεια του συνεκτικού δεσμού που συγκρατεί και συνδέει τά στοιχεία τής ύπαρξης. Αμαρτία είναι ό τραυματισμός τής συνοχής. Ολα είναι μαζί, άλλά ταυτόχρονα όλα είναι αποξενωμένα και χώρια. Άλλά και χώρια δεν μπορούν νά είναι, γιατί δέν εξαρτάται άπό αυτά, άλλά και μαζί δέν γίνεται νά υπάρχουν χωρίς αγάπη. Απουσία του συνεκτικού τών πάντων Λόγου σημαίνει «παρουσία» θανάτου.

ερώτημα στο οποίο καλείται νά απαντήσει ή Εκκλησία είναι ενα και μοναδικό: νικιέται ο θανατος ή οχι; Για τα αλλα φροντίζουν πολλοί, και πολλάκις με επιτυχία. Δηλαδη γιά να μήν κλέβεις, νά μήν βρίζεις, νά ελεείς, γιά νά κοινωνικοποιηθείς, νά ψυχοθεραπευθεις κλπ. Αυτά στά μα­θαίνει και ό νόμος — και μέ τιμωρία άν χρειαστεί.

Αλέξανδρου Κατσιάρα-Μάρως Βαμβουνάκη, "Οταν ο θεός πεθαίνει"