Επισημάνσεις για τον Μέγα Αγιασμό των Θεοφανείων

 

Η ακολουθία του “Μεγάλου Αγιασμού των Θεοφανείων” κατέχει μία ιδιαίτερη θέση στη ζωή της Εκκλησίας μας, λόγω της μεγάλης σημασίας και αξίας του.

Ποιος είναι όμως ο σκοπός αυτής της ακολουθίας; Όπως ο Χριστός βαπτίστηκε και αγίασε τα ύδατα του Ιορδάνου, έτσι και εμείς σήμερα τελούμε την ακολουθία για να θυμηθούμε εκείνο τον πρώτο αγιασμό των υδάτων. Επίσης μετέχουμε και εμείς αυτού του αγιασμού δια της μεταλήψεως του αγιασμένου ύδατος, είτε δια του ραντισμού.

Θα εξετάσουμε εν συντομία μέσα από την Παράδοση της Εκκλησίας, ορισμένα θέματα για τα οποία εν πολλοίς υπάρχει άγνοια ή παρανόηση:

1. Ο αγιασμός που τελείται κατά την παραμονή (5 Ιανουαρίου) και την κυρίως ημέρα των Θεοφανείων (6 Ιανουαρίου) είναι ο αυτός και της ίδιας αγιαστικής χάρης, και αποτελεί τον Μέγα Αγιασμό.
2. Ο Μέγας Αγιασμός δεν αντικαθιστά την Θεία Κοινωνία. Μπορεί σε ανθρώπους που βρίσκονται υπό επιτίμιο να μην κοινωνούν του Σώματος και το Αίματος του Κυρίου, ο πνευματικός να ορίσει να λάβουν Μέγα Αγιασμό, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν ισοδυναμεί με την Θεία Κοινωνία.
3. Πρώτα η Θεία Κοινωνία, έπειτα ο Μέγας Αγιασμός και τελευταίο το Αντίδωρο. Αυτή είναι η σειρά κατά την οποία λαμβάνουμε το καθένα την παραμονή και ανήμερα των Θεοφανείων.
4. Δεν μπορούμε να κολλήσουμε κάποια αρρώστια αν πιούμε από το ίδιο σκεύος τον Αγιασμό με κάποιον άλλο άνθρωπο. Είναι ύδωρ αγιασμένο “δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ καὶ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”¹ δεν αποτελεί ένα κοινό νερό.
5. Ομοίως ο Αγιασμός δεν φθείρεται με την πάροδο του χρόνου σε αντίθεση με το απλό νερό που μετά από ένα διάστημα χαλάει-μυρίζει. Χαρακτηριστικά περί της αφθαρσίας του Αγιασμού, μας μιλάει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “καὶ τὸ θαῦμα τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ἀλλοιώνεται ή φύση τοῦ νεροῦ ἐκείνου μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, ἀλλ’ ὁλόκληρο χρόνο καὶ πολλὲς φορές δύο καί τρία χρόνια παραμένει καθαρό καὶ φρέσκο τὸ νερὸ ποὺ σήμερα αντλήθηκε, καὶ βρίσκεται μετὰ ἀπὸ τόσο χρόνο σὲ ἴση ἀξία καί κατάσταση μὲ τό νερό που μόλις πριν λίγο πάρθηκε ἀπό τήν πηγή.”²
6. Αρκεί μία μικρή ποσότητα αγιασμού να αγιάσει ολόκληρες θάλλασες και ποτάμια. Κατ’αυτό τον τρόπο, τα σκεύη που έχουμε για να διατηρούμε τον αγιασμό, δεν χρειάζεται να τα γεμίζουμε πλήρως με αυτόν. Μπορούμε εφόσον έχουμε αγιασμό, να προσθέτουμε κοινό νερό μέχρι να γεμίσει το δοχείο που θέλουμε, καθώς ο αγιασμός μετατρέπει όλο το περιεχόμενο – τη μίξη αγιασμού και κοινού νερού – σε αγιασμό. Φροντίζουμε λοιπόν όταν πάει να τελειώσει ο αγιασμός να συμπληρώνουμε με καθαρό νερό.
7. Μπορούμε να φυλάγουμε στο σπίτι μας τον Μέγα Αγιασμό καθ’όλο το έτος. Δεν υπάρχει αντίθετη μαρτυρία για το συγκεκριμένο θέμα στην Παράδοση της Εκκλησίας μας. Ας ακούσουμε και πάλι τον Ιερό Χρυσόστομο να το επιβεβαιώνει: “Αὐτή εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία βαπτίσθηκε καὶ ἁγίασε τη φύση τῶν ὑδάτων. Γι’ αὐτό βέβαια καί τά μεσάνυχτα τῆς ἑορτῆς αὐτῆς ὅλοι φέρνουν νερό καί τό τοποθετοῦν μέσα στο σπίτι, φυλάσσοντάς το ὅλο τό χρόνο, ἐπειδή σήμερα ἁγιάσθηκαν τα ὕδατα”³
   

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Κύπρος_ Άγγιγμα ψυχής από τον Κυριάκο

Η φωτογράφιση του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Ο Παύλος Νιρβάνας γράφει στο περιοδικό "Νέα εστία" το 1933 πως τράβηξε μια μοναδική φωτογραφία τον
Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

[...Είχα διηγηθεί άλλοτε την ανησυχία του αυτή, όταν πήγα, κλέφτικα, με χίλιες προφάσεις, να τον φωτογραφίσω απάνω στο καφενεδάκι της Δεξαμενής. Δεν υπήρχε ως τότε φωτογραφία του Παπαδιαμάντη. Και συλλογιζόμουν ότι απ' τη μια μέρα στην άλλη μπορούσε να πεθάνει ο μεγάλος Σκιαθίτης, και μαζί του να σβύσει για πάντα η οσία μορφή του. Και πότε αυτό; Σε μια εποχή που δεν υπάρχει ασημότητα που να μην έχει λάβει τις τιμές του φωτογραφικού φακού. Και πώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια παράλειψη της γενεάς μας σ' εκείνους που θα 'ρθουν κατόπι μας να συνεχίσουν το θαυμασμό μας για τον απαράμιλλο λυρικό ψυχογράφο των καλών και των ταπεινών και τον αγνότατο ποιητή των νησιώτικων γιαλών; Αλλά ό αγνός αυτός χριστιανός, με τη ψυχή του αναχωρητή, δεν εννοούσε, με κανένα τρόπο, να επιτρέψει στον εαυτό του μια τέτοια ειδωλολατρική ματαιότητα. "Ου ποιήσεις σε αυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα" ήταν η άρνηση του και η απολογία του. Αποφάσισα όμως να πάρω την αμαρτία του στο λαιμό μου. Ο Θεός και η μακαρία ψυχή του ας μου συγχωρέσουν το κρίμα μου. Ένας από τους ωραιότερους τίτλους που αναγνωρίζω στη ζωή μου, είναι ότι παρέδωκα στους μεταγενέστερους τη μορφή του Παπαδιαμάντη.

Με τί δόλια και αμαρτωλά μέσα επραγματοποίησα τον άθλο μου αυτό, το διηγήθηκα, όπως είπα, αλλού. Εκείνο που μου θυμίζουν ζωηρότερα τώρα οι ευλαβητικές γιορτές της Σκιάθου, είναι η ανησυχία του τη στιγμή που τον αποτράβηξα ως την προσήλια γωνίτσα του μικρού καφενείου, για να ποζάρει μπροστά στον φακό μου. Να "ποζάρει" είναι ένας λεκτικός τρόπος. Είχε πάρει μόνος του τη φυσική του στάση απάνω σε μια πρόστυχη καρέκλα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, με το κεφάλι σκυφτό, με τα μάτια χαμηλωμένα, στάση βυζαντινού αγίου, σαν ξεσηκωμένη από κάποιο καπνισμένο παλιό τέμπλο ερημοκλησιού του νησιού του. Αυτή δεν ήταν στάση για μια πεζή φωτογραφία. Ήταν μια καλλιτεχνική σύνθεση, και θα μπορούσε να είναι ένα έργο του Πανσελήνου ή του Θεοτοκοπούλου. Αμφιβάλλω αν φωτογραφικός φακός έλαβε ποτέ μια τέτοια ευτυχία.

Αλλά ό Αλέξανδρος ήταν βιαστικός να τελειώνουμε. Γιατί; Μου το ψιθύρισε, ανήσυχα στο αυτί, και ήταν η πρώτη φορά που τον είχα ακούσει - ούτε φαντάζομαι πως θα τον άκουσε ποτέ κανένας άλλος - να μιλεί γαλλικά:

"Nous excitons la curiosite du public".

Ακούσατε; Ερεθίζαμε την περιέργεια του... Κοινού! Ποιου Κοινού; Δεν ήταν εκεί κοντά μας παρά ένα κοιμισμένο γκαρσόνι του καφενείου, ένας γεροντάκος πού λιαζότανε στην άλλη γωνία του μαγαζιού, καί δυο λουστράκια που παίζανε παράμερα. Αυτό ήταν το Κοινό, πού ανησυχούσε τον Παπαδιαμάντη η "περιέργεια" του. Κι' αυτή ήταν η διαπόμπευση του, που βιαζότανε να της δώσει ένα τέλος,

Η φιλία ενίκησε το ζορμπαλίκι... μου είπε -αντιγράφω τα ίδια του τα λόγια - στο τέλος του μαρτυρίου του.

Μήπως δεν ήταν, στ' αλήθεια, μια πραγματική θυσία που είχε κάνει στη φιλία μου; Μια θυσία της αγιότητάς του στην ειδωλολατρική ματαιότητα των εγκόσμιων.

Και συλλογίζομαι τώρα τις εκατοντάδες των Γάλλων προσκυνητών της εταιρείας Μπυντέ, και των δικών μας του "Οδοιπορικού Συνδέσμου" , που πέρασαν το κατώφλι του ταπεινού του ερημητηρίου, όπου πλανάται τώρα η σκιά του στα γνώριμα καί αγαπητά της κατατόπια της ζωής του και της εργασίας του. Συλλογίζομαι την παράταξη των ναυτικών αγημάτων, που παρουσίασαν όπλα μπροστά στο μνημείο του. Συλλογίζομαι τις στολές, τα ξίφη, τις χρυσές επωμίδες που έλαμπαν κάτω από τον ήλιο του νησιού του, για τη δόξα του. Συλλογίζομαι τους λόγους των επισήμων, τους εθνικούς ύμνους, τα στεφάνια της δάφνης, τις πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες, που έπλεξαν με ήχους και χρωματα το εγκώμιο του. Συλλογίζομαι όλα αυτό το δοξαστικό πανηγύρι, και η σκέψη μου πετάει στο «Κοινόν» του ερημικού καφενείου της Δεξαμενής "ένα γκαρσόνι, ένας γεροντάκος, δυο λουστράκια" που ανησυχούσε, τη μακρυνή εκείνη μέρα ο μακαρίτης μήπως "ερεθίση την περιέργεια των". Τι ανησυχία θα είχε νοιώσει τώρα, στα βάθη του ταπεινού τάφου όπου "αναπαύεται εν Χριστώ" ο χριστιανός ποιητής των ταπεινών, από το δοξαστικό αυτό θόρυβο; Καί πόσο θα βιαζότανε πάλι να τελειώσει; Αν σάλεψαν, από μυστικές αύρες, αυτή τη στιγμή, τα κυπαρίσσια του τάφου του, ένας στεναγμός θα βγήκε από το θρόισμα τους. Ένας ήχος, που θα ξαναψιθύριζε τα παλιά του εκείνα ανήσυχα και τόσο συμπαθητικά λόγια, σε μία γλώσσα που την εννοούσαν τώρα, γιατί ήταν δική τους , οι ευλαβητικοί προσκυνητές του της γαλλικής γης:

" Nous excitons la curiosite du public". ]

Παύλος Νιρβάνας

ΑΠΙΘΑΝΟ

Ἅγιος Βαρσανούφιος ὁ Μέγας, ἐρώτ. 532

 

"Πολ­λές γυ­ναῖ­κες ὑ­πέ­μει­ναν καρ­τε­ρι­κά τίς σω­μα­τι­κές ἀρ­ρώ­στιες, ἀ­φή­νον­τας τό πᾶν στό Θε­ό καί ντρέ­πο­μαι ἐ­γώ πού ὀ­νο­μά­ζο­μαι ἄν­δρας. Ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναί­κα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, καί ἡ Χα­να­ναία πού ἄ­φη­σε τούς ἀν­θρώ­πους τοῦ κό­σμου καί τούς μάντεις, βλέ­πον­τας ὅ­τι εἶ­ναι μά­ται­η ἡ τέ­χνη τους καί προσῆλ­θε στό Δε­σπό­τη. Μοῦ ἀρ­κοῦν αὐ­τές οἱ δυ­ό γιά τόν ἔ­λεγ­χο ἐ­κεῖ­νο πού φέρ­νει ντρο­πή καί δέν εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νά φέ­ρω στό μέ­σο τήν πί­στη καί τήν τα­πεί­νω­ση τοῦ ἑ­κα­τον­τάρ­χου. Αὐ­τός, ὄ­χι μό­νο ἄ­φη­σε τούς για­τρούς καί τούς ἄλ­λους καί ἦλ­θε πρός τό Δε­σπό­τη Χρι­στό, ἀλ­λά καί ἔ­κρι­νε τόν ἑ­αυ­τό του ἀ­νά­ξι­ο νά εἰ­σέλ­θει ὁ Κύ­ρι­ος στόν οἶ­κο του καί μέ πί­στη τοῦ ἔ­λε­γε: “Πές μό­νο ἕ­να λό­γο καί θά για­τρευ­θεῖ τό παι­δί μου” (Ματθ. 8:8)"

Διαβάστε  επίσης_ Όσιοι Μεγάλοι Αββάδες Βαρσανούφιος & Ιωάννης!ΕΔΩ

Σήμερα τα Φώτα κι' ο Φωτισμός.!

 

Θεοφάνεια στη Βέροια από την Τουρκοκρατία ως τα νεώτερα χρόνια.

 

Κατά τη γιορτή των Θεοφανείων, μετά την οριζόμενη εκκλησιαστική ακολουθία, είθισται σε διάφορα μέρη, να αγιάζονται τα νερά. Στη Βέροια, η οποία διαρρέεται από τον Τριπόταμο και έχει πλούσιους υδάτινους πόρους δε θα μπορούσε ο αγιασμός των υδάτων να γίνεται μόνο εντός των ναών της πόλης.

Ήδη από τα χρόνια της οθωμανοκρατίας και συγκεκριμένα από το 1869 μετά την μεγαλόπρεπη ακολουθία που τελούνταν στο μητροπολιτικό ναό της πόλης, πλήθος κόσμου, με πρώτο το μητροπολίτη Βεροίας και Ναούσης και το ιερατείο του, κατευθύνονταν στις ροές του Τριποτάμου στο σημείο της γέφυρας Καραχμέτ. Λίγα χρόνια αργότερα το σημείο ρίψης του Τιμίου Σταυρού μετατοπίστηκε στην παραπάνω γέφυρα τη λεγόμενη του Φούρναρη, απ' όπου υπάρχουν και ορισμένες φωτογραφίες που επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες. Τέλος, τα επόμενα χρόνια το σημείο ρίψης του Σταυρού μετατοπίστηκε ακόμη μία φορά στη γέφυρα του Χατζηκάβουρα, στην περιοχή Μουαρίφ. Στο ίδιο σημείο τελείται ο αγιασμός των υδάτων μέχρι σήμερα.

 

Σύμφωνα με το τελετουργικό ο μητροπολίτης το πρωί τελούσε τη Θεία Λειτουργία στο μητροπολιτικό ναό. Από εκεί με πομπή κατευθυνόταν συνοδευόμενος από το ιερατείο και το πλήθος μέσω της οδού Κεντρικής στη γέφυρα του Χατζηκάβουρα, όπου γινόταν η ρίψη του Τιμίου Σταυρού. Ακολούθως, η πομπή επέστρεφε στον ναό του Πολιούχου Αγίου Αντωνίου, όπου εκφωνούνταν ο πανηγυρικός της ημέρας. Από το 1970, περίπου, ο μητροπολίτης λειτουργεί στο ναό του Πολιούχου και από εκεί με πομπή κατευθύνεται στην ίδια περιοχή για τον αγιασμό των υδάτων.

Την ευλαβική αυτή θρησκευτική συνήθεια των Βεροιωτών από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας μέχρι και τα χρόνια του Μεσοπολέμου περιγράφει ο Αναστάσιος Χριστοδούλου στο έργο του Ιστορία της Βέροιας. Από αυτό παρατίθεται το παρακάτω απόσπασμα:

 

 

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Η μεγάλη αυτή έορτή τής Χριστιανοσύνης ήτο διά την Βέροιαν μία ξεχωριστή και πανηγυρική θρησκευτική τελετή, καθ’ ην το Ελληνικόν στοιχειον επεδεικνύετο τρόπον τινά εις τούς Τούρκους, έν όλη τη αίγλη τη λαμπρότητι και μεγαλοπρεπεία.

Η κατάδυσις του Τιμίου Σταυρού εθεσπίσθη το πρώτον υπό του Μη­τροπολίτου Βενεδίκτου το 1869 να γίνεται εις τον Τριπόταμον που δια­σχίζει την πόλιν μας, από της γεφύρας της «Καρχμέτης». Λόγω όμως του ακαταλλήλου της τοποθεσίας μετετοπίσθη εις το «Κιόσκι», όπου σήμερον το Ε΄ Δημοτικόν Σχολειον. Αργότερον προετιμήθη η παρά το «Μουαρίφ» αμφιθεατρική και απέραντος τοποθεσία όπου συνεχίζεται έκτοτε μέχρι σήμερον. 

 

 

Ό Τίμιος Σταυρός, ερρίπτετο υπό του Αρχιερέως από της γραφικής και μεγαλοπρεπούς, λίθινης διτόξου γεφύρας του ποταμού, παρασυρθείσης υπό της τελευταίας πλημμύρας το 1935 και μήπω μέχρι σήμερον ανεγερθείσης.

Η θέα την οποίαν ενεφάνιζεν ο ποταμός, αι πλαγιαί και το αμφιθεατρικόν σύνολον, ήτο φαντασμαγορική, με τας ποικίλας αμφιέσεις των Βεροιωτών και Βεροιωτισσών. Τα φέσια των ανδρών παρουσίαζον λειμώνα από κατακόκκινες παπαρούνες, αι δε εορτάσιμοι στόλαι των γυναικών, πί­νακα αφαντάστου ζωγραφικής, ζωηρών και ποικίλων χρωμάτων.

Περιστεραί κρατούμεναι υπό των μικρών, απελύοντο εν καιρώ και πορτοκάλια πάμπολλα ερρίπτοντο εις τον ποταμόν, μετά την έξοδον δε των δυτών εκ του ποταμού έφιπποι αναμένοντες την στιγμήν, εναγωνίως, εισήρχοντο εις τον παταμόν θριαμβευτικώς.

Επί Τουρκοκρατίας η πομπή εγίνετο εν πάση μεγαλοπρε­πεία πλαισιουμένη υπό των αρχών και στρατού ένθεν και ένθεν τιμητικώς παρακολουθούντος. Οι Τούρκοι μ’ όλον ότι δεν εχώνευον την επίδειξιν των «Γκιαούρηδων», εν τούτοις εκ περιεργείας, παρίσταντο εις την τελετήν, νιπτόμενοι μετά τον αγιασμόν των υδάτων, πίνοντες και γεμίζοντες στάμνες ηγιασμένου ύδατος.

 

 

Η πομπή επιστρέφουσα εν κατανύξει κατέληγεν εις τον περίβολον του Αγίου Αντωνίου, όπου ο Αρχιερεύς από της κλίμακος του εξώστου του Ηγουμενείου εξεφώνει κατάλληλον τη ημέρα λόγον.

Η περιφορά του Τιμίου Σταυρού ανά την πόλιν εγίνετο αυθημερόν υπό της Εφορίας των σχολείων, υπέρ των εκπαιδευτηρίων μας. Οι δίσκοι επληρούντο νομισμάτων, τα όποια οι Βεροιείς ευχαρίστως προσέφερον, γνωρίζοντες ότι ταύτα θα εδαπανώντο, προς μόρφωσιν και έκπαίδευσιν των τέκνων των. Ενώ σήμερον τούτο κατήντησεν εκμετάλλευσις υπό των δυτών. Οι νεωκόροι μετά την τελετήν διένειμον κατ' οίκον τα εις τας εξέδρας του αγιασμού πορτοκάλια ευχόμενοι το «έτη πολλά» και δεχόμενοι το σχετικόν φιλοδώρημα.

 

 

Αναστάσιος Εμμ. Χριστοδούλου

Ιστορία της Βέροιας, Βέροια, 1960, 99.

!!!

 

Δυό πόρτες ἔχει ἡ ζωή: ἕνα σχόλιο στόν Στέλιο Καζαντζίδη

Γράφει ο Εὐστράτιος Ψάλτου

Γιὰ τὸν Στέλιο Καζαντζίδη ἔχουν γραφτεῖ πάρα πολλά. Τώρα φτιάχτηκε καὶ μία ταινία γιὰ τὴ ζωή του. Ὅμως εἴτε τὰ κείμενα εἴτε ἡ ταινία ἀποτελοῦν περισσότερο στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὸ φαινόμενο «Καζαντζίδης», ἐνῶ τὸ παρὸν κείμενο ἐπιδιώκει νὰ εἶναι μία ἑρμηνευτικὴ κατανόησή του. Μία ἑρμηνευτικὴ κατανόηση ποὺ θὰ ἐπιχειρήσει νὰ συνδέσει τὸ φαινόμενο τόσο μὲ τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο ἐμφανίζεται ὅσο καὶ μὲ τὴ ψυχικὴ διὰσταση τῆς κοινωνικῆς λειτουργίας του.

Τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῆς ἐμφάνισης τοῦ φαινομένου εἶναι ἡ μεταπολεμικὴ Ἑλλάδα τῶν δεκαετιῶν τοῦ ’50 καὶ τοῦ ’60. Συγκεκριμένα, ὅταν τέλειωσε ὁ πόλεμος καὶ ἄνοιξαν ξανὰ οἱ δισκογραφικὲς ἑταιρεῖες (Odeon [Μάτσας] καὶ Columbia [Λαμπρόπουλος]), ἦταν φανερὴ ἡ ἐπιδίωξή τους νὰ ἀναδείξουν μελωδίες, οἱ ὁποῖες θὰ ἄφηναν πίσω τους τὸ ἠχόχρωμα τῶν τεκέδων τοῦ Μεσοπολέμου. Μελωδίες ποὺ θὰ ἦταν περισσότερο συμβατὲς μὲ τὸν κόσμο τῶν λαϊκῶν ἀστικῶν κοινωνικῶν στρωμάτων, ὁ ὁποῖος εἶχε αὐξηθεῖ μεταπολεμικὰ λόγω τῆς μεγάλης ἐσωτερικῆς μετανάστευσης. Ἦταν ὁ κόσμος φτωχῶν βιοπαλαιστῶν, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβιώσει ὑπὸ συνθῆκες κοινωνικοῦ καὶ οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ, κουβαλώντας ἕνα αἴσθημα κοινωνικῆς ἀδικίας, καθὼς τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ πλούτου βρισκόταν στὰ χέρια μιᾶς μικρῆς οἰκονομικῆς ἐλίτ.

Τὴν περίοδο αὐτὴ ἔκαναν τὴν ἐμφάνισής τους ὁ Καζαντζίδης καὶ τὰ τραγούδια του. Ἂν θέλαμε μὲ μία λέξη νὰ συνοψίσουμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ μιλοῦσε μέσα ἀπὸ αὐτά, θὰ λέγαμε ὁ πονεμένος. Ὅμως ὁ πονεμένος ἄνθρωπος τῶν καζαντζιδικῶν τραγουδιῶν δὲν εἶναι ὁ βασανισμένος μάγκας τῆς παρανομίας τοῦ Μεσοπολέμου, ὁ ὁποῖος κατέφευγε στὴ χρήση ναρκωτικῶν οὐσιῶν ἢ εἶχε σχέσεις μὲ γυναῖκες τοῦ περιθωρίου καὶ ἄλλα παρόμοια. Εἶναι ὁ πονεμένος σὲ μία σειρὰ ἀπὸ παραλλαγὲς (τοῦ φτωχοῦ ἐργάτη, τοῦ μετανάστη ἤ τοῦ προδομένου ἐραστῆ, κοκ.), ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ εἶναι νοικοκύρης καὶ ὑπερήφανος μέσα στὴν κοινωνία.

Προκειμένου ὁ Καζαντζίδης νὰ γίνει συμβατὸς μὲ αὐτὴ τὴν εἰκόνα, ἀπέβαλε τὰ στοιχεῖα ποὺ παρέπεμπαν στὴ σημειολογία τοῦ ρεμπέτικου, ὅπως ἦταν τὸ μουστάκι καὶ τὸ τραγουδιστικὸ ὕφος τοῦ Πρόδρομου Τσαουσάκη, τὰ ὁποῖα χαρακτήριζαν τὴν πρώτη περίοδό του στὸ τραγούδι (1952-1959). Πρὸς τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’50, σχεδὸν τριαντάρης πιά, διαμόρφωσε τὸ προσωπικὸ τραγουδιστικό του ὕφος, υἱοθετώντας ἄλλα ὑφολογικὰ χαρακτηριστικά, μεταξύ τῶν ὁποίων καὶ ἡ παρατεταμένη διάρκεια τῶν φωνηέντων, ἡ ὁποία ἀφήνει τὴν ἐντύπωση ἑνὸς γοεροῦ κλάματος.

Τὸ τραγουδιστικὸ αὐτὸ κλάμα, ὅπως ἀκουγόταν μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Καζαντζίδη, ἐρχόταν μέσα στὶς μετεμφυλιακὲς συνθῆκες νὰ συναντήσει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔνιωθαν ἀδικημένοι καὶ ἀποκλεισμένοι καὶ νὰ τοὺς προσφέρει μιὰ παρηγοριά. Ὁ ἑρμηνευτὴς αὐτῶν τῶν τραγουδιῶν ἦταν κάτι σὰν σαμάνος, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Levi-Strauss, ποὺ προσέφερε στοὺς ἀρρώστους μιὰ λέξη γιὰ νὰ σταθοῦν. Μὲ τὸ τραγούδι του ἦταν σὰν νὰ μιλοῦσαν οἱ ἴδιοι δημόσια, καταγγέλλοντας μιὰ κοινωνία ποὺ τὴν «κυβερνάει τὸ μίσος καὶ τὸ ψέμα» καὶ ἐκφράζοντας τὴν ὑπερηφάνειά τους γιὰ τὸν βασανισμένο, ἀλλὰ ἠθικὰ ἀνώτερο δρόμο ποὺ ἐπέλεξαν.

Ἡ ψυχικὴ αὐτὴ λειτουργία τῶν τραγουδιῶν τοῦ Καζαντζίδη ἐξηγεῖ καὶ τὴ μεγάλη ἀπήχησή τους. «Ὁ Ζαμπέτας διηγεῖτο», λέει ὁ Ἀλέξανδρος Ἀσωνίτης, «πὼς τὸ βραδυνὸ τραῖνο γιὰ Θεσσαλονίκη, ὅταν ὁ Καζαντζίδης τραγούδαγε κάπου ἔξω ἀπ’ τὴν Λάρισα, σταμάταγε, κατεβαῖναν ὅλοι, καὶ οἱ μηχανοδηγοί, καὶ ἄκουγαν. Στὴν Θεσσαλονίκη τραγούδαγε σ’ ἕνα παραλιακὸ κέντρο ποὺ ἡ πλάτη του ἦταν πρὸς τὴν θάλασσα, κι ἔρχονταν κατάμεστες βάρκες, ἔδεναν κι ἄκουγαν μέσα ἀπ’ τὴ θάλασσα τὸν Στελλάρα».

Στὰ μάτια αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὁ Στέλιος δὲν ἦταν ἁπλῶς ἕνας μεγάλος τραγουδιστής, ἦταν ταυτόχρονα κάτι σὰν μάρτυρας. Καὶ ἄλλα τραγούδια τὴν ἴδια περίοδο εἶχαν παρόμοιο περιεχόμενο. Ἂν ὑπάρχει κάτι ποὺ καθιστᾶ μοναδικά τὰ καζαντζιδικὰ τραγούδια, αὐτὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι πονεμένος δὲν εἶναι μόνο ἐκεῖνος ποὺ μιλᾶ μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ τραγούδια, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ τραγουδιστής τους.

Οἱ ἀφηγήσεις ποὺ συνοδεύουν τὸ πρόσωπο τοῦ Καζαντζίδη κάνουν λόγο γιὰ τοὺς πρόσφυγες γονεῖς του, τὰ φτωχὰ παιδικὰ χρόνια, τὶς διώξεις καὶ τὰ βασανιστήρια τοῦ πατέρα του λόγω τῶν πολιτικῶν του φρονημάτων, τὶς κόντρες τοῦ τραγουδιστῆ μὲ τὰ ἤθη τῆς νυκτερινῆς διασκέδασης. Ἀκόμη καὶ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης του ἐπιτυχίας, ὁ Καζαντζίδης ἐμφανίζεται νὰ παραμένει ἕνας πονεμένος ἀγωνιστής, ὁ ὁποῖος παλεύει ἐναντίον τῶν ἠθῶν τῆς νύχτας καὶ τῶν δισκογραφικῶν ἑταιρειῶν καὶ δὲν ξεχνᾶ τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπους καὶ τὴν ἀδικία εἰς βάρος τους.

Στὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν τὸ 1967 ἡ εἰκόνα αὐτὴ ἐνισχύεται ἀκόμη περισσότερο, καθὼς ἔχουμε τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Καζαντζίδη ἀπὸ τὴ διασκέδαση τῆς νύχτας, τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὴ Μαρινέλλα καί, ἐξαιτίας τῆς σύγκρουσής του μὲ τὴν δισκογραφικὴ ἑταιρεία μὲ τὴν ὁποία συνεργαζόταν, τὴν ἀποχή του ἀπὸ τὴ δισκογραφία γιὰ δώδεκα χρόνια.

Τὰ χρόνια τῆς ἀποχῆς τοῦ Καζαντζίδη ἀπὸ τὴ δισκογραφία –ἀνάμεσα στὸ 1975 καὶ τὸ 1987– ἦταν χρόνια πολιτικοῦ, οἰκονομικοῦ καὶ κοινωνικοῦ μετασχηματισμοῦ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Οἱ μορφὲς αὐταρχικῆς ἐξουσίας καὶ οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ σταδιακὰ ἀμβλύνθηκαν. Ἡ οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ἐλὶτ μπορεῖ νὰ μὴν ἔπαψε νὰ ὑπάρχει, ὡστόσο δημιουργήθηκε μία νέα διάταξη, ἡ ὁποία ἐπέτρεψε καὶ στὴν κοινωνικὴ πλειονότητα νὰ ἔχει πρόσβαση σ’ ἕνα μερίδιο τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς ἀπόλαυσης.

Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Καζαντζίδη στὴ δισκογραφία τὸ 1987 ἔγινε μέσα σὲ αὐτὴ τὴ νέα διάταξη. Ὅμως παρὰ τὰ νέα δεδομένα τὰ τραγούδια τοῦ Καζαντζίδη παρέμειναν ἴδια. Ἄν ἑξαιρέσουμε μία μικρὴ διαφοροποίηση στὴν ἐνορχήστρωση τῶν τραγουδιῶν, ὁ ἄνθρωπος ποὺ μιλάει μέσα ἀπὸ αὐτὰ συνεχίζει νὰ εἶναι ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος καταγγέλλει τὴν ἐποχή του ὡς ἐποχὴ ποὺ τὴν «κυβερνάει τὸ μίσος καὶ τὸ ψέμα» καὶ ταυτόχρονα δὲν μετανιώνει γιὰ τὸν μαρτυρικό, ἀλλὰ ἀνώτερο ἠθικὰ δρόμο ποὺ ἔχει ἐπιλέξει.

Τὸ ἀκροατήριο αὐτῶν τῶν τραγουδιῶν δὲν ἔχει τὸ μέγεθος τῶν δεκαετιῶν τοῦ ’60 καὶ τοῦ ’70, ὡστόσο δὲν εἶναι ἀσήμαντο. Μπορεῖ οἱ συνθῆκες τοῦ κοινωνικοῦ καὶ οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ νὰ ἔχουν ἀμβλυνθεῖ. Ὡστόσο, μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ἡ λειτουργία τοῦ καζαντζιδικοῦ τραγουδιοῦ στὴν ὑπηρεσία τῶν πληγωμένων ἐπιθυμιῶν συνεχίζει νὰ ἔχει τὰ ἐρείσματά της.

Ἔχοντας ἀναλύσει τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο καὶ τὴ ψυχικὴ λειτουργία τῶν τραγουδιῶν τοῦ Καζαντζίδη, κλείνουμε τὸ παρὸν κείμενο μὲ ἕνα σύντομο κριτικὸ σχόλιο αὐτῆς τῆς λειτουργίας. Στὸν βαθμὸ ποὺ αὐτὴ προσέφερε καὶ προσφέρει μιὰ παρηγοριὰ, καταγγέλοντας τὸν κίβδηλο χαρακτήρα τῆς κοινωνίας ἤ τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων, εἶναι σημαντική. Ἂν ὑπάρχει κάποιο πρόβλημα, αὐτὸ βρίσκεται στὴν νότα τοῦ ναρκισσισμοῦ, ἡ ὁποία συχνὰ συνοδεύει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ὑποφέρει καὶ δὲν ἀφήνει τὴν καρδιά του νὰ γαληνέψει.

«Ὅποιος παλεύει μὲ τέρατα, πρέπει νὰ προσέξει νὰ μὴ γίνει τέρας. Κι ὅταν κοιτᾶς πολλὴ ὥρα μέσα σὲ μιὰ ἄβυσσο, στὸ τέλος κοιτάει καὶ ἡ ἄβυσσος μέσα σ’ ἐσένα», ἔλεγε ὁ Friedrich Nietzsche. Ἀπέναντι σὲ μιὰ σκοτεινὴ κοινωνία δὲν στέκεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ πυροβολεῖ συνεχῶς τὸ σκοτάδι της, ἔλεγε ὁ γέροντας Πορφύριος, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀνάβει μέσα σὲ αὐτὴ φῶς, ἐκεῖνος δηλαδὴ ποὺ ἀποποιεῖται τὸ ψυχικό του σκοτάδι, προκειμένου νὰ διαμορφώσει ἕνα ἄλλο ψυχικὸ ἀποτύπωμα. Καὶ αὐτὸ τὸ διαφορετικὸ ἀποτύπωμα συχνά ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰ τραγούδια τοῦ Καζαντζίδη.

Ὡστόσο, δὲν λείπουν καὶ τὰ τραγούδια στὰ ὁποῖα εἶναι παρὸν. Ἕνα τέτοιο τραγούδι εἶναι Τὸ θολωμένο μου μυαλό, τὸ ὁποῖο περιέχεται στὸν δίσκο Ἡ ζωή μου ὅλη, ποὺ κυκλοφόρησε τὸ 1974 μὲ δημιουργὸ τὸν Ἄκη Πάνου καὶ ἑρμηνευτὴ τὸν Στέλιο Καζαντζίδη. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος ποὺ καταφεύγει σὲ ναρκισσιστικὲς φαντασιώσεις μεγαλείου, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσει τὸν πόνο ποὺ βιώνει. Ἀντιθέτως, ἀκούγεται ἕνας ἐξομολογητικὸς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζει τὴν ἐσωτερική του αἰχμαλωσία: «Τὸ θολωμένο μου μυαλὸ / μ’ ἔχει προδώσει πρὸ πολλοῦ, / τοῦ λέω ἀλλοῦ καὶ τρέχει ἀλλοῦ, / μὲ κάνει καὶ παραμιλῶ». Ἡ ἀναγνώριση αὐτὴ ἀποτελεῖ πάντα τὴ βασικὴ προϋπόθεση μιᾶς ἐσωτερικῆς μεταμόρφωσης.

Ἕνα γνωστὸ τραγούδι ποὺ ἔχει ἑρμηνεύσει ὁ Καζαντζίδης σὲ στίχους τῆς Εὐτυχίας Παπαγιαννοπούλου μιλάει γιὰ δυὸ πόρτες, ποὺ ἀπὸ τὴ μιὰ μπαίνεις στὴ ζωὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη βγαίνεις. Τελικῶς, καὶ ἡ λειτουργία τοῦ καζαντζιδικοῦ τραγουδιοῦ ἐντός τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἔχει δύο πόρτες. Ἡ διαφορὰ εἶναι ὅτι καμιὰ ἀπὸ αὐτὲς δὲν σὲ βγὰζει ἀπὸ τὴ ζωή. Καὶ οἱ δυὸ ὑπηρετοῦν τὴ ζωὴ, ἀλλὰ μὲ διαφορετικὸ τρόπο. Ἐνῶ δηλαδὴ ἡ μιὰ παίζει τὸν ρόλο τοῦ θεράποντος (ὑπηρέτη) μιᾶς σειρᾶς ἐκδηλώσεων ναρκισσισμοῦ, ἡ ἄλλη ὑπηρετεῖ τὴ δυνατότητα μιᾶς θεραπευτικῆς μυσταγωγίας.

*Δρ Κοινωνικῆς Ἀνθρωπολογίας καὶ Ἱστορίας

Ο ζωγραφικός πίνακας που συμπληρώνει τη σελίδα είναι έργο του Γιώργου Σικελιώτη. (Προέρχεται από το εξώφυλλο του δίσκου των Γιάννη Σπανού και Λευτέρη Παπαδόπουλου «Το Σαββατόβραδο».)

πηγή

Χαμογελάτε βρε!

 

Τίποτα δεν καταστρέφει τον άνθρωπο, όσο η μιζέρια. Η γκρίνια.

Το συνεχές παράπονο. Μούτρα κατεβασμένα και ένα αίσθημα ανικανοποίητου από το βράδυ ως το πρωί.

Δεν μπορεί να πάει έτσι ο άνθρωπος μπροστά.

Δεν μπορεί να ερωτευτεί. Να παλέψει. Να δημιουργήσει. Να ζήσει.

Δεν μπορεί άνθρωπος αρρωστημένος, να χτίσει τίποτα το υγιές.

Δεν μπορεί να ευλογηθεί, καμία προσπάθειά του.

Και ξέρεις.

Θέλει προσοχή.

Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κανένας δεν γεννήθηκε με μούτρα.

Αποτέλεσμα εγωισμού είναι όλα αυτά.

Ενός εγωισμού, που βρίσκει πόρτες ανοικτές και μπαίνει.

Και όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο εγκλωβίζεται ο άνθρωπος.

Το κακό γεννά πάντα κακό. Πολλαπλασιάζεται.

Και έτσι, ο μίζερος, όλο και πιο μίζερος καταντάει.

Τίποτα δεν καταστρέφει τον άνθρωπο, όσο η μιζέρια. Η γκρίνια.

Ορίστε. Μια καινούρια χρονιά ξεκινά.

Κάνε αρχή. Αυτή τη χρονιά να πετάξεις τη μιζέρια από πάνω σου λες και είναι αρρώστια κακιά.

Συγχωρέσου με τους ανθρώπους σου. Πάλεψε να τους χαμογελάσεις. Έτσι ξορκίζεις το κακό… Ψάξε να βρεις μικρές ευλογίες που έχεις στη ζωή. Κάνε ένα σταυρό και ρίξου στον αγώνα.

 Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός_ Ποτέ να μην λησμονείτε, ότι η επίγεια ζωή μας δόθηκε για να προετοιμαστούμε για την Ζωή την Αιώνια και η τύχη μας στην Αιώνια Ζωή θα κριθεί απ’ αυτό, πώς ζήσαμε εδώ.

Άγιος Παΐσιος_Μη δέχεσαι τους λογισμούς που σε απογοητεύουν , για να μην αχρηστέψης τα δώρα που σου έχει δώση ο Θεός.

 

 Όσο θα τοποθετήσαι σωστά, τόσο θα γαληνεύης και θα ηρεμής, και τόσο η υγεία σου θα καλυτερεύη και δε θα έχης ανάγκη από φάρμακα.

Η στενοχώρια αφοπλίζει τον άνθρωπο. Του ρουφάει όλο το μεδούλι των ψυχικών και σωματικών του δυνάμεων και δεν τον αφήνει να κάνη τίποτε. Δηλητηριάζει την ψυχή και φέρνει ανωμαλίες και στο σώμα. Χτυπάει στα πιο ευαίσθητα μέρη του σώματος και εξασθενεί τον άνθρωπο με το άγχος που δημιουργεί. Το δηλητηρίασμα από την πίκρα μπορεί να καταβάλη τελείως όχι μόνον έναν ευαίσθητο οργανισμό αλλά και γερούς οργανισμούς.

Τα Ελληνόπουλα του Πόντου

!!

 

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ

 

«Ο όσιος Νικηφόρος γεννήθηκε το 1890 στο Σηρικάριο της Κισσάμου από ευσεβείς γονείς και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Νικόλαος. Παιδί ακόμη έμεινε ορφανός και διαπαιδαγωγήθηκε από τον παππού του. Σε νεαρή ηλικία πήγε στα Χανιά για να εργαστεί μαθητεύοντας στην κομμωτική τέχνη. Πρώτη φορά στα δεκαέξι του τού εμφανίστηκε σημάδι της λέπρας. Για να μη κλειστεί λοιπόν στη Σπιναλόγκα έφυγε κρυφά και πήγε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η νόσος όμως προχωρούσε και με  προτροπή ιεράρχη της Αλεξάνδρειας προσήλθε στο λωβοκομείο της Χίου, κοντά στον άγιο Άνθιμο (Βαγιανό) που φρόντισε για την εισαγωγή του στο ίδρυμα. Ο άγιος Άνθιμος έγινε ο Γέροντάς του και κάνοντάς του απόλυτη υπακοή ντύθηκε το αγγελικό σχήμα, παίρνοντας το όνομα Νικηφόρος. Μετά παρέλευση σαραντατριών ετών, οδηγήθηκε στον αντιλεπρικό σταθμό της Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, όπου πέρασε το υπόλοιπο του βίου του, λάμποντας ως αστέρας υπομονής και προσευχής. Κοιμήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1964, αφήνοντάς μας παράδειγμα καρτερίας αλλά και τα μυρωμένα λείψανά του ως ιατρείο για κάθε αρρώστια». 

 

Ο υμνογράφος του οσίου Νικηφόρου αφορμάται καταρχάς από το όνομά του για να πει ότι όλη η ζωή του υπήρξε νικηφόρα, δηλαδή κατήγαγε συνεχείς πνευματικές νίκες απέναντι στα πάθη του, στον Διάβολο, στον «άγγελο σατάν» τη βδελυκτή λέπρα. Κι έπειτα μας καθοδηγεί στην αιτία που τον οδήγησε στις νίκες: την πίστη του στη ζωντανή παρουσία του Θεού που έχει «αριθμημένες και τις τρίχες της κεφαλής μας», οπότε αντίστοιχη ήταν και η θεώρηση από τον άγιο της αρρώστιας του: ήταν μία παραχώρηση της αγάπης Του, προκειμένου να τον ωθήσει σε πνευματική ύψη. «Χριστέ, η ψυχή του οσίου σου αποδείχτηκε δόκιμη, γιατί θεώρησε τη λέπρα της σάρκας του σαν δόση της πρόνοιάς Σου».

Ο υμνογράφος επισημαίνει ότι ο όσιος Νικηφόρος ζούσε κάτι παρόμοιο με τον απόστολο Παύλο, ο οποίος προσευχόμενος σε μεγάλη δοκιμασία του στον Κύριο άκουσε από τον Ίδιο να του λέει ότι «του αρκεί η χάρη Του» και δεν πρόκειται να τον θεραπεύσει. Το ίδιο λοιπόν και με τον Νικηφόρο: η κάθε προσευχή του προς ίαση προσέκρουσε σε άρνηση του Κυρίου. «Περιφέροντας τη νόσο στη σάρκα κραύγαζες τη φωνή του Παύλου: μου δόθηκε ο σκόλοπας να με κολαφίζει με διαφόρους τρόπους, για να μην υπερηφανεύομαι. Διότι η δύναμη του Θεού φτάνει στην τελείωσή της με την αρρώστια Γι’  αυτό μου αρκεί η χάρη που έλαβα, Κύριε».

Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί τελικώς η σημαντικότερη αρετή που καλλιέργησε ο όσιος ήταν η καρτερία: η ψυχική δύναμη δηλαδή και η υπομονή. Θα μπορούσε να λέγεται «Νικηφόρος ο καρτερόψυχος» -  ο άνθρωπος της υπομονής, ο δεύτερος Ιώβ, «ο εστεμμένος με τον κότινο της νίκης εν Πνεύματι από τα χέρια του ίδιου του Κυρίου». Και αναδείχθηκε ίσως «και υπέρτερος του Ιώβ», διότι το «γιατί, Κύριε;» δεν έφτασε ποτέ στα δικά του χείλη.

Ο υμνογράφος διαπιστώνει το αυτονόητο: για να φτάσει σε αυτό το αποστολικό ύψος ο Νικηφόρος, εκτός από τα ασκητικά μέσα της προσευχής, της νηστείας, της γονυκλισίας, χρησιμοποίησε και τα «βαθύτερα» της Ορθόδοξης Παράδοσης: πρώτον, την υπακοή σε άγιο Γέροντα, τον Άνθιμο της Χίου, δεύτερον, την καταφυγή στην υπεραγία Θεοτόκο. «Προ πολλού ο Άνθιμος σε κατεύθυνε ως κυβερνήτης και προσόρμισε την ψυχή σου στον Παράδεισο» σημειώνει. (Κι ως καθαρός μάλιστα στην ψυχή έγινε αυτόπτης θαυμασίων γεγονότων του αγίου Ανθίμου, τα οποία κατέγραψε προς ωφέλεια των αναγνωστών). Κι έπειτα, η καταφυγή στη Θεοτόκο, που ο Νικηφόρος αγαπούσε υπερβαλλόντως και μπροστά στο εικόνισμά Της καθημερινώς προσευχόταν γονατιστός. Η περιγραφή του υμνογράφου είναι συγκινητική. «Καρτερικά πέρασε τη ζωή του ο Νικηφόρος ο λεπρός, μπροστά στην εικόνα σου Θεοτόκε, της Υπακοής όπως λέγεται, κραυγάζοντας κατά τα απόδειπνα: «ω Νύμφη, χαίρε ανύμφευτε».

Ο όσιος Νικηφόρος είναι οικουμενικός άγιος με απέραντη αγάπη για όλους. Αλλά δεν παύει και να αγαπά ιδιαιτέρως, λέει ο υμνογράφος του, τους τόπους απ’ όπου πέρασε: Κίσσαμο, Χανιά, Αλεξάνδρεια, Χίο, Αθήνα. Να τον παρακαλούμε κι εμείς να μας έχει στις δεήσεις του και στην αγκάλη του. Κι ιδίως τώρα που ο κόσμος όλος ταλαιπωρείται από διάφορες ιώσεις και λοιμώξεις, πρέπει να καταφεύγουμε σ’ αυτόν που μπορεί να μας καταλάβει ολωσδιόλου, αφού κι εκείνος διήλθε τη ζωή του με τη λοιμώδη νόσο της εποχής του και την αντιμετώπισε με τρόπο πνευματικό:  με υπομονή, με προσευχή, με δοξολογία του Θεού. 

  παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

 

Γράφει ο π.Θωμάς Χόπκο

Ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς διαδραματίζει ἕναν πολὺ μεγάλο ρόλο στὴ Βίβλο. Προτοῦ νὰ γίνει ὁ ποταμὸς στὸν ὁποῖο βαπτίστηκε Ἰησοῦς ὁ Μεσσίας, ἀποκαλύπτεται ὡς ὁ ποταμὸς ποὺ ὁρίζει τὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας». Τὸ νὰ διασχίσεις τὸν Ἰορδάνη σήμαινε, γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, πὼς εἰσέρχεσαι στὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Κυρίου. Σήμαινε ὅτι μπαίνεις στὴ «γῆ ποὺ ρέει γάλα καὶ μέλι», στὸν τόπο ὅπου ὁ Θεὸς θὰ κατοικήσει μὲ τὸ λαὸ Του παρέχοντάς του τὶς ἀτελεύτητες εὐλογίες τῆς παρουσίας Του.

Στὴν Καινὴ Διαθήκη, μὲ τὴν πνευματικὴ καὶ μυστικὴ τώρα πιὰ ἐκπλήρωση τοῦ Παλαιοῦ, τὸ νὰ διασχίσεις τὸν Ἰορδάνη σήμαινε ὅτι εἰσέρχεσαι στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σήμαινε ὅτι ἔχεις ἐμπειρία τῆς πληρότητας τῆς ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Μωυσῆς δὲν εὐλογήθηκε νὰ διασχίσει τὸν Ἰορδάνη ἔγινε σύμβολο τοῦ γεγονότος, ὅτι ὁ Νόμος ἀπὸ μόνος του δὲν μποροῦσε νὰ σώσει τὸν Ἰσραὴλ ἢ τὸν κόσμο. Ἔπρεπε νὰ ὑπάρξει ὁ Γιεσούα, ποὺ κατὰ λέξη σημαίνει Σωτὴρ καὶ εἶναι ὁ ἑβραϊκὸς τύπος τῆς ἑλληνικῆς λέξεως Ἰησοῦς, ποὺ ὁδηγεῖ τὸ λαὸ διὰ μέσου τοῦ Ἰορδάνη καὶ τὸν εἰσάγει στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, συμβολίζοντας ἔτσι τὴ λυτρωτικὴ ἐνέργεια τοῦ νέου Γιεσούα, τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ μεσσιανικοῦ Σωτήρα στὴ διαθήκη τῆς χάριτος.

«Καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Μωυσῆ εἶπε ὁ Κύριος στὸν Ἰησοῦ τὸν υἱὸ τοῦ Ναυῆ, τὸ βοηθὸ τοῦ Μωυσῆ, λέγοντας: ὁ Μωυσῆς ὁ ὑπηρέτης μου πέθανε. Τώρα, λοιπὸν, σήκω καὶ πέρνα τὸν Ἰορδάνη, ἐσὺ καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ λαός, πρὸς τὴ γῆ τὴν ὁποία ἐγὼ δίνω σ’ αὐτούς.»

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔφθασε στὸν Ἰορδάνη, τὰ ὕδατα σχίσθηκαν στὴν παρουσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, μὲ τοὺς ἱερεῖς νὰ βαστάζουν στὰ χέρια τους τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης. Καθὼς τὰ ὕδατα τῆς θαλάσσης σχίσθηκαν γιὰ νὰ ἐπιτρέψουν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ διαβεῖ ὡς διὰ ξηρᾶς κατὰ τὴν ἔξοδό τους ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ἔτσι ἐπίσης καὶ κατὰ τὴν εἴσοδο στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς σχίσθηκε γιὰ νὰ διαβεῖ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν τόπο τοῦ τελικοῦ του προορισμοῦ.

«Ἰδοὺ ἡ κιβωτὸς τῆς διαθήκης τοῦ Κυρίου ὅλης τῆς γῆς διαπερνᾶ τὸν Ἰορδάνη. Ὁρίστε ἀνάμεσά σας δώδεκα ἄνδρες ἀπὸ τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ, ἕναν ἀπὸ κάθε φυλή, καὶ μόλις θὰ πατήσουν τὰ πόδια τῶν ἱερέων ποὺ μεταφέρουν τὴν κιβωτὸ τῆς διαθήκης τοῦ Κυρίου ὅλης τῆς γῆς στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη, θὰ συμβεῖ νὰ χαθεῖ τὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνη καὶ τὸ νερὸ ποὺ θὰ συνεχίζει νὰ ἔρχεται θὰ σταματήσει.»

Ὁ Κύριος διέταξε, ἀκόμα, τὸ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ νὰ πάρει δώδεκα λίθους ἀπὸ τὸν ποταμὸ Ἰορδάνη καὶ νὰ τοὺς τοποθετήσει μαζὶ σὲ ἕνα μέρος, κάνοντας ἕνα σωρὸ ἐκεῖ ὅπου εἶχε διαβεῖ ὁ λαός, γιὰ νὰ παραμείνουν «εἰς μνημόσυνον τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ ἕως τοῦ αἰῶνος» γιὰ ὅ,τι εἶχε κάνει γι’ αὐτοὺς ὁ Κύριος.

«Καὶ ἔτσι ἔπραξαν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ, ὅπως διέταξε ὁ Κύριος τὸν Ἰησοῦ, καὶ ἀφοῦ πῆραν δώδεκα πέτρες ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη, ὅπως ἀκριβῶς διέταξε ὁ Κύριος τὸν Ἰησοῦ μετὰ τὸ πέρας τῆς διαβάσεως τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ, καὶ τὶς ἔφεραν μαζί τους στὸ στρατόπεδό τους, τὶς ἄφησαν ἐκεῖ. Τοποθέτησε δὲ καὶ ὁ Ἰησοῦς κι ἄλλες δώδεκα πέτρες μέσα στὸν Ἰορδάνη, ἐκεῖ ὅπου πέρασαν τὰ πόδια τῶν ἱερέων ποὺ βάσταζαν τὴν κιβωτὸ τῆς διαθήκης τοῦ Κυρίου καὶ βρίσκονται ἐκεῖ μέχρι σήμερα. Στάθηκαν δὲ οἱ ἱερεῖς ποὺ βάσταζαν τὴν κιβωτὸ τῆς διαθήκης στὸν Ἰορδάνη, μέχρις ὅτου νὰ ὁλοκληρώσει ὁ Ἰησοῦς ὅλα αὐτὰ ποὺ τὸν διέταξε ὁ Κύριος νὰ ἀναγγείλει στὸ λαὸ καὶ ἔσπευσε μετὰ ὁ λαὸς καὶ διάβηκαν ὅλοι.»

Μετὰ τὴ διάβαση τοῦ λαοῦ διὰ μέσου τοῦ Ἰορδάνη, «ὥρμησεν τὸ ὕδωρ τοῦ Ἰορδάνου κατὰ χῶραν καὶ ἐπορεύετο καθὰ ἐχθὲς καὶ τρίτην ἡμέραν δι’ ὅλης τῆς κρηπίδος» (Ἰησ. 4:18). Αὐτὸ τὸ ἐξαίσιο θαῦμα ἔγινε μέρος τῆς ζωντανῆς μνήμης τοῦ Ἰσραὴλ καὶ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἑορταζόταν ἀπὸ τότε ἀπὸ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴ λατρεία του. Οἱ ψαλμοὶ ποὺ ἀναθυμοῦνται αὐτὴ τὴν θεία ἐνέργεια ψάλλονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία στὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων, ὡς προεικονίσεις τῆς τελικῆς πράξεως τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ Του, τοῦ ἀγαπητοῦ Του Υἱοῦ ποὺ βαπτίσθηκε στὰ ἴδια Ἰορδάνεια νάματα.

Ὁ ποταμὸς Ἰορδάνης σχίσθηκε ἐπίσης κατὰ τὴ διέλευση τοῦ Ἠλία καὶ τοῦ Ἐλισαίου, ἕνα γεγονὸς ποὺ ξανα-φέρνουμε στὴ μνήμη στὴν ἀκολουθία τῶν Θεοφανείων (Β’ Βασιλ. 2). Καὶ ἦταν ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποὺ ὁ Ἠλίας ἀνελήφθη στοὺς οὐρανοὺς μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιστρέψει ξανά, καθὼς ἀναφέρει ἡ παράδοση, γιὰ νὰ ἑτοιμάσει τὴν ὁδὸ γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία (Μάτθ. 17:9-13) Ἦταν, ἐπίσης, στὸν Ἰορδάνη ποὺ ὁ Νεεμᾶν ὁ Σύρος καθαρίστηκε ἀπὸ τὴ λέπρα του, σημεῖο στὸ ὁποῖο παραπέμπει ὁ Ἰησοῦς ὡς προεικόνιση τῆς σωτηρίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι μόνο τῶν Ἰσραηλιτῶν (Λούκ. 4:47). Στὴν περιγραφὴ τῆς θεραπείας τοῦ Νεεμᾶν δίνεται, γιὰ ἄλλη μία φορᾶ, ἔμφαση στὴν ξεχωριστὴ σημασία τοῦ Ἰορδάνη.

«Καὶ ἔστειλε ὁ Ἐλισαῖος ἀγγελιαφόρο πρὸς αὐτόν, λέγοντας: Πήγαινε καὶ λούσου ἑφτὰ φορὲς στὸν Ἰορδάνη καὶ θὰ γίνει ὑγιὴς ἡ σάρκα σου καὶ θὰ καθαρισθεῖς. Καὶ θύμωσε ὁ Νεεμᾶν καὶ ἔφυγε καὶ εἶπε: Ἰδού, ἔλεγα μάλιστα πὼς θὰ βγεῖ εἰς συνάντησή μου καὶ θὰ σταθεῖ μπροστά μου καὶ θὰ ἐπικαλεσθεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ του καὶ θὰ βάλει τὸ χέρι του στὸ μέρος τῆς ἀρρώστιας καὶ θὰ θεραπεύσει τὴ λέπρα. Δὲν εἶναι καλοὶ οἱ ποταμοὶ Ἀβανὰ καὶ Φαρφὰρ τῆς Δαμασκοῦ πότερο ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ ὕδατα τοῦ Ἰσραήλ; Τί κι ἂν πάω νὰ λουσθῶ σ’ αὐτοὺς καὶ νὰ καθαρισθῶ; Καὶ ἄλλαξε δρόμο καὶ ἔφυγε θυμωμένος. Καὶ πλησίασαν οἱ δοῦλοι του καὶ τοῦ εἶπαν: Ὁ προφήτης δέ σοῦ εἶπε δὰ καὶ κανένα μεγάλο πράγμα, δὲ θὰ τὸ τηρήσεις; Ἁπλά σοῦ εἶπε λούσου καὶ θὰ καθαρισθεῖς. Καὶ κατέβηκε ὁ Νεεμᾶν καὶ βαπτίσθηκε στὸν Ἰορδάνη ἑφτὰ φορὲς, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Ἐλισαίου, καὶ ἔγινε ὑγιὴς ἡ σάρκα του, ὅπως ἡ σάρκα μικροῦ παιδιοῦ, καὶ καθαρίσθηκε.»

Δὲν μποροῦμε νὰ πλυθοῦμε σὲ ὁποιονδήποτε ποταμὸ καὶ νὰ καθαρισθοῦμε; Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ εἶναι: ὄχι. Μόνο στὸν Ἰορδάνη, μὲ τὸ βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ, καθαριζόμαστε ἀπὸ ὅλες μας τὶς ἁμαρτίες. Μόνο διὰ μέσου τοῦ Ἰορδάνη εἰσερχόμαστε στὴ χώρα τῶν ζώντων, στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μόνο διὰ τῶν ἁγιασμένων ὑδάτων τοῦ Ἰορδάνη μᾶς ἐξαγιάζει ὁ Θεὸς γιὰ πάντα.

«Στρεφόταν παλιὰ ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς διὰ τῆς μηλωτῆς (δέρμα προβάτου) τοῦ Ἐλισαίου, καθὼς ὁ Ἠλίας ἀνέβαινε στὸν οὐρανό, καὶ διαιροῦνταν τὰ ὕδατα σὲ δυὸ μέρη. Καὶ ἔγινε ἡ ὑγρὴ ὁδὸς ξερὴ, προτυπώνοντας ἀληθινὰ τὸ βάπτισμα διὰ τοῦ ὁποίου ἐμεῖς διαπερνοῦμε τὴ ρευστὴ διάβαση τοῦ βίου. Ὁ Χριστὸς φανερώθηκε στὸν Ἰορδάνη γιὰ νὰ ἁγιάσει τὰ ὕδατα.»

«Καθὼς σὲ εἶδε, Δέσποτα, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος νὰ ἔρχεσαι πρὸς αὐτόν, ἔμεινε κατάπληκτος ὡς δοῦλος εὐγνώμων καὶ μέσα στὸ φόβο του κραύγαζε: Τί εἴδους ταπείνωση, τί εἴδους φτώχεια εἶναι αὐτὴ πού περιβάλλεσαι, Σωτήρα; Ἐσὺ, ποὺ ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῆς ἀγαθότητάς Σου τὸν πεσμένο ἄνθρωπο ἀνύψωσες, ὡς εὔσπλαχνος, μὲ τὸ νὰ τὸν ντυθεῖς ὁ ἴδιος.»

«Ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ διαπερνώντας τὸ λαὸ στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ μαζὶ μὲ τὴν κιβωτὸ τοῦ Θεοῦ προτύπωνε τὴ μελλοντικὴ εὐεργεσία. Διότι προτυπώνει πνευματικὰ ἡ μυστικὴ διάβασή τους τὴν εἰκόνα τῆς ἀναμορφώσεώς μας καὶ τὸν ἀψευδῆ τύπο τῆς ἀναγεννήσεώς μας. Ὁ Χριστὸς φανερώθηκε στὸν Ἰορδάνη γιὰ νὰ ἁγιάσει τὰ ὕδατα.»

«Μέγα καὶ φοβερὸ μυστήριο τελεῖται. Ὁ Δεσπότης τῶν ὅλων, γιὰ νὰ καθαρίσει ὅλους τοὺς θνητούς, βαπτίζεται ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ δούλου.»

«Ἔτρεμε τὸ χέρι τοῦ Προδρόμου, ὅταν τῆς ἀχράντου κορυφῆς Σου ἄγγιζε. Στράφηκε πρὸς τὰ πίσω ὁ Ἰορδάνης ποταμός, μὴ τολμώντας νὰ Σὲ ὑπηρετήσει. Διότι αὐτὸς πού ντράπηκε τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, πῶς δὲ θὰ δειλίαζε Αὐτὸν πού τὸν δημιούργησε; Ὅμως ἐκπλήρωσες κάθε σου σχέδιο, Σωτήρα μας, γιὰ νὰ σώσεις μὲ τὴ φανέρωσή Σου τὸν κόσμο, Σὺ ποὺ μόνος εἶσαι φιλάνθρωπος».

κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης_Εγώ ασχολούμαι με το ωραίον!

Δίκτυο Ἑλληνισμοῦ_Ἔκτακτη ἐκπομπή: Τέμπη, ἐντομοφαγία, ἐπιδημίες-πανδημίες, σκεύασμα ἐπιταχυντὴς φλεγμονῶν, κρυπτονομίσματα, προσωπικὀς ἀριθμός, γαιωπολιτικὴ, Νέα Γιάλτα, μετανθρωπισμός.

 

Νυστέρι στὰ Γεγονότα
Ἕλληνες tv
Δίκτυο Ἑλληνισμοῦ

Καὶ ὅσοι ἄλλοι διατίθενται νὰ συμμετάσχουν στὴν ἀναμετάδοση  

Τέμπη, ἐντομοφαγία, ἐπιδημίες-πανδημίες, σκεύασμα ἐπιταχυντὴς φλεγμονῶν, κρυπτονομίσματα, προσωπικὀς ἀριθμός, γαιωπολιτικὴ, Νέα Γιάλτα μετανθρωπισμός

Καλεσμένοι (προτείνονται εὐγενῶς ὅλοι ποὺ δύνανται νὰ σώσουν τὴν πατρίδα τους)

Σάκης Καλογερίδης, Ἐλπιδοφόρος Σωτηριάδης, Πουλᾶς Κωνσταντῖνος, Τέρρυ Χατζηερεμίας, Κώστας Φαρσαλινὸς, Μπαϊραμιδης Εὐγένιος καὶ Εὐρυβιάδης, Ἄθως Κοιρανίδης
Ἄρης Μουσιώνης, Ζώης Μπέχλης, Δημήτρης Κούβελας, Κώστας Βαθιώτης, Εἰρήνη Μαρούπα, Πάρης Καρβουνόπουλος, Στέλιος Χρυσοστομίδης, Μάριος Τσέλιος, Νῖκος Παπαδόπουλος, Γιῶργος Ἀποστολάκης, Ἀθανάσιος Ρακοβαλής, Παναγιώτης Παῦλος, Ἀντώνης Πουλτουρτζίδης, Γιῶργος Παῦλος

 

 

Ἀκολουθοῦν οἱ σύνδεσμοι 

1. ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕΣΩ Rumble

Πιέστε τόν παρακάτω σύνδεσμο

Σύνδεσμος Rumble

2. ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕΣΩ YouTube 5
Πιέστε τόν παρακάτω σύνδεσμο

Συνδεσμος YouTube 5

3. ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕΣΩ facebook
Πιέστε τόν παρακάτω σύνδεσμο

Σύνδεσμος facebook

4. ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕΣΩ Twitch
Πιέστε τόν παρακάτω σύνδεσμo

Σύνδεσμος Twitch

5. ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕΣΩ Ζοοm
Πιέστε τόν παρακάτω σύνδεσμo

Σύνδεσμoς ZOOM

!!!

 

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ

 

Η ΕΡΗΜΟΣ και η άνυδρη γη θα ευφρανθούν γι’ αυτά, και η ερημιά θα αγαλλιαστεί, και θα ανθίσει σαν ρόδο.

Θα ανθίσει άφθονα, και μάλιστα θα αγαλλιαστεί χαίροντας και αλαλάζοντας· η δόξα του Λιβάνου θα δοθεί σ’ αυτή, η τιμή τού Καρμήλου και του Σαρών· οι τόποι αυτοί θα δουν τη δόξα τού Κυρίου, και τη μεγαλοσύνη τού Θεού μας.

Ενισχύστε τα εξασθενημένα χέρια· και στερεώστε τα παραλυμένα γόνατα.

 

Πείτε στους φοβισμένους στην καρδιά: Γίνετε ισχυροί, μη φοβάστε· δέστε, ο Θεός σας θάρθει με εκδίκηση, ο Θεός με ανταπόδοση· αυτός θάρθει, και θα σας σώσει.

Τότε, τα μάτια των τυφλών θα ανοιχτούν, και τα αυτιά των κουφών θα ακούσουν.

Τότε, ο χωλός θα πηδάει σαν ελαφίνα, και η γλώσσα τού μογιλάλου θα ψάλλει· επειδή, στην έρημο θα αναβλύσουν νερά, και στην ερημιά ρεύματα.

Και η ξερή γη θα γίνει λίμνη, και η γη που διψάει θα γίνει πηγές νερού· στην κατοικία των τσακαλιών, όπου κείτονταν, θα είναι χλόη μαζί με καλάμια και σπάρτα.

Και εκεί θα υπάρχει λεωφόρος, και δρόμος, και θα ονομαστεί: Άγιος δρόμος· και ο ακάθαρτος δεν θα περάσει απ’ αυτόν, αλλά θα είναι γι’ αυτούς· αυτός που περπατάει και οι μωροί δεν θα πλανιούνται.

Επειδή, θα βγείτε έξω με χαρά, και θα οδηγηθείτε με ειρήνη· τα βουνά και οι λόφοι θα αντηχήσουν μπροστά σας από αγαλλίαση, και όλα τα δέντρα τού χωραφιού θα χειροκροτήσουν.

Αντί της αγκαθιάς θα ανέβει κυπαρίσσι, αντί της τσουκνίδας θα ανέβει μυρσίνη· κι αυτό θα είναι στον Κύριο για όνομα, για αιώνιο σημείο, που δεν θα εκλείψει.

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΙΑΣ-Από τα Αναγνώσματα της Εορτής

κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης-Στα μάτια τα ψιχαλιστά

 

Στα μάτια τα ψιχαλιστά

που `χει ο έρωτας καρτέρι

πόσο μεθύσι μέθυσα

ένας Θεός το ξέρει..

.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov _Ἡ πίστη ποὺ σώζει.

 

Δέν ἀρκεῖ λοιπόν, νά εἴμαστε «καλοί» ἄνθρωποι …… πῶς εἶναι δυνατό ἐσύ, νά θέλεις νά σωθῆς χωρίς πίστη καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό; Και πώς τολμᾶς καί ψάχνεις νά βρεῖς, ἄν καί οἱ μουσουλμάνοι θά σωθοῦν ; 

Εἶναι λυπηρό. Ὁμως σήμερα ὑπάρχουν χριστιανοί, πού ἁπλά δέν γνωρίζουν τί σημαίνει νά πιστεύεις στό Χριστό, ἀλλά καί ἔχουν μία ἐντελῶς συγκεχυμένη ἀντίληψη γιά τήν πίστη στόν Ἕνα καί μοναδικό Σωτήρα καί Θεό, τόν Χριστό

 

                                   

Λένε:
-Γιατί ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιμένετε ὅτι ἔχετε τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀληθείας;
– Γιατί τάχα, μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι θά σωθοῦν;
– Ἀνάμεσά μας ὑπάρχουν τόσοι καλοί ἄνθρωποι! Καί Μωαμεθανοί, καί Βουδδιστές, καί χριστιανοί ἄλλων ὁμολογιῶν, ἀκόμη καί ἄθεοι.
– Στέκει νά θέλεις νά τούς στείλεις ὅλους αὐτούς στήν κόλαση;

Μία τέτοια σκέψη, φαίνεται να εἶναι καί σωστή· καί τετραγωνικά λογική . Εἶναι ὅμως;

Ἄς τό ἐξηγήσωμε μέ λόγια ἁπλᾶ. Γιατί, ἐπάνω σέ ἕνα τέτοιο σοβαρό θέμα δέν πρέπει νά ἔχωμε συγκεχυμένες ἰδέες. Λοιπόν. Σημασία δέν ἔχει, τί λέει ὁ καθένας, ἀλλά τί λέει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία .

Χριστιανοί! Προσέξτε! Κάνετε ὡραῖες σκέψεις καί συλλογισμούς! Ἀλλά χωρίς νά ξέρετε, τί εἶναι ἡ σωτηρία· γιατί εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σωτηρία· καί γιατί ἡ μόνη ὁδός πρός τόν Θεό καί τήν σωτηρία εἶναι ὁ Χριστός· μόνο ὁ Χριστός!

Σωτηρία εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό · ἡ ἀποκατάσταση ἐπικοινωνίας μαζί Του. Ἡ σωτηρία εἶναι κάτι πού μάς ἐνδιαφέρει ὅλους. Ὅλους τούς λαούς· ὅλους τούς ἀνθρώπους· ἐνάρετους καί ἁμαρτωλούς ! Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ μιλώντας γιά τόν ἑαυτό του , λέγει : « θά κατεβῶ στό παιδί μου στόν Ἅδη». Το λέγει γιατί τότε, πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, ὅλοι, ἁμαρτωλοί καί δίκαιοι, μετά τό ἐπίγειο ταξίδι τους, κατέληγαν στόν Ἅδη. Τόσο λίγη ἀξία εἶχαν τότε τά «καλά» τους ἔργα! Μόνα τους χωρίς τήν χάρη πού παίρνουμε, ἀπό τό βάπτισμα καί ἀπό τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Γι᾿ αὐτό, ὅταν κάποτε οἱ Ἰουδαῖοι ρώτησαν τόν Χριστό : « τί πρέπει νά κάνουμε , γιά νά ἐκτελοῦμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ » ; Καί ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε: « Το μεγαλύτερο ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι νά πιστεύετε σέ Ἐκεῖνον, πού ὁ Θεός Πατέρας μᾶς ἔστειλε »(Ἰω. 6,28-29). Δηλαδή :

Ἡ μόνη ἐγγύηση, ἡ μοναδική ὁδός γιά τήν σωτηρία εἶναι ἡ σωστή πίστη σέ Ἐκεῖνον, πού ὁ Θεός ἔστειλε στόν κόσμο δηλαδή, τόν Υἱόν – τόν Χριστό.

Δέν ἀρκεῖ λοιπόν, νά εἴμαστε «καλοί» ἄνθρωποι. Καί ἄν ἄνθρωποι μεγάλοι καί φωτισμένοι, κατέβαιναν τότε στόν Ἅδη, πῶς εἶναι δυνατό ἐσύ, νά θέλεις νά σωθῆς χωρίς πίστη καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό; Και πώς τολμᾶς καί ψάχνεις νά βρεῖς, ἄν καί οἱ μουσουλμάνοι θά σωθοῦν; Ἐπειδή ἁπλά σοῦ φαίνονται «καλοί»; Χωρίς ποτέ, νά ἔχουν πιστεύσει στόν Ἕνα καί Μοναδικό Σωτήρα καί Λυτρωτή;

Ἄς κάμουμε, λοιπόν, φροντίδα μας νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό. Γιατί σωτηρία χωρίς Αὐτόν, μόνο χάρη σέ μερικές « καλές » πράξεις. Δεν γίνεται.

(Ἐπιστολή 238) Μετ: Ἀρχιμ.Α.Μ

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

 Οι λόγοι και το έργο του φωτισμένου μας πατέρα και μακαριστού Μητροπολίτη μας κυρού Κοσμά, συνεχίζουν να μας συντροφεύουν και να μας ποιμαίνουν. Με την αγία βιωτή του μας μετέδωσε τα αθάνατα νάματα της Ορθοδοξίας, το εκκλησιαστικό φρόνημα και την αγιοπατερική παράδοση. Το βίντεο αυτό αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη του ουρανίου ανθρώπου και επιγείου αγγέλου, του Μακαριστού Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά.

Νυμφαίο Φλώρινας

 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ ΖΑΒΟΡΔΑ

 Ο ΒΙΟΣ, ΤΟ ΑΣΚΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΚΤΙΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ

Να δέχεσαι και να προσφέρεις. Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής..

 

Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο λίμνες, η λίμνη της Γαλιλαίας και η Νεκρά θάλασσα.

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι, ότι δέχονται και οι δύο τα νερά του ποταμού Ιορδάνη.

Αλλά η Γαλιλαία δέχεται τα νερά και τα αφήνει να φύγουν προς το Νότο.

Η Νεκρά Θάλασσα δέχεται τα νερά του Ιορδάνη και τα κρατάει για τον εαυτό της.

Στη Γαλιλαία υπάρχει υπέροχη ζωή μέσα στην λίμνη και γύρω από αυτήν.

Στη Νεκρά δεν υπάρχει ίχνος ζωής.

Η Νεκρά Θάλασσα δείχνει συμβολικά τι συμβαίνει όταν κάποιος κρατάει πράγματα για τον εαυτό του.

Να δέχεσαι και να προσφέρεις.

Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής..

.

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

 

σχόλιο .Ένα κομποσκοινάκι για τον Αναστάσιο  ..ΕΔΩ