Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2025
Μάνα είναι και αυτή και γνωρίζει...
Ομόφωνη η γνώμη των Αγίων_Ο Παπισμός είναι αίρεση.
Με αφορμή τη διαμάχη που ξεκίνησε μέσω των εφημερίδων ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου εναντίον του συνεπισκόπου του Μητροπολίτου Πάφου Τυχικού δημοσιεύθηκε η άποψη ότι οι Καθολικοί δεν είναι αιρετικοί, άρα κακώς ο Μητροπολίτης Πάφου δεν θέλει να έχει λειτουργική και προσευχητική κοινωνία μαζί τους, δημοσιεύουμε παλαιότερο άρθρο του π. Αναστασίου Γκοτσοπούλου, εφημερίου στον Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών, που καταδεικνύει οτι οι Πατέρες, οι Άγιοι και οι θεολόγοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, δηλαδή ολόκληρη η εκκλησιαστική μας παράδοση θεωρεί τον παπισμό ως αίρεση.
Δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο επιστολή του θεολόγου Παν. Ανδριόπουλου με τίτλο «Η Πάτρα, οι Καθολικοί και ο π. Κύριλλος». Αν και πιστεύω ότι λεπτά θεολογικά θέματα είναι πολύ επικίνδυνο να εξετάζονται στον Τύπο, ας μου επιτρέψει ο κ. Ανδριόπουλος, αναλαμβάνοντας το ρίσκο, στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, να σχολιάσω ορισμένα σημεία της επιστολής του, τα οποία δημιουργούν επικίνδυνη σύγχυση στο λαό του Θεού:
Γράφει ο κ. Ανδριόπουλος:
«ο ιερέας δεν έχει κανένα δικαίωμα να εκφράζει ως επίσημη καμία δογματική γνώμη»
Τι σημαίνει «επίσημη δογματική γνώμη»;
1. Αν σημαίνει προσωπική άποψη, αντίθετη με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ασφαλώς – ως ιερέας – δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Αλλά μήπως τέτοιο δικαίωμα έχει ένας Επίσκοπος ή Πατριάρχης; Ασφαλώς και ο Πατριάρχης δεν έχει, όπως και ο ιερέας!
2. Αν σημαίνει την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, όχι μόνο έχει δικαίωμα ο ιερέας να την εκφράζει, αλλά έχει πρώτιστο καθήκον, έχει ύψιστη υποχρέωση να εκφράζει και να κηρύττει τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, όπως υποχρέωση έχει και ο Πατριάρχης!
Άλλωστε, πραγματικός Θεολόγος στην Παράδοση της Εκκλησίας μας είναι ο Άγιος, αυτός ο οποίος ζει και μεταδίδει ανόθευτη την εμπειρία της Εκκλησίας, την εμπειρία της Θ. Αποκαλύψεως. Και βέβαια η εμπειρία αυτή, η Θεολογία, εκφράζεται αυθεντικά στις Οικουμενικές Συνόδους των Επισκόπων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στην ζωή της Εκκλησίας μας μόνο οι Επίσκοποι θεολογούσαν, όπως ισχυρίζεται ο κ. Ανδριόπουλος και οι λοιποί κληρικοί σιωπούσαν. Ασφαλώς όχι! Στη θεολογία του διακόνου, τότε, Μ. Αθανασίου δογμάτισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Στη θεολογία του ιερέως (δεν έγινε ποτέ Επίσκοπος) Ιω. Δαμασκηνού στηρίχθηκε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Στη θεολογία του ιερέως Μαξίμου του Ομολογητού θεμελιώθηκε η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Αλλά και αργότερα στον 14ο αι. δεν θεολόγησε ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς, όντας ιερέας; Μήπως ο Θεόδ. Στουδίτης, ή ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης ήταν Επίσκοποι; ασφαλώς όχι! Ο Ιωσήφ Βρυέννιος μοναχός ήταν, αλλά διδάσκαλος Επισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως!
Βέβαια οι Σύνοδοι είναι κυρίως Σύνοδοι Επισκόπων. Ο Επίσκοπος όμως μετέχει σε Συνόδους πρωτίστως ως εκφραστής της εμπειρίας της τοπικής του Εκκλησίας (κλήρου και λαού), εμπειρία η οποία ασφαλώς ταυτίζεται με την εμπειρία της καθόλου Εκκλησίας. Πολύ όμορφα περιγράφει την ενότητα του Επισκόπου και των υπ’ αυτόν πρεσβυτέρων ο αγ. Ιγνάτιος: «το πρεσβυτέριον… ούτως συνήρμωται τω επισκόπω, ως χορδαί κιθάρα, διά τούτο εν τη ομονοία υμών και συμφώνω αγάπη Ιησούς Χριστός άδεται» (προς Εφεσίους, IV)!
Στην επιστολή του κ. Ανδριόπουλου διακρίνεται – μακάρι να σφάλλω – μια προσέγγιση της Επισκοπικής Διακονίας στην Εκκλησία, μάλλον παπικής νοοτροπίας. Μήπως και τα φαινόμενα αφορισμών θεολόγων και μάλιστα αντιρρητικών, δεν εδράζονται σ’ αυτή την αντίληψη;…
Γράφει ο κ. Ανδριόπουλος:
«Και εφόσον καμία Οικουμενική Σύνοδος δεν έχει ακόμα συνεδριάσει για να μελετήσει την «αίρεση» των καθολικών και των άλλων, δεν μπορεί ο καθένας να λέει στην Εκκλησία ό,τι «φωτίζεται». «Ο Θεοδ. Βαλσαμώνας μάλιστα θεωρεί τους καθολικούς σχισματικούς και όχι αιρετικούς».
Η άποψη του κ. Ανδριόπουλου πως μόνο Οικουμενική Σύνοδος (η τελευταία έγινε το 787 μΧ) αποφαίνεται τι είναι αίρεση είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη από εκκλησιολογικής απόψεως. Εννοεί ο κ. Ανδριόπουλος, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έπαψε από το 787 μΧ να αυτοπροσδιορίζεται και να αντιδιαστέλλεται από την πλάνη, το ψέμα και την αίρεση ; Η άποψη αυτή δεν οδηγεί σε αυτοαναίρεση της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας;
Ο κ. Ανδριόπουλος συμπεραίνει ότι αφού για τον Παπισμό – ο οποίος παρουσιάστηκε μετά το 9ο αι. μ.Χ. – δεν έχει αποφανθεί κάποια Οικουμενική Σύνοδος, κανένας Ορθόδοξος, και μάλιστα κληρικός, δεν έχει το δικαίωμα να τον χαρακτηρίζει ως αίρεση! Διερωτώμαι όμως για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τους Μορμόνους, τους Πεντηκοστιανούς, τους τηλευαγγελιστές κοκ, ποια Οικουμενική Σύνοδος έχει αποφανθεί; Ή μήπως και αυτοί δεν είναι αιρετικοί!
Ασφαλώς και είναι αιρετικοί, δηλαδή εκτός της «ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», διότι α) αυτοπροσδιορίζονται ως μη Ορθόδοξοι και β) αρνούνται την εμπειρία και παράδοση της Εκκλησίας μας, δηλ. την Ορθόδοξη Θεολογία, όπως αυτή έχει καταγραφεί στις αποφάσεις των Οικουμενικών, Τοπικών Συνόδων, στα κείμενα των Πατέρων (consensus Ρatrum), στη λειτουργική της ζωή.
Αλλά αυτό ακριβώς δεν κάνουν και οι Παπικοί; Δεν πιστεύουν αντίθετα σε όσα έχουν αποφανθεί οι Οικουμενικές Σύνοδοι (κυρίως η Β΄, αλλά και οι Γ΄, Δ΄, Στ΄ και Ζ΄); Δεν πιστεύουν αντίθετα σε όσα διδάσκει και ζει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας; Δεν αυτοπροσδιορίζονται ως μη Ορθόδοξοι, μη αποδεχόμενοι την πίστη μας;
Γι’ αυτό και το σύνολο των Αγίων της Εκκλησίας μας που ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό, ΟΜΟΦΩΝΑ αποφαίνονται ότι Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ! Κάθε σύγχρονος πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής, κάθε ορθόδοξος ποιμένας (ιερέας ή Επίσκοπος ακόμα και Πατριάρχης), υποχρεούται να σεβαστεί την ομόφωνη γνώμη των Αγίων μας. Τι μας λένε λοιπόν; (η παράθεση είναι ενδεικτική).
Παρουσία
η Σκέψη σου.
Η Απούσα παρουσία είναι άρωμα χρώμα
και συναισθηματική ουσία στη ζωή μας
ενώ η Παρούσα Απουσία Θάνατος αργός
που απαξιώνει το είναι μας εκμηδενίζει
τα θέλω μας και στην τελική σε κανέναν
δεν αξίζει να μένει μόνος μα
και σε κανέναν να συμβιβάζεται
με οτιδήποτε λιγότερο απο εκείνο
που του Αξίζει απο εκείνο
που μιλα στην Ψυχή του.
Ο αγρὸς των λέξεων
λουλούδι, όμοια κ᾿ εγώ. Τριγυρίζω
διαρκώς γύρω απ᾿ τη λέξη.
των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,
την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν
νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως
το χρυσάφι οι μεταλλουργοὶ κ᾿ έγινε
Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια
κι άλλα κοσμήματα.
των λέξεων, αυτὸν το χρυσὸ
του χρυσού, που βγαίνει απ᾿ τα βάθη
της καρδιάς μου, συνδέομαι· συμμετέχω
στον κόσμο.
Σκεφτείτε:
Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».
Στη φωλιά του φασιστικού κτήνους!
Κωνσταντίνος Γρίβας: Η προσωπική του μαρτυρία από τη USAID ως μεταδιδακτορικός ερευνητής. Αυτοί που αναλαμβάνουν τις σκοτεινές επιχειρήσεις των Αμερικανών. Είναι αυτοί που κάνουν τα πραξικοπήματα. Αυτοί που κάνουν τη βρώμικη δουλειά.
Αγιου Σωφρονίου από το βιβλίο “ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΉΣ”
Η ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2025
Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πει ότι η ζωή μαζί με τον Θεό δεν έχει νόημα.
Μην πιστέψετε ότι η αγάπη είναι αδυναμία ή ότι η καλοσύνη είναι αφέλεια.
Ο κόσμος θα προσπαθήσει να σας κάνει να ξεχάσετε πως είστε φτιαγμένοι για κάτι μεγάλο, για κάτι ιερό.
Μα να θυμάστε: η αληθινή δύναμη δεν είναι στο να πατάς πάνω στους άλλους, αλλά στο να σηκώνεις τους πεσμένους.
Η αληθινή ευτυχία δεν είναι σε όσα αποκτάς, αλλά σε όσα προσφέρεις.
Η αληθινή ζωή δεν είναι να ακολουθείς το ρεύμα, αλλά να τολμάς να γίνεις φως μέσα στο σκοτάδι.
Μην φοβηθείτε να αγαπήσετε, να ονειρευτείτε, να αγωνιστείτε για το καλό. Και όταν κουραστείτε, όταν νιώσετε μόνοι, θυμηθείτε: Εκείνος που αγάπησε μέχρι Σταυρού δεν θα σας αφήσει ποτέ.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
Ο άγιος Φιλάρετος Μόσχας
Ο άγιος Φιλάρετος υπήρξε μία από τις πιο διαπρεπείς μορφές της ρωσικής Εκκλησίας κατά τον 19° αιώνα. Γεννήθηκε το 1782 από πατέρα ιερέα, στην πόλη Κολομνά κοντά στη Μόσχα και το βαπτιστικό του ήταν Βασίλειος. Σε ηλικία εννέα χρόνων μπήκε στο τοπικό ιεροδιδασκαλείο και συνέχισε τις σπουδές του στην ιερατική σχολή που ήταν προσαρτημένη στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος του αγίου Σεργίου. Όντας εξαίρετος μαθητής στις αρχαίες γλώσσες, όπως και στη θεολογία και την ποίηση, ο νεαρός ιεροσπουδαστής επέπεσε στην αντίληψη ενός συχνού επισκέπτη στη Λαύρα, του μητροπολίτη Μόσχας Πλάτωνα, ο οποίος και τον πήρε υπό την προστασία του. Παρά τα προσόντα του, ο Βασίλειος παρέμενε ευσεβής, ήρεμος και σεμνός και ήταν αγαπητός από όλους. Αποφοίτησε πρώτος στην τάξη του και προσελήφθη αμέσως για να διδάξει αρχαία ελληνικά (τα οποία έγραφε και μιλούσε με ευχέρεια) και εβραϊκά. Σύντομα διορίσθηκε ιεροκήρυκας στη Λαύρα και καθηγητής Ρητορικής, αφού ήταν ένας εξαίρετος ρήτορας που γνώριζε πώς να μεταδίδει στις ψυχές τη φλόγα του έρωτα της αρετής.
Ο ευεργέτης του, μητροπολίτης Πλάτων, θεωρούμενος ο ίδιος μέγας θεολόγος και ρήτορας, έγραψε γι’ αυτόν: «Όσο για μένα, γράφω σαν άνθρωπος, εκείνος όμως γράφει σαν άγγελος». Με την ενθάρρυνση του μητροπολίτη, και μετά από ώριμη σκέψη συνοδευόμενη από εσωτερικούς αγώνες, ο λάμπρος καθηγητής εκάρη μονάχος το 1808, έλαβε το όνομα Φιλάρετος και χειροτονήθηκε διάκονος λίγες ημέρες αργότερα. Τον επόμενο χρόνο μετατέθηκε στην Αγία Πετρούπολη για να αναλάβει επόπτης και καθηγητής Φιλοσοφίας στην ιερατική σχολή. Μετά δε τη χειροτονία του ως ιερέας, διορίσθηκε να διδάσκει Αγία Γραφή, Εκκλησιαστική Ιστορία, Κανονικό Δίκαιο και Δογματική στην εκεί Θεολογική Ακαδημία. Ως ιεροκήρυκας οικοδομούσε το εκκλησίασμα των καθεδρικών ναών, που αντηχούσαν από τον λόγο του.
Είχε επαφές με τους κορυφαίους συγγραφείς της εποχής. Συνέθεσε ένα θαυμάσιο παρηγορητικό ποίημα για τον Πούσκιν, ο οποίος τού έγραψε ευγνώμων: «Ο ποιητής κυριευμένος από ιερό δέος, ακούει με προσοχή την άρπα του Φιλάρετου». Σε ηλικία τριάντα ετών, ο Φιλάρετος έγινε αρχιμανδρίτης, συντόμως δε διορίσθηκε διευθυντής της Θεολογικής Ακαδημίας και καθηγούμενος μιας από τις μεγαλύτερες μονές του Νόβγκοροντ. Ακάματος εργάτης στην εκπλήρωση τόσο των ακαδημαϊκών οσο και των διοικητικών του καθηκόντων, δεν ήταν λίγες οι φορές που βρισκόταν να χειρίζεται ταυτοχρόνως τρία ή τέσσερα θέματα μαζί. Ο μαθητής του, αρχιμανδρίτης Φώτιος, τον περιέγραψε ως έξης: «Η όψη του ήταν πάντα ανοιχτόκαρδη και χαρούμενη, το βλέμμα διεισδυτικό και το ήθος ευχάριστο, αν και ασκητικό και αυστηρό. Είχε αρχοντική συμπεριφορά, αβίαστη. Η φωνή του τρυφερή και μειλίχια, ωστόσο μιλούσε καθαρά. Σαν δάσκαλος, αιχμαλώτιζε τους μαθητές του με την ενορατική του διεισδυτικότητα και διάκριση σε σημείο να λησμονούνε να γευματίσουν. Η δύναμη και ομορφιά, η μεγαλοπρέπεια και η δόξα της Θεολογικής Ακαδημίας την εποχή εκείνη συγκεντρώθηκαν όλα στο πρόσωπο του Φιλάρετου». Συνδυάζοντας εμβριθή λογιότητα και φλογερή ευσέβεια, ο Φιλάρετος αναζήτησε πάνω απ’ όλα να μεταδώσει στους ακροατές του ή στους αναγνώστες των έργων του, το «πνεύμα της Ορθοδοξίας». Τα γραπτά του έχουν γίνει κλασσικά στην ορθόδοξη βιβλιογραφία. Ακόμη και όταν ζούσε, θεωρούνταν ένας πραγματικός Πατήρ της Εκκλησίας και τον αποκαλούσαν «νέο Χρυσόστομο».
Το 1817, σε ηλικία τριάντα πέντε ετών, έγινε διδάκτωρ της Θεολογίας και χειροτονήθηκε επίσκοπος. Βοηθός επίσκοπος του μητροπολίτη Αγίας Πετρουπόλεως στην αρχή, δεν άργησε να γίνει αρχιεπίσκοπος του Τβερ, κατόπιν του Γιαροσλάβ, πέντε χρόνια, αργότερα, δε, ανέλαβε μητροπολίτης Μόσχας και Κολομνά, αξίωμα που έμελλε να διατηρήσει έως το τέλος της ζωής του.
Στην εκπλήρωση των επισκοπικών του καθηκόντων εκόμισε την ίδια ενεργητικότητα που επέδειξε ως διευθυντής της Ακαδημίας. Ως νεοδιορισμένος επίσκοπος του Τβερ, λόγου χάριν, πέρασε εκατό ημέρες ταξιδεύοντας απ’ άκρου εις άκρον της πελώριας επισκοπής του κηρύττοντας σε όλες τις εκκλησίες. Ως μητροπολίτης Μόσχας έστρεψε το ενδιαφέρον του στα συνήθη μεταξύ του κλήρου ατοπήματα. Δεν δίσταζε να επιβάλλει κανονικές ποινές, όπου το απαιτούσαν τα παραπτώματα κληρικών, αλλά στην περίπτωση της καθαιρέσεως κάποιου μέλους του κλήρου συνεισέφερε ο ίδιος στην κάλυψη των υλικών αναγκών της οικογένειας του. Εργαζόταν ακατάπαυστα και ποτέ δεν γνώρισε μία ήμερα αργίας. Κανείς δεν γνώριζε πότε κοιμόταν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύκτας έκανε την εμφάνιση του ο άνθρωπος που τον διακονούσε, τον έβρισκε πάντα στο γραφείο του. Έγραφε θεολογικά βιβλία, εγχειρίδια και άρθρα, αλλά εκεί που έδινε περισσότερο τον εαυτό του ήταν οι όμορφες ομιλίες του. Άφησε εκτεταμένη αλληλογραφία, ή οποία περιέχει συμβουλές μεγάλης αξίας σε όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής ζωής. Η μετάφραση της Βίβλου ξεκίνησε με τη δική του ολόψυχη υποστήριξη και συνεισέφερε σε αυτήν μεταφράζοντας μερικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Εξαιτίας της αντιδράσεως του τσάρου και ορισμένων εκκλησιαστικών κύκλων, αποδείχθηκε παρατεταμένο εγχείρημα και χρειάσθηκαν πενήντα χρόνια για να ολοκληρωθεί· χάρη στην υποστήριξη και συνεργασία του οι στάρετς της Μονής Όπτινα μπόρεσαν να εκδώσουν τις μεταφράσεις τους έργων των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίες απετέλεσαν την κινητήρια δύναμη του μεγάλου κινήματος πνευματικής αφυπνίσεως στη Ρωσία [ 11 Οκτ.].
Ο άγιος επίσκοπος ήταν πάντα πρόθυμος να συμβουλευθεί όσους εργάζονταν μαζί του και με ταπεινοφροσύνη δεχόταν την κριτική. Απέναντι στους εχθρούς του ήταν ευγενικός και υπομονετικός και υπέμενε τις πλέον άδικες κατηγορίες, δίχως μνησικακία. Από την άλλη μεριά, ήταν ανυποχώρητος όταν ετίθετο ζήτημα ιερών δογμάτων, θείων εντολών ή εκκλησιαστικής παραδόσεως.
Εξάντλησε όλους τους οικονομικούς του πόρους σε έργα φιλανθρωπίας, φροντίζοντας οι δωρεές του να παραμένουν πάντα κρυφές. Προσέφερε τα μέσα για την ανέγερση ενός μεγάλου οικοτροφείου για ορφανά και παιδιά φτωχών οικογενειών ιερέων. Το 1819 είχε γίνει μέλος της Ιεράς Συνόδου και δεν υπήρχε θέμα που να μην μπορούσε να χειρισθεί. Τον συμβουλεύονταν ακόμη και για θέματα που ανέκυπταν σε συνεδριάσεις όπου αυτός ήταν απών, και ακόμη και στα πιο περίπλοκα θέματα έβρισκε πάντα μια λύση δίκαιη και βασισμένη σε κανονικές αρχές.
Ο άγιος Φιλάρετος ίδρυσε τη Σκήτη της Γεθσημανής, κοντά στη Λαύρα της Άγιας Τριάδος, όπου, με ασκητική λαχτάρα για την ησυχία, περνούσε συχνά μερικές ημέρες σε ένα απλό, μοναχικό κελλί, αφιερωμένος στην προσευχή. Ξεχειλίζοντας από την αγάπη του Θεού, τα μάτια του έλαμπαν από δάκρυα ακούγοντας για μια καλή πράξη, μια καλή πρόθεση ή έναν καλό λόγο. Όσα συμβούλευε τους άλλους να εργάζονται, τα έπραττε ο ίδιος δίχως άλλο, και έτσι κέρδισε την ακλόνητη αφοσίωση των πιστών που ζητούσαν τις προσευχές του και οι οποίες συχνά ανταμείβονταν με θαύματα.
Εχοντας λάμψει ως πυρσός για μισό αιώνα στην Εκκλησία, ο άγιος Φιλάρετος παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό εν ειρήνη, στις 19 Νοεμβρίου 1867, σε ηλικία ογδόντα πέντε ετών. Λίγους μήνες πριν, είχε δει στο ονειρό του τον πατέρα του, ο οποίος τον συμβούλευσε: «Να θυμάσαι την 19η».
Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τρίτος – Νοέμβριος, σελ. 213-216)
Το πιο γρήγορο ακορντεόν στον κόσμο
Όπως ο μουσικός που θα δείτε στο video, o οποίος μετά από ατελείωτες ώρες προπόνησης καταφέρνει να παίζει το «Flight of the Bumblebee» του Nikolai Rimsky-Korsakov «πιάνοντας» 20,3 νότες το δευτερόλεπτο!
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς_«Πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ οἱ Παπικοί»
... Ἐπάθαμε δυστυχῶς πολλά, διότι στήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα, πού ἐκτιμοῦσαν πολλοί ὅτι θά ἦταν ὁ αἰῶνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Διάβολος διά τοῦ πάπα καί τῶν φιλοπαπικῶν ἐχάραξε ἄλλη πορεία, φιλοπαπική, φιλοδυτική, οἰκουμενιστική, ἐκκοσμικευμένη, ἀνατρεπτική τῶν θεσμῶν καί τῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας.
... Μεταλλάξαμε τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό ψεῦδος τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γι’ αὐτό καί μᾶς παρέδωσε ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμίας καί ἀκαθαρσίας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 1, 24-25).
... Ἡ ἀποστολική διαδοχή διακόπτεται, ὅταν διακοπεῖ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία. Καί ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία διά τῶν αἰώνων θεωρεῖ αἵρεση καί πλάνη τόν Παπισμό, κατασκεύασμα τοῦ Διαβόλου.
Ὁ Ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός, ὁμόθρονος καί ὁμότροπος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Παπικοί ἔχασαν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα σ’ αὐτούς.
... Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στούς «Ἀποδεικτικούς Λόγους, Περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» μᾶς διδάσκει ὅτι καί πάλι ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος, σηκώνει τό κεφάλι του ἐναντίον μας καί προσβάλλει τίς ἀλήθειες τῆς Πίστεως.
Αὐτός παρεκίνησε τούς παλαιούς αἱρετικούς, τούς Ἀρείους, τούς Ἀπολιναρίους, τούς Εὐνομίους, τούς Μακεδονίους καί πολλούς ἄλλους νά χύσουν τό δηλητήριο τῆς αἱρέσεως μέσα στήν Ἐκκλησία, τυλιγμένο μέ λόγια εὐσεβείας, καί νά τήν παρουσιάσουν σάν ἕνα νέο θαλερό φυτό γεμᾶτο ἀπό ὡραίους καρπούς.
Αὐτός λοιπόν ὁ πονηρός καί καταραμἐνος ὄφις, «τό πρῶτον καί μέσον καί τελευταῖον κακόν», ὁ ἀκούραστος ἐπιτηρητής τῆς ἀπάτης καί εὐμήχανος σοφιστής, δέν ξέχασε καθόλου τήν χαρακτηριστική του κακοτεχνία, ἀλλά μέ τούς Λατίνους, πού εἶναι πειθήνια ὄργανά του, «διά τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων», διδάσκει περί τοῦ Θεοῦ καινούργιες διδασκαλίες, πού φαίνεται νά ἔχουν μικρή διαφορά, εἶναι ὅμως ἀφορμές γιά μεγάλα κακά καί προκαλοῦν στήν Ὀρθοδοξία πολλά καί δεινά ἔκφυλα καί ἄτοπα, τά ὁποῖα δείχνουν ὅτι στά δογματικά θέματα περί τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μικρό τό παραμικρό· «οὐ μικρόν ἐν τοῖς περί Θεοῦ τό παραμικρόν».
----------------------------
Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ - ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ, τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ. -Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2019.
Ἐπιμέλεια ἀντιγραφῆς Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός
ΜΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Γ. Χαρβαλιάς : Σε περιδίνηση αδιεξόδων οι ευρωπαϊκές ηγεσίες- κρίσιμα ερωτήματα για το ρόλο της Ελλάδας
Ο αρθρογράφος συγγραφέας, αναλυτής διεθνών γεγονότων Γιώργος Χαρβαλιάς, σε μια συζήτηση στον 98.4 για την απόλυτη αμηχανία της Ευρώπης που σαστισμένη μπροστά στον ...οδοστρωτήρα Τραμπ, τρέχει πίσω από εξελίξεις. Σημειώνει με έμφαση πως οι εκλογές στη Γερμανία, έτσι κι αλλιώς θα σηματοδοτήσουν εξελίξεις, ενώ για την Ε.Ε. τονίζει ότι τα αδιέξοδα αφορούν τις ελλειματικές πολιτικές ηγεσίες και όχι τις κοινωνίες. Όσο όμως η Ε. Ε. προσπαθεί να καταλάβει πως πρέπει να αντιδράσει στη νεα γεωπολιτική πραγματικότητα της ισχύος, ο Αμερικανός πρόεδρος λύνει τα θέματα της περιοχής με τον Ρώσο ομόλογό του Πούτιν.
Με τις λέξεις της Γιώτας..
Ο Μόλυβος ακουμπά σε ένα κομμάτι από μετάξι. Πορφυρό και ακύμαντο. Τρέφει τα μάτια, το δέρμα, τις ανάσες. Και πιότερο τον έρωτα. Στον έρωτα αυτόν θα πιω. Στο χρώμα της ελιάς. Στις απελέκητες πλάκες στα σοκάκια. Στο «λ» και το «ν» της όμορφης γλώσσας των ανθρώπων του. Στο γέλιο του Βασίλη. Στο «λα» του κύριου Γιάννη. Στο μεράκι του Γρηγόρη μας. Και στις σιωπές που έκρυψε βαθιά μαζί με τον «Βαρκάκη». Στα μεθυσμένα λόγια που έγραψαν στο πεζούλι εκείνο το όμορφο ξημέρωμα στο μαγαζάκι της Ραμόνα. Δύο σκιές πάνω από την θάλασσα, πίσω από τον ήλιο που κοιμόταν. «Ένα τραγούδι καλό και να παγαίνει». Μέχρι που όλα τα καλά σιώπησαν. Μέχρι που έμεινε μόνο η θάλασσα να τραγουδά. Και να καλωσορίζει τον ήλιο. Μα, εκεί, σε εκείνο το λυκόφως είναι που ενώθηκαν όλες οι σιωπές μας. Η μοναξιά η απέραντη, το φως που λιγοστεύει λίγο πριν διαφεντέψει, ο χρόνος που κυλά ανελέητα και γδέρνει. Και έγιναν χάδι και έγιναν φιλί και έγιναν ανάσα.
(/φωτογραφία.Ε.Κουρτη)
ΟΣΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΤΑ ΕΓΚΩΛΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΦΕΛΕΙΣ
~Διά Χριστόν κλέφτης!
ΑΧ Ελλάδα Μου!
Αχ Ελλάδα μου γλυκιά Φως, Αλήθεια κι' Ομορφιά Απ' τη στάχτη αναγεννάσαι Τα δεσμά σου ξανασπάσε Αχ Πατρίδα μου γλυκιά Σ' έχω μέσα στην καρδιά Φάρος πάντα να θυμάσαι Για την οικουμένη θα' σαι 1 Σε Ανατολή και Δύση Όλα τα' χεις κατακτήσει Δώρισες πολιτισμό Με τον Μέγα' Αλέξανδρο Παρθενώνα έχεις χτίσει Το σκοτάδι' έχεις νικήσει Άναψες σ' όλη τη γη Φλόγα Ολυμπιακή 2 Δίδαξες Δημοκρατία Επιστήμη και ανδρεία Στον δυνάστη' είπες δειλέ Αν τολμάς Μολών Λαβέ Την Αγιά Σοφιά στην Πόλη Προσκυνούν στον κόσμο όλοι Του' Οδυσσέα τα παιδιά Πλέουν μ' ανοιχτά πανιά
Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού (3)
Το μυστήριο του Χρίσματος είναι σαν ένας θησαυρός βυθισμένος, που μόνον τώρα, αρχίζει να επανεμφανίζεται στην επιφάνεια. Η Δευτέρα Βατικάνεια σύνοδος [δεν είναι πλέον της Καθολικής έστω Εκκλησίας, αλλά του κράτους του Βατικανού. Διότι σήμερα οι Οικουμενιστές μάχονται κατά του Έθνους, καθώς θέλουν να βάλουν στην θέση του, μέσα στις συνειδήσεις μας, το ΚΡΑΤΟΣ. Το κράτος δίνει χρήμα και δόξα, το έθνος απαιτεί θυσίες] χάραξε μονοπάτια, μας έδειξε που να σκάψουμε. Πρέπει να επιστρέψουμε και να σκάψουμε στο έδαφος της Βίβλου και της πιο αρχαίας παραδόσεως της Εκκλησίας [η Ορθοδοξία όσο και να σκάψει θα βρεί τον κενό τάφο. Ο παπισμός βρίσκει πτώματα, και θα αναγκαστούν να περιμένουν την Δευτέρα παρουσία]. Με τα μέσα που μας προσφέρει η εξηγητική και η πιο σύγχρονη θεολογία. Διότι εάν έχουμε την παραμικρή ελπίδα να ανακαλύψουμε κάποιο νέο φώς στο μυστήριο του χρίσματος, δεν είναι επειδή βασιζόμαστε σε προσωπικές εμπνεύσεις πλέον, αλλά διότι, βασιζόμενοι στην πρόοδο των βιβλικών γνώσεων και των γνώσεων της πατριστικής περιόδου της θεολογίας παράλληλα, μπορούμε να ανακρίνουμε την Γραφή από ένα πιό ευνοϊκό σημείο, όπως επίσης διότι δεν εξαρτώμεθα πλέον από τις αιρέσεις που μας υποχρέωσαν κάποτε να απωθήσουμε την βάπτιση του Ιησού. Επιστρέφουμε λοιπόν σε ένα ταπεινό προσκύνημα στον Ιορδάνη, για να ερευνήσουμε και να κατανοήσουμε εκείνο που, σε μία μοναδική ημέρα της ιστορίας του κόσμου, συνέβη στις όχθες του.
[Μία νέα αίρεση Τριαδολογική ανατέλλει, σε κλειστό κύκλωμα με την αίρεση του Φιλιόκβε... Το Spiritoque. Ο Υιός γεννάται και από το Άγιο Πνεύμα]. Και τι πράγμα ενήργησε εκείνη την ημέρα στον Ιησού; «Στην βάπτιση συνέβη κάτι που άλλαξε την ροή της ζωής του Ιησού…Είμαστε εξουσιοδοτημένοι να υποθέσουμε πώς εκείνη υπήρξε η στιγμή κατά την οποία ο Ιησούς εδέχθη την κλήση του» (Ch H.Dodd). Όχι επειδή πρίν από τότε δεν την είχε αποδεχθεί, αλλά επειδή μόνον σ’αυτό το σημείο της ωριμότητος του σε σοφία και χάρη, σαν ανθρώπου, του φανερώθηκε καθαρά και συγκεκριμένα. [Ο Συμεών ο Θεοδόχος τα είχε καταφέρει μάλλον καλύτερα από τον ίδιο τον Χριστό. Ήταν μικρός και το ξέχασε]. «Ακριβώς την στιγμή της βαπτίσεως ο Ιησούς έπρεπε να αποκτήσει την βεβαιότητα πώς έπρεπε να αναλάβει τον ρόλο του υπηρέτη του Γιαχβέ». (O. Gullmann). [Μιλάμε καθαρά για άλλον Θεό].
