Κατουνάκια, στον αρσανά ...

 

Μονο όσοι διατηρούν την παιδική τους ματιά κι ας τους λένε τρελλούς επιβιώνουν.Οι υπόλοιποι απλά σαλτάρουν.

 

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ ΤΗΝ ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΚΡΙΔΑ ΝΤΕ..

"Στο Νότο"

Όταν οι Καιροί ωριμάσουν

θα αφήσω πίσω τον Πολικό Αστέρα

θα κατηφορίσω στο Σταυρό

στις αμμουδιές του Αρχιπελάγους

στις πεταλιδωτές ατόλες

τα στιλπνά κοράλλια

στα πράσινα κρυστάλλινα νερά

θα αναζητήσω κάτι πολύτιμο

προσωπικά μοναδικό

Θα έχει πλαστεί με γεύση θάλασσας

πλατύφυλλες θωπείες

ζεστά γαλήνια χρώματα

και μελωδίες κόκκινου

γεμάτου φεγγαριού

Αμέσως θα το αναγνωρίσω

και ας μη μπορώ να υποθέσω

τι ακριβώς θα είναι. .

ένα σπάνιο όστρακο

ένα γλυκό ξημέρωμα ή ένα χαμόγελο.

Μαρτυρία Θεοχάρη Αλωνίδη: «Κανένας δε θα γυρίσει ζωντανός. Εγώ τον είδα τον κομήτη. Και θα χυθεί πολύ χριστιανικό αίμα»

Οι Τούρκοι τον εξόρισαν από το χωριό όπου είχαν ριζώσει οι πρόγονοί του στα αμελέ ταμπουρού. Εκεί βιώνε καθημερινά τον θάνατο δίπλα του

 Θεοχάρης Αλωνίδης γεννήθηκε στον οικισμό Αλαντζούκ, ο οποίος απείχε περίπου τέσσερις ώρες από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Εκκλησιαστικά υπαγόταν στη μητρόπολη Νεοκαισάρειαςκαι Ινέου. Ο ελληνικός πληθυσμός του οικισμού ανερχόταν σε περίπου 364 κατοίκους, που κατάγονταν από την περιφέρεια Αργυρούπολης και μιλούσαν ποντιακά. 

Συντηρούσαν εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο και τετρατάξιο δημοτικό σχολείο. Η οικονομία του οικισμού βασιζόταν στη γεωργία και οι κάτοικοι εμπορεύονταν κυρίως φουντούκια και φασόλια στην αγορά των Κοτυώρων. Στα μέσα του 19ου αιώνα πολλοί κάτοικοι ξενιτεύτηκαν στη Ρωσία, ενώ μετά την Ανταλλαγή, οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Κιλκίς και της Δράμας.

Η μαρτυρία που ακολουθεί περιλαμβάνεται στο Αρχείο Προφορικής Παράδοσης του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, της μεγαλύτερης και παλαιότερης συλλογής προφορικής ιστορίας στην Ελλάδα και από τις σημαντικότερες της Ευρώπης.

≈

Πότε ακριβώς χτίστηκε το χωριό δεν μπορώ να πω. Ξέρω πως ήταν παλιό χωριό. Ο πατέρας μου γεννήθηκε εκεί, ο παππούς μου εκεί. Για τον πρόπαππό μου δεν ξέρω, μα ήσαν και άλλοι που είχαν κατοικήσει στο Αλαντζούκ πολύ πριν από μας, το 1750 με 1760. Άκουα πως είχαν έρθει από τα μέρη της Κιμισχανάς. Δεν μπορούσαν, έλεγαν, να ζήσουν. Έκλεισαν τα μεταλλεία, τα χωράφια δεν απέδιδαν και έφυγαν και ήρθαν προς τα παράλια. Βρήκαν ελεύθερο το μέρος, έκτισαν καλύβες την αρχή και μετά ξύλινα σπίτια και κάθισαν. Άρχισαν να καλλιεργούν την γη. Μετά έγιναν και τεχνίτες, γανωτζήδες και γύριζαν τα χωριά. Έφευγαν και προς τη Ρωσία – γύρω στα 1780 θα άρχισαν να ξενιτεύονται, ζούσαν εκεί με την καλλιέργεια του καπνού και έστελναν χρήματα στις οικογένειές τους και στην εκκλησία, για την εκκλησία και το σχολείο.

Είχε στρώσει η ζωή μας και περνούσαμε καλά ως το 1912 που έπρεπε να στρατευτούμε και μεις και να πολεμήσουμε με ποιους; Με τους Έλληνες; Έλληνες, ενάντια σε Έλληνες.

Πριν από το Σύνταγμα, πριν από το 1908, πληρώναμε το πετέλι, σαράντα τέσσερις λίρες Τουρκίας, και δεν πηγαίναμε στο στρατό. Τώρα όμως, μετά το Σύνταγμα, έπρεπε να πηγαίνομε. Αρχή αρχή μάς έδωσαν όπλα. Αλλά όταν έχασαν την Θεσσαλονίκη, μας τα πήραν. Νικήθηκαν οι Τούρκοι και είπαν πως έφταιγαν οι Έλληνες.

Το 1914 έκαμαν γενική επιστράτευση. Από είκοσι έως πενήντα χρονώ επιστρατεύονται οι Έλληνες. Δεν μας δίδουν όπλα, μας στέλνουν στα τάγματα εργασίας, τα αμελέ ταμπουρού. Δουλεύομε για δρόμους, για γεφύρια, για χαρακώματα. Αλογάριαστες ώρες δουλειάς, με στερήσεις και με άθλιες συνθήκες. Όσοι μπορούν, φεύγουν. Οι Τούρκοι βρίσκουν αφορμή τις λιποταξίες και εκδικούνται τα χωριά: εξορίζουν, αρπάζουν, καίνε, ατιμάζουν.

Με τον ρωσοτουρκικό πόλεμο, χειμώνα του 1916, Νοέμβριο μήνα, οι Τούρκοι μάς μάζεψαν όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πήραμε ό,τι μπορούσαμε και μπήκαμε στον δρόμο.

Περάσαμε από την περιοχή της Ορdoύ και φθάσαμε στο Μελέτ. Μείναμε όπου βρίσκαμε, σ’ αχούρια και σ’ αυλές και στο βουνό με ένα μέτρο χιόνι. Βρέχονταν τα ρούχα μας τη νύχτα. Αν σ’ έβρισκε το πρωί ζωντανό, φώναζες: «Πέθανε το παιδί μου», «Πάγωσε ο πατέρας μου». Εκεί πάγωσαν δυο αδέλφια μου. Μιανής της πάγωσαν πέντε παιδιά. Σε μιαν οικογένεια δεκαεφτά άτομα ήτανε, όλα παγώσανε. Κι άκουες να λένε: «Κανένας δε θα γυρίσει ζωντανός. Εγώ τον είδα τον κομήτη. Και θα χυθεί πολύ χριστιανικό αίμα. Τον Αύγουστο του 1914 φάνηκε».

Στην εξορία δεν ήταν μόνο το χωριό μας. Ήσαν όλα τα χωριά από ‘κει που ήμασταν ως την Ορdoύ. Μόνο τα χωριά του Γιαϊλέ-Γιουζή έλειπαν. Από το Μελέτ προχωρούμε Ζήλε, Νίκσαρ, Τοκάτη.

Εδώ μας έβαλαν μέσα στις αρμένικες εκκλησίες. Πριν από μας είχαν περάσει άλλοι. Αχούρια τις βρήκαμε. Δεν άφηναν τον κόσμο να βγει έξω, και λέρωναν μέσα στις εκκλησιές.

Μετά την Τοκάτη και Ζήλε πήγαμε στην Αμάσεια, στο χωριό Τουζσούζ. Εδώ πέθανε η μάνα μου, του αδελφού μου η γυναίκα και τρία παιδιά του αδελφού μου.

Ένα χρόνο μείναμε στο Τουζσούζ και ο αδελφός μου ξαναπαντρεύτηκε. Το δεύτερο χρόνο ήρθε διαταγή, όποιος θέλει να γυρίσει πίσω. Αυτή η διαταγή ήταν για Τούρκους που πήγαν κι αυτοί εξορία. Εμείς φύγαμε μαζί τους. Περάσαμε από Κάβζα, μετά ήρθαμε στο Καβάκ και από κει στη Σαμψούντα. Από τη Σαμψούντα περάσαμε στην Τσαρσεπά. Στο Οίνος μετά, και από κει στη Φάτσα. Τη Φάτσα δεν την είχαν εξορίσει τότε. Εδώ μάζεψαν τους δικούς μας και τους έστειλαν ξανά εξορία. Τον αδελφό μου τον έστειλαν στρατιώτη. Εγώ κατάφερα και έμεινα. Δε με γνώρισαν. Βρήκα και δουλειά.

Δούλεψα στη Φάτσα ενάμιση χρόνο. Ήρθε μετά μια διαταγή, όσοι πήγαν εξορία και ζουν να γυρίσουν στα μέρη τους. Έφυγα για το χωριό μου. Χίλιοι πεντακόσιοι είχαμε ξεκινήσει από το δικό μου και τα γύρω χωριά. Μόνον είκοσι-εικοσιπέντε γύρισαν στο Αλαντζούκ· και στα άλλα χωριά ανάλογα…

Ήρθαμε στο Αλαντζούκ, καλλιεργήσαμε τους μπαξέδες. Άρχισαν πάλι να μας μαζεύουν για εξορία. Δεύτερη φορά. Την Ορdoύ δεν την έστειλαν. Εμείς είχαμε και στην Ορdoύ σπίτι. Έλεγα στη νύφη μου να ‘ρθει, δεν ήθελε. Έφυγα κρυφά μόνος μου. Εκείνη με τα παιδιά πήγαν εξορία. Ο άνδρας της, ο αδελφός μου, ήταν στρατιώτης.

Ως το 1922, που έγινε η Ανταλλαγή, εγώ δούλευα στην Ορdoύ. Συνέχισα να δουλεύω ως το 1924. Η Επιτροπή της Ανταλλαγής ήταν εκεί. Μας έλεγαν: «Όσοι είστε εδώ μέσα, θα φύγετε μαζί μας». Έστελναν μόνον όσους ήρχονταν από τα χωριά. Έτσι εγώ και όλοι όσοι ήμασταν στην Ορdoύ μείναμε ως το 1924. […]

Ήρθαμε τελευταίοι το 1924. Βγήκαμε στον Άι-Γιώργη του Πειραιά. Δεκαπέντε μέρες μας είχαν εκεί σε καραντίνα. Μετά μας πήγαν στη Χαλκίδα. Μείναμε έναν μήνα, από τη Χαλκίδα πήγαμε στις Μουριές του Κιλκίς. Οι άλλοι χωριανοί μας που ήσαν εξορία κατέβηκαν στη Συρία και ήρθαν από τη Βηρυτό. Μερικοί κατέβηκαν στην Τραπεζούντα και από κει ήρθαν. Οι δικοί μου ήρθαν από τη Συρία. Τους εγκατέστησαν στα Κύργια της Δράμας. Μου έστειλαν είδηση στις Μουριές και ήρθα και εγώ στα Κύργια.

• Το κείμενο, στο οποίο έχει διατηρηθεί η πρωτότυπη γραφή, βρίσκεται στην έκδοση του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών Η Έξοδος, τόμ. ΙΑ’, Μαρτυρίες από τον Δυτικό Παράλιο Πόντο και την Παφλαγονία. Επανέκδοση: εφ. Καθημερινή, σειρά «1922-2022 – Βιβλιοθήκη Μνήμης».

 

Διαβάστε περισσότερες μαρτυρίες στην ενότητα «Γενοκτονία» του pontosnews.gr.

Ο Όσιος Πατάπιος ο Αιγύπτιος, προστάτης των καρκινοπαθών και των υδρωπικών

Αρχιμ. Δημήτριος Καββαδίας

Ο όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Πατάπιος γεννήθηκε στην Θήβα της Άνω Αιγύπτου από πλού­σιους και ευσεβείς γονείς από τους οποίους πήρε χριστιανική αγωγή και αξιόλογη παιδεία. H αγάπη του Χριστού έφλεγε το είναι του και έτσι αναχώρησε σε νεαρή ηλικία για να ασκηθεί στην έρημο ποθώντας την ένωσή του με τον Θεό. H αδιάλειπτη προσευχή και ή μελέτη των Θείων Γραφών πλαι­σίωναν την ασκητική του πρακτική την οποία χαρακτήριζαν ή σκληραγωγία, η αυστηρή νηστεία, η νέκρωση των σαρκικών επιθυμιών. Έτσι έγινε ο αληθινός άνθρωπος του Θεού και απέκτησε ουράνια χαρίσματα και ιαματική δύναμη που τον έκανε αγαπητό και περιζήτητο στον λαό του Θεού.

Επειδή όμως η πνευματική του πορεία συναντούσε εμπόδια από τον έπαινο των ανθρώπων, εγκατέλειψε κρυφά το αγαπημένο του ασκητήριο και αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη. Εκεί βρήκε νέο τόπο ψυχικής αναπαύσεως, για να συνεχίσει απρόσκοπτα την πνευματική του εργασία. Ωστόσο συνδέθηκε πνευματικά με δύο θεόφρονες ασκητές, τον Βάρα και τον Ραβουλά, και όλοι μαζί αποφάσισαν να εγκατασταθούν έξω από τα τείχη της πρωτεύουσας με κοινό πρόγραμμα προσευχής και ασκήσεως άλλα διαφορετικό τόπο διαμονής. Ο όσιος Πατάπιος διάλεξε την βόρεια περιοχή κοντά στις Βλαχέρνες. Ο όσιος Ραβουλάς στάθηκε κοντά στην πύλη του Ρωμανού, ενώ ο όσιος Βάρας έκτισε την Μονή του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας στο μέσο της διαδρομής των ασκητηρίων των δύο φίλων του.

Με τον καιρό ο Όσιος Πατάπιος έγινε γνωστός στην βυζαντινή κοινωνία με αποτέλεσμα να συναχθεί γύρω του πλήθος μοναχών. Γι’ αυτό τον λόγο ανήγειρε την Μονή του Τιμίου Προδρόμου των Αιγυπτίων, της οποίας ήταν όχι μόνο ο κτίτορας αλλά και ο απλανής οδηγός. Οι αρετές και τα χαρίσματά του έκαναν πλήθος κόσμου να καταφεύγει στην Μονή για ευχή, συμβουλή και ψυχοσωματική θεραπεία. Στην Μονή αυτή ο Όσιος -πλήρης έργων αγαθών- κοιμήθηκε εν Κυρίω με ειρήνη κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Η ανακομιδή του αποκάλυψε στην Εκκλησία του Χριστού ένα ουράνιο δώρο: Το άφθαρτο και θαυματουργό λείψανό του, που ευωδιάζει.

Όταν μετά από λίγα χρόνια η Μονή των Αιγυπτίων καταστράφηκε από πυρκαγιά (το 536 μ.Χ.) ο Όσιος Βάρας μετέφερε το ιερό σκήνωμα στην δική του Μονή του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας. Η Μονή αυτή και για τον ιδιαίτερο λόγο ότι φύλαγε το λείψανο του μεγάλου ασκητού απολάμβανε τον σεβασμό και την προστασία πολλών αυτοκρατόρων και αρχόντων.

Ο αρχικός βίος και τα πρώτα θαύματα του Οσίου Παταπίου γράφηκαν από δύο αγίους της Εκκλη­σίας μας: Τον Όσιο Συμεών τον Μεταφραστή ( 9 Νοεμβρίου) και τον Άγιο Ανδρέα τον Ιεροσολυμίτη (4 Ιουλίου), Αρχιεπίσκοπο Κρήτης και ποιητή του Μεγάλου Κανόνος.

Ύστερα από πολλούς αιώνες η Μονή της Πέτρας έτυχε της ιδιαίτερης προστασίας της αυτοκράτειρας Ελένης Παλαιολογίνας, διότι εκεί ίδρυσε γηροκομείο με την επωνυμία «η Ελπίς των απηλπισμένων». Η αυτοκράτειρα αυτή ήταν θεοσεβής και φιλάνθρωπος και κατά τον φιλόσοφο Γε­ώργιο Πλήθωνα ή Γεμιστό  διακρινόταν για την σωφροσύνη και δικαιοσύνη της. Στην νόμιμη ηλικία παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μανουήλ Β’ τον Παλαιολόγο. Απέκτησαν έξι τέκνα, δύο εκ των οποίων ανέβηκαν στον θρόνο τον Ιωάννη τον Η’ Παλαιολόγο και τον Κωνσταντίνο τον ΙΔ’ Παλαιολόγο, τον τελευταίο και μαρτυρικό αυτοκράτορα της Ρωμηοσύνης. 

Ο σύζυγός της κοι­μήθηκε εν Κυρίω το 1425 ως μοναχός Ματθαίος. Η κουρά του έγινε 2 χρόνια πριν την κοίμησή του. Τότε εκείνη κατέφυγε στην Μονή της Κυρά-Μάρθας στην Βασιλεύουσα, όπου έγινε μοναχή με το όνομα «Υπομονή». Στο μοναστήρι αυτό έζησε 25 χρόνια και κοιμήθηκε εν Κυρίω με ειρήνη στις 13 Μαρτίου 1450. Μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στις 29 Μαΐου 1453 ο Αγγελής Νοταράς -αδελφός του Λουκά Νοταρά του τελευταίου πρωθυπουργού της αυτοκρατορίας και εθνομάρτυρος, συγγενούς της μοναχής Υπομονής- άνθρωπος ευλαβής και πιστός, κατέφυγε με την οικογένεια του στην Ελλάδα. 

Ήρθε στην Πελοπόννησο κοντά στον εξάδελφό του Θωμά Παλαιολόγο, Δεσπότη του Μυστρά, ο οποίος του χάρισε κτήματα πολλά στην Κορινθία και ρίζωσε στα Τρίκαλα. Ήταν ανεψιός της Οσίας Υπομονής και παππούς του Γεωργίου Νοταρά, του μετέπειτα Αγίου Γερασίμου του νέου ασκητού στην Κεφαλλονιά. Ο τελευταίος μάλιστα είχε προστάτη και πρότυπο ασκητικό τον Όσιο Πατάπιο, τον οποίο προσκύνησε στο σπήλαιο των Γερανείων.

Ο Αγγελής Νοταράς λοιπόν μαζί με την οικογένεια και την κινητή του περιουσία έφερε στην Ελλάδα από την Μονή της Πέτρας (η οποία διαλύθηκε μετά το 1640 μ.Χ.) ως πολύτιμο θησαύρισμα το Ιερό σκήνωμα του Οσίου Παταπίου, που προστατευόταν με αυτοκρατορική εντολή, καθώς και την τιμία κάρα της θείας του Αγίας Υπομονής. Το ιερό του φορτίο το εναπέθεσε με τιμές στο σπήλαιο ασκητών στα Γεράνεια Όρη, το οποίο χρονολογείται πριν από τον ΙΔ’ αιώνα και είναι δι­αρρυθμισμένο σε ναό εδώ και εκατοντάδες χρόνια. 

Στο πέτρινο τέμπλο του ναού εικονίζονται στα δεξιά η Δέηση και στα αριστερά τρία άγια πρόσωπα από την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως: η Αγία Υπομονή, ο Άγιος Πατάπιος και ο Άγιος Νίκων ο Νέος (ο Ρώσος κατά την καταγωγή). Οι δύο ανδρικές αυτές μορφές συνοδεύονται από την επιγραφή «ο εν τω Ξηρώ όρει ασκήσας», που μας δείχνει με ακρίβεια τον κατάξερο και δυσπρόσιτο τόπο πού ασκήθηκαν: ο Πατάπιος στην περιφέρεια των Βλαχερνών και ο Νίκων ο Νέος στην Μονή της Πέτρας. Η αριστερή παράσταση συμπληρώνεται από την μορφή του Αγίου Υπατίου Γαγγρών που μαρτύρησε στον Ξηρόλοφο Κωνσταντινουπόλεως. Οι αγιογραφίες τελείωσαν και το άγιο λείψανο τάφηκε με εντολή του Αγγελή Νοταρά. Στην κοινή θέα παρέμεινε μόνο η τοιχογράφηση του σπηλαιώδους μικρού ναού σαν ένας δυσεπίλυτος γρίφος.

Αναφέρουμε εδώ ότι ο σπηλαιώδης αυτός ναός σκέπασε την πνευματική αναζήτηση κάποιων ασκητών αιώνες νωρίτερα και αποτέλεσε μέρος των «παραλαυρίων» του ονομαστού ασκητού και ποδηγέτη του Κιθαιρώνα, του οσίου Μελετίου του Νέου (1 Σεμπτεμβρίου), που ήδη καθοδηγούσε τρεις χιλιάδες μοναχούς, οι όποιοι ασκήτευαν από τον Κιθαιρώνα και την περιφέρεια της Μεγαρικής ως τα Γεράνεια όρη.

Ο γρίφος των τοιχογραφιών λύθηκε μόλις στα 1904, όταν ανακαλύφθηκε το ιερό λείψανο. Αφορμή δόθηκε από τον υψηλόσωμο ιερέα Κωνσταντίνο Σουσάνη, ο όποιος αγαπούσε το σπήλαιο και πήγαινε εκεί με την συνοδεία του για να λειτουργήσει. Ως ψηλός όμως που ήταν, δυσκολευόταν πολύ στο ιερό και έπρεπε πάντοτε να σκύβει. 

Με την εντολή του ο Λουτρακιώτης μαρμαράς Βασίλης Πρωτοπαπάς ανέλαβε την διάνοιξη του Ιερού Βήματος καθώς και της δυτικής πλευράς των τοιχω­μάτων του κυρίως ναού. Καθώς όμως έριχνε τον δυτικό τοίχο απομακρύνοντας τα χώματα πού τον συγκρατούσαν, η αξίνα του σφηνώθηκε. Προσπαθώντας να τον βγάλει από εκεί αποκαλύφθηκε το ευωδιάζον και ακέραιο σκήνωμα του Οσίου Παταπίου. Κέδρινη βάση το στήριζε στο κεφάλι και μαρμάρινη στα πόδια και καλυπτόταν με σειρά από κεραμίδια, ενώ έφερε πετραχήλι. 

Μέσα στον τάφο βρέθηκαν ακόμη ένας μικρός ξύλινος σταυρός ρωσικής τεχνοτροπίας, βυζαντινά νομίσματα διαφόρων εποχών και δερμάτινη μεμβράνη με το όνομα του Οσίου. Αργότερα βρέθηκε η κάρα της Αγίας Υπομονής και πολύ αργότερα ευωδιάζοντα οστά ασκητών του σπηλαίου καθώς ανακαινιζόταν ή βορεινή πλευρά του μικρού ναού. Η εύρεση του λειψάνου του Αγίου Παταπίου κατά την τρίτη της Διακαινησίμου του 1904 σήμανε την αρχή για τη δημιουργία της Μονής του η οποία ξεκίνησε το 1945 από τον αρχιμ. Νεκτάριο Μαρμαρινό. και με την εγκατάσταση της πρώτης μοναχής το 1952. Βάσει των παλαιοτέρων και νεοτέρων θαυμάτων του ο Όσιος Πατάπιος είναι προστάτης των καρκινοπαθών και των υδρωπικών.

Βιβλιογραφική Πηγή

Συμεών Μαγίστρου και Μεταφραστού, «Βίος του Οσίου Παταπίου», εις Migne, Patr. Gr., τόμος 116, σελ. 368.

Ανδρέου Κρήτης, «Λόγος ΙΘ’ εις τον μακάριον Πατάπιον και μερική των θαυμάτων αυτού διήγησις».

Καψάσκη Σπυρίδωνος, μουσουργου, «Προσκυνητάριον της εν Γερανείοις όρεσι παρά το Λουτράκιον Κορινθίας Μονής του Οσίου Παταπίου», Αθήνα 1964.

Κουκουλά Αντωνίου, «Στ’ αχνάρια του τόπου μου», Λουτράκι 1990.

Μακρυστάθη Σωτηρίου, πρωτοπρεσβυτέρου, «Πρόκλησις γνωριμίας με τον Όσιον Πατάπιον και το μοναστήρι του», Αθηναι 1991.

Μπούσια Χαραλάμπους, «Δέλτος θαυμάτων του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Παταπίου του θαυματουργού», Αθήναι 2002.

Του ιδίου, «Όσιος Πατάπιος ο θαυματουργός-βίος, θαύματα και ακολουθίαι του χαριτοβρύτου κλέους των Γερανείων», Άθηνα 2004.

Του ιδίου, «Βίος, Ακολουθία, Παρακλητικός Κανών και Εγκώμια εις την οσίαν Μητέρα ημών Υπομονήν», Αθήναι 2000.

Του ιδίου, (Επιμέλεια), «Γεράνειος Αυρα-Συμβουλευτικές Ομιλίες του Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρινου, κτίτορος Ιεράς Μονης Οσίου Παταπίου, Λουτρακίου», Αθήναι 2007.

Του ιδίου, (Επιμέλεια), «Παραινέσεις, και διδαχές του Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρινου κτίτορος Ιερας Μονης Οσίου Παταπίου, Λουτρακίου», Αθήναι 2010.

Τσακουμάκα Προκοπίου, Αρχιμανδρίτου, «Η Μονή του Οσίου Παταπίου», Αθήναι 1973.

Μαρτυρίες μοναζουσων

Σημειώσεις του γράφοντος

* Τα βιβλία 3-11 αποτελούν εκδόσεις της Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου.

ίσως η φωτογραφία της χρονιάς ...

Αγρότες κυνηγούν τα ΜΑΤ με γκλίτσες μετά τον ψεκασμό με χημικά!

  

Σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν στην Κρήτη, όταν αγρότες – εξοργισμένοι μετά τον ψεκασμό τους με χημικά από τις αστυνομικές δυνάμεις – πήραν στο κατόπι άνδρα των ΜΑΤ κρατώντας τις παραδοσιακές κατσούνες τους. Η εικόνα, ωμή και αδιαμεσολάβητη, καταγράφει το ξέσπασμα της οργής ενός κόσμου που νιώθει πως η υπομονή του τελείωσε. Ένα στιγμιότυπο που συμπυκνώνει την ένταση, την αγανάκτηση και το χάσμα εμπιστοσύνης ανάμεσα σε αγρότες και το εθνοκτόνο, φασιστικό και ανθελληνικό κράτος...

 

πηγή

 Αγρότες στην Κρήτη αναγκάζουν τα ΜΑΤ να το βάλουν στα πόδια

 

σχολιο: Πω ρε σκιάχτηκα ρε παιδί μου με τις κατσούνες, για γέλια και για κλάματα η εικόνα, αντί να βαράνε τους μνηστήρες του ΟΠΕΚΕΠΕ και τους μεσαζόντες που τα πήρανε χοντρά με τα μέσα τους χωρίς να έχουν πρόβατα και χωράφια βαράνε τον αστυνομικό που απλά για ενα ψωρομισθό κι αυτός υπακούει σε διαταγές της κυβέρνησης του 'Κρητικού' Πρωθυπουργού..

Μου προκαλεί όμως και θλίψη η εικόνα του αστυνομικού, γιατί πως να σταθεί στον αγώνα του λαού κι αυτός θα έχει οικογένεια χρέη, γονείς να φροντίσει τι να φτάσει ενας μισθός στις χιλιάδες που παίρνουν οι πολιτικοί και κολαούζοι τους όπου στέλνουμε στη Βουλή εμείς ως κομματόσκυλα με παρωπίδες τόσα χρόνια και ξεχνάμε ότι είμαστε εντολείς κι αυτοί εντολοδόχοι και μας κάνουν τη ζωή πατίνι με ότι αποφασίζουν τα αφεντικά της νέας τάξης.

Τι δεν καταλαβατε που πάτε και ψηφίζετε ;

Λύθηκε ποτέ κανένα πρόβλημα ; Εγινε καλύτερη ζωή μας ;

Μακάρι να ενωθούμε όλοι στον Αγώνα αυτόν ένστολοι και για να μην κοροιδεύουν άλλο τον λαό είναι η μοναδική ευκαιρία μας.τουλάχιστον και για την κτηνοτροφία 500.000 πρόβατα σφαγιάστηκαν γιατί αλλού δεν διαβάζουμε να συμβαίνει γι αυτό ;

Αυτά είπε ο Μητσοτάκης

<Η πόρτα μας είναι πάντα ανοικτή αλλά καλό είναι ο διάλογος να γίνει με τους δρόμους ανοιχτούς> και πως ακραίες κινητοποιήσεις μπορεί να στρέψουν μεγάλα στρώματα της κοινωνίας απέναντι στους αγρότες> νομίζει πως θα εξαγριωθούμε ; Όλοι μαζί τους θα σταθούμε ...

 Ι. Ξ.

Ο Άγιος Δουβρίκιος του Caerleon της Ουαλίας

 

Ο Άγιος Δουβρίκιος του Caerleon της Ουαλίας 

Ο άγιος πατέρας μας Δουβρίκιος, Αρχιεπίσκοπος του Caerleon της Ουαλίας (κοίμηση 14 Νοεμβρίου, 612) (άλλα ονόματα Devereux, Dubric, Dubricus, Dyffryg, Dyfrig) ήταν ένας κήρυκας του Ευαγγελίου και ιδρυτής της μοναστικής ζωής στην Ουαλία, συγκεκριμένα στο βασίλειο του Ergyng. Υποτακτικός του Αγίου Γερμανού της Auxerre, υπερασπίστηκε την Πίστη ενάντια στον Πελαγιανισμό (αίρεση), ίδρυσε μοναστήρια στις Βρετανικές Νήσους και χειροτόνησε τον άγιο Samson του Dol. Η ημέρα μνήμης του είναι στις 14 Νοεμβρίου.  

Ο παππούς του Δουβρίκιου ήταν ο Pepianus Clafrog,  βασιλιάς του Ergyng (ένα βασίλειο στην νοτιοανατολική Ουαλία), ο οποίος ασθένησε από λέπρα και το στόμα του άφριζε. Γυρνώντας από την μάχη, ο βασιλιάς ανακάλυψε πως η κόρη του η Eurddil ήταν έγκυος και διέταξε να την βάλουν σε έναν σάκο και να την πετάξουν στον ποταμό Wye. Μετά από πολλές προσπάθειες, μετά από τις οποίες το κύμα την ξέβραζε ζωντανή  στην ακτή, διέταξε να την κάψουν ζωντανή. Παρόλα αυτά, όταν ο αγγελιοφόρος του Pepianus έλεγξε για κόκαλα την επόμενη ημέρα, βρήκε την Eurddil ακόμη ζωντανή καθήμενη με τον μικρό Δουβρίκιο στην αγκαλιά της. Έπειτα μία πέτρα τοποθετήθηκε εκεί και σημείωνε τον τόπο της γεννήσεως του και ονομάστηκε Madle που σημαίνει άγιος τόπος, γιατί ένας άγιος άνδρας γεννήθηκε εκεί. 

Ο βασιλιάς Pepianus διέταξε η κόρη του και ο νέος εγγονός του να αποσταλούν σε αυτόν. Έπειτα αγκάλιασε το βρέφος και αυτό φίλησε και χάιδεψε το πρόσωπο του παππού του θεραπεύοντάς τον θαυματουργικά από την ασθένεια του. Ο βασιλιάς χάρηκε ξεχνώντας τον προηγούμενο θυμό του και τους αγάπησε ανακηρύσσοντας τον εγγονό του κληρονόμο του βασιλείου Madle  και όλης της νήσου Ynys Eurddil που πήρε το όνομα της κόρης του. 

Σύντομα ο άγιος Δουβρίκιος στάλθηκε σε ένα σχολείο όπου διέπρεψε σαν μαθητής και δάσκαλος. Έγινε γνωστός για την φιλομάθεια του σχετικά με τους καινούργιους και αρχαίους νόμους. Χειροτονήθηκε από τον άγιο Γερμανό σαν ο πρώτος Επίσκοπος του Llandaff και Μητροπολίτης της Cambria (Ουαλία). Λίγο αργότερα ίδρυσε ένα μοναστήρι στις εκβολές του ποταμού Wye που ονομάστηκε Henllan. Ο νέος επίσκοπος δίδασκε κοσμικά και θρησκευτικά θέματα εκεί για εφτά χρόνια. Πιστοί από όλη την Βρετανία μαζευόντουσαν στο Henllan στο οποίο εκείνο τον καιρό βρισκόντουσαν 2.000 μοναχοί μεταξύ αυτών οι άγιοι Thelian, Kingsmark και Samson 

Έπειτα επέστρεψε στο Ynys Eurddil μαζί με υποτακτικούς για να κηρύξει στους δικούς του ανθρώπους. Ένα απόγευμα ένας άγγελος εμφανίστηκε στον άγιο Δουβρίκιο σε ένα όνειρο λέγοντάς του να γυρίσει το νησί και να βρει μία γουρούνα με τα μικρά της. Εκεί, είπε ο άγγελος, θα έβαζε τα θεμέλια ενός μοναστηριού και μίας επισκοπής στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Την επόμενη ημέρα, ο άγιος Δουβρίκιος και οι ακόλουθοί του έψαξαν και βρήκαν στο νησί μία γουρούνα με τα μικρά της όπου αμέσως ξεκίνησαν την ανέγερση ονομάζοντας τον τόπο Mochros που σημαίνει ο τόπος με τα γουρούνια. Αφού έφτιαξαν κατοικίες ο άγιος Δουβρίκιος ξεκίνησε για να κηρύξει και να θεραπεύσει τους ασθενείς. Ο άγιος Δουβρίκιος έγινε σύντομα Αρχιεπίσκοπος και του δόθηκε δικαιοδοσία σε όλη την Ουαλία. 

Κατά την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής του 521, ο άγιος Δουβρίκιος επισκέφτηκε τον άγιο Illtyd στο Llandaff προκειμένου να χειροτονήσει τον υποτακτικό του Samson διάκονο, ιερέα και έπειτα επίσκοπο. Κατά την διάρκεια της χειροτονίας, αμφότεροι οι άγιοι Δουβρίκιος και Illtyd είδαν ένα λευκό περιστέρι να κατέρχεται στο κεφάλι του αγίου Samson. Στον επίσκοπο Samson δόθηκε δικαιοδοσία στο μοναστήρι της νήσου Ynys Byr σαν ηγούμενο. Όμως, αφού πήγε εκεί, ο Samson πήγε έπειτα στον άγιο Αρχιεπίσκοπο λέγοντας πως μεγάλη ζήλια προέκυψε εναντίον του επειδή έγινε ηγούμενος του μοναστηριού. Ο άγιος Δουβρίκιος προσευχήθηκε και έδωσε στον άγιο Samson την ευλογία του, λέγοντας: «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγῖοις Αὐτοῦ», επιστρέφοντας την γαλήνη στην ψυχή του. 

Μία ημέρα, ένας αριστοκράτης με το όνομα Gwyddgeneu πήγε στον άγιο Δουβρίκιο και πέφτοντας στα γόνατα του ζήτησε να βοηθήσει την κόρη του που λεγόταν Arganhell η οποία είχε καταληφθεί από έναν δαίμονα. Έπρεπε να την δένουν χειροπόδαρα αλλιώς ο δαίμονας την ανάγκαζε να προσπαθεί να πνιγεί στο νερό, να καεί μέσα στην φωτιά ή να δαγκώσει όλους όσους ήταν γύρω της. Στο σπίτι τους, ο Αρχιεπίσκοπος έπεσε στο έδαφος με δάκρυα προσευχόμενος στον άγιο Απόστολο Πέτρο να μεσιτεύσει και αμέσως το κορίτσι θεραπεύτηκε. Η κοπέλα χάρηκε πολύ και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της στον Θεό και έγινε μοναχή σε ένα μοναστήρι για να υπηρετεί τον Κύριο. 

Μετά από 43 χρόνια εγκατάστασης στο Llandaff, ο άγιος Δουβρίκιος μετακίνησε την επισκοπή στην πόλη του Caerleon η οποία ήταν την περίοδο εκείνη η πρωτεύουσα της Cambria. 

Γύρω στο 545, μία σύνοδος συγκλήθηκε στην πόλη του Brefi προκειμένου να καταδικάσει τον Πελαγιανισμό. Αφού συνεδρίασαν, ο άγιος Paulinus έπεισε τον άγιο Δουβρίκιο, που ήταν ο γηραιότερος επίσκοπος, να αφήσει τον άγιο Δαβίδ της Ουαλίας, τότε ασήμαντο ηγούμενο, να ηγηθεί. Όταν άκουσε τον νεαρό ηγούμενο να μιλάει, λέγετε πως ο άγιος Δουβρίκιος αποφάσισε να παραμερίσει για χάρη του αγίου Δαβίδ. 

Έπειτα ο άγιος Δουβρίκιος έγινε ερημίτης και έζησε στην νήσο του  Bardsey  μαζί με τους υποτακτικούς του οι οποίοι όργωναν την γη. Το νησί αποκαλούνταν η Ρώμη της Βρετανίας λόγο του επικίνδυνου περάσματος από τη θάλασσα προς αυτό, λόγο της γόνιμης γης του και λόγο της αγιότητάς του καθώς εκεί ήταν θαμμένοι 20.000 ομολογητές και μάρτυρες. 

Την Κυριακή, 14 Νοεμβρίου του 612 ο άγιος Δουβρίκιος αναπαύθηκε εν Κυρίω και θάφτηκε στην νήσο Bardsey.  

Σύμφωνα με το βιβλίο του ιστορικού  Geoffrey of Monmouth με τίτλο Historia Regum Britanniæ (η ιστορία των Βρετανικών βασιλείων) το Caerleon ήταν η πρωτεύουσα της βασιλικής αυλής του βασιλιά Αρθούρου όπου στέφθηκε (ο βασιλιάς Αρθούρος)  από τον άγιο Δουβρίκιο. 

Αγγλικό κείμενο εδώ 

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow 

Έχει χαθεί το μέτρημα των ξαφνικών θανάτων μετά τα εμβόλια – Έπεσε ΞΑΦΝΙΚΑ νεκρός 54χρονος στον Βόλο

  

Βαθιά θλίψη έχει προκαλέσει στον Βόλο η είδηση του θανάτου του Παναγιώτη Παπαθανασίου, ο οποίος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία μόλις 54 ετών. Ο εκλιπών εντοπίστηκε νεκρός στο σπίτι του, με τις πρώτες πληροφορίες να αναφέρουν ότι η αιτία θανάτου διερευνάται από τις αρμόδιες αρχές.

Ο Παναγιώτης Παπαθανασίου ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία και η απώλειά του βύθισε στο πένθος συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Καταγόταν από τα Κανάλια Μαγνησίας και τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στον Βόλο.

Οι άνθρωποί του αποχαιρετούν έναν ευγενικό και πράο άνθρωπο, που άφησε το δικό του αποτύπωμα στις ζωές όσων τον γνώρισαν.

πηγή 

Γιατί η καταιγίδα… Bartolomeo χτύπησε την Εκκλησία της Κρήτης

 

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί εβδομάδα από την απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη να παρέμβει, με δυναμικό τρόπο, στα της Εκκλησίας Κρήτης και οι αρχιερείς του νησιού προσπαθούν να συνέλθουν από την…καταιγίδα που τους χτύπησε. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν…Byron αλλά κάτι πιο ισχυρό, η καταιγίδα…Bartolomeo ! Κι όπως λέει και ένας έμπειρος δεσπότης « μην τον βλέπετε τόσο ευγενικό τον Πατριάρχη, μπορεί να γίνει και σκληρότερος»!

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Την Τετάρτη συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με πρόταση του κ.Βαρθολομαίου εκλέχθηκε-χωρίς να το θέλει και χωρίς φυσικά να το ζητήσει- μητροπολίτης Μοσχονησίων ο Λάμπης και Σφακίων κ.Ειρηναίος. Και τούτο έγινε για να χηρεύσει αναγκαστικά η Μητρόπολη, να γίνουν δύο οι κενές στην Κρήτη , ώστε να σταλεί Εξαρχία και να εκλέξει ουσιαστικά το Πατριαρχείο τους μητροπολίτες στο Σπήλι και τα Χανιά. Καταργεί δηλαδή de facto ο Πατριάρχης το ημιαυτόνομο της Εκκλησίας Κρήτης και…απειλεί να το καταργήσει και de jure επαναφέροντας το παλαιό καθεστώς με μητροπολίτη Κρήτης και επισκόπους τους οποίους θα εκλέγει πλέον το Φανάρι!

Μοιάζει εφιαλτικό το σενάριο, αλλά είναι πλέον πιθανό .Για κάποιους και το πιθανότερο. Με το δεδομένο μάλιστα ότι ο Πατριάρχης είναι αυτή την περίοδο πολύ ισχυρός, παγκόσμιος «παίκτης» και έχει τις καλύτερες σχέσεις με την ελληνική κυβέρνηση, που τον έχει ανάγκη σε πολλά θέματα και κυρίως στις σχέσεις της με την Αμερική (είδατε πως άλλαξε και το τροπάριο με τον Ελπιδοφόρο…) κανείς δεν θα του πει όχι σε μια τέτοια αλλαγή. Εδώ ζήτησε μια οριακά νόμιμη τροπολογία και την πήρε, από την υπουργό Παιδείας, νύχτα. Θα του πουν όχι στην αλλαγή του καθεστώτος που σε κάποιο βαθμό μπορεί να εξυπηρετεί και την Πολιτεία;

Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι θα στεναχωρηθούν με την εξέλιξη αυτή, πλην των ίδιων των ιεραρχών που επί διακονίας τους χάνεται ένα τόσο σημαντικό προνόμιο (της ημιαυτονομίας) άντε και ορισμένων που βλέπουν με καχυποψία το Φανάρι κατηγορώντας το , ενίοτε, για σύμπραξη με την Τουρκία. Η τάξη και η κανονικότητα στο βάθος των αιώνων είναι -σύμφωνα με κάποιους εκκλησιαστικούς παράγοντες- είναι αυτή , είτε να έχουμε ένα καθεστώς όπως την Αυστραλία και τα Δωδεκάνησα , είτε την αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδας- τούτο είναι και το πλέον δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα. Πρόκειται για …ψιλά γράμματα που νομίζω ότι ελάχιστα απασχολούν τον μέσο αναγνώστη. Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή, είναι αδυσώπητη. Η κυβέρνηση και Προεδρικό Διάταγμα για την μετάθεση του Λάμπης θα υπογράψει και ό,τι άλλη αλλαγή θέλει το Πατριαρχείο θα κάνει. Κυνικός ρεαλισμός κι ας στενοχωριούνται κάποιοι που το μότο τους είναι γνωστό: «Δεν συμφωνεί μαζί μου η πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!»Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο, να κινδυνεύει να χάσει η Εκκλησία Κρήτης προνόμια δεκαετιών που έχει κατακτήσει με αγώνες και αξιοπιστία; Υπάρχει τα τελευταία χρόνια, μια σωρεία λαθών και παρεξηγήσεων που έχουν να κάνουν με διοικητικές αστοχίες, με παρεμβάσεις και αποτυχημένες αποφάσεις , με διενέξεις όπως τα Σταυροπηγιακά και άλλες…αγενείς κινήσεις μητροπολιτών, που καταρχήν προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια και αργότερα τη μήνι του Πατριάρχη. Το ποτήρι ξεχείλισε μετά την εκδημία του Δαμασκηνού, μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου. Η επιθυμία του Αμφιλόχιου να μετατεθεί σε μια καλύτερη μητρόπολη προσέκρουσε τόσο στο Πατριαρχείο όσο και στην κυβέρνηση. Δεν τον ήθελαν εκεί. Οι λόγοι δεν είναι της παρούσης. Αλλά ήταν σαφείς και οι δυο: Δεν θέλουμε μετάθεση μητροπολίτη και δη του συγκεκριμένου- μην το προχωρήσετε! Από εκεί και πέρα οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Υποτίμησαν οι ιεράρχες μας και τη δύναμη του Πατριαρχείου και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Εδώ και μήνες έχει εξελιχθεί σε μείζονα διαμάχη μια υπόθεση η οποία έχει διοικητικά, προσωπικά και εμμονικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα δεν είναι θεολογικά και εκκλησιαστικά! Εάν κάποιος δει την ουσία αυτής της αντιπαράθεσης μάλλον θα την περιέγραφε με τη φράση του ποιητή μας:.. «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»! Κι όμως για μιαν Ελένη έγινε ο…Τρωικός Πόλεμος. Αξίζει όμως τον κόπο να φτάσει η Εκκλησία της Κρήτης σε ένα τέτοιο πισωγύρισμα, σε μια τέτοια ανατροπή για ένα άδειο πουκάμισο; Η απόφαση και η ευθύνη με την ευκαιρία και της συνοδικής Σύσκεψης είναι πλέον στην πλευρά των αρχιερέων του νησιού!

πηγή 

Διαβάστε επισης , Αυταρχικές δολοπλοκίες απο τον πάπα της Ανατολής ...

Κρητικό "Να σε χαρώ"

Φωτογραφίες του Αλι Μπορόβαλι

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Φωτογράφος και ταξιδευτής ο Αλι Μπορόβαλι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1958. Απόφοιτος της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Bogazici συνέχισε και πήρε MBA στη Florida των Η.Π.Α. το 1984, ενώ ταυτόχρονα σπούδασε φωτογραφία στη Σχολή Motley. Ψάχνοντας για μια περιοχή ειδίκευσης προσανατολίστηκε στη φωτοδημοσιογραφία.

Το έργο του δημοσιεύτηκε σε διάφορα εθνικά και διεθνή περιοδικά, γεωγραφικά, ταξιδιωτικά και περιοδικά μόδας, όπως National Geographic, Traveller, Atlas, Skylife, Elle, Marie Claire, Amica κ.α. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία και διακρίσεις, ανάμεσα στα οποία το 1ο Βραβείο της Fujifilm Turkish Press Photographer of the Year (1997), News Photographer of the Year (1997) και τη διάκριση Barutcu Cup (1999), η οποία δίνεται μόνο σε καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν επιδείξει για τρεις συνεχείς χρονιές εξαιρετικό έργο. Παρουσίασε φωτογραφίες του στη PHOTOKINA στην Κολωνία το 1998 και εκπροσώπησε την Τουρκία το 1996 στη FIAP International Exhibition of Photography, το 1997 στα Ευρωπαϊκά Φωτογραφικά Βραβεία της Fujifilm και το 1998 στο BP OIL Europe's Young European Artists Project.

Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε ευτυχώς υπάρχουν και οι νέοι άνθρωποι που μπαίνουν μπροστά

 

«Ό,τι αξίζει» στο Πήλιο ,κουβεντούλα..

Ποιοι μισούν την ελληνική ύπαιθρο;

 

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Τα όσα ανήκουστα γίνονται την τελευταία πενταετία εις βάρος της ελληνικής περιφέρειας μοιάζουν σαν να βγήκαν από οργανωμένο επιτελικό σχέδιο εχθρών της χώρας. Η μεθοδική φτωχοποίηση του αγροτικού κόσμου και η στοχευμένη καταστροφή του άλλοτε αξιοζήλευτου κτηνοτροφικού τομέα της χώρας αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου.

Καταφρονεμένη, απαξιωμένη και δραματικά ερημωμένη, η μοναδική σε κάλος και ποικιλομορφία ύπαιθρος της Ελλάδας δέχεται πλέον από την κυβέρνηση Μητσοτάκη τη χαριστική βολή, ώστε να καταστεί απρόσιτος τόπος για ανθρώπινη ζωή με στοιχειώδη εχέγγυα αξιοπρέπειας, ένα είδος «no (Greek) man’s land» που θα μπορεί να φιλοξενεί μόνο φωτοβολταϊκά πάρκα και ανεμογεννήτριες, ενώ θα διασχίζεται από αυστηρά επιλεγμένες τουριστικές νησίδες «πέντε αστέρων» για ολίγους και εκλεκτούς. Μέχρι κι αυτές να χτυπήσουν σημείο κορεσμού κι αφού αλλάξουν χέρια από τρία τέσσερα funds αρπακτικών, να απομείνουν τσιμεντένια κουφάρια θυμίζοντας σε μερικές δεκαετίες την ένδοξη εποχή του Μωυσή Β’ που αναμόρφωσε την Ελλάδα…

Ας μη γελιόμαστε, αυτό που ζει σήμερα η ελληνική ύπαιθρος κυριολεκτικά δεν έχει προηγούμενο. Και αποτελεί -ξαναλέω- καλά επεξεργασμένο σχέδιο καταστροφής. Όλοι γνωρίζουμε ότι στη μεταπολιτευτική περίοδο το μείζον πρόβλημα στο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας υπήρξε ο υδροκεφαλισμός. Η αυξανόμενη συγκέντρωση δηλαδή πληθυσμού και υπηρεσιών στο υπερκορεσμένο διαμέρισμα της Αττικής.

Αρκετές δεκαετίες πίσω ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εντοπίσει το πρόβλημα και προσπάθησε να προτάξει ως στρατηγικό στόχο την «αποκέντρωση», αλλά στην πράξη με τον ανεξέλεγκτο τρόπο διανομής των αγροτικών επιδοτήσεων που ξοδεύονταν σε καταναλωτικές δραστηριότητες έφερε ένα τμήμα της περιφέρειας στα αστικά κέντρα. Βεβαίως και ο ίδιος ο Ανδρέας δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι η απερήμωση και η απαξίωση της υπαίθρου θα γίνονταν κάποια στιγμή επίσημη κυβερνητική πολιτική. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.

Η συνταγή του «ξαφνικού θανάτου» για τα ΕΛ.ΤΑ. δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση. Εντάσσεται σε μία ευρύτερη στρατηγική, που έχει στόχο να στερήσει την ύπαιθρο από βασικές κοινωφελείς υπηρεσίες και να καταστήσει την ζωή των «κανονικών» ανθρώπων ένα πραγματικό μαρτύριο. Η διάλυση των περιφερειακών νοσοκομείων, το λουκέτο των σχολείων σε χωριά και επαρχιακές κωμοπόλεις, η αναστολή έργων υποδομής και φυσικά η υποβάθμιση των υπηρεσιών με το σφράγισμα εκατοντάδων τραπεζικών υποκαταστημάτων, λίγο αργότερα των στρατοπέδων και τώρα των ταχυδρομείων, εκεί ακριβώς αποσκοπούν: στην εδραίωση της πεποίθησης ότι αν θες να ζήσεις με στοιχειώδεις εγγυήσεις ασφάλειας, παιδείας, περίθαλψης, πρέπει να μετοικήσεις σε κάποιο από τα έξι επτά μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, κατά προτίμηση δε στο αθηνοκεντρικό κράτος, χωνευτήρι όλων των φυλών, των θρησκειών και των κοινωνικών τάξεων…

Η κεντρομόλος έλξη έχει γίνει πλέον ένα είδος αξιώματος επιβίωσης. Για οποιαδήποτε υπηρεσία που δεν σχετίζεται με τον αγροτικό τομέα οφείλεις να δώσεις το «παρών» στην πολύβουη, ασφυκτική και πνιγηρή μητρόπολη, όπου μαζί με τα 4 εκατομμύρια «Αθηναίους» στεγάζεται σε σύγχρονα γκέτο πάνω από 1 εκατομμύριο λαθραίοι μουσαφίρηδες (καταγεγραμμένοι και μη). Όλοι αυτοί μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες επιβαρύνουν δραματικά τις ήδη προβληματικές υποδομές.

Ύστερα από κάποια χρόνια ανάσας που χάρισαν το μετρό και η Αττική Οδός, η μετακίνηση στην πρωτεύουσα έχει ξαναγίνει εφιάλτης. Η επιδείνωση είναι αισθητή, ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια, μετά τη λήξη δηλαδή των περιόδων καραντίνας, που είχαν κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Σύμφωνα με τις νεότερες έρευνες, οι Αθηναίοι χάνουν ατελείωτες ώρες ετησίως φρακαρισμένοι στην κίνηση, ενώ η ταχύτητα κίνησης στο κέντρο μειώθηκε κατά 11-17% στην τριετία 2021-2024, με αποτέλεσμα η μέση ωριαία ταχύτητα σε κεντρικές αρτηρίες, όπως η Κηφισίας, να περιορίζεται τις ώρες αιχμής στα…10 χλμ. την ώρα!

Αυτές και μόνο οι διαπιστώσεις σε οποιαδήποτε κυβέρνηση με στοιχειώδη συναίσθηση καθήκοντος θα είχαν σημάνει συναγερμό. Η περιβαλλοντική επιβάρυνση στο λεκανοπέδιο έχει χτυπήσει κόκκινο και ειδικότερα στο κέντρο η ρύπανση, η βρομιά, οι υποβαθμισμένες συνοικίες των γκέτο από κοινού με το κυκλοφοριακό έμφραγμα παραπέμπουν ευθέως στο… Κάιρο.

Σε μια χώρα που υποφέρει και από τεράστιο πρόβλημα υπογεννητικότητας θα έπρεπε η αποκέντρωση να αποτελεί εθνική πολιτική. Και να ενθαρρύνεται με όλα τα μέσα, αφού η ζωή στην ύπαιθρο ευνοεί, σύμφωνα με όλα τα επιστημονικά δεδομένα, τη δημιουργία οικογένειας σε σχέση με τα αστικά κέντρα. Πλην όμως τα κίνητρα που δίνει αυτή η κυβέρνηση-ολετήρας, λες και έχει βαλθεί να ξηλώσει και τα τελευταία κύτταρα ζωής στην περιφέρεια, σπρώχνουν στην αντίθετη κατεύθυνση: Εγκαταλείψτε την περιφέρεια, γιατί σύντομα δεν θα μπορείτε να εξασφαλίσετε ούτε τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Η υπόμνηση ενισχύεται με συγκεκριμένα μέτρα αποτροπής της περιφερειακής ανάπτυξης: απόλυτη εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής, κοινωνική και επαγγελματική περιθωριοποίηση νέων αγροτών και κτηνοτρόφων, κλοπή επιδοτήσεων με κομπίνες μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ, απαξίωση συνεταιριστικών δράσεων και απορρόφηση συνεταιριστικών τραπεζών από το κεντρικό ελεγχόμενο σύστημα. Μαζί με όλα αυτά η διάλυση της πληθυσμιακής δομής των ημιαστικών περιοχών με την αποστέρηση βασικών υπηρεσιών οδηγεί σε κάθετη συρρίκνωση του αγροτοδιατροφικού φορέα και της κτηνοτροφίας, βασικών δηλαδή οικονομικών πυλώνων της ασθμαίνουσας ελληνικής παραγωγής.

Η ύπαιθρος χώρα, γυμνή και αποψιλωμένη κατά κυριολεξία (με μεταπολιτευτικό ρεκόρ καμένων εκτάσεων) και με αφύσικη εξάπλωση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, εγκαταλείπεται στην τύχη της. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, η δυτική Μακεδονία, που πλήρωσε την αβασάνιστη απολιγνιτοποίηση του «μεταρρυθμιστή» πρωθυπουργού. Μοναδικοί κάτοικοί της σε λίγα χρόνια, κάποιοι τελευταίοι ρομαντικοί αγωνιστές της γης, οι «αιχμάλωτοι» της τρίτης ηλικίας και τίποτα λαθραίοι φτωχοδιάβολοι σε κοντέινερ και χαμόσπιτα, για να «προσέχουν» τα φωτοβολταϊκά.

Την ίδια ώρα το αθηνοκεντρικό κράτος και η «κυβέρνηση των αρίστων» ξεδιπλώνει μεγαλόπνοα σχέδια επί χάρτου για τεχνολογικά hubs, αγωγούς, κόμβους και ενεργοβόρα data centers, αλλά και πολυτελείς μονάδες φιλοξενίας, λες και όλο το τουριστικό δυναμικό του πλανήτη θα επιλέξει για χλιδάτες διακοπές την Ελλάδα. Το μοντέλο συνεπάγεται την εκτόξευση της ανεργίας στην περιφέρεια και την εκκένωση της υπαίθρου προς όφελος της γιγάντωσης υδροκεφαλικών τσιμεντουπόλεων μη βιώσιμων, τύπου Καλκούτας. Είναι αμιγώς τριτοκοσμικό. Λες και το κάνουν επίτηδες…

πηγή 

Ένα σάπιο και διεφθαρμένο παγκόσμιο σύστημα..

Ο “πατήρ Κοσμάς” που γνώρισα!

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

 

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

    Δυσαναπλήρωτο το  πνευματικό κενό που άφησε ο μακαριστός Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρός Κοσμάς στις ψυχές των πνευματικών του τέκνων. Πανθομολογουμένως, ο γνωστός μας “πατήρ Κοσμάς”, αιχμαλώτισε με τέτοιο τρόπο τις ψυχές μας που δε νομίζω πως θα βρεθεί εύκολα ένα άλλο πνευματικό ανάστημα γιά να γεμίσει αυτό το κενό και να μας θερμάνει ψυχή και σώμα.

Πολλά έχουν ήδη φανερωθεί γι’ αυτήν την αγιασμένη ψυχή και δε νομίζω ότι η μαρτυρία μου θα προσφέρει κάτι που δεν γνωρίζαμε. Επειδή, όμως, θεωρώ πως θα ήταν τιμή και ευλογία γιά μένα να αποτυπώσω και ηλεκτρονικά την ευγνωμοσύνη μου γιά όσα μου πρόσφερε εκείνος ως πατέρας πνευματικός, γι’ αυτό, 3 χρόνια μετά την κοίμησή του, θα επιχειρήσω να περιγράψω τη δική μου εμπειρία ως ελάχιστο ευχαριστώ και μαζί με τις προσευχές μου να κρατήσω τις ενθυμήσεις ζωντανές ώστε ποτέ να μην ξεχάσω ποιός ήταν εκείνος και πόσο ανάξιος και μικρός να του μοιάσω είμαι εγώ.

Τον “πατέρα Κοσμά”  γνώρισα τον Αύγουστο του 1981 στην κατασκήνωση της Μητροπόλεως στη Ρίζα Αντιρρίου, στα 15 μου χρόνια και από τότε συνδέθηκα μαζί του, με την πνευματική του πατρότητα, αν και οι συνθήκες της ζωής μου επέβαλαν την εξομολόγηση και σε άλλα πετραχήλια γιά αρκετό διάστημα.

Από τότε μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ταπείνωση του ανθρώπου, το καρδιακό πηγαίο χαμόγελό του, η ζεστασιά που ένιωθα πλησιάζοντάς τον. Δεν ήταν απ’ τους κληρικούς που παραμέριζε το ζωστικό του ή μάζευε τα μανίκια του για να παίξει μαζί μας κάποιο ομαδικό παιχνίδι, ούτε  γελούσε εύκολα μαζί μας με ένα χωρατό. Ήταν όμως ο δικός μας μεγάλος “φίλος”, ένας άνθρωπος με πολλή αγάπη μέσα του που ξεχείλιζε κυριολεκτικά και έξω, πάνω του, ένας Πατέρας που θα συμμετείχε ολόψυχα στις καλές και τις όχι τόσο καλές στιγμές μας στην κατασκήνωση και παντού.

Ήταν ένας χαριτωμένος άνθρωπος που μας αιχμαλώτιζε και μας τραβούσε σαν μαγνήτης κι ας μην τον βλέπαμε να γίνεται ένας από εμάς.
Προσιτός, καλοσυνάτος, ευγενής. Απέδιδε σεβασμό σε όλους. Μας έδειχνε ότι μας υπολόγιζε και άκουγε πρόθυμα τις επιθυμίες, τις σκέψεις, τις γνώμες μας κι ας απείχαμε ηλικιακά πολλές δεκαετίες. Η ταπείνωση και η απλότητα του ανθρώπου μάλλον υπερέβαινε τα μέτρα στα οποία είμαστε συνηθισμένοι οι περισσότεροι.

Θυμάμαι ένα περιστατικό στην κατασκήνωση που αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Δηλαδή την απλότητα, την ταπείνωση, την θυσιαστική διάθεση.
Πριν ανακαινιστούν τα κτίρια και αναβαθμιστούν οι υποδομές της Ρίζας, στην περίοδο των αγοριών, είχε βουλώσει ο σωλήνας της αποχέτευσης  και μύριζε πολύ άσχημα όλη η κατασκήνωση. Αν θυμάμαι καλά, ήταν Σαββατοκύριακο και δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιον να έρθει να το κοιτάξει πριν τη Δευτέρα.

Το επόμενο πρωΐ, νωρίς τα ξημερώματα, τα μεγάλα παιδιά της 1ης ομάδας ξύπνησαν κι εμάς στη 2η και όλοι μαζί τρέξαμε κάτω απ’ τα κτίρια της διαχείρισης. Αντικρύσαμε τον π. Κοσμά σκυμμένο πάνω από τον σωλήνα με τα μανίκια του αντεριού μαζεμένα και το ένα χέρι του βαθιά μέσα στη σωλήνα να βγάζει έξω ακαθαρσίες!!!

Φυσικά και προθυμοποιηθήκαμε να τελειώσουμε εμείς τη δουλειά αλλά εκείνος δε μας άφησε γιατί όπως έλεγε δεν έπρεπε να πιάναμε εμείς, τα παιδιά, ακαθαρσίες!  Αυτή ήταν η “στόφα” του ταπεινού π. Κοσμά.

 

Εννοείται ότι παρατρέχω πολλές προσωπικές εμπειρίες και γεγονότα από την γνωριμία μου μαζί του καθώς και θαυμαστές επεμβάσεις του στη ζωή μου, εν ζωή ακόμη, τις οποίες και θα παρουσιάσουμε εν καιρώ ευθέτω και με την ευλογία του πνευματικού μου πατρός. Προς δόξαν Θεού και τιμήν προς το πρόσωπο του μακαριστού που υπηρέτησε με πνεύμα θυσίας και υπακοής τον Χριστό και την αγία Του Εκκλησία.

Μεταξύ αυτών θα μνημονεύσω μόνο την, ελέω θείας χάριτος, παρουσία του στον ύπνο μου, δίνοντάς μου απαντήσεις σε σοβαρά ιερατικά θέματα που με βασάνιζαν και μάλιστα επί σειρά ετών! Κι όταν αργότερα στην εξομολόγηση του το αποκάλυπτα εκείνος έσκυβε το κεφάλι κι έλεγε “όχι εγώ πάτερ, όχι εγώ, η χάρις του Θεού, η χάρις του Θεού”! Κι εγώ, αγέρωχο πνεύμα, δεν τον άφηνα σε χλωρό κλαρί αν και αυτός με αγαπούσε πολύ, όπως όλους μας, και δευτερολογούσα “ναι πάτερ μου, αλλά η χάρις του Θεού μας επισκέπτεται διά των” “αγωγών” της. Κι εκείνος επέμενε και άλλαζε κουβέντα.

Ήταν τόση η λαοφιλία, η απλότητα, η ταπείνωση, η υπερχειλίζουσα θέρμη της καρδιάς του, η άδολη αγάπη του γιά ολόκληρο το ποίμνιό του που έμεινε γνωστός κατά γενική ομολογία ως “ο πατήρ Κοσμάς” κι ας ήταν αρχιερέας.

Θυμάμαι, μάλιστα, στην εξομολόγηση καμμιά φορά ξεχνιόμουν και του έλεγα “μα πάτερ μου πως…” και αμέσως διόρθωνα “με συγχωρείτε, Σεβασμιώτατε ήθελα να πω…”. Κι εκείνος έσκυβε το κεφάλι, δεν αντιδρούσε παρά μόνο μου έλεγε” δεν πειράζει πάτερ μου, ιερεύς είμαι, ελέω Θεού, λειτουργός του Υψίστου, σκύβαλο είμαι, ένα τίποτα, ένα σκουλήκι… “. Χωρίς, βεβαίως, μ’ αυτό να εννοεί την υποτίμηση της αρχιερωσύνης μπροστά στην οποία έτρεμε από φόβο Θεού αλλά από δέος προς αυτό το αξίωμα με το οποίο τον τίμησε η Εκκλησία μας, κι ας μην το πόθησε και το επιδίωξε ποτέ.

Επιτρέψατέ μου να επικαλεσθώ στο σημείο αυτό την μαρτυρία του μακαριστού ηγουμένου της Ι. Μ. Οσ. Δαβίδ στην Εύβοια π. Κυρίλλου Γεραντώνη.  Σε μιά επίσκεψή μου στο μοναστήρι με ρώτησε ο γέροντας σε ποιόν εξομολογούμαι και ακούγοντας πως πνευματικός μου ήταν ο μακαριστός Αιτωλίας κυρός Κοσμάς με τράβηξε κοντά του και είπε χαμηλόφωνα : “δύο αρχιερείς εξέλεξαν οι Συνοδικοί μας τελευταία που μάλλον τους άλλαξαν τα σχέδια. Οι θεοφιλείς και λαοφιλείς Αιτωλίας Κοσμάς και…”!

Κι όσο εκείνος δεν ποθούσε την Αρχιερωσύνη, τόσο η χάρις του Θεού τον ετοίμαζε γιά μιά τέτοια αποστολή.

Γυρίζω λίγο πίσω γιά να μνημονεύσω ακόμη ένα γεγονός το οποίο και μου θύμιζε ο μακαριστός γέροντάς μου για χρόνια πολλά μετά. Ο Θεός επέτρεψε να μεταβώ γιά σπουδές στις ΗΠΑ (Οχάιο) όπου ζούσε μόνιμα η αδερφή μου. Έμεινα 6 χρόνια εκεί μέχρι την αποφοίτησή μου εν μέσω πολυάριθμων καθημερινών κινδύνων για την σωματική και πνευματική μου ακεραιότητα.

Βοηθός και φάρος και στήριγμά μου υπήρξε ο μακαριστός καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου. Όλα τα πνευματικά του παιδιά γνωρίζαμε πως ο Σεβασμιώτατος έπεφτε από υπερκόπωση σε υπερκόπωση. Μιά οι ατελείωτες μεταμεσονύκτιες προσευχές του γιά όλους μας, μιά οι υποχρεώσεις του ως ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως, μιά η ανύστακτη φροντίδα του γιά τη νεολαία, μιά η ανάγκη φροντίδας και μέριμνας γιά τον τυφλό αδελφό του, τον εκλεκτό και λίαν αγαπητό Απόστολο και την επίσης σχεδόν ολοκληρωτικά τυφλή και φιλάσθενη, ισάγγελης πολιτείας, αδελφή του Ελένη (κι αν πάμε λίγο πιό πίσω και για τους γέροντες γονείς του, τον μακαριστό π. Ευστράτιο Παπαχρήστο και την πρεσβυτέρα μητέρα του, μιά οι αδόκητοι και απρόκλητοι διωγμοί του από κληρικούς και λαϊκούς.

Πολλές φορές τον θυμάμαι να μη μπορεί να κρύψει στην εξομολόγηση την έλλειψη του ύπνου. Κι όμως, μεριμνούσε γιά τον καθένα μας χωριστά.  Έτσι, όλα αυτά τα 6 χρόνια μου τηλεφωνούσε ακατάλληλες ώρες Ελλάδος (δεδομένου ότι η ώρα στις  ΗΠΑ είναι 7 ώρες πίσω από μας) για να μου δώσει κουράγιο, να ρωτήσει πώς είμαι, πώς πάει η μελέτη, να μου δώσει οδηγίες και συμβουλές και να κρατήσει ζωντανή την φλογίτσα που σιγόκαιγε στην ψυχή μου γιά την ιερωσύνη συνεχίζοντας έτσι την οικογενειακή μας, ελέω Θεού, διαδοχή.

 

Εκείνα τα τηλεφωνήματα όντως με κράτησαν όχι μόνο ζωντανό αλλά και, χάριτι Θεού, όρθιο ψυχοσωματικά εν μέσω ισχυρών πειρασμών.

Μετά από πολλά χρόνια, λοιπόν, στην εξομολόγηση και όχι μόνο μου έλεγε : “πάτερ μου κράτα γερά. Τώρα θα κιοτέψεις; Εσύ δε λύγισες τότε που…και θα τα παρατήσεις τώρα;” Και πώς να του εξηγούσα ότι ελάχιστα είχα κάνει εγώ στα ξένα γιατί τα πολλά τα έκανε εκείνος αγρυπνώντας προσευχόμενος;

   Μιά απ’ τις πιο δυνατές εμπειρίες μου με τον μακαριστό ήταν η συγκατοίκησή μας στο ίδιο δωμάτιο, στον ξενώνα του Οσ. Ιωάννου του Ρώσσου στο Ν. Προκόπι Ευβοίας, στα πλαίσια της τότε Πανορθοδόξου Αντιαιρετικής Συνδιασκέψεως. Έζησα για λίγο δίπλα σε έναν ασκητή ιερομόναχο που ακτινοβολούσε πνευματική αρχοντιά.

Ο Σεβασμιώτατος κυρός Κοσμάς κέρδιζε όποιον τον πλησίαζε με αγνή διάθεση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Επίσκοπός μου, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ.κ. Χρυσόστομος ο οποίος μου έλεγε πάντα τα καλύτερα και πνευματικότερα γι’ αυτόν τον άνθρωπο.

Μάλιστα, όταν βρέθηκε στον Οσ. Δαβίδ ο μακαριστός γιά να συλλειτουργήσει με άλλους Επισκόπους στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού ηγουμένου γέροντος Κυρίλλου Γεραντώνη, γνωρίστηκε μεταξύ άλλων και με τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μου, Μητροπολίτη Χαλκίδος, και τον τότε Γενικό Αρχιερατικό και νυν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Φιλόθεο.

Αμέσως μετά το πέρας του γεύματος μου τηλεφώνησε ο τότε Γενικός Αρχιερατικός και με ρώτησε αν όντως ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς ήταν ο πνευματικός μου. Στην καταφατική μου απάντηση ο π. Φιλόθεος είπε: “γνωρίσαμε με τον Σεβασμιώτατο τον πνευματικό σου από κοντά. Τι επίσκοπος είναι αυτός ο Κοσμάς”!!!

   Σεμνύνομαι και καμαρώνω κι εγώ και καυχώμαι εν Χριστώ γιά το γεγονός ότι υπήρξα πνευματικό τέκνο και συμμαρτηρηθείς από εκείνον στο υπούργημα της αγίας ιερωσύνης, ενός τέτοιου πνευματικού αναστήματος, μιάς αγιασμένης ασκητικής ψυχής, ενός Επισκόπου που ποτέ δεν ξέχασε και δεν παραμέλησε τον μοναχικό του κανόνα.

Αλλά και ελέγχομαι βαρύτατα και ανησυχώ ενθυμούμενος τα λόγια του αγίου Παϊσίου γιά τον άγιο γέροντα Επίσκοπο ότι “η Αιτωλοακαρνανία θα κριθεί πιο αυστηρά από τον Κύριο γιατί από εκεί πέρασε ένας άνθρωπος σαν τον Επίσκοπο Κοσμά”!

Οφείλω να επισημάνω και κάτι ακόμα. Έχει ήδη μνημονευθεί από άλλους πνευματικούς μου αδελφούς αλλά εκτιμώ ότι είναι απ’ αυτά τα στενάχωρα θέματα που όμως αναδεικνύουν την έμπρακτη αγάπη, τον σεβασμό στον Επίσκοπο και την τάξη με την οποία οι Πατέρες όρισαν να διοικείται η Εκκλησία, την μοναχική υπακοή, την υψοποιό ταπείνωση.

Ο μακαριστός, γιά λόγους που δεν είναι της ώρας να εξηγήσουμε, είχε υποστεί πολλά ψυχοσωματικά δεινά, συκοφαντίες, ανυπόστατες κατηγορίες, σωστό διωγμό, από ανθρώπους – κληρικούς και λαϊκούς – της επαρχίας του. Ήταν αυτοί οι ίδιοι που είχαν ευεργετηθεί με τον έναν ή άλλον τρόπο απ’ τον “παλιο – Κοσμά” όπως έλεγε ο ίδιος.

Και ήταν αυτοί οι ίδιοι που τον πίκραναν ακόμη και μετά την ανάδειξή του σε Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Αυτός, όμως, ποτέ δεν εκδικήθηκε ακόμη κι όταν είχε τη δύναμη και την εξουσία να το κάνει.  Και πώς, δηλαδή, να το έκανε αυτό ένας άνθρωπος που ξεχείλιζε από αγάπη για τον διπλανό του, γιά τον εχθρό του, για το διώκτη και συκοφάντη του.

 

Απαξιώ να αναφερθώ σ’ αυτούς όλους τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους. Ας τους χαρίσει ο Θεός μετάνοια και να μη τους το καταλογίσει. Όμως, το φέρνω το θέμα στην επιφάνεια γιά να φανερώσω την πνευματική “στόφα” του Μητροπολίτη Κοσμά. Ήταν τόση η καρτερικότητα, η υπομονή, η αφοσίωση, το εκκλησιαστικό φρόνημα, η υπομονή, η αγάπη, η συγχωρητικότητα του ανθρώπου αυτού που δεν μιλούσε εναντίον των συκοφαντών του. Δεν αναφερόταν καθόλου σ’ αυτούς. Δεν μας τους χαρακτήριζε, δεν εξέφραζε παράπονα. Φανταστείτε ότι όλα αυτά, εγώ που είμαι γέννημα θρέμμα της Αιτωλικής γης αλλά ζούσα στην μεγαλούπολη και μετά στον ευλογημένο τόπο της Β. Εύβοιας, δεν γνώριζα καν και ο μόνος τρόπος να μάθω τα τεκταινόμενα ήταν οι γύρω του πνευματικοί μου αδελφοί και οι συγγενείς μου κληρικοί που ζούσαν τα γεγονότα.

Ακόμη κι αν τον ρωτούσε κάποιος λεπτομέρειες, εκείνος έβαζε κάτω το κεφάλι, ιστορούσε τα γεγονότα, φανέρωνε την πικρία του μεν σαν άνθρωπος αλλά στο τέλος έλεγε: “αυτά τα παθαίνω γιατί είμαι ένα σκουλήκι. Τι είμαι εγώ; Πόσα έπαθε ο Κύριος και δε θα πάθει ο “παλιο-Κοσμάς”;

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ κι εγώ στο ευλογημένο αυτό καταφύγιο γιά όλους μας, στην οικία του με τους λίαν προσφιλείς του άμεσους συγγενείς. Ένιωθε κανείς πως έμπαινε σ’ ένα πνευματικό λιμάνι. Πόση ζεστασιά και θαλπωρή δε νιώσαμε όλοι όσοι μέναμε πολλές φορές γιά ώρες περιμένοντας τον ερχομό του μακαριστού γέροντά μας γιά εξομολόγηση!

Εγώ έμενα μακριά, πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη βάση του στο Αγρίνιο και γι αυτό όταν κανονίζαμε εξομολόγηση προσπαθούσε, όχι πάντα επιτυχώς, να μου δίνει προτεραιότητα. Και τότε η χαρά μου γινόταν μεγάλη γιατί σκεπτόμουν πως θα έμενα να τον περιμένω μέσα σ’ εκείνο το φιλόξενο κουζινάκι. Σ’ αυτό το κουζινάκι πόσες συγκινήσεις δεν λάβαμε ως πνευματικά εφόδια!

Τα πιο παλιά χρόνια, θυμάμαι, τον λευκασμένο άγιο ιερέα πατέρα του, τον π. Ευστράτιο, να κάθεται στο στασίδι του και να μας απευθύνει εποικοδομητικούς λόγους. Η πρεσβυτέρα μητέρα του Θεοδοσία στο νεροχύτη κάτι να πλένει και να καλωσορίζει και να κερνάει όποιον έμπαινε στο κουζινάκι και πιστέψτε με, έμπαινε καθημερινά πολύς κόσμος.

Μετά ερχόταν και η μακαριστή αδερφή του η Ελένη με την οποία σχολιάζαμε την τότε δεινή επικαιρότητα. Πόσο αγιασμένη ψυχή! Μιά κοσμοκαλόγρια ήταν που παρά την σωματική της δυσκολία και τους πόνους, δεν έχανε ακολουθία και πανήγυρη.

Εκεί και ο ευλογημένος και χαριτωμένος αδελφός του, ο Απόστολος, ο καλλιφωνότατος. Αυτός ο άνθρωπος ήταν χαρά Θεού να τον συναναστρέφεται κανείς.

Ήταν πολύ πνευματικός άνδρας αλλά συνάμα εκρηκτικός. Τα έλεγε “χύμα” όπως λέμε. Καμμιά φορά περιέγραφε κάποια εκκλησιαστική πραγματικότητα ή γεγονότα με τον δικό του χειμαρρώδη και χιουμοριστικό τρόπο και δίπλα του ο π. Κοσμάς γελούσε αμήχανα. Καμμιά φορά του έκανε με πολλή αγάπη παρατήρηση αλλά εκείνος…απτόητος!

Άνθρωπος θυσίας. Άνθρωπος αφοσιωμένος στην αποστολή του. Χρυσοχέρης. Διατηρούσε ένα αμπελάκι και από εκεί έβγαζε νάμα και το πρόσφερε σε Ναούς γιά τη Θ. Κοινωνία.

Δίδασκε τη βυζαντινή μουσική, έδινε να μεταφράζονται ακολουθίες και ηχογραφούσε ακολουθίες όλου του χρόνου γιά να τα στέλνει στα Πατριαρχεία, στην ιεραποστολή και αλλού. Πόσες ιερατικές και μη ψυχές δεν ανέπαυσε με την προσφορά του αυτή!

Υπήρξε και δεινός γνώστης του Τυπικού και θαυμαστής των κολλυβάδων πατέρων όπως και ο πατέρας του ο ταπεινός νέος άγιος παπα Νικόλας Πλανάς, π. Ευστράτιος, όπως τον χαρακτήρισε κάποτε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος. Συνεργάστηκε επί σειρά ετών με τη συνοδική επιτροπή που εκδίδει τα δίπτυχα και δημοσίευσε κείμενα που αφορούσαν στην ακριβή τήρηση του τυπικού. Ας είναι αναπαυμένος και αυτός και όλοι οι κεκοιμημένοι οικείοι του μακαριστού π. Κοσμά. Δεν αναφέρομαι στα λοιπά ευλογημένα πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος του π. Κοσμά μόνο και μόνο γιατί δεν είχα την ευκαιρία να τους συναναστραφώ.

Επιστρέφω, όμως, σ’ εκείνο το θρυλικό κουζινάκι!

 

Θυμάμαι τον π. Ευστράτιο Παπαχρήστο να μου διηγείται εμπειρίες του γιά τους παλαιούς ιερείς. Ήταν ένας παλαιός των ημερών άγιος ιερεύς.
Ένα απόγευμα τον βρήκα να κάθεται στο στασίδι του και να μετράει κάτι στις σελίδες ενός περιοδικού. Αυτό γινόταν γιά ώρα πολλή. “Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά… Μπράβο, μπράβο παιδί μου, να σου ζήσουν” έλεγε χωρίς να σηκώνει καν το βλέμμα του απ’ το βιβλιαράκι. Τον ρώτησα από περιέργεια και θαύμασα τον παππούλη όταν μου είπε ότι μέτραγε στις φωτογραφίες του περιοδικού των πολυτέκνων της Π.Ε.ΦΙ.Π τα παιδιά των πολυτέκνων οικογενειών στις φωτογραφίες!

Μιά μέρα μου έδωσε ως ευλογία ένα φυλλάδιο το οποίο φύλαξα ως κόρην οφθαλμού και το παρουσιάζω παρακάτω τώρα που διανύουμε το ευλογημένο “στάδιο των αρετών”. Πρόκειται γιά φωτοτυπία από παλαιό ειρμολόγιο του 1724 που υπογράφει ο έτερος αδελφός του Επισκόπου Κοσμά ο π. Χρήστος Παπαχρήστος στις 31 Οκτωβρίου του 1987 και επιγράφεται “Περί θανασίμων αμαρτημάτων και αρετών”.

Είναι αλήθεια πως ο π. Κοσμάς ήταν λόγω φόρτου εργασίας δυσεύρετος. Ακόμη και τότε που ήταν αρχιμανδρίτης-ιεροκήρυκας. Χρησιμοποιούσε, κυρίως, τα αστικά και υπεραστικά λεωφορεία, όταν κάποιος δεν προθυμοποιούνταν να του προσφέρει το” αγώι”. Η εξομολόγηση στα χωριά διαρκούσε πολλές ώρες. Καμμιά φορά γυρνούσε πίσω σπίτι κατάκοπος κατά τα μεσάνυχτα. Μου είχε τύχει να φύγω άπρακτος για Αθήνα επειδή είχε γυρίσει, όπως λέμε χαριτολογώντας “σε ένα κομμάτι” στις 1 παρά κάτι σπίτι του και μετά να μου ζητάει συγγνώμη γιά μήνες!

Εξομολόγηση, προσευχή καρδιακή ασταμάτητη γιά τον καθένα μας χωριστά, συνάξεις ιερέων, πνευματικών τέκνων, κατασκηνωτών, στελεχών, κατηχητικών, ακολουθίες, οικογενειακές υποχρεώσεις, ύπνος ελάχιστος, φαγητό στο πόδι. Με αποτέλεσμα, λόγω εξάντλησης, να εξομολογεί με πολλή δυσκολία.

Σωματικά. Ψυχικά όμως ήταν εκεί γιά όλους μας και το αισθανόμασταν έντονα. Τόσο που βγαίναμε απ’ το στενάχωρο από πλευράς χώρου εξομολογητήριο με νέες πνευματικές δυνάμεις. Τα τελευταία χρόνια δε, υπέφερε από χρόνιες υπερκοπώσεις.

Η επικοινωνία μαζί του; Μόνο με θαύμα! Το τηλέφωνο στο σπίτι του μάλλον ένας τρόπος να καλλιεργηθεί η Ιώβειος υπομονή. Μπορεί να χρειαζόταν κανείς 2 και τρεις μέρες ακόμα να καλεί πριν μπορέσει να επικοινωνήσει με κάποιον τρίτο γιά να του μεταφέρει ένα μήνυμα. Τόση ήταν η δυσκολία που όταν καλούσαμε και  σήκωνε το ακουστικό ο ίδιος και αμέσως το θεωρούσαμε ένα μικρό θαύμα.

Και μάλιστα ο πνευματικός μας απαντούσε σε τηλεφωνήματα και καθ’ όλη τη διάρκεια μιάς εξομολόγησης – όταν αυτή γινόταν στο εξομολογητήριο στην οικία του – με αποτέλεσμα αυτή να διαρκεί διπλάσιο ή και παραπάνω χρόνο. Ο π. Κοσμάς απολογούνταν και αισθανόταν άσχημα που έπρεπε να διακόπτει το μυστήριο αλλά εξηγούσε κάθε φορά ότι προσπαθούσε να αναπαύσει αυτές τις ψυχές που είχαν ανάγκη τις συμβουλές του και δεν ήθελε σε καμμία περίπτωση να  δοκιμάζει την υπομονή των εξομολογουμένων.
Τόσο κόσμο είχε κρεμασμένο στο πετραχήλι του.

   Αν μπορούσαμε να του αποδώσουμε τα κύρια χαρακτηριστικά της ποιμαντικής του διακονίας τούτα θα μνημονεύαμε.

Την αγάπη και έγνοια του για τη νεολαία και την κατηχητική και κατασκηνωτική κίνηση.

Την εκδήλωση αγάπης προς τον πλησίον με τις ατελείωτες προσευχές και τις πολύωρες εξομολογήσεις του καθώς και την παροιμιώδη φιλοξενία του.

Και τον μοναχικό του κανόνα που ποτέ δεν ξέχασε- ούτε ως Επίσκοπος.

Ο πολυσέβαστος πνευματικός μας γνώριζε διά ζώσης ή από διηγήσεις των γεροντοτέρων και τιμούσε με κάθε τρόπο τα πνευματικά αναστήματα που βοήθησαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες να ανδρωθούν πνευματικά οι Αιτωλοακαρνάνες.

Κληρικοί όπως ο π. Βενέδικτος Πετράκης, ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ο π. Χριστοφόρος Παπουτσόπουλος, ο π. Απόστολος Φαφούτης, ο λαϊκός τότε (επί των ημερών του π. Βενεδίκτου) και μετέπειτα ιερομόναχος αγιορείτης και συγγενής μου π. Σπυρίδων Ξένος και πολλοί άλλοι λιγότερο γνωστοί στους ντόπιους αλλά πολύ γνωστούς στον Θεό.

Μιά τόσο πνευματική μορφή δεν μπορούσε παρά να προσφέρει τα μέγιστα στην κρίσιμη περίοδο της δοκιμασίας του λαού μας από την εργαστηριακά προετοιμασμένη – όπως πανηγυρικά αποδείχθηκε – πανδημία του κορονοϊού.

Ο ανήσυχος Ιεράρχης όργωνε τη μητρόπολή του ευλογώντας, αγιάζοντας, σταυρώνοντας, ενισχύοντας με κάθε δυνατό τρόπο το ποίμνιό του.
Βρέθηκα κι εγώ τότε – ελέω Θεού – ανάμεσα σε διασταυρούμενα, τρόπον τινά, πνευματικά “πυρά” που μου πρόσφεραν τότε μεγάλη παρηγοριά και δύναμη. Αυτά του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ.κ. Χρυσοστόμου και του πνευματικού μου πατρός, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά.

Ο ένας μου ενέπνευσε το ευαγγελικό “γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις” και την παρακλητική προσευχή γιά το ποίμνιο και ο πνευματικός τον έμπρακτο τρόπο αγάπης με τον αγιασμό που κι εκείνος πρόσφερε στην επαρχία του.

Γύριζε με το αυτοκίνητο με αγιασμό σε δοχείο και άγια λείψανα και σταύρωνε την επαρχία του από Βορά σε Νότο και από Ανατολή σε Δύση σχηματίζοντας έτσι ένα νοητό σταυρό. Και η Αιτωλοακαρνανία δε θρήνησε πολλούς θανάτους συμπολιτών μας.

Και πάλι, βέβαια, αν και ξεκάθαρες οι θέσεις του, δημοσίως εκπεφρασμένες, λοιδωρήθηκε, συκοφαντήθηκε, κατηγορήθηκε όπως τόσοι άλλοι συμπολίτες μας, κληρικοί και λαϊκοί, ως υπαίτιος των θανάτων αυτών λόγω της γνωστής επικριτικής του στάσης απέναντι στα ενέσιμα φαρμακευτικά σκευάσματα που εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως έστειλαν στον τάφο χιλιάδες συνανθρώπους μας και συνεχίζουν να το κάνουν.

Δικαιώθηκε και σ’ αυτό ο Επίσκοπος Κοσμάς! Και επέλεξε, όπως φάνηκε εξ υστέρου, να μην αντιμετωπίσει ιατρικά την δική του ασθένεια και να φύγει γιά την Άνω Ιερουσαλήμ. Εν μέσω κορονοϊού.  Έτσι άδοξα. Χωρίς τις δέουσες, για μας, τιμές. Με απόλυτη ταπείνωση.

Χωρίς πολλά λόγια. Συνοδευόμενος από την απέραντη θλίψη και το βουβό κλάμα των παιδιών του. Μάλλον…μιά χαρμολύπη που δεν μπορούσαμε τότε οι πιο πολλοί από μας να κατανοήσουμε. Ούτε κι εγώ την καταλάβαινα τότε. Αντίθετα, μάλιστα, ζούσα με ένα πελώριο “Γιατί;” μέσα μου.

Χρειάστηκε χρόνος πολύς γιά να συνειδητοποιήσω ότι ο απλούς και ταπεινός Επίσκοπος Κοσμάς αξιώθηκε να φύγει από κοντά μας έτσι όπως ήρθε. Ταπεινά.

   Σταματώ εδώ έχοντας προσφέρει μιά ελλειπέστατη εικόνα του μακαριστού κυρού Κοσμά, του δικού μας “πατρός Κοσμά”, αλλά και μιά βγαλμένη εκ βάθους καρδίας εμπειρία της χάριτος του Χριστού μας που μας αξίωσε να χρωστάμε τόσο πολλά σ έναν άνθρωπο που ζούσε με τόσο λίγα.
Λίγα αλλά πελώρια. Με γεύση Παραδείσου.

Την ευχή του μακαριστού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά να έχουμε ως βακτηρία και εφόδιο ζωής αιωνίου. 

“χαίρε Αιτωλίας και Ακαρνανίας το καύχημα, χαίρε Κοσμά 

Ιεραρχίας το κόσμημα, χαίρε Κοσμά ταπεινέ διάκονε,

χαίρε πνευματικέ πατήρ ημών ακούραστε”!

 

 

πηγή