Η ΣΥΡΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΓΙΝΕΙ ΜΑΘΗΜΑ

 

Ἡ Συρία ἀποτελεῖ ἕνα ἐξαιρετικὸ δίδαγμα γεωστρατηγικῆς. Καὶ τὰ διδάγματα εἶναι χρήσιμα γιὰ ὅσους θέλουν νὰ διδαχθοῦν. Ἰδιοτέλεια-Πραγματισμός-Κυνισμός. Αὐτὸ εἶναι τὸ τρίπτυχο ποὺ διέπει τὶς διεθνεῖς σχέσεις, καὶ ἐκδηλώνεται μὲ τὸν πιὸ παραστατικὸ τρόπο στὶς ζοφερὲς γεωστρατηγικὲς κρίσεις, ὅπως στὸ συριακὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας, μέσα σὲ ἕνα πλέγμα δυνάμεων ὅπου κυριαρχοῦν μονάχα τὰ συμφέροντα (ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον οἱ ἑκάστοτε δρῶντες τὰ ἀντιλαμβάνονται).

Ὅποιος ἐπιχειρεῖ νὰ ἀναλύσει τὰ γεγονότα μέσα ἀπὸ τὸ παραμορφωτικὸ πρίσμα τῶν ἰδεολογιῶν, καὶ τῶν ἀξιολογιῶν καὶ τῶν ἠθικισμῶν ποὺ τὶς συνοδεύουν (κάνοντας προβολὴ τῶν ἐπιθυμιῶν του, ποὺ τὶς ἐκλαμβάνει γιὰ πραγματικότητα), ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ νὰ κατανοήσει τοὺς πραγματικοὺς κανόνες τοῦ παιγνιδιοῦ, ἀλλά -κι αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο- κινδυνεύει νὰ πέσει ὁ ἴδιος θῦμα τους.

Ὅποιες δικαιολογητικὲς σαπουνόφουσκες κι ἄν γεμίσουν τὸν ἀέρα, τὸ γεγονὸς εἶναι ἕνα: ἡ Ρωσσία ξεπούλησε κανονικότατα τὸν ξοφλημένο Ἄσσαντ σὲ ἕνα παζάρι μὲ τοὺς Ἀμερικανούς, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει ἀνταλλάγματα στὸ οὐκρανικὸ μέτωπο (τὸ κατὰ πόσον τὸ παζάρι αὐτὸ ἦταν πράγματι «ἑβραίϊκο» μένει νὰ τὸ δοῦμε).

Τοὺς Ἰρανοὺς δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς κατηγορήσει κανείς, γιατὶ ἀπαλλάσσονται λόγῳ βλακείας: εἶναι οἱ μεγάλοι χαμένοι τοῦ παιχνιδιοῦ ἐξαιτίας τῆς ἀνθεβραϊκῆς ἐμμονῆς τους, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι οἱ μόνοι ποὺ ἔπαιξαν ἰδεολογικά (καὶ ἔχασαν) μέσα στὸ χάος τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς, ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ πάγιο καθεστὼς τοῦ πολέμου ὅλων ἐναντίον ὅλων.

Τὸ πόσο «ἰδεολογικός» καί «στρατοπεδικός» εἶναι ὁ πόλεμος στὴν Συρία τὸ ἀποδεικνύουν μὲ τὸν πιὸ ξεκάθαρο τρόπο οἱ Κούρδοι, οἱ ὁποῖοι συνέπραξαν, χωρὶς κανένα ἰδεολογικὸ πρόβλημα, μὲ τοὺς πάλαι ποτέ «μισητοὺς Ἀμερικανούς» (ἀναλαμβάνοντας νὰ φυλάξουν καὶ τὸ 95% τῶν πετρελαϊκῶν πόρων τῆς Συρίας). Ὅλα τὰ ἄλλα, γιὰ τόν «κομμουναλισμό» τῆς Ροζάβα, μὲ τὴν φεμινιστικὴ σάλτσα τῶν ἐνόπλων γυναικῶν καὶ τοὺς παραλληλισμοὺς μὲ τήν «ἐπαναστατημένη Ἰσπανία τοῦ '36» εἶναι γιὰ νὰ χαίρονται οἱ ἀριστεροὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου στὴν Δύση καὶ νὰ χάσκουν οἱ «διανοούμενοι τῶν Ἐξαρχείων».

Ἀκόμη κι ἄν πιστέψουμε στοὺς ἰδεολογισμούς, ποὺ σερβίρονται γιὰ νὰ χρυσώσουν τὸ χάπι τῶν συμφερόντων, στὸ κάτω-κάτω κατεξοχὴν φορεῖς τῶν ἰδεολογιῶν εἶναι τὰ κράτη, μὲ τὰ ἰδιαίτερα ἐθνικά τους συμφέροντα. Ἐπιπλέον, δὲν βρισκόμαστε πιὰ στὴν ἐποχὴ τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου γιὰ νὰ μιλήσουμε γιά «σύγκρουση στρατοπέδων». Ἡ κατάσταση εἶναι πλέον σύνθετη, εἰδικὰ ἄν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἀνάδυση ἑνὸς πολυπολικοῦ κόσμου. Οὔτε ἡ συμμαχία τῶν BRICS διαθέτει ἄλλωστε κάποια ἰδεολογία γιὰ νὰ μιλήσουμε γιά «πολυπολικὸ στρατόπεδο».

Μέσα στὸ σύνθετο πλέγμα τῶν ποικίλων διακρατικῶν ὀργανισμῶν, τὸ κράτος ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει ὁ πυρῆνας τῶν διεθνῶν σχέσεων μέσα σὲ ἕνα, πρὸς τὸ παρόν, ἀποϊδεολογικοποιημένο πλαίσιο τῶν παγκοσμίων σχέσεων (ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἰδωθεῖ μέσα ἀπὸ τοὺς παραμορφωτικοὺς φακοὺς τῶν δυτικῶν ἰδεολογισμῶν τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» καὶ τῆς σημερινῆς τους μεταμοντέρνας μεθερμηνείας τους).

Τό «ζουμὶ τῆς ὑπόθεσης» -καὶ τὸ μεγάλο δίδαγμα τῆς Συρίας- εἶναι ὅτι ἡ ζηλωτικὴ προσκόλληση στὸ ἐθνικὸ συμφέρον ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ ὁδὸ γιὰ τὰ κράτη ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐπιβιώσουν μέσα σὲ ἕναν κόσμο ποὺ θάλλουν ἡ ἰδιοτέλεια, ὁ κυνισμὸς καὶ ὁ πραγματισμός. Καὶ ἡ μόνη ἰδεολογία ποὺ ἀνταποκρίνεται σὲ αὐτὴν τὴν ὠμὴ πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐθνικισμός (ἐθνοκρατισμός), ὅπως τὸν ὅρισε χαρακτηριστικὰ ὁ (κατὰ τὰ ἄλλα σοσιαλδημοκράτης) Ἀλέξανδρος Παπαναστασίου: «ἡ προσπάθεια ἑνὸς ἔθνους πρὸς ἐπιβολήν του», τῆς ἐπιβολῆς τῶν συμφερόντων τοῦ ἔθνους-κράτους. Καί «διεθνιστικὸς ἐθνικισμός» δὲν ὑπάρχει. Ὁ ἐθνικιστὴς ἀνήκει μονάχα στὸ ἔθνος του καὶ ἐργάζεται ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ δικοῦ του ἔθνους.

Ἡ κατάληψη τῆς Δαμασκοῦ ἀπὸ τοὺς τουρκόφιλους ἰσλαμιστὲς εἶναι μία νίκη τῆς Τουρκίας, στὸν βαθμὸ ποὺ καταφέρει νὰ ἐλέγξει, ἐκτὸς ἀπὸ τόν «Ἐλεύθερο Συριακὸ Στρατό», καὶ τὴν Ταχρίρ ἄλ-Σᾶμ -τὸ μεταλλαγμένο παρακλάδι τῆς Ἄλ Κάϊντα. Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Τουρκία ἐπιστρέφει πλέον στὴν Συρία, παναπεῖ ἐπιστρέφει στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία.

Μὲ τὶς ταπεινές μας συνεισφορὲς μέσῳ τῶν ἀναρτήσεών μας προσπαθοῦμε νὰ ποῦμε ἁπλὰ τὸ ἐξῆς: ὅτι ὁ μόνος γνώμονας τῆς Ἑλλάδας ὡς ἔθνος-κράτος στὶς διεθνεῖς σχέσεις πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἐθνικό της συμφέρον, πέρα καὶ ἐνάντια σὲ ἰδεολογισμούς, ἠθικισμοὺς καὶ κάθε εἴδους οἰκουμενισμούς. Καὶ τὸ σημαντικότερο ζήτημα στὴν ἐθνική της πολιτικὴ εἶναι ἕνα: ἡ ἀπόκρουση τῆς Τουρκίας, εἰδικὰ μὲ τὴν σημερινὴ μορφὴ τοῦ νεο-ὀθωμανισμοῦ.

Αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι τὸ κριτήριο τῆς ἐθνικῆς μας πολιτικῆς στὴν Μέση Ἀνατολή, ποὺ πρέπει νὰ τὸ ἐπιδιώξουμε ἐπιδεικνύοντας τὴν μέγιστη δυνατὴ ἰδιοτέλεια, τὸν μέγιστο δυνατὸ κυνισμὸ καὶ τὸν μέγιστο δυνατὸ πραγματισμό, ἔχοντας πλήρη συνείδηση ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἐχθροὶ καὶ φίλοι ἀλλὰ μονάχα συμφέροντα, καὶ ὅτι γιὰ νὰ τὰ πραγματοποιήσουμε πρέπει νὰ μὴν στηριζόμαστε σὲ κανέναν, νὰ μάθουμε νὰ ἐκμεταλλευόμαστε μὲ μακιαβελικὸ ζῆλο τὶς εὐκαιρίες καὶ νὰ φροντίζουμε μονάχα γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ συμμαχοῦμε μὲ ὅσους μᾶς φαίνονται χρήσιμοι καὶ ἀπὸ ὅσους μποροῦμε νὰ ἐκμεταλλευθοῦμε τὰ μέγιστα γιὰ νὰ πετύχουμε τοὺς ἐθνικούς μας στόχους γράφοντας στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια τὶς ἰδεολογικὲς ἐμμονὲς καὶ τὶς ἠθικιστικὲς προκαταλήψεις. Γι' αὐτὸ δὲν ἔχουμε κανένα πρόβλημα νὰ ὑποστηρίζουμε τὸ Ἰσραήλ, παράλληλα τὴν συνεργασία μὲ τὴν Αἴγυπτο, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ὑποστηρίζαμε καλὲς σχέσεις μὲ τὴν Συρία τοῦ Ἄσσαντ καὶ τὴν Ρωσσία στὴν περιοχὴ τῶν ἀλεβιτῶν, ἐνῶ ταυτόχρονα ὑποστηρίζουμε τοὺς Κούρδους, γιὰ τοὺς ὁποίους χαιρόμαστε ποὺ ἔχουν ἀμερικανικὴ ὑποστήριξη, ἀφοῦ ἕνα κουρδικὸ κράτος πλήττει καίρια τὴν Τουρκία. Μὲ πλήρη ἰδιοτέλεια, κυνισμὸ καὶ πραγματισμό.

Γιὰ ὅσους μάλιστα ἐπιζητοῦν τὶς ριζικὲς λύσεις, δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ριζοσπαστικὸ καὶ ἐπαναστατικὸ ἀπὸ αὐτό, ἀφοῦ ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ σημερινὸ πολιτικὸ σύστημα καὶ τὴν κρατοῦσα ἰθύνουσα τάξη ποὺ ἀντὶ νὰ σκέφτονται τὴν χώρα τους σκέφτονται μονάχα τὴν πάρτη τους ξεπουλώντας μπὶρ παρὰ τὴν χώρα τους.