Σε πρώτο πλάνο η γειτονιά "Σαλπιάνικα" της Νόμιας.
Μια μικρή Ελλάδα άγνωστη και Μακρινή για όλους μας, τόσο εντυπωσιακή και με τόσο έντονο τον ξεχωριστό της χαρακτήρα, που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον ελληνικό τόπο.
Το χωριό της Κίττας, μαζί με την Γαρδενίτσα, πιθανότατα να αποτελούσαν την αρχαία Μέσση (ή Μέσσα) που αναφέρεται στην Ιλιάδα του Ομήρου (ραψωδία Β'). Αναφέρεται ως πολυτρήρονα, δηλαδή με πολλά αγριοπερίστερα. Ο περιηγητής Παυσανίας τον 2ο αιώνα μ.Χ, την αναφέρει μαζί με το λιμάνι της, που πιθανότατα ήταν ο σημερινός Μέζαπος (το ακρωτήρι Τηγάνι είχε αρχαίο κάστρο), ή ο Γερολιμένας (ο Ιερός Λιμήν των Σπαρτιατών και Ελευθερολακώνων).
κοιτίδα των Νικλιάνων, μιας ισχυρής πατριάς προύχωντων της Μάνης οι οποίοι, μαζί με άλλες μεγάλες οικογένειες (Στεφανόπουλοι, Κοσμάδες, Γιατριάνοι, Κοντόσταυλοι) ζήτησαν με επιστολή το 1618 βοήθεια από τον ιταλό Δούκα Κάρολο Α' του Νεβέρ (Carlo Gonzaga) για την απελευθέρωση της Ελλάδας, κάτι για το οποίο ο ίδιος ανταποκρίθηκε.
Η Κίττα ήταν η κοιτίδα των Νικλιάνων, δηλαδή των δυνατών "σοϊλίδων" σε αντίθεση με τους "αχαμνόμερους" δηλ. τα σόγια που δεν είχαν δύναμη.
Η Κίττα φημίζεται για τους πύργους της για αυτό λέγεται και πολυπηργού. Είχε 21 πολεμόπυργους και 28 πυργόσπιτα. Σήμερα έχουν διασωθεί 11 πύργοι και ευτυχώς- όλα τα πυργόσπιτα.
Σύμφωνα με την απογραφή Γκριμάνι του 1700, υπήρχαν 800 κάτοικοι στη Κίττα, 1600 κάτοικοι το 1800, το 1910 υπήρχαν 3000, το 1971 262 κάτοικοι και το 1991 472 κάτοικοι,σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι της Κοίτας είναι δεν ειναι 20-30.
Η Τελευταία μεγάλη Βεντέτα ή Γδικιωμός όπως λέγεται σωστότερα, έγινε το 1871 μεταξύ των Καουριάνων και των Κουριάνων (αρχηγός τους ο Καουριάνος Κούρος-Μαυρομιχάλης). Ήταν τόσο μεγάλη η βεντέτα που γενικεύτηκε σε όλη την Δυτική (αποσκερή) Μάνη, ώστε για να επέλθει η τάξη, χρειάστηκε η παρέμβαση του στρατού με πυροβολικό επί Πρωθυπουργιάς του Μανιάτη Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Ένας στίχος μοιρολογιού ήταν: "Η Κίττα η πολυπυργού κι η Νόμια παρόμοια αυτές οι δύο σέρνουσι όλη την πουτανία".
Στην επάνου χώρα της κοιτάς και πριν κατεβουν οι Νικλιανοί από τη Πελοποννησο στα 1500 περίπου ζούσε η Μεγάλη πάτρια των χαραμιάνων με το επίθετο χαραμής (Ακόμα η περιοχή με τα μεγαλιθικα λεγεται "Χαριαμιάνικα".
Μια πολύ παλιά και εκτεταμένη οικογένεια στην περιοχή της Κοίτας είναι η πατριά των Χαραμιάνων. Το όνομα Χαραμής είναι Βυζαντινό και υπάρχουν δύο ερμηνείες για την προέλευση του. Από το Ελληνικό χάρμα ή από το Αραβικό που σημαίνει επιδρομέας. Ας μην ξεχνάμε πως οι μεσομανιάτες ασκούσαν πειρατικές επιδρομές κυρίως σε αλλόθρησκους ήδη από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Αδελφές οικογένειες με τους Χαραμιάνους είναι ο Αυγουλέας, ο Δημαρόγκονας και Μπεκάκος του Κούνου. Μάλιστα χαρακτηρίζονται ως ένα αίμα ( κοινής καταγωγής ).
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους αποτελούσαν την ισχυρότερη οικογένεια στην Κοίτα μαζί με τους Καουριάνους απόγονους του Κάουρα που εποίκησαν στην Κοίτα γύρω στα 1460. Μετά την κάθοδο των Νικλιάνων στην περιοχή του τέως δήμου Μέσσης, οι Χαραμιάνοι εκτοπίστηκαν διατηρώντας όμως κάποια ισχύ στα γύρω χωριά του Κατωπαγγιού. Χαρακτηριστικό το δίστιχο της εποχής το οποίο τραγουδούσε Νικλιάνος:
‘‘Αν εφοβόμου Χαραμή και σκιάζομου Καούρη
Στον πύργο μ δεν ανέβαινα να κάμω τον γκιαούρη»
Μία από τις τελευταίες αναφορές παρουσίας των Χαραμιάνων στην Κοίτα ευρίσκεται στο Ημερολόγιο του πρακτικού γιατρού Παπαδάκη που γιάτρευε πληγές κατά την διάρκεια των εμφύλιων σπαραγμών στην Μάνη, στο φύλλο 33 «Πάνου Χόρα Κίττας» γύρω στα 1760
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου