Όσο η ζωή μας ζορίζει, τόσο η ψυχή δυναμώνει.
Όσο το φως δυναμώνει, τόσο οι σκιές γίνονται και πιο σκοτεινές.
Όσο η νιότη ανθίζει, τόσο ο θάνατος φθονεί.
Όσο η χαρά μας αγκαλιάζει, τόσο ο πόνος παραμονεύει.
Σαν ένα ποίημα χαρμολύπης,
σαν ένας χορός αεικίνητος μέσα στο χωροχρόνο,
σαν πολεμική ιαχή ηρώων σε πόλεμο αμάχων.
Πόσος χρόνος μας έμεινε;
Πόσο ακόμα θύματα;
Πόσοι ακόμα θύτες;
Πόση αγάπη ξοδεύεται στους τάφους;
Πόση ενοχή ακόμα θα κατασπαράζει την αθωότητα;
Πόσα δάκρυα ακόμα για να στεγνώσουν τα «γιατί»;
Σαν μια λούπα εφιάλτη που δεν λέει να τελειώσει.
Με μάνες ν’ ανταμώνουν τα παιδιά τους με μοιρολόγια.
Με φίλους να αγκαλιάζουν φέρετρα.
Με όνειρα που θάφτηκαν στο χώμα.
Σκόρπια λόγια.
Σκόρπια κορμιά.
Σκόρπιες σιωπές.
Σκόρπιες υποσχέσεις.
Πώς να θάψεις την θάλασσα;
Πώς να απαλύνεις τον ακρωτηριασμό της απώλειας;
Πώς να δαμάσεις τον άνεμο;
Πώς να συγκρατήσεις την οργή;
Πώς; ...
Αγκαλιαστείτε σαν να μην υπάρχει αύριο...
Αυτή είναι η "κατάρα" μας...
Να αγαπούμε και μετά τον θάνατο...
π.Π.Π..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου