Κανένας
ἂς μὴν εἰπῆ ὅτι τώρα δὲν εἶναι Τεσσαρακοστή· διότι σὲ ἐκεῖνον ποὺ
προσέχει εἶναι πάντοτε Τεσσαρακοστή· ἂς μὴ εἰπῆ κανένας ὅτι ἔκανα πολὺν
χρόνο στὴν ἄσκησι καὶ τώρα ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ ἀνάπαυσι· διότι σὲ αὐτὴ τὴν
ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἀνάπαυσις· μὴ πῆς ὅτι γήρασα στὴν ἄσκησι καὶ δὲν
φοβοῦμαι· διότι σὲ ὅλη μας τὴν ζωὴ ὑπάρχει φόβος πτώσεως. Διότι πολλοὶ
ἐγήρασαν στὴν ἄσκησι καὶ σὲ μία ροπὴ τοῦ χρόνου ἐγκρεμίσθηκαν οἱ
ταλαίπωροι στὸν λάκκο τῆς ἁμαρτίας· ὥστε ‘ὁ δοκῶν ἐστάναι βλεπέτω
μὴ πέσῃ’. Καὶ ὅποιος νομίζει ὅτι φυλάγεται, ἂς προσέχη, γιὰ νὰ μὴ
εὑρεθῆ σὲ μία στιγμὴ ἀνοχύρωτος καὶ ἀφρούρητος. Ἂς ὑπάρχη λοιπὸν σὲ ὅλα
καὶ πάντοτε ἡ φυλακὴ καὶ ἡ προσοχή, καὶ τὸ μέτρο στὸν ὕπνο καὶ στὰ
φαγητὰ καὶ στὰ ποτὰ καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνάγκη τοῦ σώματος, ὥστε τὸ
σῶμα νὰ ὑποτάσσεται καὶ νὰ ὑποδουλώνεται στὸ πνεῦμα, γιὰ νὰ μὴ μᾶς ὠθήση
κάποτε σὰν ἀδάμαστος ἵππος καὶ ἀχαλίνωτος στὸν γκρεμὸ τῆς ἁμαρτίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου