Δευτέρα 16 Μαΐου 2022

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.Μερικοί νομίζουν πως η κοινωνική μηχανική
είναι μια μπούρδα, μια λέξη, μια έννοια.
Δεν έχουν καταλάβει πως είναι η αιτία
της "διαμονής" τους μέσα στο Μάτριξ.
"Έλα μωρέ ποιος μπορεί να με επηρεάσει εμένα;
Εγώ είμαι ελεύθερος" λένε με σιγουριά.
Μα αλήθεια, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι
που πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι το 2022;;;
Μάλλον δεν μπήκαν στον κόπο
να εμβαθύνουν στο άθλιο περιβάλλον τους.
Τα σπίτια στις πόλεις των "μοντέρνων" μοιάζουν με φυλακές
όπου οι γείτονες δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Τα τρόφιμα που τρώμε είναι άνοστα υβρίδια,
αλλά αρκούμαστε που είναι παχουλά στο "μάτι".
Δεν δουλεύουμε για να βγάλουμε ένα πιάτο φαγητό,
αλλά για να έχουμε την"άνεση" να καταναλώνουμε υλικά αγαθά.
Δουλεύουμε άπειρες ώρες για να κερδίσουμε "ταμπέλες".
Και για να "πειστούμε" πως όλα αυτά είναι σωστά,
έχουμε τα social media να "τζογάρουμε" συνεχώς
για λίγη επιβεβαίωση από αγνώστους.
Να μας πούνε πως είμαστε "οκ".
Η κοινωνική μηχανική κρύβεται πίσω απ' όλα
γιατί είναι η μεγαλύτερη αόρατη επιστήμη του αιώνα.
Αν θέλεις να περάσεις κάτι στην κοινωνία σου,
το περνάς εύκολα μέσα από τα κανάλια της τηλεόρασης κλπ
Θα σας πω μονάχα ένα παράδειγμα, από τα χιλιάδες.
Θυμάμαι πριν να έρθουν τα social media στις ζωές μας
οι "καλούληδες" αστείοι ήρωες της τηλεόρασης
είχαν περάσει μια "τάση" στον κόσμο που δεν πήρε χαμπάρι.
Τον μηδενισμό και απαξίωση των πράξεων.
"Θα φάμε ΤΙΠΟΤΑ;"
"Πάμε ΠΟΥΘΕΝΑ;;;"
"Λες να βρούμε ΚΑΝΕΝΑΝ εκεί;"
Χιλιάδες φράσεις χωρίς κανένα νόημα σε ολόκληρη τη ζωή μας
για τις οποίες "ουδείς" αναλογίστηκε το περιεχόμενο τους.
Κι όμως όλο αυτό ήταν απλώς "κοινωνική μηχανική"
που μας προετοίμαζε για την είσοδο μας στο Μάτριξ.
Καταλήξαμε όντως να μην κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ.
Γίναμε όντα χωρίς σκέψη, χωρίς πνεύμα, χωρίς βάθος.
Yannis Bakman

1 σχόλιο:

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

...τα ἔφηβα παιδιά μας,

-η τρίτη πλέον γενιά, ποὺ ζεῖ τὸν φέικ κόσμο τῆς αγχωτικῆς ἐπιβίωσης ὥς...κανονικότητα...-

στερεῖται
παραστάσεων και γ ε ύ σ ε ω ν ἀληθινῶν ἀνθρώπων
-και ἀληθινῆς ζωῆς-

ποὺ κι ἐμεῖς δυστυχῶς, ἴσα ἴσα ποὺ τούς προλάβαμε, στο πρόσωπο τοῦ παποῦ και τῆς γιαγιᾶς καί δίπλα τους ζήσαμε ἐκείνους τοὺς ἀξέχαστους κατανυκτικούς ἑσπερινούς, και ὄλα τʹ ἄλλα,

που ἀνάστησαν την ψυχή μας...!

...εἶναι δηλαδή κάπως, σαν... ὄλα να κρέμονται ἀπό μιά κλωστή...

...