Όπου και να βρίσκεσαι, θα βρεις χώρους να στεριώσεις, ο Θεός θα βρει για σένα

Η Νατάσσα Κατσούλια, ο σύζυγός της Ανδρέας και τα επτά παιδιά τους είναι μια πολύτεκνη οικογένεια που μένει σήμερα στο Λιτόχωρο και αποτελεί ένα επιτυχημένο παράδειγμα ανθρώπων που τόλμησαν να αφήσουν πίσω τη μοναξιά της μεγαλούπολης

___

«Ο άνθρωπος χρειάζεται χώρο, αλλιώς τρελαίνεται. Στην επαρχία διασώζεται ο άνθρωπος. Μόνο που βλέπει τη φύση, ακούει τη βροχή, τους ήχους, δεν νιώθει τόση μοναξιά. Η μοναξιά της μεγαλούπολης είναι αβάσταχτη», έλεγε ο πατήρ Βασίλειος Γοντικάκης. Όλοι όσοι ζούμε στις μεγαλουπόλεις βιώνουμε ως μοναξιά την έλλειψη της φύσης. Κάποτε συναντούμε συνανθρώπους μας που πήραν τη γενναία απόφαση να κάνουν ένα διαφορετικό ξεκίνημα ζώντας στην επαρχία, αφού εγκατέλειψαν τα μεγάλα αστικά κέντρα. Μια πολύτεκνη οικογένεια που μένει σήμερα στο Λιτόχωρο, αποτελεί ένα επιτυχημένο παράδειγμα του τολμήματος. Πρόκειται για τη Νατάσσα Κατσούλια, τον σύζυγο της Αντρέα και τα 7 παιδιά τους. Η Νατάσσα, ένας απλός και συγκροτημένος άνθρωπος με αισιόδοξη διάθεση και ζώντας στην ελευθερία της φύσης εδώ και 13 χρόνια μας παρουσιάζει το σκεπτικό της για την απόφαση να ζήσουν με την οικογένειά της σ' ένα νέο αλλά άγνωστο περιβάλλον:

«Την απόφαση αυτή την πήραμε με τον Αντρέα, τον σύζυγό μου, αμέσως αφού παντρευτήκαμε. Είχαμε μετακομίσει στην Αυστρία, λόγω της δουλειάς του Αντρέα και ξέραμε ότι θα είμαστε για λίγο εκεί και σκεφτόμασταν επιστρέφοντας στην Ελλάδα τι να κάνουμε. Το ενδεχόμενο να μείνουμε στην Αθήνα δεν υπήρχε και θέλαμε να φύγουμε εκτός. Η εργασία του Αντρέα, επειδή απευθύνεται σε γεωργούς και κτηνοτρόφους ήταν η πρώτη αφορμή να έρθουμε στη βόρεια Ελλάδα. Ψάχνοντας τον χάρτη για μια πόλη που να είναι κοντά στην εθνική οδό, κοντά στη θάλασσα και στο βουνό, βρήκαμε το Λιτόχωρο. Φύγαμε λοιπόν για το Λιτόχωρο κι ας μην γνωρίζαμε κανένα».

Ποια όμως ήταν η βαθύτερη ψυχική ανάγκη που τους έστρεψε μακριά από την πρωτεύουσα; Η Νατάσσα Κατσούλια θα απαντήσει χωρίς δεύτερη σκέψη:

«Αυτό που μας ώθησε να φύγουμε από την Αθήνα ήταν ότι θέλαμε, χωρίς να έχουμε στον νου μας ότι θα κάνουμε μεγάλη οικογένεια, εμείς οι δύο και όσα παιδιά ενδεχομένως έρχονταν, να ζούμε σε έναν χώρο προστατευμένο, κοντύτερα στη φύση. Αυτό θέλαμε με όλη μας την καρδιά. Σίγουρα η επαφή με τη φύση, που είναι δώρο του Θεού, βοηθά. Το να μην έχεις εξωτερικούς θορύβους σαφώς σε βοηθά. Ωστόσο δεν θεωρώ ότι αυτό από μόνο του είναι κάτι το οποίο θα καθορίσει αν έχεις ή όχι μια καλύτερη πνευματική πορεία».

Κάθε αρχή και δύσκολη όπως λέει ο λαός. Κάτι παρόμοιο υποστηρίζει και η οικογένεια Κατσούλια:

«Από τη στιγμή που ήρθαμε εδώ, συνειδητοποιήσαμε πως δεν μετακομίζει τόσο εύκολα μια επιχείρηση. Όταν ξεκινάς κάτι σε διαφορετικό τόπο, είναι πολύ δύσκολο. Φανταστείτε πως από τα χρήματα που μας είχαν δώσει για τον γάμο μας, τα περισσότερα τα καταναλώσαμε για τα έξοδα της δουλειάς του Αντρέα τον πρώτο καιρό. Ο Αντρέας ήταν πολύ ευχαριστημένος γιατί εργαζόταν πολύ κοντά στο σπίτι μας και μπορούσε να γυρίσει να φάει το μεσημέρι μαζί μας, να περπατήσουμε το απόγευμα και να είναι με την οικογένεια αρκετά. Ενώ είχα τη βοήθεια του άντρα μου, αισθανόμουν την έλλειψη των γονιών μου, των πεθερικών μου, ενός ανθρώπου να τον έχω δίπλα μου, όταν ήμουν μόνη μου στο σπίτι».

Η οικογένεια της Νατάσσας αριθμεί σήμερα 9 μέλη. Πώς κατάφεραν οι γονείς να μεγαλώσουν τα 7 παιδιά τους χωρίς βοήθεια από παππούδες και γιαγιάδες; Φαίνεται μέσα από την κουβέντα πως οι τολμηροί δέχονται ειρηνικά τη βοήθεια του Θεού:

«Νομίζω ότι και εκεί ο Θεός βοηθάει με έναν μυστικό τρόπο. Εγώ έναν αδερφό είχα μόνο, δεν είχα μάθει τι σημαίνει να ανήκεις σε πολύτεκνη οικογένεια. Όμως τα παιδάκια τα υποδεχθήκαμε με μεγάλη χαρά. Αισθανόμουν την απουσία και την έλλειψη της βοήθειας από τους γονείς και τα πεθερικά μου, αλλά ταυτόχρονα ερχόταν βοήθεια από ανθρώπους και συγκυρίες. Νομίζω πως ο Θεός έχει πολλούς τρόπους να βοηθάει σε όλες τις περιπτώσεις και έτσι τα παιδιά μας μεγάλωναν μια χαρά και το ένα έφερνε το άλλο, χωρίς ν' αγκομαχήσω».

Ένα μειονέκτημα που προβάλλουν ηχηρά αρκετοί κάτοικοι της πρωτεύουσας, όσον αφορά στη ζωή της επαρχίας, είναι ότι τα παιδιά δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες για ίση εκπαίδευση ή ψυχαγωγία. Η κ. Κατσούλια το διαψεύδει έχοντας γνώση από τη δική της εμπειρία:

«Εμείς είμαστε εδώ πλέον 13 χρόνια, έχουμε 7 παιδιά, το μεγαλύτερο θα γίνει 13 ετών και το μικρότερο κοντεύει στα 2. Τα παιδιά δεν έχουν παραπονεθεί γιατί είμαστε εδώ και δεν είμαστε στην Αθήνα. Θυμάμαι πριν φύγω από την Αθήνα για την επαρχία, θεωρούσα ότι οι άνθρωποι που μένουν στην Αθήνα είναι σε καλύτερη θέση από αυτούς που μένουν στην επαρχία, τώρα όμως που μένω στην επαρχία, έχω την αντίθετη άποψη. Θεωρώ πως αν θέλουμε μπορούμε να πάμε σε κάποια πόλη, σε κάποιο θέατρο. Όσον αφορά τώρα στην εκπαίδευση των παιδιών υπάρχει πληθώρα σχολών ξένων γλωσσών, ωδεία, αθλητικά κέντρα και πολλά απ' όσα μπορεί να θελήσει να μάθει κάποιο παιδί».

«Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που έχουν τον ίδιο αγώνα με εμάς στη ζωή τους, και έτσι ο ένας βοηθά τον άλλον. Πραγματικά αυτός ήταν ένας από τους φόβους μου όταν έφυγα από την Αθήνα. Κι όμως ! τα ξαναβρήκα όλα! Καθένας με τον δικό του διαφορετικό τρόπο προσφέρει»

Εντωμεταξύ, η επαρχία συγκεντρώνει πνευματική προσπάθεια κι αυτό διαπιστώνεται από την ύπαρξη μοναστηριών κοντά στη φύση, τα οποία επανδρώθηκαν από τη διάθεση απομόνωσης από τον αστικό θόρυβο κάθε είδους. Η Νατάσσα Κατσούλη άκουσε το "Έρχου και Ίδε" από τις μονές της Πιερίας και δεν μπόρεσε να μείνει αμέτοχη:

«Μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ η επαφή με πνευματικούς ανθρώπους και αναφέρομαι στο ανδρικό μοναστήρι του αγίου Διονυσίου, δίπλα στο Λιτόχωρο, όπου πηγαίνουμε στις ακολουθίες συχνά. Υπάρχουν και πολλά άλλα μοναστήρια στην Πιερία. Όλα αυτά έχουν βοηθήσει να έχουμε και εμείς κάπου να ακουμπήσουμε και να αναφερθούμε και να ζητήσουμε στήριξη. Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους, οι οποίοι έχουν τον ίδιο αγώνα μ' εμάς στη ζωή τους και έτσι ο ένας βοηθάει τον άλλον. Πραγματικά αυτός ήταν ένας από τους φόβους μου, όταν έφυγα από την Αθήνα, γιατί και εγώ είχα συνηθίσει σαν φοιτήτρια να πηγαίνω στον πνευματικό μου για ν' ακούω τις ομιλίες του και αναρωτιόμουν, αν όλα αυτά θα μπορούσα να τα ξαναζήσω, να τα ξαναβρώ! Κι όμως τα βρήκα, ο καθένας με τον δικό του διαφορετικό τρόπο προσφέρει. Θεωρώ ότι όπου και να βρίσκεσαι τελικά και ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα, θα συναντήσεις ανθρώπους, θα βρεις χώρους να στεριώσεις, ο Θεός θα βρει για εσένα».

Μια ηλεκτρονική …παραμάνα καλύπτει τις ανάγκες των γονιών που αναζητούν μπέιμπι σίτερ ή ειδικούς παιδαγωγούς!

Η μητέρα των παιδιών Νατάσσα Κατσούλια, συνειδητοποιημένη ως προς την ευθύνη της μητρότητας, νιώθει καλά με την ανατροφή των παιδιών της ως μόνιμη απασχόληση. Ωστόσο παρατηρώντας τις ανάγκες πολλών γυναικών στην Ελλάδα που εργάζονται και χρειάζονται έναν υπεύθυνο άνθρωπο να κρατά τα παιδιά τους, εμπνέεται και κάνει μια καλή αρχή, δημιουργώντας μια ηλεκτρονική πλατφόρμα για εύρεση baby sitter, παιδαγωγών και γηροκόμων:

«Πριν τον γάμο μου, δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ τον εαυτό μου κλεισμένο σε ένα σπίτι, αλλά επειδή οι συνθήκες το έφεραν, λόγω των παιδιών και επειδή αναπτύχθηκε το μητρικό ένστικτο μέσα μου, νομίζω πως η πιο σπουδαία μου δουλειά είναι να μεγαλώνω τα παιδιά μου. Όταν πια είχαμε 3 παιδιά και κανέναν άνθρωπο να μας βοηθήσει, θυμάμαι ένα βράδυ με τον Αντρέα ψάχναμε στο διαδίκτυο. Υπήρχαν πλατφόρμες στο εξωτερικό όπου έκαναν εγγραφή γονείς και babysitters για να βοηθηθούν. Τότε προέκυψε η ιδέα να φτιάξουμε και εμείς μια παρόμοια πλατφόρμα στην Ελλάδα και πράγματι αυτό κάναμε. Οι σπουδές μου ήταν πάνω στην πληροφορική, οπότε μου ήταν εύκολο. Έτσι, δειλά δειλά το ξεκινήσαμε. Είχα μεγάλη υποστήριξη από τον Αντρέα. Πλέον έχω υπαλλήλους που κάνουν τη δουλειά τους, πράγμα που με βοηθάει στο να συνεχίσω τον τρόπο αυτό ζωής και δουλειάς που ήθελα».

Την ηλεκτρονική πλατφόρμα την ονόμασαν paramana.eu, χρησιμοποιώντας την τρυφερή παραδοσιακή λέξη που παραπέμπει σε μια μητρική έγνοια για το παιδί. Περισσότερα γι' αυτή την εργασία θα μας αναφέρει η ιδρύτρια:

«Είναι η ηλεκτρονική πλατφόρμα paramana.eu, στην οποία γράφονται γονείς από όλη την Ελλάδα, αλλά και εκτός Ελλάδας, που επιθυμούν να προσλάβουν είτε babysitter, είτε κάποια δασκάλα για το παιδί τους ή ειδικό παιδαγωγό, είτε μουσικό παιδαγωγό, ακόμα και καθηγητή ξένων γλωσσών. Έχουμε κάνει τελευταία προσθήκη για γηροκόμους και αντίστοιχα μπαίνουν και οι ενδιαφερόμενοι επαγγελματίες που θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Κάνουν εγγραφή, πληρώνουν μια μικρή συνδρομή και επικοινωνούν μεταξύ τους».

«Αν κάποιος προχωρήσει σε αυτό το βήμα, πιστεύω ότι μόνο καλό θα κάνει!»

Στον επίλογο της συζήτησης τέθηκε εκ νέου το θέμα της αγωνίας των γονιών για το μεγάλωμα των παιδιών τους. Η ανατροφή των παιδιών είναι μια απαιτητική ιστορία. Η Νατάσσα Κατσούλια διαμορφώνει μια άποψη που δίνει κουράγιο στους γονείς:

«Σαν μητέρα πιστεύω ότι όπως ο Θεός δεν άφησε εμένα, με τον ίδιο τρόπο δεν αφήνει όποιον ζητάει τη βοήθειά του, δεν θα αφήσει και τα παιδιά. Ίσως να έχει ένα σχέδιο που εγώ δεν το γνωρίζω, οπότε έχω και αυτή τη σκέψη μέσα μου και την παρηγοριά ότι ο Θεός ξέρει καλύτερα, εγώ θα τους δώσω ό,τι μπορώ τώρα σαν εφόδιο και τα υπόλοιπα ας τα καλύψει και αναπληρώσει Εκείνος. Διαβάζω τα γραπτά του αγίου Πορφυρίου και βλέπω πόσο πίσω είμαι στο να αφεθώ, να μη μιλώ και να κάνω προσευχή για τα παιδιά».

Αν ζητούσε κάποιος τη συμβουλή της για να κατοικήσει μακριά από τις τσιμεντουπόλεις, να εργαστεί και να αναθρέψει τα παιδιά του στο περιβάλλον της επαρχίας, η κ. Κατσούλια θα πρότεινε:

«Θεωρώ πως αν κάποιος σκέφτεται να κάνει αυτό το βήμα, μακάρι να το πάρει απόφαση και να το κάνει. Αν καταλάβει ότι δεν του αρέσει, μπορεί να επιστρέψει, αφού δώσει λίγο χρόνο σε αυτή την επιλογή. Από όσους ανθρώπους έχω γνωρίσει που έφυγαν από την Αθήνα και έζησαν στην επαρχία, όσοι τόλμησαν αυτό το βήμα, κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω. Επομένως μόνο καλό θα κάνει, πιστεύω, εάν κάποιος το αποφασίσει.»

* * *

Ευχαριστούμε την κ. Νατάσσα Κατσούλια γιατί μας μετέφερε τη δική της ενδιαφέρουσα εμπειρία της διαδρομής Αθήνα-Λιτόχωρο. Και ας μην ξεχάσουμε πως σκοπός είναι, όχι το πώς θα διευκολυνθούμε ως προς την άνεσή μας, αλλά με ποιο τρόπο θα οικονομήσουμε την υλική μας ανάγκη, ώστε να μην αποχρωματίσουμε την ύπαρξή μας από τη γνήσια πίστη. Τέλος να σεβαστούμε τον τόπο που ζούμε, ως πολύτιμο δώρο που μας χαρίστηκε.

_________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

Ορθόδοξη Αλήθεια, 08.09.2021