«Οι δε τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού»!

------------------------------------------------------------------------

Ἡ πιάτσα εἶχε ρημάξει, ἀλλὰ ἡ Μαρία καὶ ἡ Πόπη, οἱ δυὸ παλιὲς πουτάνες τοῦ δρόμου, παρὰ τὰ χάλια τους κατάφερναν ἀκόμα νὰ βγάζουν τὸ ψωμί τους, παίρνοντας κάθε βράδυ τουλάχιστον δυὸ-τρεῖς μουστερῆδες.

Μέσα σὲ κείνη τὴν ἐρήμωση, κι ἐγώ!

Ἀμίλητος, μὲ τὰ χέρια στὶς τσέπες, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω,

-Εἶναι χαφιές, σοῦ λέω, ἔλεγε ἡ Πόπη στὴ Μαρία γιὰ μένα.

-Εἶναι πολὺ κύριος , τῆς ἀπαντοῦσε ἡ Μαρία ,

κι αὐτὰ ἦταν τὰ πιὸ ἀθῶα λόγια μεταξύ τους, γιατὶ τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς βρίζονταν ἄγρια, ἰδίως ὅταν ἅρπαζε ἡ μιὰ τὸν πελάτη τῆς ἄλλης.

Μιὰ μέρα ἡ Πόπη δὲ φάνηκε οὔτε τὴν ἄλλη, οὔτε τὴν παράλλη.

Ἡ Μαρία ἀνησύχησε.

Δὲν ἤξερε οὔτε τὸ σπίτι της, νὰ πάει νὰ ρωτήσει.

Ἀπάνω στὴ βδομάδα, δὲν τὴ χωροῦσε ὁ τόπος.

-Βρὲ τί ἔγινε ἡ Πόπη, βρὲ τί ἔγινε ἡ Πόπη;, ρωτοῦσε ὅλους τοὺς γνωστούς, μέχρι ποὺ ἔμαθε πὼς ἡ Πόπη εἶχε καρκίνο καὶ ἦταν στὸ νοσοκομεῖο τοῦ Κιλκίς.

Μιὰ καὶ δυὸ ἡ Μαρία, παρατάει τὴν πιάτσα καὶ τρέχει στὸ Κιλκίς.

Εἶχα μείνει ὁλομόναχος καὶ τριγυρνοῦσα σὰ συφοριασμένος, οὔτε ἡ Πόπη πιὰ νὰ μὲ σκυλοβρίζει, οὔτε ἡ Μαρία νὰ μὲ κανακεύει, «κυρ-Κώστα μου» καὶ «κυρ-Κώστα μου», καμία εἴδηση ἀπὸ πουθενά, καὶ ποιόνα νὰ ρωτήσεις, καὶ τί νὰ πεῖς.

Μετὰ ἀπὸ μῆνες πάλι ἡ Μαρία, μὲ τὴν τσάντα της καὶ τὸ μεσαῖο ξεχαρβαλωμένο δόντι,

-Ποῦ νὰ σ’ τὰ λέω, κυρ-Κώστα μου, πολὺ τὴν ψυχοπόνεσα, σὰν ἀδελφή μου, κι ἄς ἤτανε κακιὰ ἡ Πόπη.

Ἔλιωσε ἡ φουκαρού, σαράντα κιλὰ εἶχε μείνει στὸ τέλος , κακὰ στερνά, οὔτε στὸν ἐχθρό μου.

Καὶ λίγο πρὶν συχωρεθεῖ, μοῦ μίλησε καὶ γιὰ σένα.

-Λές, βρὲ Μαρία μου, νὰ ἔπεσα ἔξω μὲ κεῖνον τὸν μυστήριο; Δὲ μπόρεσα ποτὲ νὰ τὸν χωνέψω, καὶ τό ’χω βάρος στὴν καρδιά μου. Ἅμα τὸν ξαναδεῖς, πές τονα νὰ μὲ συγχωρέσει. Αὐτὸς τί ἔφταιγε, ἐγὼ ἤμουν ἡ στριμμένη.

Αὐτὰ ἡ Μαρία.

Μὰ δὲ μοῦ εἶπε πόσο τὴν περιποιήθηκε, ἀπὸ ἀλλοῦ τὰ ἔμαθα: Δυὸ μῆνες τὴ συμπαραστάθηκε τὴν Πόπη.

Κοιμότανε μαζί της στὸ νοσοκομεῖο, τὴν τάιζε, τὴν ξεσκάτωνε, τῆς πήγαινε ὅ,τι λαχταροῦσε ἡ δόλια, μέρα καὶ νύχτα πλάι της, καὶ «Πόπη μου» καὶ «Πόπη μου».

Κι ὅταν ἡ Πόπη συχωρέθηκε, τὴν πῆγε στὸ δικό της τὸ χωριὸ κι ἐκεῖ τὴν ἔθαψε, γιατὶ οἱ συχωριανοὶ τῆς Πόπης δὲν τὴ θέλαν μὲ κανένα τρόπο.

Λίγο ἀργότερα ἔχασα καὶ τὴ Μαρία.

Ἡ πιάτσα δὲν τὴ σήκωνε πιά, γέμισε ἀπὸ πονηρὲς τραβεστοῦδες, ποὺ μὲ πετροβολοῦσαν, μέχρι ποὺ ξαφανίστηκα κι ἐγώ.

Μὰ ὅποτε θυμᾶμαι τὴ Μαρία καὶ τὴν Πόπη, ἀναγαλλιάζει ἡ καρδιά μου ποὺ ἀξιώθηκα καὶ πρόλαβα τόση ἀνθρωπιὰ μὲς στὴν παραβαρδάρια πουτανιά.

.

Οι ρεμπέτες του ντουνιά 1990.

Ντίνος Χριστιανόπουλος