Σάββατο 4 Ιουλίου 2020

 
Ὁ σηµερινὸς ἄνθρωπος δὲν προσδοκᾶ τὴ θεία Κοινωνία,
γιατὶ δὲν ζεῖ στὰ πλαίσια τοῦ πολιτισµοῦ µας τὴν κοινότητα,
ἀλλὰ µαθαίνει ὅτι θεὸς εἶναι ὁ ἑαυτός του. 
 
Δὲν µπορεῖ νὰ µιλήσει τὴ γλώσσα
τῶν ἁλιέων, τῶν γεωργῶν,
οὔτε κἂν τῶν οἰκογενειαρχῶν.
 
Ἡ γλώσσα του εἶναι ψυχολογικοποιηµένη καὶ τεχνοκρατούµενη.
 
Πῶς νὰ κατανοήσει λοιπὸν ὅτι γιὰ νὰ γίνει
µέλος τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ χρειάζεται τὸ
«δῶσε αἷµα καὶ λάβε πνεῦµα»;
 
Ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς του
καὶ ταυτόχρονα ὁ Θεάνθρωπος
ποὺ τὸν βοηθᾶ νὰ δώσει ἀπαντήσεις
στὰ µεγάλα ζητούµενα:
Πῶς νὰ ἀγαπήσω καὶ νὰ ἀγαπηθῶ;
Πῶς νὰ βρῶ τὴν ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ
στὴν ἀνάσταση καὶ τὴν αἰωνιότητα,
νικώντας τὸν θάνατο;
Οἱ νέοι καὶ ἡ θεία Κοινωνία
π. Θεμιστοκλῆ Μουρτζανοῦ
 
Περιοδικο  Πειραικη Εκκλησια Τεῦχος 326, Ἰούνιος 2020

1 σχόλιο:

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

Προσδοκούμε τόσα και τόσα
φανταχτερά καλούδια

που λαμπυρίζουν τόσο
-μα τόσο- γοητευτικά
ολόγυρά μας...

...

...πού καιρός για τά
μεγάλα κι αιώνια...

-τα αθέατα
γιά την δόλια
την ματιά μας-...