Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

το θεατρικό ζωντάνεμα των έργων του Καραβάτζιο

Labels:

10 σχόλια:

Ένας ανόητος φίλερις είπε...

Η Ιουδήθ
ο Ολοφέρνης
τα Θεία Πάθη
και άλλα τινά

σε έκδοση
(υψηλής αισθητικής)
γκέϋ παρέϊντ...

Ναι είμαι κολλημμένος
ηθικιστής με τα
θολοκουλτουριάρικα,

και ασεβέστατος
με τα

"ιερά τέρατα"
του Αναγεννησιακού
..."αγιολόγιου"

όταν προσβάλλουν
άκοντες έκοντες

τα ιερά και τα όσια
τους γένους μας.

...sorry...

27 Ιανουαρίου 2020 στις 6:57 μ.μ.
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ είπε...

νταξξξ ..

27 Ιανουαρίου 2020 στις 7:26 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Γιατί νά προσβάλλουν εκόντες άκοντες ; Αν δεν είναι ιερή τέχνη - και δεν είναι - η αναγεννησιακή , είναι ένας κύκλος τέχνης που έκλεισε και έφυγε . Όσο και νά μας ξυνίζει , δεν μπορούμε νά κάνουμε και δίχως τον ευρωπαικό πολιτισμό . Μπορούμε νά αντλούμε διδάγματα , όχι νά τον μιμούμαστε . Όπου αξίζει νά τον απολαμβάνουμε . Δεν είμαι λάτρης ούτε του Καραβάτζιο , ούτε του Ρέμπραντ .Τί νά πούμε ! Όποιος δεν μπορεί νά καταλάβει την μεγάλη θυσία για νά διατηρηθεί το δόγμα ανόθευτο -- και ποιός μπορεί νά το καταλάβει !-- δεν θα μπορέσει ποτέ νά καταλάβει την ιστορία .

27 Ιανουαρίου 2020 στις 8:41 μ.μ.
Ένας ανόητος φίλερις είπε...

Το να προσκυνάμε
έναν πολιτισμό
που δεν κατανοούμε
-γιατί κανείς ποτέ
δεν θα μας τον κάνει
λιανά, για να μάθουμε να
ξεχωρίζουμε την ήρα από
το στάρι-

και μαθαίνωντας να τσουβαλιάζουμε
τον Ρέμπραντ και
τον Καραβάτζιο
επειδή φιγουράρουν
ως γείτονες σε κάποιο
κυριλέ μουσείο

η σε κάποιο πολυτελές
λεύκωμα,

όταν θα μας εκθέσουν
το επόμενο βλάσφημο
μοντέρνο έκτρωμα
που οι τρυφερές
πλην ημιμαθείς
φιλότεχνες ψυχούλες

θα συνωστίζονται
για να βγάλουν
τα σέλφι τους

θα φωνάζουμε
θα σκούζουμε
και θα χειρονομούμε

πλήν
έχντας ήδη
καταπιεί
αμάσητο

τον μύθο περί
"πολιτισμού"

όπου στο
Μετροπόλιταν της
Νέας Υόρκης
μπορεί τη μιά
εβδομάδα, να εκτίθενται
βυζαντινές εικόνες,

και την επομένη
τα πορσελάνινα ποτήρια
που χρησιμοποιούσαν
στα μεθοκοπηματά τους
ο Τζέγκινς Χάν και
το αιμοδιψές ασκέρι του.

...κολληθήτω η γλώσσα μου
τω λάρυγγι μου...

αδερφέ.


27 Ιανουαρίου 2020 στις 11:17 μ.μ.
Λωρίτου Ελένη είπε...

Η τέχνη δεν έχει  ηθική .  Μπορείτε νά μου εξηγήσετε  γιατί  ;  Θα  σας  είμαι  ευγνώμων  .  Ξέρετε  πολλούς  καλλιτέχνες  νά  είναι  και  τόσον  ηθικοί  άνθρωποι  ;  Ακόμα  τόσους  αγιογράφους  ,  τόσους  ψαλτάδες  ;  Απλά  κάτι  που  δεν  είναι  ηθικό  δεν  μου  αρέσει  .  Δεν  μπορώ  νά  καταλάβω την  ομορφιά  των  γυμνών  του  Schille   όμως   οι  "τέσσερις  εποχές "  του  Vivaldi  είναι  θεικές  και  ας  μήν  ήταν  και  τόσον  ηθικός  ο  Vivaldi  .  Εγώ  το  εξηγώ  οτι  είναι  η  προίκα  του  Θεού  στον  άσωτο  υιό  . 



Η  σχέση  πρός  τον  Ευρωπαικό  πολιτισμό  δεν  εννοώ  νά  είναι  μία  σχέση  μιμιτισμού  ,  αλλά  πώς  νά  τό  κάνουμε  ,  δεν  θα  γίνει  κανείς  καλός  ψάλτης  άν  δεν  περάσει  και  απο  το  ωδείο  ,  δεν  θα  γίνει  καλός  αγιογράφος  άν  ξεπατικώνει  τις  εικόνες  ,  δηλαδή  άν  δεν  είναι  καλός  ζωγράφος  .  Η  αναφορά  μου  στο  δόγμα  είναι  οτι  ήταν  βαρύ  το  τίμημα  της  Οθωμανικής  βαρβαρότητας  .  Άν  δεν  αποδεχθούμε  την  καθαρά  πνευματική  ερμηνεία  του  δόγματος  δύσκολα  θά  ισορροπήσουμε  πνευματικά  και  δεν  θα  τά  βάλουμε  μέ  κάποιους  "στενοκέφαλους  "  . Ετσι  μας  προέκυψαν  οι  ανοιχτομάτηδες  οικουμενιστές  απο  τις  ευρωπαικές  ακαδημίες  . 



Σε  τελευταία  ανάλυση  δεν  μπορούμε  νά  αρνηθούμε  οτι  ο  ευρωπαικός  πολιτισμός  δημιούργησε    αριστουργήματα  , παρά  την  παταγώδη  αποτυχία  του  νά  εκφράσει  το  ιερό  , συνέπεια  της  δογματικής  εκτροπής  της  Ευρώπης  .  Δηλαδή  τί  θέλουμε  νά  πούμε  !  Η Ελλάδα  είναι  απούσα  κατα  τα  χρόνια  της  Οθωμανικής  κατοχής  απο  τά  πολιτιστικά  .  Απο  τον  Θεοφάνη  τον  Κρήτα   πάμε  στους  σύχγρονούς  μεγάλους  Ελληνες  ζωγράφους  του  19ου  και  20ου  αιώνα  σπουδαγμένους  όλους  στην  σχολή  του  Μονάχου  .  Η  ναίφ  τέχνη  των  λαικών ζωγράφων  ουδόλως  καλύπτουν  το  κενό  .  Θα  μου  πείτε  ο  Θεοφάνης  ο  Κρής  αντιπροσωπεύει  την  καθ' ημάς  αναγέννηση  ,  που  δεν  είναι  αναγέννηση  αλλά  μία  συνέχεια  !  Κάπου  εκεί  πέφτει  η  μαύρη  οθόνη  .  Άς  έχουμε  την  ταπείνωση  νά  μας    πληρώσουν  τον  λογαριασμό  τώρα  που  φτωχήναμε  απο  το  ξερό  μας  το  κεφάλι  ,  γιατί  εμείς  τους  δώσαμε  τά  φώτα  . Κατά  τον  Παναγιώτη  Κανελλόπουλο  η  βυζαντινή  αγιογραφία  είναι  το  πρώτο  δίδαγμα  του  εξπρεσσιονισμού  στον  κόσμο  . 



Ως  επίλογο  νοιώθω  την  ανάγκη  νά  αποκαταστήσω  την  υπόληψη  των  καλλιτεχνών  .  Συνήθως  είναι  ψυχούλες  και  εργάτες  ,  απλοί  και  ολιγαρκείς  άνθρωποι  ,  συχνά  όμως  φλερτάρουν  μέ  την ελευθεριότητα  . 

28 Ιανουαρίου 2020 στις 10:08 π.μ.
Ένας ανόητος φίλερις είπε...

Οι καλλιτέχνες,
άνθρωποι της
εποχής τους,

εκφράζουν οι
ταλαίπωροι,

αλλοτε τα
πάθη των
παρακμιακών
κοινωνιών
οπως ο
συγκεκριμένος

και
άλλοτε όπως
ο Γκρέκο
ζώντας στο
μικρό κι "επαρχιώτικο"
-"συντηρητικό"-
Τολέδο,
στα απίστευτα πορτραίτα
του -όχι τόσο διάσημα
αλλα είχαμε την τύχη
να τα δούμε πρό εικοσαετίας στην Αθήνα-

αποτυπώνει προσωπικότητες
πολύ κοντά στην

ευγένεια και
τον ήπιο δυναμισμό

της κρητικής σχολής
του 15ου αι.

Ακόμη και τα γυμνά του
σώματα δεν αποδίδουν
κανέναν αισθησιασμό.

Κι αφού αναφέρθηκες
στον Egon Shille
νομίζω
πως εκφράζει ολη
την τ ρ α γ ι κ ό τ η τ α της εποχής του

που η ελευθεριότητα
δεν μπορούσε να διώξει
μακριά...

Τώρα για τον Θεοφάνη
που δύσκολα ξεχωρίζει,
απο τους πολλούς,
πολύ καλούς
αγιογράφους
του καιρού του

που γέννησε
η ησυχαστική
στάση ζωής

στα χρόνια
της πιό μαύρης
σκλαβιάς

τι να πει κανείς;

Δυστυχώς, η τέχνη
ως θέαμα -θρήσκευμα(;)-
για τους ...εκλεκτότερους
των μαζών,

μας έχει "εκπαιδεύσει"
με απίστευτους μύθους
για μιά Ευρώπη
που τα γλυκόξυνα
ψημμίθια, του
ομολογουμένως
επαγγελματικού
μακιγιάζ της

πρέπει να θωρούνται με το στόμα ανοιχτό

και τα μάτια γουρλωτά

και το κόμπλεξ της
τουρκοκρατίας,
που δέν μας άφησε
η άτιμη -και καλά-

να γίνουμε αποικιοκράτες
να χτίσουμε ωραίες πόλεις

να φτιάξουμε τεχνολογία
να κοιτάμε αφ' υψηλού
τον παρακατιανό,

εν ολίγοις πολιτισμένοι

(που τελικά γίναμε δηλαδή,
αλλά -φαίνεται- άλλο να το ζείς από μέσα
και αλλη γοητεία έχει
να το
καμαρώνεις στον άλλο).

Τεράστιο το θέμα
και εγώ πολύ μικρός

πλην

και οι λίθοι κεκράξονται!

28 Ιανουαρίου 2020 στις 10:59 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ok. Eγώ μίλησα μέ καθαρώς καλλιτεχνικά κριτήρια όχι ηθοπλαστικά . Μακάρι και η Ελλάδα -- άν πιστεύουμε στο θαύμα -- νά ζήσει την δική της αναγέννηση . Τά κάρβουνα είναι ακόμα αναμμένα στην εστία έτοιμα νά ενεργοποιηθούν .

29 Ιανουαρίου 2020 στις 3:56 π.μ.
ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

Το να απογυμνώνουμε
την τέχνη
-την πνευματική
δηλαδή τροφή-

από
την παιδευτική
της ουσία

και να βλέπουμε
μόνο

αισθητική
και "καλλιτεχνικές
αναζητήσεις"

είναι
σαν να
αφαιρούμε,
από την σωματική
τροφή,
την κύρια λειτουργία της

να δίνει στο σώμα
τα
α π α ρ α ί τ η τ α
συστατικά

και να την
μετατρέπουμε

σε επίδειξη
πλουτισμού

παλιότερα
η κ α ύ χ η σ η
του

τρώω κάθε μέρα κρέας
-με ολέθρια αποτελέσματα,
την υπεραύξηση των καρδιοπαθειών-

ή τώρα πιά
η καύχηση του

τρώω αυτά που τρώνε
στα ακριβά εστιατόρια
-με ολέθριο αποτέλεσμα,
την κορύφωση
της έτσι
κι αλλοιώς
ενδημικής πλέον
ψευτομαγκιάς
του τίποτα-

Πικρά τα λεγομενά μου
από άνθρωπο μικρό
κι ασήμαντο

αλλά ειπαμε

"και οι λιθοι κεκράξονται"...


29 Ιανουαρίου 2020 στις 11:53 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ok. Δεν διαφωνούμε ! Οι οικουμενιστές λένε οτι ο Κόντογλου πρίν " απορρίψει " τον ευρωπαικό πολιτισμό , έφαγε την Ευρώπη μέ το κουτάλι . Εμείς συμπληρώνουμε οτι απλά δεν τον απορρόφησε . Εάν επισκεφθούμε την Ρώμη του πάπα και των καρδιναλίων θά καταλάβουμε καλύτερα τον Κόντογλου . Τά πράγματα έχουν μία διαλεκτική σχέση . Τους οικουμενιστές τους έπιασε ληγούρα . Το ωραίο είναι οτι κορένουν την ληγούρα τους στην δική μας την καμπούρα .

29 Ιανουαρίου 2020 στις 2:07 μ.μ.
ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...


Συμφωνώ,
κι επαυξάνω!

Ο Κόντογλου πηγαίνοντας
από το Αϊβαλί
στο Παρίσι

έβλεπε τα πράγματα
από την σκοπιά
του ανθρώπου που μετέχοντας σ'εναν
ανώτερο πολιτισμό

αντιμετώπιζε τις
παρισινές φαντασμαγορίες
των ανερχόμενων αστών

ώς αυτό που πράγματι ήταν

χωρίς τον επαρχιωτισμό
του Έλλαδίτη που
έχοντας χάσει
την πνευματική του
αρχοντιά, προσπαθεί
να μαϊμουδίσει
κατά που φυσσάει ο άνεμος.

Συχνάζοντας σε μουσεία
ξεχώρισε τον
Ρέμπραντ τον Γκρέκο
τον Μιχαήλ Άγγελο
(ίσως και τον Τζιόττο)

χωρίς να τους θεωρεί
φυσικά
ανώτερους, από τα ψηφιδωτά
της Μονής Δαφνίου

τις τοιχογραφίες
του Πανσέληνου
ή του Θεοφάνη

και το σπουδαιότερο,
είδε στα καθ'ημάς

μια τέχνη,
των π ο λ λ ώ ν
άγνωστων ζωγράφων,

υψηλότατου επιπέδου

όπως αυτή των
προγόνων μας
της αρχαϊκής
και κλασσικής
εποχής
(όχι όμως της -μαζικής-
ελληνιστικης και ρωμαϊκής,
αρκετά παρακμιακής).

Καμμιά σχέση με τους οικουμενιστες
που εξτασιασμένοι
με τα πλουμιστά
στολίδια της εσπερίας

και λατρεύοντας
να επιδεικνύουν
μιά ζωή μπον'βιβέρ

απλώνουν το χέρι,
ικέτες,
στα αφεντικά
προσμένοντας
για αντίτιμο,
συχνά διαγραφή χρεών,
πάντα το κατιτίς τους...




29 Ιανουαρίου 2020 στις 9:32 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)