Τι θέλουν οι Αμερικανοί από την Ουκρανία (ανάγνωση πάνω στον Ζμπ. Μπρζεζίνσκι)

«Ἡ ἀγάπη οὐ χαίρει ἐπί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ» 
(Α΄Κορ. 13, 6)

Μοναχού  Σεραφείμ (Ζήση)

Εἰσαγωγικῶς
Νομίζω, πώς ὅσοι παρακολουθήσαμε τά δραματικά καί αἱματηρά γεγονότα τῆς Πλατείας Μαϊντάν τοῦ Κιέβου κατά τήν μετάβαση ἀπό τό ἔτος 2013 στό 2014 δέν μποροῦμε νά λησμονήσουμε μεταξύ ἄλλων καί τόν ἐμπρηστικό ρόλο τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐκεῖ· τήν συχνή παρουσία στίς διαδηλώσεις (μιᾶς κυριάρχου ξένης χώρας…) ὑψηλοβάθμων Ἀμερικανῶν πολιτικῶν, ὅπως τοῦ Τζών Μακέην καί τῆς Βικτώρια Νούλαντ, πού μοίραζαν λόγια ὑποστήριξης καί κεράσματα στούς ἐξεγερμένους[1]. Ἡ ἔνοπλη ἀνατροπή τῆς νομίμως ἐκλεγμένης Κυβερνήσεως, τοῦ Προέδρου Βίκτωρος Γιαννουκόβιτς, ὑπῆρξε ἄκρως βολική γιά τά συμφέροντα τῶν ΗΠΑ. Ἡ πολιτική «ἁμαρτία» τοῦ Προέδρου τῆς Οὐκρανίας, ὁ ὁποῖος μόλις καί διέσωσε τήν ζωή του, συνοψίζεται στό ὅτι ὁ ἀνατραπείς Πρόεδρος εἶχε ἀναστείλει τήν ἔνταξη τῆς Οὐκρανίας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση γιά τεχνικούς λόγους. Ἀντικαταστάθηκε ἀπό δυτικόφιλους πολιτικούς καί ἀκροδεξιούς φιλο-ναζί πραξικοπηματίες τῶν κινημάτων «Σβαμπόντα» καί «Δεξιοῦ Τομέως», γιά τούς ὁποίους οἱ ΗΠΑ ὄχι μόνον οὐδέποτε ἐνοχλήθηκαν, ἀλλά καί τούς ἐνέταξαν στίς διαδικασίες τῆς δυτικοστρόφου πολιτικῆς μεταβάσεως. Ἐνθυμούμαστε, ἀκόμη, ὅτι τήν ἀρκετά ἠπιότερη καί προσεκτικότερη, διαμεσολαβητική εὐρωπαϊκή περί Οὐκρανίας τότε πολιτική, ἡ τιμία ἐκείνη γυνή, ἡ Ἀμερικανή ὑψηλή διπλωμάτις Βικτώρια Νούλαντ, τήν χαρακτήρισε στόν τότε Ἀμερικανό Πρέσβυ στήν Οὐκρανία (καί γκαουλάιτερ τώρα τοῦ καθ’ Ἑλλάδα προτεκτοράτου) Τζέφφρυ Πάιατ, μέ λέξη πού δέν μπορεί νά γράψει (οὔτε καί ἀκρωνυμικῶς) ἕνας Μοναχός [2]. 
Στό παρόν ἄρθρο θά παραθέσουμε ἐλάχιστη ἀπό τήν γεωπολιτική, σχετική μέ τήν Οὐκρανία, σκέψη τοῦ ἐπιφανοῦς Ἀμερικανοῦ, πολωνικῆς καταγωγῆς διπλωμάτη, πολιτικοῦ ἐπιστήμονος, καθηγητοῦ στό Johns Hopkins University καί συμβούλου τῶν Προέδρων Λ. Τζόνσον καί Τζίμμυ Κάρτερ (ὡς Συμβούλου Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας), τοῦ Ζμπίγκνιου (ἤ Ζμπίγκνιεφ) Μπρζεζίνσκι (1928-2017), πρώτου ὀργανωτοῦ ἐπίσης (ὑπό τόν D. Rockefeller) τῆς «Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς» (“The Trilateral Commission”). Τά παραθέματα εἶναι ἀπό τό βιβλίο του «Ἡ Μεγάλη Σκακιέρα», πού εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητος τό 1997 καί στήν Ἑλλάδα τό ἑπόμενο ἔτος.
Ἄς ἐπιδείξουμε προσοχή, στό ὅτι ὅσα γράφονται στήν «Μεγάλη Σκακκιέρα» τό 1997, δέν προκύπτουν ἀπό κάποια ἀναδυόμενη τότε «ρωσσική ἀπειλή», οὔτε γεωπολιτική, οὔτε ἐκκλησιαστική· ἦταν ἡ ἐποχή πού ἡ Ρωσσία ἀπό κάθε ἄποψη παρέπαιε, παραπάνω ἀπ’ ὅσο ὁ τότε Πρόεδρός της παραπατοῦσε ὑπό τό κράτος τῆς μέθης μπροστά στήν διεθνῆ τηλεόραση. Ἦσαν δέ ἄγαν δυσοίωνες οἱ προβλέψεις (καί κυνικές οἱ παροτρύνσεις) τοῦ Μπρζεζίνσκι γιά τό μέλλον τῆς Ρωσσίας· τό ἴδιο ἄλλωστε ἐπιβεβαιώνει καί ἡ Ναόμι Κλάιν στό «Δόγμα τοῦ Σόκ» (“The Shock Doctrine”, 2007) σχετικῶς μέ τήν «βουλιμία» τῶν Ἀμερικανῶν οἰκονομολόγων γιά τίς καθῃμαγμένες ρωσσικές ὑποδομές στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990[3].
Ἄν ἀναγνώσει κανείς «μεταξύ τῶν γραμμῶν» τοῦ Μπρζεζίνσκι καί ὄχι ἐπιφανειακῶς, τότε ὡς μόνο κίνητρο γιά νά διαιωνίζεται ἡ ἐθνικο-θρησκευτική καί πολιτική διάσταση Ρωσσίας καί Οὐκρανίας ἀναγνωρίζεται τό συμφέρον τῆς ἀμερικανικῆς παγκοσμίου ἡγεμονίας ! «Ἡ παρατεταμένη διεθνής πρωτοκαθεδρία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν εἶναι κεντρική γιά τήν εὐημερία καί τήν ἀσφάλεια τῶν Ἀμερικανῶν καί γιά τό μέλλον τῆς ἐλευθερίας, τῆς δημοκρατίας, τῶν ἀνοικτῶν οἰκονομιῶν καί τῆς διεθνοῦς τάξης στόν κόσμο» [4], τονίζει ὁ Μπρζεζίνσκι χρησιμοποιώντας αὐτούσια τά παραπάνω λόγια τοῦ γνωστοῦ καθηγητοῦ Σάμιουελ Χάντινγκτον· τήν «Μεγάλη Σκακιέρα» κατακλείει μέ τήν ὑπενθύμιση, ὅτι ἡ Ἀμερική εἶναι «ἡ πρώτη, μοναδική καί τελευταία πραγματικά παγκόσμια ὑπερδύναμη» [5].
Εἶναι δέ σαφές ὅτι ὁ Μπρζεζίνσκι στή «Μεγάλη Σκακιέρα» τό 1997 θέλει νά καταπολεμήσει καί διασκεδάσει τήν ἄποψη, ὅτι λήξαντος τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου παρέλκει, περιττεύει, ἡ ἀνάγκη ἐπιμηκύνσεως τῆς ἀμερικανικῆς πρωτοκαθεδρίας· ἀντιθέτως προπαγανδίζει, ὅτι τό χρονικό «παράθυρο», ἡ χρυσῆ γιά τίς ΗΠΑ εὐκαιρία, μέ τήν διάλυση τοῦ Ἀνατολικοῦ Μπλόκ, θά ἦταν μοναδική καί ἀνεπανάληπτη καί ἔπρεπε νά τήν διατηρήσουν καί ἐκμεταλλευθοῦν πρός τούς σκοπούς τους[6], πρίν ἀνορθωθεῖ κάποιος ἄλλος μεγάλος ἀνταγωνιστικός «παίκτης» στήν «ἐπικίνδυνη» γεωπολιτικῶς Εὐρασία.
Λοιπόν, στούς λεγομένους «χρησίμους ἠλιθίους» (πού δυστυχῶς δέν εἶναι ἠλίθιοι) ἤ πονηρούς ὑποστηρικτές τῆς αὐτοκεφαλίας τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας (ρασοφόρους καί μή, «ἀριστερούς» τό πάλαι … ἤ «δεξιούς») καί σέ ὅσους ἄλλους συμμετέχουν σέ κοινά συνέδρια καί fora μέ τόν ἐπόπτη τοῦ αἱματηροῦ πραξικοπήματος τοῦ Maidan Ἀμερικανό Πρέσβυ Geoffrey Pyatt, τά τεκμήρια βοοῦν, γιά τίς ἀπό 30ετίας τοὐλάχιστον σκοπιμότητες τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς στήν Οὐκρανία. Ἐπιδίωξη  ρ η τ ή τῶν Ἀμερικανῶν δέν εἶναι οὔτε τό «δικαίωμα αὐτοκεφαλίας» τῶν Οὐκρανῶν (πού ἄλλωστε δέν ἐπιτρέπεται νά ἀποκτήσουν ἀπό τό Φανάρι λ.χ. οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀμερικανοί ἤ Αὐστραλοί ἤ Βρεττανοί ἤ Γερμανοί, ἄν καί συνιστοῦν ἰσχυρά ἔθνη καί κράτη), οὔτε νά καταπολεμήσουν τόν «ἐπεκτατισμό τῆς Μόσχας», ἡ ὁποία στήν δεκαετία τοῦ 1990 – ὅταν ἔγραφε ὁ Μπρζεζίνσκι – ἀγωνιζόταν νά σώσει τήν ρωσσική πολιτική ὀντότητα καί τήν συνοχή τῶν ρωσσικῶν πληθυσμῶν. Ἀμερικανική ἐπιδίωξη εἶναι ἡ   ἀ π ο σ ύ ν θ ε σ η   τοῦ εὐρασιατικοῦ χαρακτῆρος τῆς ρωσσικῆς παρουσίας καί τελικῶς ἡ τριχοτόμηση τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας, ὡς δυνητικῶς ἐπικίνδυνου ἀντιπάλου.
Ὁ Μπρζεζίνσκι εἶναι βεβαίως κάθε ἄλλο παρά ἀμελητέο μέγεθος στόν χῶρο τῶν «δεξαμενῶν σκέψεως» τῶν ΗΠΑ, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τά βιογραφικά στοιχεῖα του. Ὁ ἴδιος σέ συνέντευξή του ἐκαυχᾶτο, ὅτι ἔπεισε τόν Πρόεδρο Κάρτερ νά παρασύρουν τήν Σοβιετική Ἕνωση σέ εἰσβολή στό Ἀφγανιστάν τό 1979, ὥστε νά τῆς προκαλέσουν τό «δικό της» Βιετνάμ [7]· σῴζεται δέ καί βίντεο, ὅπου ὁ ἴδιος στά σύνορα Πακιστάν-Ἀφγανιστάν (στό πέρασμα Khyber Pass), τόν Φεβρουάριο τοῦ 1980, ὡς ἐπίσημος ἀπεσταλμένος τῆς Ἀμερικανικῆς Κυβερνήσεως, παροτρύνει τούς Μουτζαχεντίν νά πολεμοῦν ἐναντίον τῶν Σοβιετικῶν «μέ τή βοήθεια τῆς πίστεώς τους στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι στό πλευρό τους» [8]. Θεωρεῖται λοιπόν, καί μᾶλλον ὄχι ἀδίκως, ὁ «ἱδρυτής» τῶν Μουτζαχεντίν …
Ὁ Μπρζεζίνσκι, καίτοι ἀναγνωριζόμενος ὡς ἕνας ἀπό τά «γεράκια» τῆς Οὐάσινγκτον,  κατά τά τελευταῖα ἔτη του ἀνεγνώρισε, ὅτι πλέον εἶχαν ἀναδειχθεῖ καί ἄλλοι ὑπολογίσιμοι καί ἀδιαμφισβήτητοι πέραν τῶν ΗΠΑ παγκόσμιοι παῖκτες («κίνδυνο» πού προμήνυε στήν  «Μεγάλη Σκακιέρα»)· συνιστοῦσε μάλιστα μετριοπαθέστερη στάση καί ἐπιδίωξη συνεργασίας μέ τήν Ρωσσία («ἀλλαγμένη», «μεταμελημένη», βεβαίως) καί ὄχι ὁπωσδήποτε τήν ἀντιπαράθεση πρός αὐτήν [9]. Εἶχε ἤδη δείξει ἡ Ρωσσική Ὁμοσπονδία τοῦ Βλαδιμήρου Ποῦτιν, ὅτι δέν ἐννοεῖ νά ἀποθάνει, ἀλλά νά ἐπανέλθει σέ καθεστώς ὑπερδυνάμεως. Ὅμως, τά μαθήματα τῆς προτέρας διδαχῆς τοῦ Μπρζεζίνσκι γιά τήν ἰδιαίτερη σημασία τῆς Οὐκρανίας μᾶλλον ἔχουν ἀφομοιωθεῖ καλῶς ἀπό τούς μαθητές του.
Στό κείμενο τῆς «Μεγάλης Σκακιέρας» ἔχουμε βάλει δικές μας ἐμφάσεις, τίτλους ἑνοτήτων καί ἐπεξηγηματικές λέξεις (ἤ ἐνδείξεις παραλείψεως κειμένου) ἐντός ἀγκυλῶν.

1. «Διαίρει καί βασίλευε»: εἶναι πρός τό συμφέρον τῶν ΗΠΑ ὁ θρυμματισμός («πλουραλισμός») τῶν γεωπολιτικῶν δυνάμεων στήν Εὐρασία (στόν συνεχῆ χῶρο Εὐρώπης – Ἀσίας) ! 
«Βραχυπρόθεσμα, εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς Ἀμερικῆς νά στερεώσει καί νά διαιωνίσει τόν γεωπολιτικό πλουραλισμό πού ἐπικρατεῖ στόν χάρτη τῆς Εὐρασίας. Αὐτό προσδίδει ἰδιαίτερη σημασία στούς ἐλιγμούς καί στούς χειρισμούς πού θά ἐμποδίσουν τήν ἐμφάνιση ἑνός ἐχθρικοῦ συνασπισμοῦ, ὁ ὁποῖος θά μποροῦσε, ἐνδεχομένως, νά ἐπιδιώξει νά ἀμφισβητήσει τήν πρωτοκαθεδρία τῆς Ἀμερικῆς, γιά νά μήν ἀναφέρουμε τήν περιορισμένη πιθανότητα πού ὑπάρχει νά ἐπιδιώξει κάτι τέτοιο κάποιο μεμονωμένο κράτος […] Τό ἀμεσότερο καθῆκον εἶναι νά ἐξασφαλισθεῖ ὅτι κανένα κράτος  ἤ συνδυασμός κρατῶν δέν θά ἀποκτήσει τήν ἱκανότητα  νά ἐκτοπίσει τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ἀπό τήν Εὐρασία ἤ ἀκόμη νά μειώσει σημαντικά τόν ἀποφασιστικό ἐπιδιαιτητικό ρόλο τους. Ὡστόσο, δέν θά πρέπει νά θεωροῦμε τή σταθεροποίηση τοῦ διηπειρωτικοῦ γεωπολιτικοῦ πλουραλισμοῦ ὡς αὐτοσκοπό, ἀλλά μόνο ὡς μέσο γιά νά ἐπιτευχθεῖ ὁ μεσοπρόθεσμος στόχος τῆς διαμόρφωσης γνήσιων στρατηγικῶν συμμαχιῶν στίς βασικές περιφέρειες τῆς Εὐρασίας […] Μιά μεγαλύτερη Εὐρώπη θά ἐπεκτείνει τό πεδίο τῆς ἀμερικανικῆς ἐπιρροῆς […] χωρίς νά δημιουργεῖ ταυτοχρόνως μιά Εὐρώπη πού θά ἦταν τόσο ἑνοποιημένη πολιτικά ὥστε θά μποροῦσε νά ἀμφισβητήσει τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες σε γεωπολιτικά ζητήματα ὑψηλῆς σπουδαιότητας γιά τήν Ἀμερική, σέ ἄλλες περιοχές, ἰδιαίτερα στή Μέση Ἀνατολή. Μιά πολιτικά προσδιορισμένη Εὐρώπη εἶναι, ἐπίσης, οὐσιώδης γιά τήν προοδευτική ἀφομοίωση τῆς Ρωσίας σέ ἕνα σύστημα παγκόσμιας συνεργασίας» [10]. 
«Ὅμως, ἡ ὕπαρξη καλῆς σχέσης μέ τή Ρωσία δέν θά πρέπει νά εἶναι προϋπόθεση γιά τήν πολιτική στερέωσης τοῦ γεωπολιτικοῦ πλουραλισμοῦ. Ἀντίθετα, στήν περίπτωση πού δέν ἀναπτυχτεῖ μιά τέτοια καλή σχέση, ἡ στερέωση τοῦ γεωπολιτικοῦ πλουραλισμοῦ εἶναι σημαντική ἐξασφάλιση, ἐπειδή δημιουργεῖ ἐμπόδια γιά τήν ἐπανεμφάνιση ὁποιασδήποτε πραγματικά ἀπειλητικῆς ρωσικῆς αὐτοκρατορικῆς πολιτικῆς» [11].

***

Βλέπουμε ἆραγε, ὅτι ἡ πολιτική τοῦ «διαίρει καί βασίλευε» πρυτανεύει στήν σκέψη τῶν ΗΠΑ, ὥστε, ἀκόμη καί ὅταν δημιουργοῦν συμμαχίες, νά εἶναι βέβαιες, ὅτι αὐτές δέν θά ἀναπτυχθοῦν πέρα ἀπό τόν ἔλεγχό τους; Ἐπίσης, ὅτι ἡ Μέση Ἀνατολή (ἤ μήπως συγκεκριμένα τό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ, τό alter ego τῶν ΗΠΑ), ἔχουν προτεραιότητα στήν ἀμερικανική ἐξωτερική πολιτική, ἔναντι τῆς εἰρήνης στήν Εὐρασία; Καί ὅτι σκοπός τους, φανερῶς τώρα ἀποτυχόντων [12], ἦταν ἡ ἀφομοίωση τῆς Ρωσσίας στήν παγκόσμια συνεργασία, ὅπως αὐτοί τήν ἐννοοῦν ; 
Καί ὅμως, ἀπό τούς παπαγάλους τῆς Ἀμερικῆς στήν Ἑλλάδα (καί ἐκκλησιαστικούς) ἐπαναλαμβάνεται, ὅτι κυριαρχικές καί ἐπεκτατικές τάσεις ἔχουν οἱ Ρῶσσοι καί ὄχι οἱ Ἀμερικανοί, πού δραστηριοποιοῦνται στήν Εὐρασία 10,000 χλμ. μακριά ἀπό τήν πατρίδα τους …


2. Ἡ ρήξη τῶν ὁμοεθνῶν Κρατῶν Ρωσσίας – Οὐκρανίας τό 1990 ἀφαίρεσε ἀπό τήν Ρωσσία τήν εὐρασιατική προοπτική της
«Ἡ Οὐκρανία, νέος καί σημαντικός χῶρος στήν εὐρασιατική σκακιέρα, εἶναι γεωπολιτικός ἄξονας, ἐπειδή ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξή της ὡς ἀνεξάρτητης χώρας βοηθᾶ τό μετασχηματισμό τῆς Ρωσίας. Χωρίς τήν Οὐκρανία, ἡ Ρωσία παύει νά εἶναι εὐρασιατική αὐτοκρατορία. Χωρίς τήν Οὐκρανία, ἡ Ρωσία μπορεῖ νά συνεχίσει νά παλεύει γιά αὐτοκρατορική θέση, ἀλλά τότε θά γινόταν κυρίως ἀσιατικό αὐτοκρατορικό κράτος, τό ὁποῖο θά συρόταν πολύ πιθανόν σέ συγκρούσεις, πού θά τό ἀποδυνάμωναν, μέ ἀφυπνισμένους Κεντροασιάτες, οἱ ὁποῖοι θά ἦταν γεμᾶτοι μνησικακία γιά τήν ἀπώλεια τῆς πρόσφατα ἀποκτημένης ἀνεξαρτησίας τους καί θά εἶχαν τήν ὑποστήριξη τῶν ἀδελφῶν ἰσλαμικῶν κρατῶν στό νότο [ὅπως ἡ Τουρκία παρεῖχε βοήθεια στούς ἰσλαμιστές-αὐτονομιστές στόν Α΄ Πόλεμο τῆς Τσετσενίας][13] […] Ὡστόσο, ἄν ἡ Μόσχα ἀνακτήσει τόν ἔλεγχο τῆς Οὐκρανίας, μέ τόν πληθυσμό τῶν 52 ἑκατομμυρίων, τούς σημαντικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους καί τήν πρόσβαση στή Μαύρη Θάλασσα, ἡ Ρωσία θά ἀνακτήσει αὐτόματα τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις γιά νά γίνει ἰσχυρό αὐτοκρατορικό κράτος, πού θά ἑνώνει τήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία» [14].
«.. τέλος, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας ἀμφισβήτησε τήν ἴδια τήν οὐσία τοῦ ἰσχυρισμοῦ τῆς Ρωσίας ὅτι εἶναι ὁ θεϊκά χρισμένος σταθερός φορέας τῆς κοινῆς πανσλαβικῆς ταυτότητας» [15]. 
«Τό πιό ἐνοχλητικό ἀπό ὅλα ἦταν ἡ ἀπώλεια τῆς Οὐκρανίας. Ἡ ἐμφάνιση ἑνός ἀνεξάρτητου οὐκρανικοῦ κράτους δέν ἦταν μόνο μιά πρόκληση γιά ὅλους τούς Ρώσους, πού καλοῦνταν νά ξανασκεφτοῦν τή φύση τῆς δικῆς τους πολιτικῆς καί ἐθνοτικῆς ταυτότητας, ἀλλά καί ἀντιπροσώπευε ζωτική γεωπολιτική ὑποχώρηση γιά τό ρωσικό κράτος. Ἡ ἀποκήρυξη τῆς ρωσικῆς αὐτοκρατορικῆς ἱστορίας, πού διάρκεσε πάνω ἀπό τριακόσια χρόνια, σήμαινε τήν ἀπώλεια μιᾶς δυνητικά πλούσιας βιομηχανικῆς καί ἀγροτικῆς οἰκονομίας καί 52 ἑκατομμυρίων ἀτόμων [Οὐκρανῶν πολιτῶν], πού εἶναι ἐπαρκῶς συγγενεῖς μέ τούς Ρώσους ἀπό ἐθνοτική καί θρησκευτική ἄποψη, ὥστε νά κάνουν τή Ρωσία ἕνα πραγματικό μεγάλο καί γεμᾶτο πεποίθηση αὐτοκρατορικό κράτος. Ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας στέρησε ἐπίσης τή Ρωσία ἀπό τήν κυρίαρχη θέση της στή Μαύρη Θάλασσα, ὅπου ἡ Ὀδησσός χρησίμευε ὡς ἡ ζωτική πύλη τῆς Ρωσίας γιά τό ἐμπόριο μέ τή Μεσόγειο καί τόν πέραν αὐτῆς κόσμο»[16].
«Ἡ ἀπώλεια τῆς Οὐκρανίας ἦταν κρίσιμης σημασίας ἀπό γεωπολιτική ἄποψη, γιατί μείωσε δραστικά τίς γεωστρατηγικές ἐπιλογές τῆς Ρωσίας […] Ὅμως, χωρίς τήν Οὐκρανία καί τά 52 ἑκατομμύρια Σλάβων ἀδελφῶν της, ὁποιαδήποτε προσπάθεια τῆς Μόσχας νά ἀνοικοδομήσει τήν εὐρασιατική αὐτοκρατορία ἦταν πιθανό νά ἀφήσει τή Ρωσία μόνη της καί μπλεγμένη σέ παρατεταμένες συγκρούσεις μέ τούς μή Σλάβους πού ἀφυπνίστηκαν ἐθνικά καί θρησκευτικά, μέ τόν πόλεμο στήν Τσετσενία νά εἶναι ἴσως ἁπλῶς καί μόνο τό πρῶτο παράδειγμα τέτοιων συγκρούσεων. Ἐπιπλέον, μέ δεδομένη τή μείωση τοῦ ποσοστοῦ γεννήσεων στή Ρωσία καί τά ἐκρηκτικά ποσοστά γεννήσεων στούς Κεντροασιᾶτες, ὁποιαδήποτε νέα εὐρασιατική αὐτοκρατορία, πού θά βασιζόταν καθαρά στή ρωσική δύναμη χωρίς τήν Οὐκρανία, θά γινόταν ἀναπόφευκτα λιγότερο εὐρωπαϊκή καί περισσότερο ἀσιατική κάθε χρόνο πού θά περνοῦσε»[17].

***

Βλέπουμε, ὅτι ἐδῶ παραδέχονται οἱ Ἀμερικανοί, διά τῆς γραφίδος τοῦ Μπρζεζίσνκι, τήν ἐθνοτική (σλαβική, συγκεκριμένα) συγγένεια Ρώσσων καί Οὐκρανῶν, τόσο στενή, ὥστε νά καθιστᾷ μέν δυνατή τήν σύμπηξη ἑνιαίου ἰσχυροῦ κράτους μέ κοινή σλαβική ταυτότητα, νά ἀντιπαλαίει δέ τήν δημογραφική ἄνοδο τῶν ἀσιατικῆς καταγωγῆς Ρώσσων ὑπηκόων! (οἱ ΗΠΑ, βεβαίως, οὔτε νά ὀνειρευτοῦν θά μποροῦσαν τόσο στενή ἐθνοτική συγγένεια στήν πανσπερμία τῆς δικῆς τους Ὁμοσπονδίας Πολιτειῶν). Καί ὅμως, οἱ προπαγανδιστές τῶν παρανομιῶν τοῦ Φαναρίου Ἑλλαδῖτες Κληρικοί καί ἄλλοι, ὅπως λ.χ. ὁ Ἀρχιμανδρίτης καθηγητής τοῦ ΕΚΠΑ π. Γρηγόριος Παπαθωμᾶς,  καλλιεργοῦν στόν ἀγνοοῦντα χριστεπώνυμο λαό τήν ψευδαίσθηση, ὅτι οἱ Οὐκρανοί εἶναι ἐντελῶς ἄλλο ἔθνος ἀπό τούς Ρώσους [18]. Εἶναι ἀληθέστατη ἡ τηλεοπτική μαρτυρία τοῦ καθηγητοῦ Μαρίου Μπέγζου – καί ἐπαινετό τό θάρρος τῆς καταθέσεώς του μέσα σέ ἕνα «ἑτερόδοξο» panel, ὅτι «ἡ Οὐκρανία εἶναι τό Κόσσοβο τῆς Ρωσσίας! Εἶναι ἡ “Ρωσσία” τῆς Ρωσσίας! Ἐκεῖ ἐκχριστιανίσθησαν οἱ Ρῶσσοι καί ἐρίζουν γιά τήν ταυτότητά τους. Ἔχει ἄλλες διαστάσεις, μυθικές, στή συνείδησή τους. Καί γι’ αὐτό ἡ Οὐκρανία εἶναι, ἄν θέλετε, ὅ,τι ἡ Κύπρος γιά μᾶς. Εἶναι τό βαρόμετρο τῆς πολιτικῆς μας ἱστορίας· παρ’ ὅ,τι εἶναι ἄλλο κράτος …» [19]. 
Ἐπίσης, διαπιστώνουμε στόν Μπρζεζίνσκι, ὅτι ὁ πολυειδής χωρισμός Ρώσσων καί Οὐκρανῶν, ἐθεωρεῖτο ἱκανός νά ἐπηρεάσει τήν Ρωσσία γεωπολιτικῶς (περιορίζοντάς την στήν Ἀσία), στρατιωτικῶς (καθιστώντας τήν πιό ἀδύναμη σέ ἰσλαμικές ἐξεγέρσεις στίς ἀσιατικές της περιφέρειες), οἰκονομικῶς (μέ στέρηση τῶν οὐκρανικῶν πλουτοπαραγωγικῶν – καί γεωργικῶν – πηγῶν καί τῆς ἐμπορικῆς «πύλης» τῆς Μαύρης Θάλασσας), δημογραφικῶς (μέ τήν ποσοστιαία ἄνοδο τῶν ἀσιατικῆς καταγωγῆς πληθυσμῶν της) καί πολιτισμικῶς (μέ τήν ἐσωτερική ἀμφισβήτηση τῆς σλαβικοῦ ἐθνοτικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ της).


3. Ἡ Οὐκρανία πρέπει νά δεθεῖ στό πολιτικό ἅρμα τῆς εὐρωπαϊκῆς χριστιανοσύνης τοῦ Πάπα
 «Ἡ πρός ἀνατολάς ἐπέκταση τῆς Εὐρώπης θά σταθεροποιοῦσε τή δημοκρατική νίκη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990. Θά συμπλήρωνε στό πολιτικό καί οἰκονομικό πεδίο τό οὐσιαστικό πολιτισμικό πεδίο τῆς Εὐρώπης – πού ἀποκλήθηκε ἡ Εὐρώπη τοῦ Ἁγίου Πέτρου – τό ὁποῖο καθόρισε ἡ παλιά καί κοινή θρησκευτική κληρονομιά τῆς Εὐρώπης, πού ἀντλεῖται ἀπό τό χριστιανισμό τοῦ δυτικοῦ δόγματος. Μιά τέτοια Εὐρώπη ὑπῆρξε ἄλλοτε, πολύ πρίν ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ἐθνικισμοῦ καί ἀκόμη περισσότερο καιρό πρίν ἀπό τήν πρόσφατη διαίρεση τῆς Εὐρώπης σέ δύο τμήματα, τό ἕνα ὑπό ἀμερικανική καί τό ἄλλο ὑπό σοβιετική κυριαρχία. Μιά τέτοια Εὐρώπη θά μποροῦσε νά ἑλκύσει σάν μαγνήτης τά κράτη πού βρίσκονται ἀνατολικότερα, οἰκοδομώντας ἕνα δίκτυο δεσμῶν μέ τήν Οὐκρανία, τή Λευκορωσία καί τή Ρωσία [σ.σ. ὅλες Ὀρθόδοξες, ὅμως] τραβώντας τες σέ ὅλο καί πιό δεσμευτική συνεργασία καί προσηλυτίζοντάς τες σέ κοινές δημοκρατικές ἀρχές»[20]. 
 «Ἐπιπλέον, ἡ πιεστική ἀντιμετώπιση τοῦ νέου οὐκρανικοῦ κράτους ἀπό τή Ρωσία […] προσέδωσε στόν ἀφυπνισμένο οὐκρανικό ἐθνικισμό ἰδιαίτερα ἀντιρωσική αἰχμή. Ἔτσι, ὁ αὐτοπροσδιορισμός τοῦ οὐκρανικοῦ ἔθνους, στή διάρκεια τοῦ κρίσιμου σταδίου διαμορφώσεως στήν ἱστορία τοῦ νέου κράτους [σ.σ. ἀπό τό 1991 καί ἑξῆς] παρέκκλινε ἀπό τόν παραδοσιακό ἀντιπολωνικό ἤ ἀντιρωμαιοκαθολικό προσανατολισμό του καί ἀντίθετα ἐστιάστηκε στήν ἀντίθεση σέ ὁποιεσδήποτε ρωσικές προτάσεις γιά τήν προώθηση τῆς ὁλοκλήρωσης τῆς Κοινοπολιτείας Ἀνεξαρτήτων Κρατῶν, γιά εἰδική σλαβική κοινότητα (μέ τή Ρωσία καί τή Λευκορωσία) ἤ γιά Εὐρασιατική Ἕνωση, ἀποκρυπτογραφώντας τες ὡς ρωσικές αὐτοκρατορικές τακτικές»[21].

***

Ἐδῶ εἶναι πλέον καταφανής ὁ σπουδαῖος, γιά τήν ἀμερικανική γεωπολιτική, διαχρονικός ρόλος τοῦ πολιτισμικοῦ καί ἰδίως τοῦ θρησκευτικοῦ παράγοντος γιά τήν ἑνότητα τῆς Εὐρώπης καί τόν συνεπόμενο «ἐκδημοκρατισμό» τῶν πρώην σοβιετικῶν Κρατῶν, ἄν καί  Ὀρθοδόξων ἐπί τό πλεῖστον, μακριά ἀπό τούς («πάντοτε κακούς» γιά τήν Παγκοσμιοποίηση) ἐθνικισμούς[22]. Ἰδιαιτέρας σημασίας κρίνουμε τήν παρατήρηση τοῦ Μπρζεζίνσκι – σέ σχέση καί μέ τήν 2^η ἑνότητα – ὅτι γιά πρώτη φορά ὁ οὐκρανικός ἐθνικισμός στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 λαμβάνει ἀντιρωσσικό προσανατολισμό σέ ἀντίθεση μέ τόν παραδοσιακό, ἀντιπαπικό καί ἀντιπολωνικό. Ἄρα, γίνονται καί πάλιν εὐχερέστατα συνειδητά, ἀφ’ ἑνός ἡ παραδοσιακή ἑνότητα Ρώσσων καί Οὐκρανῶν, ἀφ’ ἑτέρου ὁ σημαντικός ρόλος πού ἡ οὐκρανική Οὐνία ἀναμένεται νά διαδραματίσει στόν δυτικότροπο «ἐκδημοκρατισμό» καί τήν «ἀπορωσσοποίηση» τῆς Οὐκρανίας. Οἱ ἁρμονικώτατες, συνεπῶς, ἐκκλησιαστικές σχέσεις μέ τήν Οὐνία τῶν νέων σχισματικῶν τῆς «κακοκεφάλου» Αὐτοκεφαλίας τοῦ κ. Βαρθολομαίου, δέν εἶναι διόλου τυχαῖες.
Τό παρόν ἄρθρο δέν μπορεῖ νά ἐξαντλήσει τήν σύνολη θέση τῆς Οὐκρανίας μέσα στούς δυτικούς -κατά τόν Μπρζεζίνσκι- σχεδιασμούς, πού μεταξύ ἄλλων προέβλεπαν (α) τήν δημιουργία ἄξονος Γαλλίας-Γερμανίας-Πολωνίας-Οὐκρανίας [23] καί (β) τήν ἔνταξη τῆς Οὐκρανίας στό ΝΑΤΟ καί τήν Ε.Ε. περί τό 2010 [24]· καθίσταται εὔλογο, λοιπόν, ποιούς παλαιούς δυτικούς ὑπολογισμούς καί χρονοδιαγράμματα ἀνέτρεπε ἡ θητεία (2010-2014) καί ἡ πολιτική τοῦ Προέδρου Γιαννουκόβιτς καί γιατί αὐτός ἐξώσθη, ὅπως ἐξώσθη …


4. Ἡ Ρωσσία πρέπει νά διαιρεθεῖ σέ τρία μέρη
 «Μέ τή σειρά της, μιά πιό ἀποκεντρωμένη Ρωσία θά ἦταν λιγότερο δεκτική σέ αὐτοκρατορική κινητοποίηση [σ.σ. στό νά ἀναπτύσσει, δηλαδή, αὐτοσυνειδησία αὐτοκρατορίας]. Μιά χαλαρή συνομοσπονδιακή Ρωσία, ἀποτελούμενη ἀπό μιά Εὐρωπαϊκή Ρωσία, μιά Σιβηριανή Δημοκρατία καί μιά Δημοκρατία τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, θά ἦταν εὐκολότερο νά καλλιεργήσει στενότερες οἰκονομικές σχέσεις μέ τήν Εὐρώπη, μέ τά νέα κράτη τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας καί μέ τήν Ἀνατολή, γεγονός πού θά ἐπιτάχυνε τήν ἀνάπτυξη τῆς ἴδιας τῆς Ρωσίας» [25].
Ἐπιβεβαιώνεται, λοιπόν, πλήρως μέσῳ τοῦ Μπρζεζίνσκι ἡ πληροφορία πού εἶχε ὁ Πρόεδρος Βλαδίμηρος Ποῦτιν ἤδη ἀπό τό 1999, ἀπό ἀπόρρητα ἔγγραφα τρομοκρατῶν, ὅτι σχεδιαζόταν – μέ ἀφετηρία τά τότε ἰσλαμικά κινήματα τῆς περιοχῆς τοῦ Καυκάσου (Τσετσενίας-Ἰσκερίας, Νταγκεστάν κ.λπ.) – ἡ ἀλλαγή τῶν συνόρων τῆς Ρωσσίας:
«Ἐνθυμοῦμαι πολύ εὐκρινῶς καί μίλησα περί αὐτοῦ καί παλαιότερα, νομίζω, ὅτι, ἐνῷ ἤμουν ἐπικεφαλῆς τῆς FSB [Ὁμοσπονδιακῆς Ὑπηρεσίας Ἀσφαλείας], διάβαζα διάφορα ντοκουμέντα ἀπό ἔρευνες, συμπεριλαμβανομένων μερικῶν ἀπό διεθνεῖς τρομοκράτες, πού ἀπηύθυναν ὁ ἕνας στόν ἄλλον τά ἑξῆς: “Σήμερα εἶναι μία μοναδική ἱστορική εὐκαιρία. Ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ἀποσχίσουμε τόν Καύκασο ἀπό τήν Ρωσσία. Ἤ σήμερα ἤ ποτέ”. Ἀλλά ἦταν ἐξ ἴσου φανερό καί σέ ἐμᾶς: “ Ἤ θά τόν κρατήσουμε σήμερα [τόν Καύκασο] ἤ δέν θά ἔχουμε ποτέ ἄλλη εὐκαιρία νά σώσουμε τήν χώρα”. Βεβαίως, ἐκείνη τήν στιγμή οὐσιαστικῶς ὅλοι, ἐκτός ἴσως ἀπό ἐμᾶς – ἐπειδή ὁ μέσος πολίτης δέν εἰσερχόταν σέ λεπτομέρειες καί δέν ἐγνώριζε πολλά γιά τό τί συνέβαινε – πάντως ὅλοι παγκοσμίως (καθώς πολλοί ἀπό τούς [ὁμολόγους] συναδέλφους μου, Πρόεδροι καί Πρωθυπουργοί μοῦ ἔλεγαν ἀργότερα) θεωροῦσαν βέβαιο, ὅτι ἡ Ρωσσία θά ἔπαυε νά ὑφίσταται μέ τά τότε σύνορά της. Τό μόνο ἐρώτημα ἦταν πότε αὐτό θά συμβεῖ καί ποιές θά εἶναι οἱ ἐπιπτώσεις, δεδομένου, ὅτι αὐτή ἦταν μεγάλη πυρηνική δύναμη». [26]. 
 Ἐπιβεβαιώνεται, ἀκόμη, ὅτι ὅσα παραπάνω ἔγραψε δεοντολογικῶς, ὡς ὁδηγίες, ὁ Μπρζεζίνσκι γιά «γεωπολιτικό πλουραλισμό» [δηλ. θρυμματοποίηση] τῆς Εὐρασίας, ἐμποδίζονταν ἀπό μιά ἀδιαίρετη Ρωσσία, πού συνιστοῦσε καί τότε – πολύ περισσότερο τώρα – ἀρκετά ἀστάθμητο καί ἐχθρικό μέγεθος, τόσο, ὥστε νά αἰσθάνονται οἱ ΗΠΑ πιό ἀσφαλεῖς μέ τήν τριχοτόμησή της (τήν … «ὁμοσπονδοποίηση» ἤ «πλουραλιστικοποίησή» της).


Ἀντί ἐπιλόγου
Στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, ὅταν τό ΝΑΤΟ παραβιάζοντας τίς διατάξεις τοῦ ΟΗΕ (UN Charter, art. 2 (4)) βομβάρδιζε ἐγκληματικῶς τήν ὁμόδοξη Σερβία – ἡ ὁποία ἀγωνιζόταν νά περισώσει στόν ἐθνικό της κορμό τήν δική της κοιτίδα πολιτισμοῦ, τήν δική της «Ἀθήνα», τό Κοσσυφοπέδιο καί τά Μετόχια – ἐκάναμε στήν Θεσσαλονίκη ἱερές ἀγρυπνίες ὑπέρ τῆς ὁμοδόξου καί φίλης αὐτῆς χώρας (πέραν τῶν πολιτικῶν διαδηλώσεων ἄλλων φορέων, κυρίως ἀριστερῶν)!  Ὁ τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ὁ μακαριστός Παντελεήμων ὁ Β΄ (Χρυσοφάκης), ἀπό τοῦ ἄμβωνος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ροτόντας ἐξαπέλυε μύδρους κατά τοῦ Ἀμερικανοῦ «ἀνηθίκου Προέδρου»! Διότι, ὅταν πάσχει ἕνας ὀρθόδοξος λαός, συμπάσχουν οἱ ὁμόδοξοι (Α΄ Κορ. 12, 26). Καί οἱ παγκοσμίως ἀπομονωμένοι καί συκοφαντούμενοι Σέρβοι ἀδελφοί διεκήρυσσαν, ὅτι «Ὅσο ὑπάρχει ὁ Θεός στόν οὐρανό καί οἱ Ἕλληνες στή γῆ, ἐμεῖς δέν φοβόμαστε τίποτε» [27]. Τότε εὐχόμασταν νά ὑπάρχει, διά τῆς θείας Προνοίας, μία ὁμόδοξη δύναμη πού θά προφύλασσε τούς Ὀρθοδόξους ἀπό τέτοιες ἀδικίες, δύναμη ἡ ὁποία – κατά τήν ὀρθόδοξη ἱερά Ὑμνογραφία – θά ὑπέτασσε «ἑκουσίως τῷ Χριστῷ τήν βασίλειον ἀλουργίδα [τό βασιλικό ἔνδυμα]», ὅταν ὁ Κύριος θά εὐδοκοῦσε «τούς τῆς Ἄγαρ ἀπογόνους καθυποτάξαι βασιλεῖ τῷ εὐσεβεῖ». Τώρα ἀντιθέτως, πολεμοῦμε (καί «δαιμονοποιοῦμε») τήν ὁμόδοξη Ρωσσία καί ὑποτασσόμαστε στήν φιλο-κίναιδη (καί ὄχι μόνον) ἀμερικανική πολιτική καί «ὀρθότητα».
Δυστυχῶς, ἡ ἀμερικανόδουλη ἑλληνική πολιτική ἐπί Πρωθυπουργίας (τοῦ σοσιαλιστοῦ …) Κ. Σημίτη, ἀντιθέτως πρός τό φρόνημα τοῦ Ἑλληνικοῦ μας Λαοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, βοήθησε στό ΝΑΤΟϊκό ἔγκλημα κατά τῆς Σερβίας (μέ ἐξαίρεση τόν ἡρωϊκό Ἀνθυποπλοίαρχο Μαρῖνο Ριτσούδη)· τώρα, 20 χρόνια ἀργότερα, ἔχει διολισθήσει στόν πολιτικό καί ἠθικό αὐτόν βόθυνο καί ἡ Ἐκκλησιαστική Ἡγεσία, πλήν τῶν γνωστῶν ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων, ἀναίσθητη ἔναντι τῶν ἐθνικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν εὐαισθησιῶν τῶν ὁμοδόξων σλαβικῶν λαῶν, δέσμια τῆς «εὐρωλιγούρικης» δικτυώσεώς της, τῶν (παρα)μασονικῶν της ἀλληλοπεριχωρήσεων καί πρωτίστως τῆς γενικῆς ἐκκοσμικεύσεώς της, ἡ ὁποία φανερῶς «ρεῖ ἀπό τῶν κρασπέδων» (τρέχει ἀπό τά μπατζάκια) της. 
Θαυμᾶστε, ἀγαπητοί μου, τήν – παρά τά ὡς ἄνω – ἐπιχειρηματολογία τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ οὐκρανικοῦ «Αὐτοκεφάλου», ζήτημα πού «ἐξύπνησε» μετά ἀπό 30 χρόνια, στήν χειρότερη δυνατή στιγμή, ἑνός δηλ. ἐμφυλίου πολέμου, καί ὅταν δηλ. ἔπρεπε -κατά τόν Μπρζεζίνσκι- περί τό 2010, νά ἀποφασίσει ἡ Οὐκρανία τήν ἔνταξή της σέ ΝΑΤΟ καί Ε.Ε.: «Μᾶς λένε διάφορα καί μᾶς ἐνοχλεῖ πολύ, ὅτι κρύβονται πίσω γεωπολιτικά σχέδια, γεωστρατηγικοί σκοποί κ.τ.λ. Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τό Πατριαρχεῖο δέν παρεμβαίνει, ἀλλά ὀφείλει νά δώσει λύση, εἶναι καθαρά ποιμαντικός: νά ἀναπαύσει τίς συνειδήσεις ἑνός ὀρθοδόξου λαοῦ, πού θέλει νά ἔχει τή δική του δομή στή διάρθρωση τῆς Ἐκκλησίας του»[28]· αὐτά, διά στόματος Ἕλληνος Ἱεράρχου … 
Καί ἐπειδή οἱ «ὡραῖοι ὡς Ἕλληνες» ἐτοῦτοι δέν ἐμφοροῦνται ὑπό πνεύματος … ἐκδικήσεως (;!) γιά τούς περιφρονήσαντες τήν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου Ρώσσους, μποροῦν νά δηλώνουν μετά παρρησίας: «Τό καίριο λάθος τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας ἦταν πού δέν ἦλθε στήν Κρήτη. Ἐάν ἤρχετο, σᾶς τό λέω – καί εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος γι’ αὐτό, δέν θά ὑπῆρχε σήμερα τό οὐκρανικό ζήτημα. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἦταν ἕτοιμος νά θέσει τό θέμα, τό εἶχε προαναγγείλει, ὅτι “θά τό θέσω στή Σύνοδο τῆς Κρήτης, ὥστε νά συναποφασίζουμε”· ἕνα προνόμιο δικό του τό ἔβαλε στό τραπέζι τῶν συζητήσεων, νά συναποφασίζουμε, γιά νά δώσουμε οἱ Προκαθήμενοι τό Αὐτοκέφαλο σέ ὅποια Ἐκκλησία τό ζητήσει. Δέν θά φθάναμε σήμερα ἐδῶ. Τό ὅτι δέν ἦλθε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας ἦταν ἕνα ἱστορικό λάθος. Ἐν πάσῃ περιπτώσει …» [29]. 
Καί, ὅμως, γνωρίζουν καλῶς (πῶς ὄχι;), ὅτι σύμφωνα μέ τίς προσυνοδικές διαδικασίες (α) τό θέμα τῆς αὐτοκεφαλίας  δ έ ν  θά συνεζητεῖτο στό Κολυμπάρι, καί (β) ἡ χορήγηση αὐτοκεφαλίας  δ έ ν  εἶναι προνόμιο μόνο τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, ἀλλά γίνεται κοινῇ συναινέσει ὅλων [30]. Ἄρα, ὄχι ὡς ἐπίλυση ἐκκρεμοῦς ζητήματος, ἀλλ’ ὡς ἐκδίκηση κατά τῶν μή συμμετασχόντων Ρώσσων, προβάλλεται ἀπό τόν προλαλήσαντα Μητροπολίτη Ἀλεξανδρουπόλεως ἡ μονομερής καί παρ’ ἐνορίαν ἀνακήρυξη τοῦ Αὐτοκεφάλου τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας ἀπό τόν κ. Βαρθολομαῖο!
Καταστήσαμε, ἐλπίζουμε, εὐκρινές, ὅτι ἡ ἱεροκανονική (καί δογματική) παρανομία τῆς οὐκρανικῆς αὐτοκεφαλίας, ἐξυπηρετεῖ τά μακρόπνοα, ξένα καί χριστιανομάχα, ἀμερικανικά συμφέροντα καί σχέδια γιά γεωπολιτική ἀποδυνάμωση τῶν ὁμοδόξων καί ὁμοεθνῶν Κρατῶν Ρωσσίας-Οὐκρανίας. Τά ἐκκλησιαστικά καθήκοντά μας, ὡς Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, εἶναι διττά ἔναντι τῆς ἀδικουμένης ἀληθείας στήν Οὐκρανία: ἀφοροῦν (1) καί στήν τήρηση τῆς ἱερᾶς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί τοῦ Δόγματος (2) καί στήν προάσπιση τῶν αὐτονοήτων δικαίων ἑνός ὁμοδόξου Γένους ἔναντι τῶν ἐπιβούλων ἀντιχρίστων.
Ἄς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας, οἱ ἀληθῶς Ὀρθόδοξοι, ὅτι ὄπισθεν τῆς ψυχρῆς εὐγενείας τῶν Ἀμερικανῶν (καί λοιπῶν συμμαχικῶν) διπλωματῶν καί ἐπιλέκτων πρακτόρων, ὑποκρύπτεται ὁ κυνισμός καί ἡ βαθειά καί ἐγγενής των ἀποστροφή πρός τήν ἀληθῆ Ὀρθοδοξία (ὄχι ἐκείνην τῶν προσκυνημένων Ἐπισκόπων), διότι αὐτή ἀσπάζεται σχήματα βίου καί πολιτικῆς θεολογίας πού αὐτοί ἐκ προοιμίου (λόγῳ «οὑμανισμοῦ») ἀπορρίπτουν, ὅπως τήν συναλληλία Ἐκκλησίας καί Κράτους[31], συναλληλία τήν ὁποία προσπαθεῖ νά ἀναστήσει ἡ Ρωσσική Ὁμοσπονδία. Ἡ ἀμερικανική κουλτούρα, τήν ὁποία διοχέτευσαν σύσσωμη στήν ἑλληνική κοινωνία οἱ μεταπολιτευτικές («δεξιές» καί «ἀριστερές») κυβερνήσεις, ὑπῆρξε ὁ καταλύτης καί ἐπιταχυντής τῆς ἐκπορνεύσεως τῶν ἠθῶν μας [32]. Εἶναι οἱ Ἀμερικανικές Πρεσβεῖες, πολύ ἐνδεικτικῶς, ἐκεῖνες πού ἐνθαρρύνουν ἤ καί χρηματοδοτοῦν τίς παρελάσεις κιναίδων στίς Ὀρθόδοξες Χῶρες, χωρίς νά διαμαρτύρονται οἱ εὐχαρίστως συνευωχούμενοι μέ Ἀμερικανούς διπλωμάτες ἐκκλησιαστικοί ταγοί[33]· εἶναι ὁ κοινός εὐρωπαϊκός καί ἀμερικανικός «πολιτικός πολιτισμός» ἐκεῖνος πού ἐπιτάσσει καί προωθεῖ τό οὐδετερόθρησκον τῆς Πολιτείας, τῆς Παιδείας κ.λπ. Ἀλλά, εἶναι ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης ἐκεῖνος πού δηλώνει, εἰς ὄνειδος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι «τό Πατριαρχεῖον μας καί ἡ Ἀμερική ὑπηρετοῦμε τά ἴδια ἰδανικά δικαιοσύνης, ἐλευθερίας, ὅλες τίς μεγάλες ἠθικές καί πνευματικές ἀξίες πού ἰσχύουν διαχρονικῶς καί παγκοσμίως» [34], ἐνῷ ποτέ δέν βρῆκε νά πεῖ ἕνα καλό λόγο γιά τίς σισύφειες ἐκκλησιαστικές προσπάθειες θρησκευτικῆς ἀφυπνίσεως στήν ταλαιπωρημένη ἀπό τήν ἀθεΐα τοῦ 20^οῦ αἰῶνος ρωσσική κοινωνία.
Εἶναι, ἆραγε, Ἕλληνες καί Ῥωμηοί τήν ψυχήν οἱ ὑψηλόβαθμοι, ἀλλά προσωπολῆπτες ὀπαδοί τοῦ νῦν Πατριάρχου τοῦ τάλανος Γένους ; Εἶναι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας ; Ζητητέον … 
 πηγή

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ  ΤΕΛΟΥΣ

• [1] RT-RUPTLY, «Ukraine: McCain tells Kiev’s protesters «I am with you»» (15 Dec 2013) https://www.youtube.com/watch?v=ut2-cSVyOy0 . Ὁ Τζών Μακέην (John Sidney McCain III, 1936-2018) ὑπῆρξε ἐπιφανής Ἀμερικανός πολιτικός, μεταξύ ἄλλων Γερουσιαστής, μέλος τῆς Βουλῆς τῶν Ἀντιπροσώπων καί ὑποψήφιος τῶν Ρεπουμπλικανῶν γιά τήν Προεδρία τό 2008 (βλ. ἀκόμη TheGuardian, «John McCain tells Ukraine protesters: “We are here to support your just cause”» (15 Dec 2013) https://www.theguardian.com/world/2013/dec/15/john-mccain-ukraine-protests-support-just-cause). Ἐπίσης, περί τῆς Νούλαντ: FrontNews Ge, «Victoria Nuland gives food for demonstration people in Ukraine» (11 Dec 2013) https://www.youtube.com/watch?v=fbjNJbjEy04 · ἡ Βικτώρια Νούλαντ (Victoria Jane Nuland, 1961-) ἐχρημάτισε μεταξύ ἄλλων καί Πρέσβειρα τῶν ΗΠΑ στό ΝΑΤΟ, τήν συγκεκριμένη δέ περίοδο, ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2013, ἦταν Βοηθός Γραμματέως τοῦ Κράτους [τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν] γιά τίς Εὐρωπαϊκές καί Εὐρασιατικές Ὑποθέσεις (Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs). Ἐνδο-αμερικανική κριτική πρός τήν Νούλαντ, σέ ἐπίπεδο Κογκρέσσου, γιά τήν παρουσία της σέ ἕνα τόσο φορτισμένο μέ νεο-ναζισμό καί πολιτική βία ἐπαναστατικό γεγονός, βλ. RT, «US’s Nuland grilled over support for Kiev’s Maidan activists» (9 May 2014) https://www.youtube.com/watch?v=FIjEEFdnzkw.
• [2] BBC, «Ukraine crisis: Transcript of leaked Nuland-Pyatt call» (7 Feb 2014) https://www.bbc.com/news/world-europe-26079957.
• [3] N. KLEIN, The Shock Doctrine. The Rise of Disaster Capitalism, Penguin Books, London 2007, σ. 239ἑ.
• [4] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα· η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές, μτφρ. Ελ. Αστερίου, εκδ. Λιβάνη – «Νέα Σύνορα», Αθήνα 1998, σ. 64. Τά λόγια τοῦ Samuel Huntington βλ. πρωτοτύπως στό S.P. HUNTINGTON, «Why International Primacy Matters», International Security 17, 4  (Spring 1993) 83. 
• [5] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 370. 
• [6] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 361: «Ἡ ἀπάντηση ἐξαρτᾶται ἐν μέρει ἀπό τό πόσο θά διαρκέσει αὐτή ἡ πρωτοκαθεδρία καί πόσο δραστήρια διαμορφώνει ἡ Ἀμερική ἕνα πλαίσιο βασικῶν συνεργασιῶν ἰσχύος, τό ὁποῖο θά μπορεῖ, μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου, νά θεσμοθετηθεῖ πιό τυπικά. Πράγματι, ὁ χρόνος κατά τόν ὁποῖο ἡ Ἀμερική ἔχει τήν ἱστορική εὐκαιρία νά ἐκμεταλλευτεῖ ἐποικοδομητικά τήν παγκόσμια δύναμή της θά μποροῦσε νά ἀποδειχτεῖ σχετικά σύντομος, τόσο γιά ἐσωτερικούς ὅσο καί γιά ἐξωτερικούς λόγους». Πρβλ. καί αὐτόθι, σ. 366.
• [7] «ΕΡΩΤΗΣΗ: Ὅταν οἱ Σοβιετικοί δικαιολόγησαν τήν ἐπέμβασή τους ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἐσκόπευαν νά πολεμήσουν ἐναντίον μιᾶς μυστικῆς ἀναμείξεως τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν στό Ἀφγανιστάν, οἱ ἄνθρωποι δέν τούς πίστευσαν. Παρά ταῦτα, ὑπῆρχε βάση ἀληθείας. Δέν μετανιώνετε γιά κάτι σήμερα; ΜΠΡΖΕΖΙΝΣΚΙ: Νά μετανιώσω γιά τί; Ἐκείνη ἡ μυστική ἐπιχείρηση ὑπῆρξε ἔξοχη ἰδέα. Εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, ὅτι ἕλκυσε τούς Ρώσσους στήν ἀφγανική παγίδα, καί θέλετε νά τό μετανιώσω; Τήν ἡμέρα πού οἱ Σοβιετικοί διέσχισαν ἐπισήμως τά σύνορα, ἔγραψα στόν Πρόεδρο Κάρτερ: Ἔχουμε τώρα τήν εὐκαιρία νά δώσουμε στήν ΕΣΣΔ τόν δικό της “Πόλεμο τοῦ Βιετνάμ”. Πράγματι, γιά περίπου 10 ἔτη, ἡ Μόσχα χρειάστηκε νά συνεχίζει ἕνα πόλεμο πού ἡ Κυβέρνηση δέν μποροῦσε νά ὑποστηρίξει, μία σύγκρουση ἡ ὁποία ἐπέφερε τήν ἀπώλεια τοῦ ἠθικοῦ καί τελικῶς τήν διάλυση τῆς σοβιετικῆς αὐτοκρατορίας» ● (ἀγγλική μορφή: «QUESTION: When the Soviets justified their intervention by asserting that they intended to fight against a secret involvement of the United States in Afghanistan, people didn’t believe them. However, there was a basis of truth. You don’t regret anything today?  Brzezinski: Regret what? That secret operation was an excellent idea. It had the effect of drawing the Russians into the Afghan trap and you want me to regret it? The day that the Soviets officially crossed the border, I wrote to President Carter: We now have the opportunity of giving to the USSR its Vietnam war. Indeed, for almost 10 years, Moscow had to carry on a war unsupportable by the government, a conflict that brought about the demoralization and finally the breakup of the Soviet empire». Ἡ ἀγγλική ἔκδοση τῆς – πρωτοτύπως γαλλικῆς – συνεντεύξεως ἀναδημοσιευμένη στό D.N. GIBBS, «Afghanistan: The Soviet Invasion in Retrospect», International Politics 37 (June 2000) 241.242 https://dgibbs.faculty.arizona.edu/sites/dgibbs.faculty.arizona.edu/files/afghan-ip.pdf)· ἡ πρωτότυπη γαλλική ἔκδοση στό «Les Révélations d’ un Ancien Conseilleur de Carter: “Oui, la CIA est Entrée en Afghanistan avant les Russes…”», Le Nouvel Observateur [Paris], (15-21 Janvier 1998) 76.
• [8] Phoneyid, «Zbigniew Brzezinski Taliban Pakistan Afghanistan pep talk 1979» (4 Jun 2009) https://www.youtube.com/watch?v=kYvO3qAlyTg (ἡ ὀρθή ἡμερομηνία εἶναι 6^η Φεβρουαρίου 1980). Μιά πιό ἐπίσημη μορφή τῆς ὡς ἄνω μαγνητοσκοπήσεως βλ. AP Archive, «BRZEZINSKI TOURS KHYBER PASS REFUGEE CAMPS UPITN 06/02/80» (24 Jul 2015) https://www.youtube.com/watch?v=UmZING33H94 καί ἀλλοῦ.
• [9] Στήν ἑξῆς συνέντευξη ὁ Μπρζ. διαπιστώνει (ἀπό τό 00:00:56 μέχρι τό 00:02:00) τά πιθανά ὀφέλη γιά τήν ὑφήλιο ἀπό τήν συνεργασία τῶν ΗΠΑ, τῆς Κίνας καί μιᾶς «μεταβαλλόμενης Ρωσσίας»: MSNBC, «Zbigniew Brzezinski On National Security, Russia, Income Inequality» | Morning Joe, (23 Nov 2016) https://www.youtube.com/watch?v=eAivky9toNo. Ἐπίσης, σέ ἄλλη παλαιότερη συνέντευξη, ὁ Μπρζ. διαπιστώνει μέν – πλήν τῆς δεδομένης πλέον διασπορᾶς τῆς δυνάμεως σέ πολλούς «παῖκτες» – ὅτι ἡ Ρωσσία ευρίσκεται ἀκόμη μακράν τῆς Δύσεως, ὅτι ὅμως ἀμέσως μετά τόν Ποῦτιν θά προχωρήσει ἁλματωδῶς πρός αὐτήν, λόγῳ τοῦ ἤδη προκεχωρημένου «κοσμοπολιτικοῦ» πνεύματος τῆς νεολαίας της· ὁπότε οἱ Δυτικοί πρέπει νά εἶναι ὑπομονετικοί μέ τούς Ρώσσους:  (PBS NewsHour, «Brzezinski: U.S. Should Work With Russia, Turkey to Solve Global Problems» (8 Feb 2012) https://www.youtube.com/watch?v=2dR6PrcsOpc, ἰδίως ἀπό τό 00:04:11 μέχρι τό 00:05:45)
• [10] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 340ἑ.342.
• [11] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 348.  
• [12] Ὅπως προκύπτει καί ἀπό τήν παραπάνω (ὑποσημ. 9) συνέντευξη τοῦ Μπρζεζίνσκι τό 2012 στό PBS NewsHour.
• [13] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 235· «Τά ρωσικά μέσα ἐνημέρωσης παρουσιάζουν τούς Τούρκους ἀποφασισμένους νά ἀποκτήσουν τόν ἔλεγχο τῆς περιοχῆς, τούς παρουσιάζουν ἐπίσης ὡς ὑποκινητές τῆς τοπικῆς ἀντίστασης ἐναντίον τῆς Ρωσίας (ἰσχυρισμός κάπως δικαιολογημένος στήν περίπτωση τῆς Τσετσενίας) καί ὅτι ἀπειλοῦν τή συνολική ἀσφάλεια τῆς Ρωσίας σέ βαθμό ἐντελῶς δυσανάλογο μέ τίς πραγματικές δυνατότητες τῆς Τουρκίας». Ὅθεν καί κατανοεῖται, ὅτι ἐνδεχόμενες δυσμενεῖς σχέσεις τῆς Ρωσσίας μέ τήν Τουρκία (ὅσο θετικό καί ἄν θά ἦταν γιά τούς – ἀμερικανόδουλους τώρα ἐμᾶς – Ῥωμηούς) ἀντανακλῶνται ἀμέσως στήν ἀσφάλεια τοὐλάχιστον τοῦ ρωσσικοῦ ἰσλαμικοῦ Καυκάσου.
• [14] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 88.  
• [15] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 157.  
• [16] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 162.  
• [17] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 163.  
• [18] Synodoiporia, ««ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει 2018»: π. Σπ. Τσιμούρης – π. Γρ. Παπαθωμάς» (18 Dec 2018) https://www.youtube.com/watch?v=JXaHRTZo4-E (βλ. ἀπό τό 01:33:30, ὅπου ὁ καθηγητής π. Γρηγόριος Παπαθωμᾶς συγκρίνει τήν σχέση Οὐκρανῶν καί Ρώσσων μέ ἐκείνην … Ἑλλήνων καί Τούρκων! ) ● Καθαρή Δύναμη 3, «Η Ορθοδοξία σε κρίση στην ΕΡΤ: Διαμάχη Φαναρίου – Μόσχας, διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας κλπ.» (2 Νοε 2018) https://www.youtube.com/watch?v=z1KIDtzatZQ· ἐδῶ ὁ ἐκκλησιαστικός δημοσιογράφος κ.Ἀνδρέας Λουδᾶρος θεωρεῖ – μόνος αὐτός ὑπό τόν ἥλιο, ὅτι ἡ Πορτοκαλί Ἐπανάσταση τοῦ 2004 στήν Οὐκρανία σήμαινε ὅτι «οἱ Οὐκρανοί ἔδειξαν μέ ἀπόλυτα ξεκάθαρο τρόπο, ὅτι θέλουν νά κόψουν κάθε δεσμό, ἐκτός ἀπό πολιτικό καί κρατικό, μέ τή Μόσχα» [ἀπό τό 00:05:00ἑ.]. Πῶς ἐξηγεῖ, λοιπόν, ὁ κ. Λουδᾶρος, ὅτι οἱ πρωτεργάτες τῆς «Πορτοκαλί Ἐπαναστάσεως» (ἡ ὁποία εἶχε νά κάνει μέ τήν διαφθορά στό πολιτικό σύστημα καί τίς ρωγμές στήν οἰκονομία) ἔχασαν στίς ἑπόμενες ἐκλογές, τοῦ 2010, ἔναντι τοῦ φανερῶς «ρωσσο-ανεκτικοῦ» Βίκτωρος Γιαννουκόβιτς; Ἀλλά ὅταν κανείς «διαλέγεται» μόνος του, λέγει προφανῶς ὅ,τι νομίζει καί παρά τήν ἀλήθεια …
• [19] Στό ὡς ἄνω βίντεο, Καθαρή Δύναμη 3, «Η Ορθοδοξία σε κρίση στην ΕΡΤ» … (ἀπό τό 00:28:20 ἕως τό 00:28:51).
• [20] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 109.  
• [21] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 196.  
• [22] Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι μιά ἐντέχνως ὑφασμένη προπαγάνδα κατά τῶν ἐθνικῶν φρονημάτων, τοῦ πατριωτισμοῦ, τῶν λαῶν εὑρίσκεται καί στά γραπτά τῆς κορυφαίας ἀποκρυφίστριας ἡγέτιδος τῆς Νέας Ἐποχῆς καί Νέας Τάξεως Πραγμάτων, τῆς Ἀλίκης Μπέηλυ· βλ. π.χ. A. BAILEY, Problems of Humanity, Lucis Publishing Company, New York 1972 (1^η ἔκδοση τό 1947), σ. 11ἑ.14.172: «The problem, therefore, becomes one in which all people share. Nations can be (and often are) anti-social, and all nations have within them these anti-social elements […] It is hard to admit that none of the nations (including our own) has clean hands, and that all are guilty of greed and theft, of separativeness, of pride and and prejudice, as well as national and racial hatreds. […] It must be a world consciousness, motivated by the idea of the general good, one in which higher values than individual and national gain are emphasized and one in which people are trained in right national citizenship upon the one hand and on the other in the responsibility for world citizenship. […] What we need above all to see – as a result of spiritual maturity – is the abolition of those two principles which have wrought so much evil in the world and which are summed up in the two words: Sovereignty and Nationalism». Ἴδετε καί μία πρώιμη, ἀπό τό 1947, πρώθηση τοῦ «μεταναστευτικοῦ» ὅπλου (αὐτόθι, σ. 177): «There must be freedom to travel everywhere in any direction and in any country; by means of this free intercourse, members of the human family may get to know each other and to appreciate each other; passports and visas should be discontinued because they are symbols of the great heresy of separateness».
• [23] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 152: «Κάποια στιγμή μεταξύ τοῦ 2005 καί τοῦ 2010, ἡ Οὐκρανία, ἰδιαίτερα ἄν στό μεσοδιάστημα ἔχει κάνει σημαντικές προόδους στίς ἐσωτερικές μεταρρυθμίσεις της καί ἔχει μετατραπεῖ ἐμφανῶς σέ κεντροευρωπαϊκή χώρα, θά πρέπει νά εἶναι ἕτοιμη γιά σοβαρές διαπραγματεύσεις τόσο μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὅσο καί μέ τό NATO […] Μέ δεδομένο τό εἰδικό γεωπολιτικό ἐνδιαφέρον τῆς Γερμανίας καί τῆς Πολωνίας γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας, εἶναι πολύ πιθανό ὅτι ἡ Οὐκρανία θά περιληφτεῖ βαθμιαῖα στήν εἰδική γαλλο-γερμανο-πολωνική σχέση».  
• [24] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , αὐτόθι.  
• [25] ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 347.
• [26] AvariceUntied, «Russian documentary “President” about Vladimir Putin on Rossiya 24» (1 Feb 2017) https://www.youtube.com/watch?v=y8Jo5KV-Zjk (μέ ἀγγλ. ὑποτίτλους· ἀπό τό 00:08:55 μέχρι 00:09:59).
• [27] XYZ Contagion, «Ο Ratko Mladic στο MEGA: Αλλα κόλπα: Βλάσης Μπονάτσος, Zvonko Bajagic και Αλ. Λυκουρέζος, 11/12/1995»» (22 Nov 2017) https://www.youtube.com/watch?v=UhvpFG01GrY. Ἡ συγκεκριμένη παροιμιώδης φράση, ἀπό τό 00:22:50 καί ἑξῆς.
• [28] Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος, στό ὡς ἄνω βίντεο, Καθαρή Δύναμη 3, «Η Ορθοδοξία σε κρίση στην ΕΡΤ» … (ἀπό τό 00:12:00 ἕως τό 00:12:27).
• [29] Ὁ ἴδιος στό ἴδιο: Καθαρή Δύναμη 3, «Η Ορθοδοξία σε κρίση στην ΕΡΤ» … (ἀπό τό 00:39:43 ἕως τό 00:40:20).
• [30] Ἰδού, ἠ παραδοχή τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου, ὅτι στήν κακόδοξη Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου δέν ἐπρόκειτο νά συζητηθεῖ, δέν εἶχε συμπεριληφθεῖ πρός συζήτησιν, τό θέμα τοῦ τρόπου χορηγήσεως Αὐτοκεφαλίας στόν ὀρθόδοξο χῶρο· Ἱ.Μ. Δ. καί ΑΛΜ., «Η ουκρανική αυτοκεφαλία και η ευθύνη των ψυχών» (14 Ὀκτ 2019) https://www.orthodoxianewsagency.gr/mitropolitiko_ergo/ι-μ-δημητριάδος-και-αλμυρού/i-oukraniki-aytokefalia-kai-i-eythyni-ton-psyxon/. Τοῦτο, ἄλλωστε, προκύπτει καί ἀπό τήν μαρτυρία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου ΜΗΤΡ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ & ΑΓ. ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ, Ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» στήν Κρήτη· Θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές θέσεις, Ἱ. Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδειά 2018, σ. 200. Ἄν ὄντως, κατά τούς Μητροπολῖτες Δημητριάδος καί Ἀλεξανδρουπόλεως, ἐπρόκειτο νά συζητηθεῖ τό θέμα τοῦ «αὐτοκεφάλου» στό Κολυμπάρι «ἐκτός ἡμερησίας διατάξεως», τότε τά πράγματα καθίστανται ἀκόμη πιό ἐπιλήψιμα γιά τήν κρυψίνοια τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου, καί καθίσταται ἀκόμη εὐλογώτερη ἡ ἀπουσία τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ψευδο-Σύνοδο τοῦ 2016.
• [31] Ἔχω γράψει καί ἄλλοτε – καί παραπέμπω ἐκεῖ – ὅτι συμφώνως μέ ἐπίσημες καί ἔγκυρες ἔρευνες (καί ὄχι «συνωμοσιολογίες», κατά τούς ἐθελοτύφλους), ἡ μασονική ἰδιότητα τῶν «Ἱδρυτῶν Πατέρων» (“Founding Fathers”) τῶν ΗΠΑ φυσιολογικῶς ὁδήγησε στόν μαχητικῶς οὐδετερόθρησκο χαρακτῆρα τοῦ Ὁμοσπόνδου Κράτους τους. Βλ. Μ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄, ἡ πολιτική τῶν Η.Π.Α. καί ἡ σημερινή Ουκρανία» (29 Ἀπρ 2018) https://www.katanixis.gr/2018/04/blog-post_825.html (κεφάλαιο 5§δ καί ὑποσημ. 43).
• [32] Ἀξιοσημείωτη ἡ ὠμή διαπίστωση τοῦ ZB. BRZEZINSKI, Η Μεγάλη Σκακιέρα … , σ. 55.364: «Ἡ πολιτισμική κυριαρχία ὑπῆρξε ὑποτιμημένη πλευρά τῆς παγκόσμιας ἰσχύος τῆς Ἀμερικῆς. Ὅ,τι καί ἄν σκέφτεται κανείς γιά τίς αἰσθητικές ἀξίες της, ἡ μαζική κουλτούρα τῆς Ἀμερικῆς ἑλκύει σάν μαγνήτης, ἰδιαίτερα τήν παγκόσμια νεολαία. Ἡ ἑλκτική δύναμή της μπορεῖ νά προέρχεται ἀπό τήν ἡδονιστική ποιότητα τοῦ τρόπου ζωῆς πού προβάλλει, ἀλλά ἡ παγκόσμια ἕλξη τήν ὁποία ἀσκεῖ εἶναι ἀδιαμφισβήτητη. Τά ἀμερικανικά τηλεοπτικά προγράμματα καί οἱ ἀμερικανικές ταινίες ἀντιστοιχοῦν στά τρία τέταρτα περίπου τῆς παγκόσμιας ἀγορᾶς […] Ἐπιπρόσθετα, τόσο ἡ Ἀμερική ὅσο καί ἡ Εὐρώπη δυσκολεύονται νά ἀντιμετωπίσουν τίς πολιτισμικές συνέπειες τοῦ κοινωνικοῦ ἡδονισμοῦ καί τή δραματική παρακμή τοῦ κεντρικοῦ ρόλου πού ἔπαιζαν στήν κοινωνία οἱ βασισμένες στή θρησκεία ἀξίες».
• [33] Πρβλ. (μόνον ἐνδεικτικῶς)  «Η χρεωκοπία του LGBT ακτιβισμού στην Ελλάδα» (18 Μαϊ 2013) https://www.iefimerida.gr/content/105891/η-χρεοκοπία-του-lgbt-ακτιβισμού-στην-ελλάδα ● «Διπλωμάτες από 29 χώρες στηρίζουν το Athens Pride 2017» (7 Ἰουν 2017) https://gr.usembassy.gov/el/athens-pride-2017-2/ ● τό πολύ ἐκτενές, ἀλλά πλούσιο σέ πληροφορίες K.J. ROHRICH, «Human Rights Diplomacy Amidst “World War LGBT”: Re-examining Western Promotion of LGBT Rights in Light of the “Traditional Values” Discourse», Transatlantic Perspectives on Diplomacy and Diversity, ed. Anthony Chase, Humanity in Action Press, New York 2015, pp. 69-96· (https://www.humanityinaction.org/knowledge_detail/human-rights-diplomacy-amidst-world-war-lgbt-re-examin ing-western-promotion-of-lgbt-rights-in-light-of-the-traditional-values-discourse/) ● MARY B. SHERIDAN, «Clinton praises Serbia’s progress, new leaders», The Washington Post (11 Oct 2010) (http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/10/11/AR2010101105047.html?sid=ST201010110 5224): «Clinton praised those talks and hailed Tadic for his commitment to human rights – particularly his government’s protection of a gay-rights parade in Belgrade last weekend that drew thousands of far-right protesters, some armed with bricks, bottles and stun grenades» ● «U.S., EU Officials Attend LGBT March In Moldova» (20 May 2013) https://www.rferl.org/a/moldova-lgbt-rights-march-eu-us/24991320.html. Καί ἄλλα πολλά, τῶν «φίλων καί συμμάχων μας» Ἀμερικανῶν … 
• [34] LupusCynodiktus, «Ο Λαζόπουλος αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο του Βαρθολομαίου» https://www.youtube.com/watch?v=uKz3CcEC9Ig. Τό σχόλιο τοῦ γνωστοῦ κωμικοῦ ἀφορᾷ πιθανότατα στήν συνάντηση τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου μέ τόν τότε Πρέσβυ τῶν ΗΠΑ Ντάνιελ Σπέκχαρντ, στίς 14 Μαΐου 2008 στήν Ἀθήνα. Βλ. Ν. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ, «Στήριξη για τη σχολή της Χάλκης» (15 Μαϊ 2008) https://www.kathimerini.gr/322273/article/epikairothta/politikh/sthri3h-gia-th-sxolh-ths-xalkhs