Αγιορείτικες διηγήσεις

 

Ό γερό-Χρυσόστομος, ο Κατουνακιώτης κατήγετο από την Ανατολική Θράκη από ένα γειτονικό χωριό με την Σηλυβρία, την πατρίδα του αγίου Νεκταρίου. Τον είχε συνάντηση όταν κάποτε πέρασε από το χωριό του ό Άγιος.

Στα Κατουνάκια, στο Κελί Άξιον Εστί, πού μόνασε είχαν πολλή φτώχεια. Για να οικονομήσουν τα απαραίτητα τον έστελναν για μήνες και εργαζόταν σε Μοναστήρια. Έκανε και εργόχειρο κουτάλες και χτένες. Γηροκόμησε τούς Γεροντάδες του οι όποιοι και οι τρεις κοιμήθηκαν νέοι σχετικά γύρω στα 60 από φυματίωση. Όταν ό τρίτος Γέροντας του ήταν στα τελευταία, πριν κοιμηθή έβλεπε ένα ξανθό νέο, τον φύλακα του Άγγελο και ύστερα παρέδωσε την ψυχή του.

Διηγήθηκε: «Όταν εκοιμήθη ό Γέροντας των Καρτσωναίων μοίρασαν σε όλους τούς Ασκητές της περιοχής από μία λίρα Τούρκικη για να κάνουν κομποσκοίνι για την ψυχή του.

Μία μέρα με ρώτησε ό παπά-Εφραίμ ό Κατουνακιώτης: "Την δουλεύεις την Τούρκα;".

Επειδή γηροκομούσα τούς Γεροντάδες μου και δεν είχα χρόνο να κάνω κομποσκοίνι για άλλους, πήγα και την γύρισα πίσω».

«Κάποια χρονιά πήγα το Πάσχα προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα. Ήταν το προηγούμενο έτος από την έκρηξη στο Τσερνομπίλ.

Είδα στο Ναό μία εικόνα της Παναγίας να δακρύζει. ..αυτό έγινε αντιληπτό από πολλούς και από έναν Άραβα Αστυνομικό.

Ήρθε ό Πατριάρχης φορεμένος τα Αρχιερατικά του Άμφια και με βαμβάκι σκούπισε τα δάκρυα της Παναγίας. Στην συνέχεια έβλεπα την εικόνα να ανοιγοκλείνει τα μάτια της.

Άλλη φορά διανυκτέρευα στο παρεκκλήσι των Κλαπών, όπου είναι ή κολώνα πού έδεσαν και μαστίγωσαν τον Κύριο. Άκουγα ευκρινώς βουρδουλιές από μαστίγιο. Είδα το Άγιο Φώς σαν φωτεινές ταινίες πού διαπερνούσαν τον αέρα και άναβαν τα φυτίλια των κεριών.

Ή πίστη μας είναι μεγάλη και ζωντανή».

Έλεγε γέρων:

"Θα κλάψωμε ...γιατί δεν εχουμε αγάπη.

Τόσα χρήματα...Αχ… Δώσε κι σ' ένα πτωχόν να κάνης ένα σπιτάκι στον ουρανό".

Δεύτερος Παύλος ο απλούς ανεδείχθη ο γέρων Γεδεών ο Λαυριώτης.

Όταν έβλεπε αεροπλάνο προσηύχετο.

"Τι κάνεις εκεί, π.Γεδεών;"

"Να, τραβάω κομποσχοίνι, απαντούσε μα απλότητα, να μην πέφτουν τα αεροπλάνα. Να φθάσουν οι άνθρωποι εις τον προορισμόν των σώοι και αβλαβείς.

Ένας άλλος ελεήμων ψαράς υπήρξαν ο Σωφρόνιος Αγιαννανίτης, ο οποίος ησκήτευε κάτω από τα Βουλευτήρια εις ξεροκαλυβην, ονόματι' Λαβιάρικα". Είχε πάει την πρώτην φοράν εις την Ι. Μονήν Λαύρας δια να καρή μοναχός, αλλά επέστρεψεν άπρακτος. Οι δαίμονες τότε του επετέθησαν με ειρωνικές φωνάς κοροϊδεύοντάς τον:

"Σπύρος πήγες, Σπύρος ήλθες" ( ήτο το κοσμικόν του όνομα). Αλλά δεν απεγοητεύθη.

Επήγεν έκ νέου εις την Μονήν και τελικώς εκάρη μοναχός. Έζησεν εντελώς ακτήμων αλλά με πολλήν αγάπην. Εμοίραζε τα ψάρια που εψάρευε εις τους πτωχούς πατέρας. Εκοιμήθη εις ηλικίαν ενενήντα ετών.

Ο ερημίτης π. Χρυσόστομος μας διηγείται. Υπήρχε ένας γεροντάκος, στα Καυσοκαλύβια. Είχε αγγελική φωνή.

Λέγεται πως όταν έψαλλε το «Άξιον εστί» άνοιγε τα χέρια του διάπλατα από την μεγάλη αγαλλίαση της καρδιά του και φημολογείται ότι κουνιόντουσαν τα καντήλια. Μια φορά κατέβαινα προς την Αγία Άννα και άκουσα να ψέλνει. 

Έλεγα, μα τι φωνή είναι αυτή; Άγγελος ψάλει;

Ο θεοφόρος πνευματικός παπα- Σάββας ουδέποτε κατηγόρησε άνθρωπο.

Όταν τον ρωτούσαν «Τι άνθρωπος είναι εκείνος Πνευματικέ;» απαντούσε. "Άγιος άνθρωπος είναι αυτός ο άνθρωπος"!

Είπε γέρων: Ταπείνωση είναι το κάτω σκαλοπάτι των αρετών. 

Αγάπη είναι το επάνω σκαλοπάτι. 

Γιατί δεν αγιάζουμε σήμερα; 

Γιατί δεν έχουμε ταπείνωση..

Είπε πάλι άλλος:

Η υπερηφάνειά μας κάνει κουφό τον Θεό.

Όταν έρθει και κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχή μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι στενοχώριες. 

Τότε φεύγει και η αμαρτία.!

''Χωρίς το θέλημα του Κυρίου, μήτε ασθενούμεν μήτε αποθνήσκομεν... 

Λοιπόν ταπεινώσου και πάσαν την ελπίδα σου στήριζε εις Αυτόν.''

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής