“Ο Μάης έχει μυστικά”~

Ταξιδεύουμε  σήμερα  μέχρι τα χιονισμένα βουνά της Χιλής. Εκεί θα συναντήσουμε τους ανθρώπους που αγάπησαν την υπέροχη ποιήτρια και σπουδαία εκπαιδευτικό της χώρας τους Γκαμπριέλα Μιστράλ. Ήταν η πρώτη και μόνη γυναίκα από την Λατινική Αμερική που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας και ήταν η δασκάλα του άλλου Νομπελίστα ποιητή της Χιλής Πάμπλο Νερούντα.
Έλεγε ότι "Είμαστε ένοχοι για πολλά λάθη όμως το χειρότερο έγκλημα είναι η εγκατάλειψη των παιδιών, η παραμέληση της πηγής της ζωής. Πολλά από αυτά που χρειαζόμαστε μπορούν να περιμένουν. Τα παιδιά όχι. Σε αυτά δεν μπορούμε να πούμε αύριο, στη μόνη λέξη που ακούνε είναι το σήμερα..

"Είχε γράψει μια υπέροχη προσευχή. Την προσευχή της δασκάλας. Μοναδική και αφιερωμένη σε κάθε δάσκαλο και δασκάλα που επιμένει με σεβασμό και αγάπη να διδάσκει τα παιδιά όλου του κόσμου. "Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες, για να μπορέσω ν’ αγαπήσω και να υπερασπίσω όπως αυτές, αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου..
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου που ούτε η απώλεια της νεότητας και του ενθουσιασμού μου να είναι ικανή να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές. Κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου και περαστική την απογοήτευση. Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει, το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν, τον εγωισμό. Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο και να του αφήσω αυτή την άφωνη, την πιο δυνατή μου μελωδία, για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια. Δώσε μου απλότητα και βάθος. Λύτρωσέ με απ’ το να είμαι περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια πάνω από το στήθος μου με τις πληγές, μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου. Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες, τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου. Να μαλώνω με πόνο, να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας! Κάνε να γεμίσει με πνεύμα το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου. Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα. Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή από τις κολώνες και το χρυσάφι των πλούσιων σχολείων..."
 
Όμως η Γκαμπριέλα Μιστράλ θα μας μιλήσει και για τον έρωτα που "Πάει ελεύθερος στο αυλάκι, φτερουγίζει στον αέρα, πάλλει ζωντανός στον ήλιο, πιάνεται μες στον πευκιά. Δεν φελάει να τον ξεχάσεις όπως μια κακιά σκέψη, θα πρέπει να τον ακούσεις. Μιλάει γλώσσα από μπρούτζο και μιλάει γλώσσα πουλιού, ικεσίες δειλές, παραγγέλματα της θάλασσας. Δεν αξίζει να του θυμώσεις, να του συνοφρυωθείς..
Έχει χαρακτήρα αφέντη, λόγια δεν τον μαλακώνουν, γρατζουνάει ανθογυάλια κι ανοίγει βαθιά παγόβουνα.  Έχει φίνες πανουργίες σε λεπτά αντίγραφα, επιχειρήματα σοφού, αλλά σε φωνή γυναίκας. 
Η ανθρώπινη επιστήμη, όχι η θεία σε σώζει μόνο: Πρέπει να του δώσεις μπέσα! Λινό επίδεσμο σου βάνει και εσύ τον ανέχεσαι.
Σου προσφέρει το βραχίονα, δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Φεύγει. Ακολουθάς υπνωτισμένος παρόλο που βλέπεις πως ο δρόμος πάει στον Άδη!". 

Και θα μας ταξιδέψει και στα χιονισμένα βουνά και τις κοιλάδες της πατρίδας της..
"Κατέβηκε το χιόνι σαν ένα θείο πλάσμα επίσκεψη να κάνει σε τούτη την κοιλάδα. Κατέβηκε το χιόνι – των αστεριών νυφούλα έλα να την ιδούμε στο χώμα καθώς πέφτει. Γλυκειά που είναι! Φτάνει σαν το εξαίσιο πλάσμα, σιωπηλά, λες τρέμει μήπως κακό και κάνει σαν όνειρο είναι όμοια και σαν φεγγάρι πέφτει, έλα να την ιδούμε λευκή που κατεβαίνει. Άσπιλο! Την κοιλάδα κοίτα που σου κεντάει με γιασεμάνθι αφράτο από τη μια στην άλλη, είναι τόσο ‘λαφρά, λεπτά τα δάχτυλά του που σαν πνοή περνούσε δίχως να την αγγίξουν. Όμορφο! Δεν σου φαίνεται σαν το θαυμάσιο δώρο που ένας άλλος Δωρητής ήρθε να σου χαρίσει; που βγάζει τον μεταξωτό μανδύα του και τον ρίχνει αθόρυβα την ταπεινή κοιλάδα σου να ντύσει; Άσε στο μέτωπό σου τ’ άνθος του να σου σπείρει και τ’ αλαφρό φτερό του πάνω σου ν’ ακουμπήσει, ποιός ξέρει αν ένα μήνυμα δεν φέρνει στους ανθρώπους.."

Ο Μάης έχει μυστικά κι ένα κλειδί κρυμμένο που ανοίγει μάτια σκοτεινά και χείλη πικραμένο έχει και άνεμο τρελό που κουβαλάει τη γύρη και πυροβάτες της καρδιάς σαν βγεις στο πανηγύρι και πυροβάτες της καρδιάς σαν βγεις στο πανηγύρι…

Ο Μάης είναι μουσική από παλιό τραγούδι από κλαδί ροδακινιάς και από λεύκας χνούδι δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει…

Ο Μάης είναι μια φωτιά, μια φλόγα μαγεμένη έχει τη μέρα αγκαλιά, τη νύχτα ερωμένη έχει και ήλιο κυνηγό που ξέρει από σημάδι να βρίσκει αυτόν που έριξε τα μάγια στο πηγάδι να βρίσκει αυτόν που έριξε τα μάγια στο πηγάδι..

Δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει.