Ψυχαναγκαστικός σημαίνει να κοιτάς συνέχεια το κινητό για να τσεκάρεις μηνύματα κι όταν ψάχνεις για λύπη μέσα στη χαρά
Ο ψυχαναγκασμός επιστημονικά ορίζεται ως «ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή». Είναι μια αγχώδης διαταραχή, η οποία εκδηλωνόμενη οδηγεί ένα άτομο σε μια σειρά από επαναληπτικές συμπεριφορές και σκέψεις. Η επανάληψη των συμπεριφορικών μοτίβων δεν είναι, όπως θα ανέμενε κάποιος, κάτι το ευχάριστο για τον πάσχοντα.
Αντιθέτως, ο ψυχαναγκασμός υποχρεώνει τον ασθενή να κάνει ή να σκέφτεται κάτι που του προκαλεί δυσφορία, ανησυχία, κόπωση. Ψυχαναγκαστική συμπεριφορά είναι να επιστρέφει κάποιος και μια και δυο και τρεις φορές σπίτι του για να ελέγξει αν έκλεισε το σίδερο, την κουζίνα, το θερμοσίφωνο. Ψυχαναγκασμός είναι να κοιτάζει κάποιος ανά δέκα δευτερόλεπτα το φορητό τηλέφωνό του για να δει αν έλαβε μήνυμα ή αν είχε αναπάντητη κλήση. Συνήθως, ο ψυχαναγκασμός είναι κάτι σαν «παράσιτο», σαν μια άχρηστη και αχρείαστη παρεμβολή στην εκπομπή του βίου μας.
Οταν οι ψυχαναγκασμοί ξεφεύγουν από το πεδίο της «παρεμβολής» και γίνονται κυρίαρχοι στη ζωή μας, τότε μιλάμε για εμμονές. Μια εμμονή του «υποψιασμένου» Νεοέλληνα είναι η αναζήτηση του σκότους, της θλίψης, του λόγου για να πνίγεσαι στη στενοχώρια ακόμα κι όταν βρέχει χαρά. «Αποφυλακίστηκε η καθαρίστρια» λέγει ο ανυποψίαστος χαρούμενος. «Πόσοι άλλοι θα είναι ακόμα άδικα μέσα...» αντιλέγει ο εμμονικός της θλίψης. «Να κάνεις τότε κάτι, να αγωνιστείς για να μην πηγαίνουν άδικα οι άνθρωποι στη φυλακή» προτείνει ο μεν. «Οσο κι αν αγωνιστώ, ο κόσμος θα παραμείνει άδικος» αντιπροτείνει ο οπαδός τού ΔΕΝ. «Αν αγωνιστείς, όμως, μπορεί να γλιτώσεις έστω κι έναν από την αδικία» επιχειρηματολογεί ο αισιόδοξος. «Κι αν γλιτώσει από την αδικία, δεν θα γλιτώσει από τον θάνατο» προσπαθεί να πείσει ο ταμένος εχθρός της χαράς.
Στην Ελλάδα, οι εμμονικοί της θλίψεως, του οδυρμού και της οδύνης πληθαίνουν. Οσοι δεν τους ακολουθούν στιγματίζονται ως «χαζοχαρούμενοι» και «αφελείς» από τους «λογικούς». Αλήθεια, πόσο λογικό και έξυπνο είναι να νιώθεις (και, συνεπώς, να είσαι κι από πάνω) «χάλια» από το λίκνο μέχρι το κιβούρι;
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου