Η συνείδηση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου

Ο διχασμός στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, περισσεύει της κατά Χριστόν αγάπης.

Έως και τα χρόνια που ο Ελληνισμός έπαψε να υπάρχει στην Μικρά Ασία, το Πατριαρχείο, όντας Οικουμενικό, ήταν τμήμα της υποστάσεως των Ορθοδόξων Ελλήνων, καθώς τους ενίσχυε ηθικά και πνευματικά, ενώ ο Ορθόδοξος Πατριάρχης ήταν η ψυχή σύμπαντος του Ελληνισμού.

Από τη Συνθήκη της Λωζάνης και δώθε η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, αρνείται τη Νομική του Προσωπικότητα, και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Τούρκος πια πολίτης και - ως τέτοιος -  υποχρεωμένος αφ΄ ενός μεν να σέβεται το σύνταγμα της χώρας του, αφ΄ ετέρου δε να εύχεται τη νίκη των όπλων της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προΐσταται ενός ιερού και αιωνόβιου εκκλησιαστικού θεσμού, πρώτος αυτός μεταξύ ίσων, έχοντας τα πρωτεία τιμής, αλλά όχι και δικαιοδοσίας από τους επικεφαλής των άλλων Πατριαρχείων της  Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Tης Oποίας «κεφαλή εστιν» ο  Ιησούς Χριστός και μόνον Αυτός.

Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος στα είκοσι και οκτώ χρόνια της διακονίας του επισκέφθηκε δεκάδες φορές την Ελλάδα ως ηγέτης ενός Πατριαρχείου, με το οποίο οι Έλληνες είναι στενότατα συνδεδεμένοι ιστορικά και συναισθηματικά· οι οποίοι δε, κατανοώντας την μαρτυρικότητα της πορείας του και αντιλαμβανόμενοι την εκκλησιολογική ανάγκη της υπάρξεώς του, συνεχίζουν να χρηματοδοτούν από το υστέρημά τους τόσο τη βιοτή του όσο και τις «πράσινες κρουαζιέρες» του κ. Βαρθολομαίου στη θάλασσα του Εύξεινου Πόντου.

Σε όλες σχεδόν τις επισκέψεις του ο Προκαθήμενος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως έγινε θερμότατα δεκτός από το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ακόμα και όταν ως Ορθόδοξος Πατριάρχης συμπροσευχόταν με αιρετικούς, με αρχηγούς και εκπροσώπους ετεροδόξων ομολογιών και κοινοτήτων, θλίβοντας, σκανδαλίζοντας και γεμίζοντας απορία  τους Έλληνες, ενώ  παράλληλα πλήγωνε το φιλότιμό τους με τα απανωτά του χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη» στην Εκκλησία της Ελλάδος, που έφτασαν έως και τη θλιβερή ακρότητα να διακόψει την κοινωνία στη λατρεία και διοίκηση, με τον χαρισματικό ηγέτη του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κυρό Χριστόδουλο, απειλώντας μάλιστα, πως θα άρει και την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1928!

Σήμερα, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, ο έως και χθες «περιπόθητος αδελφός», όπως και Ιεράρχες, μπροστά στις άθεσμες και μεστές έπαρσης παρεμβάσεις του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στην Εκκλησία της Ελλάδος προφασίζονται προφάσεις εν αμαρτίαις, προκειμένου να μη συναντηθούν μαζί του· αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τον κ. Βαρθολομαίο για το, εάν, τελικά, όντως αποπνέει την απωθητική οσμή τού λεπτότατου άνθους της μνησικακίας, που ο Νίτσε ταύτιζε με τη «χριστιανική αγάπη», όπως βέβαια εννοούν την «αγάπη» οι «καθολικοί» και οι προτεστάντες, αλλά και αυτός, δυστυχώς, συχνά-πυκνά την εγκολπώνεται.

Ο κ.Βαρθολομαίος πρόσφατα ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να βραβευθεί για «τον κορυφαίο ρόλο του στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος», κατά τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο οποίος ανέγνωσε μεν ό,τι ανούσιο τού έγραψαν, αλλά αποκλείεται ως σώφρων και νουνεχής να συμφωνεί - σε μια δεύτερη ανάγνωση - με τις κενολογίες του κειμένου του λόγου του, όπως εκείνο το :«η οικολογική σας πρωτοβουλία υπερβαίνει τα σύνορα του τόπου μας, τα όρια της Ορθοδοξίας τα ίδια! και αποκτά πανανθρώπινες διαστάσεις»!

Σε αυτή την καλλιστέφανη γιορτή ο κ. Βαρθολομαίος ήταν μόνος! Και αυτό είναι ιδιαίτερα λυπηρό. Τί αξία έχουν οι κάποιες δεκάδες επώνυμων και ανώνυμων προσκεκλημένων του άθεου Νίκου Βούτση, μπροστά στην καθολική απουσία των κατά Χριστόν αδελφών του;

Νωρίτερα από την ενταγμένη στα πολιτικά παιχνίδια των καιρών, σεμνή τελετή δόξας του κ. Βαρθολομαίου, ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως τέλεσε τρισάγιο στη μνήμη των 100 συνανθρώπων μας (που από εγκληματική πολιτική ανικανότητα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, έχασαν τη ζωή τους στο Μάτι) συμπροσευχόμενος με τόσους μόνον χριστιανούς, όσους ένας ενοριακός παπάς θα είχε άνετα διπλασιάσει.

Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι, πως ο κ. Βαρθολομαίος έχασε τεράστιο μέρος από την αγάπη και εκτίμηση των Ελλήνων, όπως θα χάσει και την υπόληψή του ως προκαθήμενου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως από το σύνολο του χριστεπώνυμου πληρώματος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εάν επιμείνει, με έναν εμπαθή ορθολογισμό ο οποίος διεκδικεί με στενοκαρδία αμφισβητήσιμα δικαιώματα, στην παραχώρηση αυτοκεφαλίας στην σχισματική εκκλησία της Ουκρανίας, διαιρώντας την Ορθοδοξία και υπονομεύοντας την πρακτική εφαρμογή της αίτησης του Κυρίου προς τον Θεό Πατέρα «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν».

Ευκαίρως, αξίζει υπενθυμίσεως, πως το αίτημα στην αρχιερατική προσευχή του Κυρίου «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν», είναι το «μότο» σε κάθε ομιλία του κ. Βαρθολομαίου, που διαλαλεί την ένωση των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς.

Από την έδρα του Πατριαρχείου ο κ. Βαρθολομαίος δήλωσε πως : «Έχει ήσυχη τη συνείδησή του» (!) για την απόφαση παραχώρησης αυτοκεφαλίας σε σχισματικούς! Δηλώνοντας  βέβαιος ότι: «Όταν το Πατριαρχείο μας προχωρήσει εις την έκδοσιν του Τόμου της Αυτοκεφαλίας όλοι θα ενταχθούν εις την νέαν Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της πατρίδος των»!

Έχει συνείδηση του τί ακριβώς υποστηρίζει, όταν οι Ουκρανοί ομολογούν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, θα μετονομασθεί διά της βίας σε «Μητρόπολη της Ρωσικής Εκκλησίας στην Ουκρανία»;

Προσποιείται, για να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, πως δεν γνωρίζει τις συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης ή σερβίρει σήμερα στην Ρωσική Εκκλησία το κρύο πιάτο της εκδίκησης, για την - κατ΄ αυτόν - υπονόμευση της Συνόδου του Κολυμπαρίου;

Με δεδομένο, πως το τόσο χαμηλό συναίσθημα της εκδίκησης είναι ξένο προς την προσωπικότητα του κ. Βαρθολομαίου, γιατί προσποιείται, πως δεν καταλαβαίνει, ότι η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Χριστιανών  στην Ουκρανία θα στερηθεί με τη βία του νόμου και - επί της ουσίας – με τις δικές του ευλογίες, όλους τους χώρους τέλεσης της χριστιανικής λατρείας;

Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος διατείνεται πως: «Ενεργεί κατά συνείδηση και κάνει το χρέος του» με τη χορήγηση αυτοκεφαλίας στην σχισματική εκκλησία του «Πατριάρχη του Κιέβου» Φιλάρετου Ντενισένκο αντιφάσκοντας με τα όσα ο ίδιος λέει: «η σημερινή Ιεραρχία της Ουκρανικής Εκκλησίας <υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος> και ο Μητροπολίτης Ονούφριος, που είναι ο Μητροπολίτης Κιέβου, Πρόεδρος της τοπικής Ιεράς Συνόδου της Ουκρανίας, με την υπογραφή τους, μόλις έγινε ανεξάρτητο Κράτος η Ουκρανία, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ζήτησαν την ανεξαρτητοποίησίν των, την αποκοπήν τους από την Εκκλησίαν της Ρωσίας, δηλαδή την αυτοκεφαλία».

Γιατί, λοιπόν, σε τελευταία ανάλυση, δεν επιμένει στην παραχώρηση αυτοκεφαλίας σε αυτούς που τη ζήτησαν;

Πώς μπορεί και υποστηρίζει, ότι έχει ήσυχη τη συνείδησή του ο κ. Βαρθολομαίος, όταν γνωρίζει, πως από τις αρχές του 2018 ο ένθερμος υποστηρικτής του,  Πρόεδρος της Ουκρανίας Ποροσένκο, έχει πάρει με νόμο δικτατορικές αρμοδιότητες, για την «καταστολή της διαφωνίας και της δυσαρέσκειας» στα όρια της επικράτειας του Ουκρανικού Κράτους;

Τί ακριβώς κάνει τον Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο να έχει ήσυχη τη συνείδησή του; Μήπως η προσδοκία, που μοιάζει με όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, να ενταχθούν αυτοπροαίρετα στην σχισματική εκκλησία της Ουκρανίας οι Δημοκρατίες του  Donbass, γνωστές και ως Λαϊκή Δημοκρατία Ντονέτσκ και Λαϊκή Δημοκρατία Λουγκάνσκ, με πληθυσμό που αγγίζει τα επτά εκατομμύρια και, από αυτούς το 75% είναι ρωσόφωνοι;

Πώς θα νιώσει η συνείδηση του κ. Βαρθολομαίου, όταν με πρόσχημα την ένταξη του πληθυσμού στην αυτοκέφαλη  εκκλησία του Φιλάρετου Ντενισένκο και με σκοπό την κατά τον Ποροσένκο «καταστολή της διαφωνίας και της δυσαρέσκειας»   ενεργοποιηθεί ο νόμος για τη βίαιη επανένταξη του Donbass και αρχίσει ξανά ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία;

Η μονόπλευρη ανάγνωση της εκκλησιαστικής ιστορίας και η αυταρχική εφαρμογή των συμπερασμάτων στην πράξη με τη μορφή τετελεσμένων γεγονότων, μόνο κακό θα κάνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο κ. Βαρθολομαίος που τόσο σθεναρά, τουλάχιστον στα λόγια, υποστηρίζει πως: «Η μεγαλωσύνη του Πατριαρχείου ημών εξαντλείται εις την διακονίαν του μυστηρίου της Εκκλησίας. Η μοναδικότης αυτού δεν έγκειται εις την κατοχήν υπερανθρώπου κοσμικής τινος δυνάμεως, αλλ᾽ εις την ταπεινήν και ανιδιοτελή βούλησιν αυτού να υποτάξη τον πειρασμόν της εξουσίας εις την χάριν και να μεταβάλη την ανασφάλειαν και τον φόβον του κατέχειν και κατακρατείν εις ελευθερίαν και δωρεάν…» ας συγκεντρώσει τους Προκαθημένους των Ορθόδοξων Εκκλησιών στο Σαμπεζύ της Γενεύης και εκεί ας ξανασυζητήσουν την «εκκλησιαστική και κανονική ευταξία» με γνώμονα την ενότητα της Εκκλησίας.

Αλλιώς, «τα δυσκολότερα έρχονται»! Στην Ουκρανία, με κλειδί τον Πατριαρχικό τόμο αυτοκεφαλίας της «σχισματικής εκκλησίας του Κιέβου», θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος θα κληθεί να απαντήσει:

Ποιού τη συνείδηση θα βαρύνουν οι χιλιάδες ζωές που θα χαθούν;

Ποιού η κεφαλή θα ραντιστεί με το αίμα αθώων παιδιών;

Τίνος τη συνείδηση θα βαρύνει το σχίσμα στην Ορθοδοξία;
πηγή