Ο λίγος χρόνος των πουλιών

Ο λίγος χρόνος των πουλιών

Μέσα στον απέραντο ουρανό
Ο λίγος χρόνος των πουλιών
 

Είναι λύπη;
Είναι χαρά;
 

Το φως έρχεται
Εκλέγει τα πουλιά
Το φως δεν καταστρέφει
 

Ανάμεσά μας πάντοτε ένας
Εκείνος που μαθαίνει τα νιάτα τ' ουρανού
Και που πετάει με τα πουλιά
Μέσα στον αιθέρα.

(Γιώργος Σαραντάρης 24.5.1936)

Εν τέλει [και ίσως με την αρχαία σημασία του "τέλους", ήγουν ο σκοπός, ο στόχος] 

εκείνα που χτίζουν το πολύ της πραγματικότητας, είναι τα ολίγα του θαύματος.

Παραδείγματος χάριν, 

- ο λίγος Χρόνος των πουλιών, καθώς διασχίζουν εν σπουδή τα μονοπάτια του ουρανού

- οι λίγοι μαχητές της Ελευθερίας

- οι λίγες ανάσες πριν το Τέλος 

- οι λίγες [ελάχιστες] στιγμές της Ηδονής

- τα λίγα, τρεμάμενα λόγια της Προσευχής

- οι λίγες, οι μετρημένες στα δάχτυλα, οι Μεγάλες μας στιγμές, όπου μετείχαμε ακάλεστοι στον Δείπνο των Θεών

- τα μαραμένα κλωνάρια μιας δαμασκηνιάς, που αργοπεθαίνει τελευταία σε ένα εγκαταλειμμένο αγρόκτημα...  

Χωρίς αυτά και χωρίς τα λιγοστά μας αμπέλια, που προσμένουν λες την επιστροφή του Διονύσου, ενδεχομένως η πραγματικότητα να ήταν πολύ λίγη. Τόσο λίγη που να μην άξιζε να τη ζει κανείς...

Γι αυτό συλλογιέμαι πάντοτε εκείνο τον Έναν. Τον άνδρα που διδάσκεται τα "νιάτα του Ουρανού" και "πετάει με τα πουλιά, μέσα στον αιθέρα"

Τι χρείαν έχουμε εμείς από ψήφους και από χεροκροτήματα;

Μήγαρις αναζητήσαμε ποτέ την επικρότησιν του πλήθους, για να πράξουμε τα ακριβώς αντίθετα από όσα ελκύουν τις μάζες;

Μας λένε "φασίστες"!

Και μας ψέγουν επειδή είμεθα τόσο λίγοι. 

- Ένα χελιδόνι λέγουν δεν φέρνει την άνοιξη. Γι αυτό βουβαθείτε. Κι αφήστε να κοάζουν τα βατράχια, που αφθονούν στα βαλτόνερα, εδώ γύρω... 

Σφάλμα. Θα έπρεπε να μας λέγουν ήλιους. Γιατί, μπορεί μεν ένα χελιδόνι να μην φέρνει την άνοιξη αλλά ένας ήλιος κάλλιστα φέρνει το φως...

Ναι, είμεθα πάντα λίγοι. Στις Θερμοπύλες είμεθα απελπιστικά λίγοι. Στο Μανιάκι ακόμα πιο λίγοι. Στο νησί των λωτοφάγων, απομείναμε πιο λίγοι κι από τη μνήμη τους. Κι επίσης, στους ψαλμούς του μπαρμπ' Αλέξανδρου του Παπαδιαμάντη είμαστε λίγοι. Και όταν παρέδωσαν την Πόλη στους Ενετούς - και τότε είμαστε λίγοι. Και απέναντι στη μεγάλη κοινή μας Μοίρα, στα χρόνια των Πελοποννησιακών πολέμων, φανήκαμε πολύ λίγοι. Και σήμερα, που ξεπουλιέται πάλι ο Ελληνισμός, αποδεικνυόμαστε ολίγιστοι. 

Δεν πειράζει.

Έτσι σκάβεται η Μνημη της Ιστορίας. Όσο πιο λίγοι, τόσο πιο βαθιά...

Μας αποκαλούν "ναζήδες". Και "ρατσιστές". Και ενίοτε "μορφώματα"

Ζητάνε από εμάς ομολογίες και πιστοποιητικά φρονημάτων, πως τάχα μου είμεθα "δημοκράτες". Μας φυλακίζουν με τους αντιρατσιστικούς νόμους. Και απαιτούν να δηλώσουμε ότι θα μείνουμε σιωπηλοί, μπροστά στην ίδια τη Γενοκτονία μας. 

Δηλαδή, ζητάνε από εμάς να παραστήσουμε τους ζωντανούς νεκρούς, όπως είναι του λόγου τους.

Και δεν συλλογιούνται οι ανόητοι, πως πάντα πρέπει να μένει ένας τουλάχιστον ζωντανός, για να διατηρείται η Μνήμη.

Λάθος λοιπόν...

Δεν έπρεπε να μας ονομάζουν ρατσιστές. Ούτε ναζήδες.

Θα έπρεπε να μας αποκαλούν αντι-λωτοφάγους και να μας σιτίζουν δωρεάν στα πρυτανεία τους, τιμης ένεκεν, που εξαιτίας μας δεν πρόκειται να πεθάνουν τα δελφικά παραγγέλματα...    

Ναι! Είναι λιγοστός ο χρόνος των πουλιών. Τα μονοπάτια που χαράζουν στον Ουρανό ξανακλείνον αμέσως, μετά το πέρασμα τους.

Και δεν ξανανοίγουν, αν δεν βρεθούν πρώτα οι λιγοστοί που τάζουν στον εαυτό τους, να τα περάσουν. Ας είναι και μόνον ένας.

Αρκεί.

Άλλωστε στα πιο σημαντικά συμβόλαια της Πίστης ή της Ιστορίας, ένας ήταν ο Υπογράφων...  

πηγή