Η εθνική μας μοναξιά

 

"Γεμίζω την ψυχή μου ομορφιά. Χρώματα, αρώματα, τραγούδια της θάλασσας, φτερουγίσματα των γλάρων. Της ετοιμάζω την πανοπλία της. Την άμυνά της. Να είναι έτοιμη. Να είναι δυνατή σε κάθετι που μπορεί να την πολεμήσει.
-Είσαι ποιητής;
-Όχι. Ζω μέσα στην ποίηση που υπάρχει γύρω μου. Ούτε ποιητής είμαι ούτε ζωγράφος. Η ποίηση και η ζωγραφική υπάρχει μέσα μας και γύρω μας..
Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου… Κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα… Εκεί σε περιμένει η ζωή… Μπροστά…
Βλέπουμε την ομορφιά του κόσμου γύρω μας, αλλά, αν δεν μας τη χαρίσει κάποιος, δεν γίνεται ποτέ δική μας...
Γιατί σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στ’ αστέρια....
Έκλεινα την ψυχή μου στα κοχύλια και στα χάριζα, για να μαθαίνεις τα τραγούδια της θάλασσας. Μάζευα τη δροσιά απ’ τ’ αγριολούλουδα, την αυγή, για να δροσίζω τα χείλια σου.
Και Θυμάμαι και εσένα τότε… Κάτω από τα πλατάνια, στην πηγή. Διψούσα και μου ΄φερες στη χούφτα σου κρύο νερό. Όλη μου τη ζωή ξεδίψασε.
Εσύ, εγώ και κάμποσοι άλλοι, είμαστε από δω μεριά. Το παιχνίδι παίζεται απέναντι, αλλά δε μας αφορά. Αυτοί τρέχουν σα ξόανα και τους απασχολεί ποιος θα προφτάσει να βάλει πρώτος στον άλλο τρικλοποδιά. Εμείς τρέχουμε σαν αερικά και κυνηγάμε το φεγγάρι, στην κοίτη του ποταμού. Υπάρχει διαφορά, επί της ουσίας όπως καταλαβαίνεις... Γι'αυτό να θυμάσαι, η ζωή είναι όμορφη μόνο όταν την ζεις.
  Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα… Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου… Φτου κι από την αρχή τώρα… Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις…
Όταν κυλιέσαι μαζί της… Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα… Κρατάς τις αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο… Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης… Έτσι είναι... Πρέπει να είσαι αποφασιστικός με τη ζωή ακόμα και όταν η μοίρα σου δημιουργεί δυσκολίες: "«"Πόσο κάνει;" λέω στη μοίρα μου. "Τι χρωστάω;" Τόσο... μου λέει. Πάρ' τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα...
"Έκανα μεγάλο ταξίδι για να φτάσω ως εδώ. Μεγάλο και δύσκολο. Σαν τον Οδυσσέα. Με Σειρήνες, με Κύκλωπες, με Λαιστρυγόνες…Κι ακόμα δεν έφτασα εκεί που θέλω. Παραμένω πάντα ένας αχόρταγος ταξιδευτής. Έχασα και κέρδισα πολλά. Όμως κατάφερα να μην ξεπουλήσω την ψυχή μου. Την πλήγωσα, την χάραξα, την ξεγέλασα…Αλλά δεν την πούλησα.."
  ¨Όταν γράφω αισθάνομαι σαν να ακούω μουσικές. Ακούω μουσικές, βλέπω εικόνες. Και ήμουν και είμαι, πάντα, κοντά στους ανθρώπους. Αν έμαθα κάτι στη ζωή μου, είναι να νιώθω τους άλλους. Ν’ ακουμπώ στην ψυχή τους, χωρίς να ξύνω τις πληγές τους... Γιατί αυτό που μένει πάντα είναι η μοναξιά μας. Η σιωπή μας. Αυτά όμως είναι που αξίζουν. Τ’ ανείπωτα. Τα χυμένα βαθιά στα συρτάρια της ψυχής. Αυτά που κρύβονται κάτω από στολές παραλλαγής... Κι εμείς πάντα θα προσπαθούμε να τα θεραπεύσουμε για να φτάσουμε στην αγάπη. Την αληθινή. Μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή. Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δεν βγαίνει απο το στόμα. Ξεχύνεται απο την αφή και την ανάσα..."

 Αλκυόνη Παπαδάκη

Εδώ που μάθανε τα μάτια μας να κλαίνε
που συνηθίσαμε σε κάλπικους καιρούς
εδώ θα μείνουμε γιατί έχουμε και λέμε
ένα φιλότιμο και λόγους σοβαρούς

Γιατί εδώ
εδώ ειν’ ο έρωτας που ξέρουμε
εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε
εδώ κι εμείς για να `χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά
εδώ κι εμείς για να `χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά

Εδώ που μάθανε τα χρόνια μας να φταίνε
κι όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό
παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καημένε
με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό

Γιατί εδώ
εδώ ειν’ ο έρωτας που ξέρουμε
εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε
εδώ κι εμείς για να `χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά
εδώ κι εμείς για να `χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά