Υπό τη βασιλικήν δρυν

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Ο μέγας αυτός νεοέλληνας συγγραφέας πιστός στην καθαρεύουσα -είχε καθίσει κι αυτός κάτω από μια μεγάλη Βασιλική Βελανιδιά την οποία ερωτεύθηκε! Κι′ έγραψε το κλασικό πλέον διήγημα ″Υπό την Βασιλικήν Δρυν”. Από την δρύν -που είναι αρχαίο όνομα της βελανιδιάς - πήραν το δικό τους οι Δρυάδες, οι μυθολογικές αυτές νύμφες των δασών. Και μάλιστα το κάθε δέντρο είχε μέσα του και την δική του Αμαδρυάδα, έναν φύλακα άγγελο να το προστατεύει. Για να δείτε πώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι προστάτευαν τα δάση μας, κάνω την ιεροσυλία να διασκευάσω εδώ λίγες γραμμές από το διήγημα του Παπαδιαμάντη ”μεταφράζοντας” την αριστουργηματική και κάπως αρχαϊκή του καθαρεύουσα. Ασυνήθιστη ίσως στον τον σημερινό Έλληνα :
″Περνούσα μπροστά από μα μεγάλη βελανιδιά, πηγαίνοντας με το γαϊδουράκι μου σ′ ένα πανηγύρι στο διπλανό χωριό και βρίσκω μπροστά μου ένα όνειρο, που ήταν μια πελώρια βελανιδιά. Την οποία δεν χόρταινα να τη θαυμάζω. Μια δέσποινα άγριας καλλονής, βασίλισσα της δρόσου…

Μάννα ζωής, δρόσος γλυκασμού, μέλι το εκ πέτρας. Ενέπνεε έρωτα θείας ακμής. Αισθανόμην αφάνταστην συγκίνησιν.
Το δέντρο ψιθύριζε εις την ψυχήν μου λόγια αρρήτου γοητείας. Μ΄ έθελγε, με καλούσε δίπλα της. Ποθούσα να τρέξω κοντά της, να την απολαύσω· Να αγκαλιάσω τον κορμό της και να τον φιλήσω. Και αν  δεν μ’εδέχετο, να έπεφτα μπροστά στη χλόη της και να στεγασθώ υπό την σκιάν της.
Στην επιστροφή έτρεχα γιατί βιαζόμουν να φιλήσω την ερωμένη μου. Για μια στιγμή, οι δύο ρίζες του δέντρου μου φάνηκαν σαν σκέλη, δύο ωραίες καλοφτιαγμένες κνήμες. Ο κορμός μού φάνηκε σαν να είχε πλαστεί με μέση, κοιλιά και δύο γλαφυρούς μαστούς. Το ίδιο βράδυ στον ύπνο μου άκουσα τη φωνή της :
- Πήγαινε να τους πεις να με λυπηθούν και να μην με κόψουν!...
Για να μην αναγκαστώ να κάνω ακουσίως κακό. Κι′ εγώ δε είμαι αθάνατη, όπως όλες οι Δρυάδες Νύμφες και οι Αμαδρυάδες που κατοικούν μέσα στις βελανιδιές! Θα ζήσω όσο θα ζει και αυτό το δένδρο… 
Εξύπνησα έντρομος. Δεν έβγαζα νόημα από το μαντικό όνειρο. Αργότερα έμαθα από την Μυθολογία ότι η Αμαδρυάς, μια από τις Δρυάδες, τις Νύμφες των δασών, είναι ενσωματωμένη στα δέντρα. Και αν κανείς κάνει κακό στο δέντρο, η Αμαδρυάς που κατοικεί μέσα του δεν θα τον αφήσει ατιμώρητο ….
Μετά από χρόνια επιστρέφω από την ξενιτιά και πήγα να δω την Βελανιδιά μου. Την είχαν κόψει!   
Ρώτησα μια  γραία που βόσκαγε δύο προβατίνες
τι είχε γίνει το «Μεγάλο Δέντρο». Μου απήντησε:
-Ο σχωρεμένος ο Βαργένης το έκοψε… Σαν το κοψε κι ύστερα, δεν είδε χαΐρι και προκοπή. Αρρώστησε, και σε λίγες μέρες πέθανε…”

Η Βασιλική Δρυς ήταν κι′ αυτή στοιχειωμένη. Είχε μέσα της μια εκδικήτρα Αμαδρυάδα. 
(1) Παράσιτοι - από παρά και σίτον - ονομάζονταν αυτοί που πήγαιναν απρόσκλητοι στα γεύματα, μάλλον για να φάνε τζάμπα. Είναι η καταγωγή του γνωστού ραδιοφωνικού όρου ”έχει παράσιτα”.