ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Η εκκλησία μας με την εικονογραφία διδάσκει σαν από ευαγγέλιο.
Γι αυτό όταν προτιμάμε τις καθ ημάς εικόνες, δεν είναι πού περιφρονούμε την εκτός εκκλησίας θρησκευτική τέχνη, η οποία είναι σε πολλά σημεία υψηλής αισθητικής, αλλά για να μην αλλοιώνεται το ορθό μήνυμα της διδασκαλίας. 
 

Βλέπουμε στην ορθόδοξη εικονογράφηση πώς σαμαρείτης είναι ο Χριστός και πληγωμένος ο άνθρωπος. Ενώ στην θρησκευτική πώς σαμαρείτης είναι ο άνθρωπος πού διακονεί τον πληγωμένο συνάνθρωπο του, ο οποίος πολλές φορές υπονοείται από την ομοιότητα πώς είναι ο ίδιος ο Χριστός. 

Στην πρώτη περίπτωση η ιερή εικόνα μας ανάγει στα υψηλά μυστήρια και στην ερμηνεία της παραβολής όπως μας δόθηκε από τους πατέρες. Τί έκανε ο Χριστός δηλ για μας και πώς οφείλουμε να Τον μιμηθούμε. 

Στην δεύτερη τί οφείλει να κάνει ο καλός πονετικός άνθρωπος για τον συνάνθρωπο του, όπως του ορίζει η καλή χριστιανική εντολή της αγάπης.

Εντέλει δίνει τόση δύναμη και αξία στον καλό πονετικό άνθρωπο, που δεν είναι δύσκολο να τον απεξαρτήσει από οποιονδήποτε θεό.Στο τέλος απεκδύεται η παραβολή από το θεολογικό της περιεχόμενο και μένει η δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει ο,τιδήποτε για τον άλλο, ουσιαστικά να γίνει ο ίδιος κάτι το ανώτερο για τον εαυτό του και μόνο .Ίσως και με αξιώσεις θεού.Τεκτονικές οργανώσεις πού κινούν ανοιχτά και κρυφά εθελοντικές ομάδες και οργανισμούς πολύ έντιμα το παραδέχονται. Έντιμα σε σχέση με την χριστιανική ηθική μας όταν νομίζουμε πώς παράγουμε αγάπη χωρίς Χριστό, ακολουθώντας την δοκιμασμένη μόδα οποιουδήποτε ακτιβισμού.

Είναι χαρακτηριστικό πώς ο δυτικός πολιτισμός-στον οποίο ναι και μείς μετέχουμε- πέταξε τον Χριστό και το ευαγγέλιο μακρυά και κράτησε γυμνές χριστιανικές αξίες, προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα και τις ανάγκες του. Ήδη γράφτηκαν και γράφονται και νέα δόγματα και ηθικές κατά παραγγελία για να τα προσαρμόσουν στις πλεύσεις και τους στόχους αυτού του κόσμου...
π.Π.