Το να προσκολλάσαι
άρρωστα,
είναι κάτι που δεν σε αφήνει
να προχωρήσεις,
και να δεις την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι ότι ΜΠΟΡΕΙΣ μια χαρά
να ζήσεις
και χωρίς τον τάδε και την τάδε,
που έχει γίνει αρρώστια σου.
Μερικές φορές,
στην πραγματικότητα,
δεν είναι ότι αγαπάς,
μα έχεις ανάγκη
τον όποιον άλλο.
Ανάγκη.
(Θυμάσαι που παρακαλάμε στην Εκκλησία,
υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής κλπ ... και ανάγκης;..
Ε, αυτό είναι που λέμε τώρα. )
Για να αγαπώ, όμως,
είναι ανάγκη
να μη σε έχω ανάγκη,
μα να το κάνω
ελεύθερα!
Και για να το κάνω ελεύθερα,
είναι ανάγκη να τροφοδοτούμαι κι εγώ από κάπου,
ώστε να χορταίνω προσωπικά,
και να αντέχω τις ανθρώπινες διακυμάνσεις.
Κι αυτό το κάπου,
είναι η Χάρη του Θεού,
που δεν έχει αυξομειώσεις ούτε προδίδει ποτέ.
Και να βρω τη χαρά μέσα μου πρώτα.
Και μετά
όλα τα άλλα,
γίνονται πιο άνετα,
πιο χαρούμενα, λιγότερο πιεστικά,
χωρίς να πνίγεις κανέναν με την αγάπη σου,
και χωρίς να σε πονά κανείς,
όταν για δικούς του λόγους
σε προσπερνά και φεύγει...
Θα πεις: Λόγια.
Το ξέρω.
Ειδικά αν πονάς,
μπορεί να τα ακούς και σα βλακείες όλα αυτά.
Δίκιο έχεις.
Μα μιλώ σε όσους μπορούν
τούτη τη στιγμή
με διαύγεια να ακούσουν...
4 σχόλια:
Τρελογιάννη το κείμενο είναι απόλυτα αληθινό. Όλες οι προσκολλήσεις της καρδιάς μας έχουν βαθύτερη ρίζα και αιτία την μία και μοναδική ανάγκη (όχι συγκεκριμένου ανθρώπου αλλά) της αληθινής και απόλυτης αγάπης, αφοσίωσης, και πιστότητας, χωρίς μεταβολή, χωρίς πιθανότητα έστω και προσωρινής αποστροφής ή απόρριψης ή προδοσίας, που ο Θεός έβαλε στον άνθρωπο για να οδηγηθεί τελικά κοντά Του, αφού αυτό (το απόλυτο), δεν μπορεί να εκπληρωθεί μέσα από κανέναν άνθρωπο. Γιατί όλοι είμαστε ατελείς και ανασφαλείς. Και ενώ ζητάμε αυτό, ταυτόχρονα δεν είμαστε ικανοί να το δώσουμε. Κανείς μας, σε κανένα. Δίνουμε "λίγο", με μέτρο, και πάλι όχι ελεύθερα αλλά όσο "μας επιτρέπει η ψυχική μας κατάσταση" που είναι απόρροια και πάλι του "λίγου και μπερδεμένου" δοσίματος του άλλου. Ένας φαύλος κύκλος.
Και έχω σκεφτεί πολλές φορές [όταν έχω πληγωθεί από συμπεριφορά άλλων, όπως μια "προδοσία" φιλίας (ή τουλάχιστον έτσι την εκλαμβάνω)], ότι τελικά όλα μα όλα αναφέρονται στο πως στέκομαι εγώ απέναντι στο Θεό. (Και όλα γίνονται για να διορθωθεί αυτό και μόνο). Τα πάντα εξαρτώνται από το αν είμαι καλά μαζί Του. Αν είμαι καλά και πλήρης, δεν έχω καμιά άλλη "ανάγκη". Και ακριβώς επειδή "δεν έχω ανάγκη" (αυτή είναι η καρδιακή ελευθερία) μπορώ και να δώσω.Η αγάπη είναι ξεχύλισμα και δόσιμο. Είναι οι στιγμές της καρδιακής προσευχής της επαφής με τον Κύριο που έρχεται η παρουσία Του και η Θεία Χάρη και είσαι πλήρης. Η "ανάγκη" με την έννοια της αναγκαιότητας και της εξάρτησης, δημιουργεί ανασφάλεια, "αίσθηση κινδύνου",που σχεδόν πάντα καταλήγει σε αίσθηση (έστω μικρή) "προδοσίας" με αποτέλεσμα να "φεύγω" (καρδιακά), να "κλείνομαι" έστω και αν είμαι μαζί με τον άλλο. Όλος ο αγώνας της ψυχής όλος ο πνευματικός πόλεμος είναι η ελευθερία της καρδιάς, να είναι στα βάθη της "μόνη με τον Μόνο". Εκεί από αυτή την ένωση μπορεί να βγει οτιδήποτε αληθινό, δηλ. η αληθινή ένωση και μεταξύ μας. Χωρίς αυτήν όλα τα άλλα είναι μισά, ατελή, και άστοχα.. και πονάνε.. πολλές φορές πολύ. Ο ίδιος ο πόνος όμως στα στάδια αυτά της "πνευματικής μας ανωριμότητας" και πάλι μας οδηγεί κοντά Του.. Ώστε σιγά σιγά να τελειοποιηθούμε..
Μόνο η αγάπη του Θεού δέν προδίδει Ολες οι άλλες αγάπες προδίδουν και πληγώνουν , ακόμα και οι πλέον ιερές και αυτή της μάννας μπορεί να είναι ατελής Μόνο η αγάπη του Θεού είναι η τέλεια αγάπη !Ακούγεται θεωρητικό ; Καθόλου ! Είναι μία πραγματικότητα !
Όμως η ατέλειά μας (που είναι δεδομένη) και λόγω αυτής λυπούμε τους άλλους ή πονάμε από αυτούς, δεν σημαίνει πάντα και έλλειψη καλών προθέσεων. Το ότι είμαστε ανίκανοι να δώσουμε ή να δεχτούμε την πληρότητα της αγάπης και αφοσίωσης δεν σημαίνει ότι δεν θέλουμε (όταν θέλουμε).Άρα αυτό που έχει σημασία είναι τι θέλουμε.Ξέρουμε ότι δεν έχουμε, και δεν
θα μας ζητηθεί αυτό που δεν έχουμε. Ξέρουμε όμως και τι θέλουμε. Και πάνω σε αυτό ο Θεός οικοδομεί.Και διορθώνει, μεταβάλλοντας την καρδιά μας.Ιδιαίτερα όταν είτε βλέπουμε ή όχι στον άλλο καλές προθέσεις θέλουμε να τον συγχωρήσουμε όπως συγχωρεί και εμάς ο Θεός.
Όλα αυτά τα επιτρέπει ο Θεός (πολλές φορές σκληραίνει την καρδιά του άλλου), για να γυμναστούμε πνευματικά και να αποκτήσουμε (όσο είναι δυνατόν) το δικό Του χαρακτήρα.Το "θεραπευτήριο" των πληγών μας, η ανάπλασή μας, και η πηγή της δύναμής μας, είναι το "ταμείο" της προσευχής (και της καρδιακής μελέτης του Λόγου του Θεού γιατί μέσα από εκεί μας μιλάει για την κάθε περίσταση στην οποία βρισκόμαστε).
Περί προσευχής-Γερ.Σωφρονίου:
"...Ημείς ολίγα εισέτι γνωρίζομεν, και ταύτα μόνον εκ μέρους (βλ. Α’Κορ. 13,9). Νυν όμως είναι και εις ημάς γνωστόν ότι δεν υπάρχει άλλη οδός, ίνα γίνωμεν «υιοί αναστάσεως» (Λουκ. 20,36), υιοί Θεού, ίνα συμβασιλεύσωμεν μετά του Μονογενούς. Όσον οδυνηρά και αν είναι η διαδικασία της αναπλάσεως ημών, οποιαδήποτε και αν είναι τα μαρτύρια και η κατά καιρούς αγωνία, δια μέσου των οποίων καθοδηγεί ημάς ο Θεός, το παν εν τέλει αποβαίνει ευλογημένον.
Όταν το Ευαγγέλιον και αι Επιστολαί των Αποστόλων αποβούν δι’ ημάς η καθ’ ημέραν πραγματικότης, τότε αρχόμεθα να βλέπωμεν εναργώς, οπόσον αφελείς υπήρξαν αι προηγούμεναι ημών αντιλήψεις περί του Θεού και της εν Αυτώ ζωής.
Η ελαχιστοτέρα εισέτι μεθ’ ημών επαφή του Θείου Πνεύματος αποτελεί δοξαν ασύγκριτον εν σχέσει προς το περιεχόμενον της άνευ Θεού ζωής ημών.
Προσευχή σημαίνει πολλάκις να ομολογώμεν εις τον Θεόν την αθλίαν ημών κατάστασιν: αδυναμίαν, ακηδίαν, αμφιβολίας, φόβους, λύπην,απόγνωσιν, εν ενί λόγω, παν ό,τι συνδέεται μετά των συνθηκών της υπάρξεως ημών.
Να ομολογώμεν μη επιζητούντες καλλιεπείς εκφράσεις,ουδέ εισέτι λογικόν ειρμόν …
Συχνάκις ο τρόπος ούτος στροφής προς τον Θεόν αποβαίνει η αρχή της προσευχής-διαλόγου.
Ενίοτε θα είμεθα επί των κυμάτων της Θείας Αγάπης, την οποίαν κατ’ αφελή τρόπον θα εκλάβωμεν μονομερώς ως ημετέραν προς Αυτόν αγάπην. Ούτω συνέβαινεν εις εμέ: Δεν ετόλμων να διανοηθώ ότι ήτο δυνατόν ο απείρως μέγας Δημιουργός του παντός να επιβλέψη επ’ εμέ τον μηδαμινόν και αχρείον.
... Η θεωρία της αγιότητος και ταπεινώσεως του Θεού πλήττει την ψυχήν, και αύτη μετά μεγάλης ευλαβείας εσωτερικώς προσκυνεί Αυτόν εν αγάπη...Νυν είμαι αιχμάλωτος του Χριστού-Θεού. Εγνώρισα εμαυτόν κληθέντα εκ του μηδενός· κατά την φύσιν αυτού ο άνθρωπος είναι μηδαμινότης. Παρα ταύτα όμως αναμένομεν από του Θεού συμπάθειαν και σεβασμόν.
Και αίφνης, ο Παντοδύναμος αποκαλύπτεται εις ημάς εν τη απεριγράπτω Αυτού ταπεινώσει. Η όρασις αύτη κατανύσσει την ψυχήν, καταπλήττει τον νουν. Αυθορμήτως κλίνομεν το γόνυ ενώπιον Αυτού. Όσον δε και αν αγωνιζώμεθα να ομοιάσωμεν προς Αυτόν εν ταπεινώσει, βλέπομεν ότι είμεθα ανίσχυροι να φθάσωμεν το απόλυτον Αυτού.Η ταπείνωσις του Χριστού είναι δύναμις τα πάντα νικώσα. Εν τη κενώσει και τη προς ημάς διακονία αυτής δεν γνωρίζει εξουθένωσιν· αναλλοιώτως διαμένει θεοειδώς μεγαλειώδης εν τη φύσει αυτής. Εκφραζομένη δια των λέξεων ημών παρουσιάζεται αντιφατική. Η ταπείνωσις είναι κατηγόρημα της Θείας Αγάπης, Ήτις, εν τω ανοίγματι αυτής προς την κτίσιν, πράως δέχεται παντοίας πληγάς εκ των υπ’ Αυτής κτισθέντων όντων.Η όρασις του θέτει τον άνθρωπον ενώπιον της αναγκαιότητος του εσωτερικού αυτοπροσδιορισμού εν αναφορά προς Αυτόν.. "
https://www.scribd.com/document/174141904/Αρχιμ-Σωφρονίου-Περί-προσευχής#
4.01μμ
Ευχ!τω
Δημοσίευση σχολίου