Ἀκούγοντας πρὸ ἡμερῶν τὶς κούφιες μεγαλοστομίες τοῦ Πάκη καὶ τὰ «μολὼν λαβέ» του πρὸς τοὺς Τούρκους, αὐτὴν τὴν ἀφόρητη φλυαρία, τὴν ἐγκληματικὴ κατάχρησῃ πολυτίμων λέξεων καὶ ἐννοιῶν, κατάχρηση ποὺ τελικῶς φθάνει νὰ τὶς φθείρῃ καὶ νὰ τὶς ἀκυρώνῃ, θυμήθηκα μὲ θλίψη ποὺ λίγο καιρὸ ἔψαχνα στὸ διαδίκτυο τὸ παρελθὸν τῶν ἡγετῶν μιᾶς χώρας μὲ πραγματικὴ ἄμυνα καὶ στιβαρὸ καὶ πειστικὸ λόγο διεθνῶς, σὲ θέματα προστασίας τῆς ἐθνικῆς της ἀσφαλείας. Τοῦ Ἰσραήλ, ἐννοεῖται.
Σχεδὸν ὅλοι οἱ πρωθυπουργοί του πρὶν νὰ πολιτευθοῦν ὑπῆρξαν σκληροτράχηλοι στρατιωτικοὶ ἡγέτες, μὲ μακρὰ ὑπηρεσία ἀπὸ τὰ νιάτα τους, σὲ εἰδικὲς δυνάμεις μάλιστα καὶ ἐμπειρία σὲ πεδία πραγματικῶν μαχῶν. Πολλοὶ καὶ μὲ οἰκογενειακὴ παράδοση. Ὁ ἀδελφὸς τοῦ σημερινοῦ πρωθυπουργοῦ, γιὰ παράδειγμα, ἦταν ὁ μοναδικὸς νεκρὸς Ἰσραηλινὸς κομάντο στῆν περίφημη ἐπιχείρηση «Ἔντεμπε» τὸ 1976. Τέτοιοι ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μιλοῦν γιὰ πατρίδα καὶ να τοὺς παίρνῃ κάποιος στὰ σοβαρά.
Θά μοῦ πεῖτε ἐμεῖς (εὐτυχῶς) δὲν εἴχαμε πολέμους τὰ τελευταῖα πολλὰ χρόνια, ὥστε νὰ μπορέσουν τὰ μέλη τῶν ἀνωτέρων τάξεων, ποὺ ἡγοῦνται κοινωνικά, νὰ ἀποδείξουν τὴν ἀξία τους καὶ τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὴν πατρίδα. Εἴδαμε ὅμως πὼς ὑπηρέτησαν, ἔστω καὶ τὴν τυπικὴ θητεία τους, στὴν λούφα, (ὅσοι ὑπηρέτησαν τέλος πάντων), καὶ πὼς ὑπηρετοῦν τὰ παιδιά τους, σὲ εἰδικὲς θέσεις φτιαγμένες γι’αὐτούς, δίπλα στὰ σπίτια τους, δίδοντας τὸ χείριστο ἀρνητικὸ παράδειγμα στὸν πολὺ λαό.
Τοὐλάχιστον λοιπὸν ἂς μὴν μιλοῦν μὲ τέτοιαν κούφια ἔπαρση. Ἀρκετὰ γελοιοποίησαν τὴν χώρα στοὺς περισσοτέρους τομεῖς τῆς δημοσίας ζωῆς. Ἂς μὴν γελοιοποιοῦν καὶ μείζονα ζητήματα, ὅπως αὐτὸ τῆς ἐθνικῆς ἀμύνης, μὲ τὸν βλακώδη φανφαρονισμό τους. Τόση εὐτέλεια δὲν ἀντέχεται ἀπὸ τοὺς ἥρωες τοῦ κουκλοθεάτρου.
Ἕρμιππος Ἑρμιππίου
Συμπληρωματικὲς σημειώσεις
διευκρινήσεως τῶν ἀλληλοεξαρτήσεων
Οἱ μισοὶ βουλευτὲς ποὺ εὑρίσκονται νόμιμα στὴν βουλὴ τὰ τελευταῖα εἴκοσι – τριάντα χρόνια εἶναι στὴν καλλιτέρα περίπτωση μετριότητες. Οἱ ἄλλοι μισοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἡ παρουσία τους ἐκεῖ θὰ ἔπρεπε νὰ προκαλῇ ντροπή. Οὐδεὶς ὅμως ἐνοχλήθηκε σοβαρά, ὅταν οἱ ἀρχηγοὶ τοὺς ἔβαζαν στὰ ψηφοδέλτια, τὰ κανάλια τοὺς προέβαλαν καὶ ὁ πολὺς κό;όσμος τοὺς ἐψήφιζε. Φαινόταν φυσιολογικ.
Κάποιες ἐλεεινολογήσεις γιὰ τὸ χαμηλὸ ἐπίπεδο ποὺ ἔβγαζε μάτι σὲ μερικὲς κρίσιμες συνεδριάσεις, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ συγκέντρωναν τὴν προσοχὴ τοῦ κοινοῦ, καὶ μετὰ ἐπιστροφὴ στὰ συνηθισμένα. Ἀδιαφορία.
Μαζὺ βέβαια μὲ τὴν ἄῤῥητο ὑπόσχεση ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ψηφίσουμε πρόθυμα ὅποιον μᾶς βάλουν καὶ τὴν ἐπομένη φορά, μιᾶ καὶ τὸ σημαντικὸ στὴν δημοκρατία εἶναι ὁ ἀρχηγὸς καὶ τὸ ἀκόμη σημαντικότερο νὰ φύγῃ τὸ ἕνα κόμμα καὶ νὰ ἔρθῃ τὸ ἄλλο… Καὶ μετὰ βλέπουμε.
Ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο μέχρι νὰ μπουκάρουν στὴν βουλὴ καὶ οἱ Ῥουβίκωνες εἶναι μία ἀπόφασις δρόμος. Ἀπόφασις τῶν τελευταίων βέβαια, διότι ὁ λαὸς ἔχει παραιτηθῇ ἀπὸ καιρὸ ἀπὸ τὴν λήψη ἀποφάσεων. Ἀρχηγοὺς ψηφίζει. Καὶ κόμμα ποὺ θὰ διώξῃ τὸ ἄλλο κόμμα. Μετὰ βλέπουμε. Καὶ θὰ συνεχίσουμε νὰ βλέπουμε, μέχρι τελικῆς πτώσεως.
Ὅταν λέμε ὅτι ἡ χώρα εἶναι ἁλυσσοδεμένη στὴν κατάρα τῆς οἰκογενειοκρατίας εἶναι λάθος νὰ ἐννοοῦμε μόνον τὸ κληρονομικὸ δικαίωμα διαδοχῆς τῶν γόνων τῆς κυβερνώσης ἀστικῆς τάξεως. Τὸν ἴδιο βαθμὸ πολιτικῆς καθυστερήσεως μοιράζονται καὶ οἱ δῆθεν ἐπαναστάτες. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ διαφορετικά, διότι ὁ λαὸς εἶναι ἑνιαῖος καὶ ὄσο καὶ νὰ μὴν φαίνεται ὅλοι υἱοθετοῦν κοινὲς παραδόσεις. Ὅπως λοιπὸν οἱ συντηρητικοὶ πολίτες θεωροῦν ἀπὸ ἔνστικτο ὅτι τὰ παιδιὰ τῶν ἀρχηγῶν τους εἶναι οἱ μελλοντικοὶ ἀρχηγοί, ἔτσι καὶ οἱ ντεμὲκ προοδευτικοὶ προτιμοῦν τὰ παιδιὰ τῶν δικῶν τους ἡρώων.
πηγή
